Οἱ ἀληθινοί Προσκυνηταί τῆς Παρθένου Μαρίας

            Ἀπό τήν ἀνωτέρω Ἱστορίαν διδασκώμεθα, ὅτι οἱ ἀληθινοί Προσκυνηταί τῆς Παναγίας,   δ έ ν   ε ἶ ν α ι   ἐκεῖνοι πού συχνάζουν εἰς τόν Ναόν της μόνον, ἤ ἐκεῖνοι, πού τήν προσφέρουν διάφορα χρυσᾶ, ἀλλά ἐκεῖνοι, πού ξεριζώνουν ἀπό τήν καρδίαν τους, κάθε   ἁ μ α ρ τ ί α ν,   κάθε εἴδωλον τοῦ μίσους καί τῆς   κ α κ ί α ς   ἀπό τήν ψυχήν τους. Διότι, πῶς εἶναι δυνατόν νά λέγεται ἀληθινός προσκυνητής τῆς Παρθένου ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ὅταν προσκυνεῖ, τό εἴδωλον τῆς πορνείας,

            ἤ τό εἴδωλον τῆς μοιχείας,

            ἤ τό εἴδωλον τῆς μέθης,

            ἤ τό εἴδωλον τῆς φιλαργυρίας,

            ἤ τό εἴδωλον τῆς ὑπερηφανείας,

            ἤ τό εἴδωλον τῆς γαστριμαργίας,

            ἤ τό εἴδωλον τῆς κενοδοξίας,

            ἤ τό εἴδωλον τῆς ἀρσενοκοιτίας,

            ἤ τό εἴδωλον τῆς ὀργῆς,

            ἤ τό εἴδωλον τῆς κατακρίσεως,

            ἤ τό εἴδωλον τοῦ φθόνου,

            ἤ τό εἴδωλον τοῦ ψεύδους;

            Ὄχι, ὄχι, ὄχι, δέν εἶναι ἀληθινός προσκυνητής τῆς ΠΑΡΘΕΝΟΥ.

            Ἡ προσκύνησις, πού κάμνουν εἰς Αὐτήν,   δ έ ν   ε ἶ ν α ι   δ υ ν α τ ό ν   ν ά   εἶναι   ε ὐ π ρ ό σ δ ε κ τ ο ς.   Ὁμοιάζουν μέ τήν τιμήν, πού ἔκαναν οἱ Φιλισταῖοι εἰς τήν Κιβωτόν τοῦ Θεοῦ. Ποία εἶναι ἡ ζημία, γι’ αὐτούς πού εἶναι   ἀ ν ά ξ ι ο ι   Π ρ ο σ κ υ ν η τ α ί   τ ῆ ς   Β Α Σ Ι Λ Ι Σ Σ Η Σ   τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς; ὀλίγη σᾶς φαίνεται ἡ δυστυχία τούτη, νά φανοῦμεν ἀνάξια τέκνα,   ἀ χ ά ρ ι σ τ ο ι   δοῦλοι τέτοιας Μητρός; τήν ὁποίαν διά νά ἀποκτήσῃ Μητέρα ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, οὐρανούς ἔκλινε, καί ἐταπείνωσεν ἑαυτόν μέχρι θανάτου, καί ἡμεῖς διά νά μήν γκρεμήσωμεν, ἀπό μέσα ἀπό τήν ψυχήν μας ἕνα εἴδωλον τῆς ἁμαρτίας, νά ὑστερηθῶμεν τέτοιας Μητρός; ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐκαταδέχθη νά γεννηθῇ εἰς μίαν Φάτνην, μόνον διά νά βυζάσῃ γάλα τέτοιας Ἁγιωτάτης Μητρός, καί ἡμεῖς νά ὑστερηθῶμεν τήν βοήθειαν, τήν Σκέπην, τέτοιας Μητρός, μέ τό νά μήν ξεριζώσωμεν ἀπό τήν καρδίαν μας ἕνα εἴδωλον τῆς ὑπερηφανείας; ὢ τῆς ἀναισθησίας, ὢ τῆς τυφλότητος.

            Καί ἄς ὑποθέσωμεν, πῶς ὑπερίσχυσε τόσον ἡ πονηρία τοῦ διαβόλου, καί ἐκαταξήρανε τήν καρδίαν μας, τήν ἔκαμε λίθινον, ὥστε νά μήν αἰσθάνεται πλέον, ταῖς ἀκτίναις τῆς ἐλεημοσύνης, καί τῆς ἀγάπης ὁποῦ ἔχει τούτη ἡ Παρθένος καί Μήτηρ εἰς τό ἀνθρώπινον γένος. Ἂς ὑποθέσωμεν πῶς ἐσήκωσεν παντελῶς ἡ πονηρία τοῦ διαβόλου, τήν Ὀρθήν κρίσιν τοῦ λογικοῦ ἀπό τήν ψυχήν μας, καί διά τοῦτο δέν ἠμποροῦμεν νά διακρίνωμεν, ὅτι καλλίτερον εἶναι νά ἀκολουθήσωμεν τήν ζωήν τῆς Παρθένου, καί ὄχι τοῦ διαβόλου. Νά μιμηθῶμεν τήν Παρθενίαν τῆς Παναγίας, καί ὄχι τήν ἀκαθαρσίαν τοῦ διαβόλου. Μᾶς ἔκλεψε ναί, ὁ διάβολος τούτην τήν δύναμιν, καί διά τοῦτο δέν ἠμποροῦμεν νά κάμωμεν ἀπόφασιν, πῶς εἶναι καλλίτερον νά ζήσωμεν πτωχικά, καί ταπεινά καθώς ἐκείνη, καί ὁ Υἱός της, ὁ Θεός ἡμῶν. Ἀλλά ζητοῦμεν τά ὑπερήφανα, καί πλούσια κατά τήν διδασκαλίαν τοῦ διαβόλου. Σάν νά μή ἔχωμεν Νόμους, καί Ἀποστολικάς παραγγελίας, οἱ ὁποῖοι μᾶς διδάσκουν τήν   Ἀ ρ ε τ ή ν,   περιπατοῦμεν μέσα στήν κακία, τό μῖσος καί τήν ἀγνωσίαν. Τί θά κάνωμεν ὅμως ὅταν τελειώση ἡ πονηρά μας ζωή; ποία συμφορά, ποία δυστυχία θέλει μᾶς ἀκολουθήσει ὅταν ἔλθη ὁ θάνατος; τότε, ὅλα τά ἔργα μας, θά εἶναι μπροστά μας, ποῖος κλαυθμός ἀπαρηγόρητος, θέλει μᾶς περικυκλώσει, ὅταν ὁ θάνατος, μᾶς ἀνοίξη τά μάτια καί ἰδοῦμεν, πῶς ἡμεῖς ἐζούσαμεν διά νά κολασθῶμεν;

            Εἴχαμεν Εὐαγγέλιον, διά νά τό καταπατῶμεν; Μυστήρια διά νά τά πωλοῦμεν; Ἐκκλησίαις, διά θέατρον τῶν φορεμάτων μας; εἴχαμεν Βασίλισσαν τήν Παναγίαν, καί δέν εἴμεσθαν ἄξιοι νά τήν προσκυνήσωμεν; μέ τό νά ἐπροσκυνούσαμεν τά εἴδωλα τῶν ἁμαρτημάτων μας; μέ τό νά λέγαμεν ψέματα εἰς τάς πραγματείας μας; ἀκούσαμεν πώς ἧτο Μήτηρ τῆς ἐλεημοσύνης, ἀλλά ἡμεῖς ἀνελεήμονες δέν ἠξιώθημεν τῆς ἐλεημοσύνης τῆς κοινῆς; ἠκούσαμεν πώς εἶναι Πηγή τῆς Εὐσπλαγχνίας, ἀλλά ἡμεῖς ἄσπλαγχνοι ἀπομείναμεν ἔρημοι ἀπό τήν δρόσον ἐκείνης; Ἠκούσαμεν πώς εἶναι Ὁδηγήτρια, καί Φῶς τοῦ Κόσμου, ἀλλ’ ἡμεῖς ἀκολουθοῦντες τήν πλάνην τοῦ κόσμου, καί τήν διδασκαλίαν τῶν δικῶν μας σωματικῶν ὀρέξεων, ἀπομείναμεν μέσα εἰς τό βαθύ σκότος τῆς ἀπάτης τοῦ κόσμου; ὢ δυστυχία, ὢ συμφορά ἀνήκουστος.

            Ἀλλά ὅσον τό Φῶς ἔχομεν, ἄς περιπατήσωμεν εἰς τό φῶς, ἵνα Υἱοί Φωτός γενώμεθα.

            Ἂς προφθάσωμεν, πρίν τελειώση ἡ ζωή μας· ἄς τρέξωμεν, πρίν κλείση ἡ θύρα τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ· ἄς δράμωμεν, πρίν βασιλεύση ὁ ἥλιος, εἰς τήν εὐσπλαγχνίαν ἐκείνης, ὅπου ἐγέννησε τόν νοητόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης τόν ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ: «ΛΟΓΟΙ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟΙ», σελ. 133, Μοναχού Μάξιμου Ἱ. Ἡσυχαστήριον Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Κατουνάκια – Άγιον Όρος 1999.