† Ἀρχιμανδρίτου Φιλόθεου Ζερβᾶκου
Ὅτε ἦλθον εἰς Πάρον καί ἔγινα μοναχός καί κατόπιν Ἱερεύς καί Πνευματικός, γράφει ὁ πατήρ Φιλόθεος Ζερβᾶκος, μετέβαινα μέ τήν εὐλογίαν τοῦ Γέροντός μου Ἱεροθέου καί τήν ἄδειαν τοῦ τότε Μητροπολίτου Παροναξίας κυροῦ Ἱεροθέου εἰς τάς πόλεις, κώμας καί χωρία τῶν νήσων Πάρου καί Νάξου καί ἐξωμολόγουν τούς πιστούς καί ἐκήρυττον τόν λόγον τοῦ Θεοῦ.
Κατά τό ἔτος 1917 – 1918 μεταβάς εἰς τήν χώραν Παροικίαν, φιλόχριστός τις, ὀνόματι Πέτρος Μοστράτος, μέ ἐκάλεσε εἰς τόν οἶκον του καί ἀφοῦ ἐξωμολογήθη αὐτός καί ἡ κυρία του μοί ἐδιηγήθη τήν κατωτέρω κατανυκτικήν ὅρασιν, τήν ὁποίαν ἔγραψα διά νά δημοσιεύσω πρός ὠφέλειαν τῶν πιστῶν ἀναγνωστῶν χριστιανῶν. Εἶχον μοί εἶπε δύο τέκνα, ἕνα υἱόν καί μίαν θυγατέραν. Ἐφρόντισα ὡς πατήρ καί τά ἔμαθα γράμματα καί ἀφοῦ ἐτελείωσαν τό Γυμνάσιον ἀπεφάσισα νά τά στείλω καί τά δύο νά σπουδάσουν εἰς Ἀθήνας εἰς τό Πανεπιστήμιον. Ἡ κόρη, καίτοι μικροτέρα κατά δύο ἔτη, ὑπερτέρει κατά πολλά τόν ἀδελφόν της εἰς τά γράμματα, εἰς τήν ἐπιμέλειαν, εἰς τήν ἀγάπην, εὐσέβειαν, πίστιν, σύνεσιν, φρόνησιν καί λοιπάς ἀρετάς· ὅταν τῆς ἐπρότεινα νά ὑπάγῃ εἰς τό Πανεπιστήμιον μέ τόν ἀδελφόν της, μοί εἶπεν: Πάτερ μου, πάντοτε εἰς ὅλα σοῦ ἔκανα ὑπακοή, εἰς αὐτό δέν θά σοῦ κάμω. Μέ ἀρκοῦν τά γράμματα πού ἔμαθα. Ἐγώ θέλω κόρη μου, τῆς εἶπα, νά σέ στείλω νά γίνῃς ἐπιστήμων. Καί ἐγώ πάτερ μου, μέ ἀπάντησε, θεωρῶ ὅτι μεγαλυτέρα ἐπιστήμη εἰς ἕνα κορίτσι δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τοῦ νά φυλάξῃ τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, ἥτις λέει: «Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοί γένηται», νά ἀγαπήση τούς γονεῖς της, νά τούς ὑπηρετήσῃ καί βοηθήσῃ εἰς τό γῆρας των, ὅταν δέν ἔχουν ἄλλο παιδί ὡς ὑμεῖς, οἱ ὁποῖοι τόσο ἐκοπιάσατε δι’ ἐμέ καί ὅταν ἤμην εἰς τήν κοιλίαν τῆς μητέρας, καί ὅταν ἤμην νήπιον καί κατόπιν μικρό κορίτσι καί μέχρι τώρα. Εἶναι ἀδύνατον νά σᾶς ἀφήσω καί μάλιστα τώρα πού ἐγηράσατε.
Βλέπων τήν ἐπιμονήν της, τήν ἄφησα καί βλέπων τήν ἀγάπην καί ἀφοσίωσιν, τήν περιποίησιν καί τήν φροντίδα πού εἶχε καί εἰς ἐμέ καί εἰς τήν μητέρα της ἐχαιρόμεθα καί ἐνομίζαμε ὅτι εἴμεθα εὐτυχεῖς καί θά εἴμεθα διά πάντα, καί πολλοί μᾶς ἐμακάριζον, ὅτι εἴχαμεν τοιαύτην χαριτωμένην κόρην, καί ἐλησμονήσαμεν ὅτι ἡ χαρά καί ἡ εὐτυχία ἡ διαρκής δέν εἶναι εἰς τόν παρόντα πρόσκαιρον βίον, ἀλλ’ εἰς τήν μέλλουσαν ζωήν.
Δέν παρῆλθε πολύς καιρός καί ἠσθένησε σοβαράν ἀσθένειαν καί οἱ ἰατροί ἀπεφάνθησαν ὅτι θά ἀποθάνῃ. Ἡ χαρά μας μετεβλήθη εἰς λύπην ἄφατον. Εἰς τήν ἀπελπισίαν μου κατέφυγον εἰς τήν ταχυνήν βοήθειαν, εἰς τήν ἐλπίδα καί προστασίαν καί καταφυγήν τῶν Χριστιανῶν, τήν Εὐσπλαχνικωτάτην Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν Παναγίαν τήν Μεγαλόχαριν Εὐαγγελίστριαν. Εἰσελθών δέ εἰς τόν ἰδιόκτητον Ναόν της, τόν ὁποῖον εἶχον ἐκ κληρονομίας τῶν γονέων μου, πλησίον τῆς οἰκίας μου καί προσπεσών ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος γονυπετής, τήν παρεκάλουν μετά θερμῶν δακρύων νά σώσῃ τήν κόρην μου ἐκ τοῦ θανάτου, ἤ νά πάρῃ τό ἀγόρι μου καί νά μοί ἀφήσῃ τό κορίτσι, πού ἦτο τόσον καλόν. Ἡ Παναγία δέν μέ ἤκουσε καί ἀπέθανε τό θυγάτριόν μου. Ὅταν ἀπέθανε καί ἐγώ καί ἡ σύζυγος μου εἴμεθα ἀπαρηγόρητοι, τίποτε ἄλλο δέν ἐκάναμε, μόνον ἡμέραν καί νύκτα ἐθρηνούσαμε τήν δυστυχίαν μας.
Ἐπί 15 ἡμέρας ἔμενα κλεισμένος μέ τήν σύζυγόν μου εἰς τήν οἰκίαν μας διαρκῶς κλαίοντες καί ἀφοῦ συνεπληρώθησαν 15 ἡμέραι ἐπῆγα εἰς τήν πλησίον τῆς οἰκίας μου Ἐκκλησίαν καί ἤναψα τήν κανδήλαν τῆς Παναγίας καί ἐνθυμηθεῖς ὅτι τήν παρεκάλουν νά σώσῃ τήν κόρην μου καί δέν τήν ἔσωσε ἔσβυσα τήν κανδήλαν καί εἶπα πρός τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μέ θυμόν. Ἐπειδή δέν μέ ἤκουσες Παναγία καί ἐγώ σοῦ σβύνω τήν κανδήλαν καί ἐπῆγα εἰς τόν οἶκον μου. Μόλις ἀνεκλήθην εἰς τήν κλίνην μου ἦλθον δύο ἀστραπόμορφοι νέοι, μέ παρέλαβον, μέ ἐξήγαγον ἐκ τῆς οἰκίας καί ἐπεριπατούσαμεν εἰς μίαν πεδιάδα. Φοβηθείς τοῖς εἶπον ποῦ μέ πηγαίνετε; Σέ ὑπάγωμεν, μοί εἶπον, νά ἴδῃς τήν κόρην σου. Ἡ κόρη μου τοῖς εἶπον εἶναι 15 ἡμέραι πού ἀπέθανε, δέν ὑπάρχει. Τότε μέ ὕφος αὐστηρόν μοί εἶπον· ἄπιστε, ἀκόμη δέν πιστεύεις; ἐλθέ νά τήν ἴδῃς. Καί προχωρήσαντες ὀλίγον ἐφθάσαμεν εἰς ἕνα κῆπον θαυμάσιον, ὁ ὁποῖος ὁμοίαζε μέ τόν Παράδεισον. Εἰς τό μέσον τοῦ Παραδείσου ἦτο ἕνα μεγαλοπρεπέστατον ἀνάκτορον κτισμένον ἀπό χρυσόν στίλβοντα. Μοί ἔδειξαν μίαν μεγάλην πύλην χρυσήν καί μοί λέγουν· εἴσελθε ἀπό τήν πύλην ταύτην εἰς τό ἀνάκτορον, ἐκεῖ θά ἴδῃς τήν κόρην σου.
Εἰσελθών διά τῆς πύλης βλέπω μίαν αἴθουσαν βασιλικήν ἀπέραντον. Εἰς τήν αἴθουσαν ἐκείνην ἦσαν μυριάδες παρθένων, αἱ ὁποῖαι ἐκάθηντο εἰς θρόνους χρυσούς καί δεξιά καί ἀριστερά ἦσαν λαμπάδες. Τά πρόσωπα τῶν παρθένων ἐξήστραπτον ὑπέρ τόν ἥλιον, τό δέ φῶς τῶν λαμπάδων καί ἐν γένει οἱ θρόνοι τῶν παρθένων, τό κάλλος τῆς αἰθούσης καί τοῦ ἀνακτόρου ἦτο ἀνερμήνευτον καί ἀκατανόητον. Παρατηρῶν τάς παρθένους βλέπω τήν κόρην μου εἰς θρόνον χρυσοῦν ἐξαστράπτουσαν τῷ κάλλει, ἀλλ’ αἱ λαμπάδες της ἦσαν ἐσβεσμέναι. Μόλις τήν εἶδον τήν ἀνεγνώρισα τρέχω μέ χαράν νά τήν ἐναγκαλισθῶ, νά τήν φιλήσω, ἀλλά μόλις ἐπλησίασα ἠγέρθη τοῦ θρόνου καί μέ ὄμμα αὐστηρόν μέ κοίταξε καί μοί λέγει! φύγε ἀπ’ ἐδῶ· πῶς ἐτόλμησες καί ἦλθες καί ἐδῶ νά μέ ἐνοχλήσης; Καί μέ ἐξέβαλε τῆς αἰθούσης καί ἐκάθησε πάλιν εἰς τόν θρόνον της. Ἐγώ δέ ἤρχισα νά παραπονοῦμαι καί νά τῆς λέγω. Κόρη μου, διατί δέν μέ δέχεσαι; δέν ἠξεύρεις πόσον σέ ἠγάπων; Ἐγώ παρεκάλουν τήν Παναγίαν νά πεθάνῃ ὁ ἀδελφός σου διά νά ζήσῃς ἐσύ νά σέ ἔχω μαζί μου καί σύ μέ διώκεις; Παῦσε, μοί λέγει, νά λέγῃς ὅτι μέ ἀγαπᾶς, διότι ἐάν μέ ἠγάπας ἔπρεπε νά ἔχαιρες εἰς τήν εὐτυχίαν μου, εἰς τήν δόξαν μου, εἰς τή τιμήν μου καί ὄχι νά λυπῆσαι. Ἔπρεπε νά εὐχαριστῆς τόν Θεόν καί τήν Παναγίαν, πού μέ ἠξίωσαν τοιαύτης εὐτυχίας καί δόξης καί ὄχι νά γογγύζῃς. Τότε τῆς λέγω· κόρη μου, διατί τῶν ἄλλων παρθένων αἱ λαμπάδες εἶναι ἀνημμέναι, αἱ δέ ἰδικαί σου εἶναι ἐσβυσμέναι; Μοί ἀπήντησε! σύ καί ἡ μητέρα μου μοῦ τάς ἐσβύσατε μέ τά δάκρυά σας, καί ἄν δέν παύσετε νά κλαίετε, νά μή λέγετε ὅτι εἶμαι κόρη σας. Αὐτήν τήν στιγμήν ἐξύπνησα καί στοχαζόμενος ἐκεῖνα τά μεγαλεῖα τά ὁποῖα εἶδον καί τήν δόξαν τῶν παρθένων καί τῆς κόρης μου καί τό κάλλος τό ἀμήχανον, ἔμεινα ἀρκετήν ὥραν ἐκστατικός καί ἀφοῦ συνῆλθον διηγήθην εἰς τήν σύζυγόν μου τά ὅσα εἶδον καί παρηγορήθη ἀρκετά. Ἐν τῷ μεταξύ ἤρχισεν ἡμέρα καί τρέχω εἰς τήν ἐκκλησίαν καί προσπίπτων γονυκλινής ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας, μέ δάκρυα μετανοίας καί χαρᾶς ἐζήτουν συγχώρησιν. Παναγία μου, παρηγορήτριά μου καί προστασία καί ἐμοῦ καί ὅλων τῶν Χριστιανῶν, συγχώρησόν μοι διά τά ἄσκοπα καί ἄπρεπα λόγια πού σοῦ εἶπα. Ἡ πολλή θλῖψις μοί ἐπροξένησε παραφροσύνην. Σέ εὐχαριστῶ μυριάκις, σέ εὐχαριστῶ καί θά σέ εὐχαριστῶ μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου καί θά σοῦ ἀνάπτω τό κανδήλι ἡμέραν καί νύκτα.
Ἐπιστρέψας εἰς τόν οἶκον μου ἐφόρεσα τά γιορτινά μου ροῦχα καί ἐξῆλθον εἰς τήν ἀγοράν περιπατῶν καί χαίρων εἰς τήν κεντρικήν ὁδόν τῆς χώρας. Μόλις μέ εἶδον οἱ ἄνθρωποι ἔτρεχον νά μέ συλλυπηθοῦν. Ἐγώ δέ τούς ἔλεγον· δέν δέχομαι συλλυπητήρια. Δέχομαι συγχαρητήρια. Μερικοί τῶν φίλων καί γνωστῶν ἤκουσα νά ψιθυρίζουν καί νά λέγουν, τί κρίμα: Ὁ μπάρμπα – Πέτρος τά ἔχασε ἀπό τήν πολλήν λύπην. Ἐγώ τούς ἐπλησίασα καί τούς εἶπον· ὄχι δέν τά ἔχασα, πρίν νά ἴδω τήν κόρην μου τά εἶχα χάσει, ἀλλά τώρα πού τήν εἶδα, εἶδα ὅτι ζῆ καί εὑρίσκεται εἰς μεγάλην δόξαν, τιμήν καί εὐτυχίαν· εἶναι εἰς τόν χορόν τῶν παρθένων, ἔχω χαράν μεγάλην καί θεωρῶ ἑμαυτόν εὐτυχῆ, ὅτι ἔχω κόρην νύμφην τοῦ Οὐρανίου Νυμφίου.
Ἀρχιμαν. Φιλόθεος Ζερβᾶκος
(1884 – 1980)
Πηγή: Ἀπό τό Βιβλ. «ΨΥΧΩΦΕΛΕΙΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ», σελ. 28, τῶν Ἐκδόσεων: «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ».
