Ἑνότης!

 

           Ἀνάλυσις τοῦ Ἀποστόλου πρός Εφ. 4, 1 – 7, τῆς Κυριακῆς Θ’ ΛΟΥΚΑ, (Ἄφρονος Πλουσίου), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ». (Σελ. 266 – 272)

«…….Σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ’. 4, 3)

            Νά ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, νά ἔχουμε ἑνότητα, μᾶς συμβουλεύει σήμερα ὁ Ἀπόστολος. Δηλαδή· ὅλοι μας νά ζοῦμε μονοιασμένοι σάν μιά οἰκογένεια πού ἔχει ἕνα πατέρα, τό Θεό.

            Ἀλλά δυστυχῶς πόσο μακριά εἶναι ὁ κόσμος ἀπ’ αὐτή τήν ἑνότητα! Χίλια κομμάτια εἶναι σήμερα ὁ κόσμος. Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη; Ποῦ εἶναι ἡ εἰρήνη; Ποῦ εἶναι ἡ ἑνότης; Στόν αἰῶνα πού ζοῦμε δυό παγκόσμιοι πόλεμοι ἔγιναν. Τά ἔθνη διαιρέθησαν σέ δύο μεγάλες παρατάξεις. Πόλεις καταστράφηκαν. Ἑκατομμύρια νεκροί καί τραυματίες. Ἑκατομμύρια χῆρες καί ὀρφανά. Ποτέ τόσο αἷμα καί τόσα δάκρυα δέν χύθηκαν. Νά εἶναι τά τελευταία; Κοντεύουν νά περάσουν ἀπό τότε 30 χρόνια(*). Ἱδρύθηκε ἕνας παγκόσμιος ὀργανισμός, ὁ Ο.Η.Ε., μέ σκοπό τά ἔθνη νά λύνουν τίς διαφορές τους ὄχι πιά μέ πόλεμο, ἀλλά μέ μέσα εἰρηνικά, μέ διαλόγους, συζητήσεις καί δικαία κρίσι ὅλων τῶν ἐθνῶν. Ἀλλ’ ὅμως ὁ διεθνής αὐτός ὀργανισμός διαρκῶς σείεται. Μέσα στά 30 χρόνια πόσες φωτιές πολέμων δέν ἄναψαν σέ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου; Φωτιές πού κινδύνευσε νά σκορπίσουν τίς φλόγες τους σ’ ὅλο τόν κόσμο καί νά ἔχουμε τόν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Καί τώρα πού μιλᾶμε ὑπάρχουν κράτη, πού ἔχουν μεταξύ τους μῖσος μεγάλο, κρατοῦν στά ὅπλα στρατό, κάνουν ἐπιδρομές σέ γειτονικά κράτη, σκοτώνουν καί σκοτώνονται, καί ὑπάρχει φόβος τά μίση τους νά γίνουν αἰτία ἄλλων πολέμων.

            Δυστυχῶς ὁ Ο.Η.Ε., πού ὑποσχέθηκε νά καταργήσῃ τόν πόλεμο καί νά φέρῃ εἰρήνη στόν κόσμο, δέν ἔχει στερεά θεμέλια. Εἶναι ἕνα οἰκοδόμημα πού τρίζει. Ἔτσι ἦταν καί ἡ Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, πού ἱδρύθηκε μετά τόν πρῶτον παγκόσμιο πόλεμο. Κι αὐτή ὑποσχέθηκε, ὅτι θά λύνῃ τίς διαφορές ἀνάμεσα στά διάφορα κράτη καί θ’ ἀπονέμῃ δικαιοσύνη, ἀλλά δέν τό κατώρθωσε. Ἀπέτυχε στήν προσπάθειά της. Ἐπεκράτησε τό δίκαιο τοῦ ἰσχυροτέρου. Ὅταν ἕνα μικρό κράτος τῆς Ἀφρικῆς, ἡ Ἀβησσυνία, δέχτηκε χωρίς καμμιά αἰτία τήν ἐπίθεσι τῆς Ἰταλίας καί οἱ Ἰταλοί μέ τά ἀεροπλάνα τους σκότωναν παιδιά καί γυναῖκες καί ἔρριχναν ἀκόμη καί δηλητήρια, γιά νά τούς ἐξοντώσουν μιά ὤρα γρηγορώτερα, ὁ ταλαίπωρος αὐτός λαός, πού ἐδέχετο τήν άδικη αὐτή ἐπίθεσι, ἔστειλε τό βασιλιᾶ του στήν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, γιά νά ἐπεμβῇ ὁ ὀργανισμός αὐτός καί νά σταματήση τό κακό. Πῆγε ὁ βασιλιᾶς τῆς Ἀβησσυνίας στήν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, κατήγγειλε τήν άδικη ἐπίθεσι τῶν Ἰταλῶν, ζήτησε τήν προστασία τοῦ διεθνοῦς αὐτοῦ ὀργανισμοῦ. Κι ὅταν εἶδε, πώς δέν γίνεται τίποτε, τότε ὁ βασιλιᾶς τῆς Ἀβησσυνίας ὕψωσε τά μάτια του στόν οὐρανόν καί γεμᾶτος δάκρυα εἶπε περίπου αὐτά τά λόγια· Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς! Τά μεγάλα κράτη αφήνουν ἀπροστάτευτο τό λαό σου νά τόν χτυπάη καί νά τόν σταυρώνῃ ἕνα πανίσχυρο κράτος. Ἀπό πουθενά πιά δέν περιμένει βοήθεια. Σύ μένεις ὁ μόνος προστάτης του……..

            Καί ὅτι ἔπαθε τό μικρό αὐτό κράτος τῆς Ἀφρικῆς ἀπό τήν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, παθαίνουν καί σήμερα τά μικρά κράτη ἀπό τά Ἡνωμένα Ἔθνη. Τά παράπονά τους δέν εἰσακούονται. Τά ἰσχυρά κράτη κάνουν ὅτι θέλουν. Τά μικρά κράτη ἀδικοῦνται καί ὑποφέρουν. Ό κόσμος καί πάλι εἶναι χωρισμένος…..

            Κι ὄχι μόνο στίς μεταξύ τους σχέσεις τά μικρά κράτη ἀπέτυχαν ν’ ἀποκτήσουν ἑνότητα καί νά γίνουν μιά παγκόσμια ἑνωμένη οἰκογένεια ἐθνῶν, ἀλλά καί μέσα σέ καθένα κράτος δέν ὑπάρχει ἡ ἑνότης αὐτή πού ζητάει ὁ Θεός. Οἱ ἄνθρωποι, πού ζοῦν μέσα στό ἔδαφος ἑνός κράτους, μπορεῖ νά μιλοῦν τήν ἴδια γλῶσσα, μπορεῖ νά ἔχουν τά ἴδια νομίσματα, μπορεῖ νά ἔχουν τά ἴδια ἤθη καί ἔθιμα, ἀλλά τό σαράκι πού λέγεται διχόνοια εἶναι μέσα στήν κοινωνία καί τήν καταστρέφει συνεχῶς. Σέ μερικά μάλιστα κράτη τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς, ὅπου δέν ὑπάρχει τόσο ὁ φόβος τῆς ἐξουσίας, ἐκεῖ βλέπει κανείς τά τρομερά ἀποτελέσματα. Καθημερινῶς ἀκούγονται ἀπεργίες, ἐπιθέσεις, ἀρπαγές, φόνοι καί ἐγκλήματα. Οἱ ἄνθρωποι ἀλληλομισοῦνται, καί νομίζεις πώς ὁ κόσμος κάθεται πάνω σ’ ἕνα ἡφαίστειο, πού εἶναι ἕτοιμο ἀπό ὤρα σέ ὤρα νά ἐκραγῇ καί μέ τή φωτιά πού βγάζει ἀπό μέσα του νά κάψῃ ὅλη τή γῆ.

            Ἀλλά μήπως ἑνότης ὑπάρχει σήμερα μέσα στήν οἰκογένεια; Τά πράγματα φωνάζουν, ὅτι οἰκογένειες πού ζοῦν εἰρηνικά καί ἁρμονικά κ’ ἔχουν οἰκογενειακή ἑνότητα εἶναι ἕνα φαινόμενο σπάνιο. Μέσα σέ 100 οἰκογένειες εἶναι ζήτημα νά βρῇς 1 οἰκογένεια ὅπως τή θέλει τό Εὐαγγέλιο. Στά ἄλλα σπίτια δέν ὑπάρχει πιά ἑνότης καί εἰρήνη. Ὅτι θέλει κάνει ὁ καθένας χωρίς νά ρωτάῃ κανένα.

            Ἑνότης, θεῖο δῶρο, ποῦ μένεις; Ποῦ κατοικεῖς; Ἔψαξα νά σέ βρῶ στά κράτη καί στούς μεγάλους διεθνεῖς ὀργανισμούς, μά δέν σέ βρῆκα. Ἀλλ’ οὔτε μέσα στήν κοινωνία καί μέσα στίς οἰκογένειες ὑπάρχεις. Ἀκαταστασία, ἀναταραχή, θόρυβος, φιλονεικίες καί πόλεμοι εἶναι αὐτά πού βλέπουμε κι ἀκοῦμε. Γυναῖκες ἐναντίον τῶν ἀνδρῶν. Ἄνδρες ἐναντίον τῶν γυναικῶν. Παιδιά ἐναντίον γονέων. Γονεῖς ἐναντίον παιδιῶν.

            Ἀλλά μήπως, τέλος, ἡ ἑνότης πού ζητοῦμε ὑπάρχει μέσα στήν Ἐκκλησία; Θά ἔπρεπε τοὐλάχιστον ἐκεῖ νά ὑπάρχῃ. Θά ἔπρεπε ὅλοι οἱ κληρικοί καί λαϊκοί πού πιστεύουν στό Θεάνθρωπο νά εἶναι ἑνωμένοι, καί καμμιά δύναμι στόν κόσμο νά μή μπορῇ νά τούς διασπάσῃ. Θά ἔπρεπε ὅλοι οἱ χριστιανοί νά ἔχουν πραγματοποιήσει αὐτό πού ζήτησε ὁ Χριστός ἀπό τόν Πατέρα του τή Μεγάλη Πέμπτη, ὅταν ὕστερα ἀπ’ τό Μυστικό Δεῖπνο παρακάλεσε τόν οὐράνιο Πατέρα· Πατέρα, δῶσε ὅλοι ὅσοι πιστεύουν σ’ ἐμένα νά εἶναι ἑνωμένοι μεταξύ τους, ὅπως κ’ ἐμεῖς εἵμαστε ἑνωμένοι πάνω στόν οὐρανόν………(βλ. Ἰωάν. 17, 11, 21-23).

            Στά πρῶτα χρόνια ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἑνωμένη. Ὅπως βλέπουμε στίς Πράξεις τῶν ἀποστόλων, ὅλοι οἱ χριστιανοί ἦταν σάν μιά ψυχή σέ πολλά κορμιά. Ὅτι σκεπτόταν ὁ ἕνας σκεπτόταν κι ὁ ἄλλος· ὃτι ἔκανε ὁ ἕνας ἔκαναν καί οἱ ἄλλοι. Τέτοια ἑνότητα ποτέ ἄλλοτε δέν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι. Καί οἱ εἰδωλολάτρες, βλέποντας τήν ἑνότητα τῶν πρώτων αὐτῶν χριστιανῶν, πίστευαν στό Χριστό. Ἡ ἑνότης ἦταν ἕνα θαῦμα, πού ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι στόν ἀρχαῖο κόσμο καί συντελούσε νά πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι στό Χριστό. Ἀλλά δυστυχῶς ἡ ἑνότης αὐτή δέν βάσταξε πολύ. Ἕνα μεγάλο μέρος τῆς χριστισνοσύνης διέσπασε τήν ἑνότητα, ἀπομακρύνθηκε, καί ἀπετέλεσε τόν παπισμό. Κί ὁ παπισμός πάλι δέν ἔμεινε ἑνωμένος, ἀλλά διασπάστηκε, κ’ ἕνα μεγάλο μέρος ἀπετέλεσε τόν προτεσταντισμό. Ἀλλά καί μέσα στή δική μας Ἐκκλησία, τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, δέν ἔχουμε ἑνότητα· μιά μερίδα λαοῦ, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ἡμερολογίου, ἔφυγε καί ἔκανε δική της παράταξι, τήν παράταξι, τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Ἀλλά καί οἱ παλαιοημερολογῖται δέν ἔμειναν κι αὐτοί ἑνωμένοι· διασπάστηκαν σέ διάφορα κομμάτια.

            Νά γιατί, ἀγαπητοί μου, ὁ σημερινός Ἀπόστολος, βλέποντας πόσο δύσκολο πρᾶγμα εἶναι νά ἑνωθοῦν οἱ ἄνθρωποι, συνιστᾶ, οἱ χριστιανοί νά ἔχουν μεταξύ τους ἑνότητα. Νά γιατί ἡ Ἐκκλησία μας σέ κάθε θεία λειτουργία παρακαλεῖ τό Θεό, να διαλύῃ κάθε φιλονεικία καί διχόνοια μεταξύ τῶν πιστῶν, κ’ οἱ χριστιανοί μέσα σ’ἕνα κόσμο χωρισμένο νά εἶναι ἑνωμένοι καί νά δίνουν τό παράδειγμα τῆς ἑνότητος. Δέν ἀκοῦτε τί δέεται ἡ Ἐκκλησία; «Ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου,…. καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Ἄς τό ξαναποῦμε· ὁ σατανᾶς διαιρεῖ τόν κόσμο, ὁ Χριστός τόν ἑνώνει. Κι ἄς παρακαλέσουμε θερμά τόν Κύριο, νά δίνῃ ἑνότητα καί ὁμόνοια στά σπίτια μας, στά χωριά μας, στίς πόλεις μας, στήν πατρίδα μας, στά γειτονικά μας κράτη καί σ’ὅλο τόν κόσμο. Διαρκής ἄς εἶναι ἡ δέησί μας· «Ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ ἐκκλησιῶν καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».

            (*).Ὑπενθυμίζεται ὅτι ἡ ὁμιλία ἐγράφη τό 1972.