Κατά τόν καιρόν δέ ἐκεῖνον, ὅταν ἔλθῃ ὁ Δράκων, δέν ὑπάρχει ἄνεσις ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά θλίψις μεγάλη, ταραχή καί σύγχυσις, θάνατοι καί πεῖνα εἰς πάντα τά πέρατα· διότι θά γίνουν κατά τόπους λιμοί, σεισμοί καί θάνατοι διάφοροι ἐπί τῆς γῆς. Γενναία θά εἶναι ἡ ψυχή, ἡ ὁποία θά δυνηθῇ νά κρατήσῃ ἑαυτήν ἀπηλλαγμένην ἀπό τά σκάνδαλα αὐτά. Διότι ἐάν εὑρεθῇ ἄνθρωπος ν’ ἀδιαφορῇ ὀλίγον, εὔκολα πολιορκεῖται καί γίνεται αἰχμάλωτος τοῦ Δράκοντος τοῦ πονηροῦ καί δολίου, καί ὁ τοιοῦτος εὑρίσκεται ἀσυγχώρητος εἰς τήν κρίσιν, διότι ἐπίστευσεν εἰς τόν Τύραννον ἑκουσίως. Πολλῶν προσευχῶν καί δακρύων ἔχομεν ἀνάγκην, ἀγαπητοί, διά νά εὑρεθῶμεν ἀκλόνητοι εἰς τούς πειρασμούς, διότι πολλά εἶναι τά φαντάσματα, τά ὁποῖα γίνονται ἀπό τό θηρίον. Ἐπειδή εἶναι Θεόμαχον θέλει ὅλοι ν’ ἀπωλεσθοῦν. Τοιοῦτον τρόπον μεταχειρίζεται ὁ Τύραννος, ὥστε ὅλοι νά βαστάζουν τήν σφραγίδα τοῦ Θηρίου, ὅταν θά ἔλθῃ νά ἀπατήσῃ τά σύμπαντα.
Προσέχετε, ἀδελφοί μου, τήν ὑπερβολήν τοῦ Θηρίου, διότι μεταχειρίζεται διάφορα τεχνάσματα πονηρίας. Ἄρχεται ἀπό τήν γαστέρα, ἵνα ὅταν τις μή ἔχων φαγητά, ἀναγκασθῇ νά λάβῃ τήν σφραγίδα ἐκείνου· ὄχι ὡς ἔτυχεν εἰς πᾶν μέρος τοῦ σώματος, ἀλλ’ εἰς τήν δεξιά χεῖρα καί εἰς τό μέτωπον, διά νά μή ἔχῃ ἐξουσίαν ὁ ἄνθρωπος νά κάμῃ μέ αὐτήν τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, μήτε πάλιν εἰς τό μέτωπον νά σημειώσῃ τό ἅγιον ὄνομα τοῦ Κυρίου. Διότι γνωρίζει ὁ ἄθλιος, ὅτι ὅταν ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου σφραγισθῇ ἐπί τοῦ ἀνθρώπου λύει πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ Ἐχθροῦ, καί δι’ αὐτό σφραγίζει τήν δεξιάν τοῦ ἀνθρώπου. Ἐάν κάποιος δέν σφραγίζεται μέ τήν σφραγίδα ἐκείνου, δέν γίνεται αἰχμάλωτος εἰς τά φαντάσματα ἐκείνου, οὔτε ὁ Κύριος ἀπομακρύνεται ἀπ’ αὐτοῦ, ἀλλά τόν φωτίζει καί τόν σύρει πρός ἑαυτόν. Πρέπει νά ἐννοήσωμεν, ἀδελφοί, μετά πάσης ἀκριβείας, ὅτι τά φαντάσματα τοῦ Ἐχθροῦ εἶναι ἀποτρόπαια. Ὁ δέ Κύριος ἡμῶν ἔρχεται μέ γαλήνην διά ν’ ἀποκρούσῃ δι’ ἡμᾶς τά τεχνάσματα τοῦ Θηρίου…
Ἐπειδή ὁ Σωτήρ, θέλων νά σώσῃ τό ἀνθρώπινον γένος, ἐτέχθη ἐκ Παρθένου, καί ἐν σχήματι ἀνθρώπου ἐπάτησε τόν ἐχθρόν μέ τήν ἁγίαν δύναμιν τῆς Θεότητος Αὐτοῦ, ἠθέλησε καί αὐτός ν’ ἀναλάβῃ τό σχῆμα τῆς αὐτοῦ παρουσίας διά νά μᾶς ἀπατήσῃ. Ὁ δέ Κύριος ἡμῶν θά ἔλθῃ εἰς τήν γῆν ἐν νεφέλαις φωτειναῖς, ὡς ἀστραπή φοβερά, ὁ δέ Ἐχθρός δέν θά ἔλθῃ τοιουτοτρόπως· διότι εἶναι ἀποστάτης. Γεννᾶται μέν ἀκριβῶς ἐκ κόρης μιαρᾶς, ἀλλά δέν σαρκοῦται τοιουτοτρόπως. Θά ἔλθῃ δέ ὁ Παμμίαρος μέ τό ἑξῆς σχῆμα, ὡς κλέπτης, διά νά ἀπατήσῃ τά σύμπαντα. Θά εἶναι ταπεινός, ἥσυχος, θά μισῇ τήν ἀδικίαν, θά ἀποστρέφεται εἴδωλα, θά προτιμᾷ τήν εὐσέβειαν, ἀγαθός, φιλόπτωχος, εὐειδής καθ’ ὑπερβολήν, εὐκατάστατος, ἱλαρός εἰς ὅλους, θά τιμᾷ πολύ τό γένος τῶν Ἰουδαίων, διότι αὐτοί προσμένουν τήν ἔλευσιν ἐκείνου. Μεταξύ δέ ὅλων αὐτῶν, θά ἐκτελῇ σημεῖα καί τέρατα, φόβητρα μέ πολλήν ἐξουσίαν, θά προσπαθῇ δολίως νά ἀρέσῃ εἰς ὅλους, διά νά ἀγαπηθῇ ταχέως ἀπό πολλούς, θά ἐξαπατᾷ τόν κόσμον ὑπό τό πρόσχημα τῆς εὐταξίας, ἕως οὗ βασιλεύσῃ.
Ὅταν λοιπόν ἴδουν λαοί πολλοί καί δῆμοι τοιαύτας ἀρετάς καί δυνάμεις, ἑνοῦνται ὅλοι συγχρόνως μέ μίαν γνώμην καί μέ χαράν μεγάλην κηρύσσουν αὐτόν βασιλέα, λέγοντες μεταξύ των. Μήπως ἆρα εὑρίσκεται ἄνθρωπος ἄλλος τόσον ἀγαθός καί δίκαιος; Ἀνορθοῦται δέ εὐθέως ἡ βασιλεία ἐκείνου, καί θά πατάξῃ μεθ’ ὑμῶν τρεῖς βασιλεῖς μεγάλους. Ἔπειτα ὑψοῦται ἡ καρδία του καί θά ἐμέσῃ ὁ Δράκων τήν πικρότητά του. Ταράσσων δέ τήν οἰκουμένην κινεῖ τά πέρατα, θλίβει τά σύμπαντα καί μιαίνει τάς ψυχάς. Ὄχι πλέον ὡς εὐλαβής, ἀλλά πολύ αὐστηρός εἰς ὅλα· ἀπότομος, ὀργίλος, θυμώδης, ἀκατάστατος, φοβερός, ἀηδής, μισητός, βδελυκτός, ἀνήμερος, ἀλάστωρ, ἀναιδής καί προσπαθῶν νά ἐμβάλῃ εἰς τόν βόθρον τῆς ἀσεβείας ὅλον τό ἀνθρώπινον γένος. Πληθύνει σημεῖα ψευδῶς καί ὄχι ἀληθῶς· καί ἐνῶ παρίσταται πολύς λαός καί εὐφημεῖ αὐτόν, βάλλει φωνήν ἰσχυράν, ὥστε νά σαλευθῇ ὁ τόπος, ἐπί τοῦ ὁποίου ἵστανται οἱ ὄχλοι, λέγων. Γνωρίσατε ὅλοι οἱ λαοί τήν δύναμίν μου καί τήν ἐξουσίαν, μεταθέτει ὄρη καί ἀνάγει νήσους ἀπό τήν θάλασσαν μέ πλάνην καί φαντασίαν· καί ἐνῷ πλανᾷ τόν κόσμον καί φαντάζει τά σύμπαντα, πολλοί θά δοξάζουν καί θά πιστεύουν αὐτόν ὡς Θεόν ἰσχυρόν…
Πολλοί δέ τῶν ἁγίων, ὅσοι τότε θά εὑρεθοῦν εἰς τήν ἔλευσιν τοῦ μιαροῦ, χύνουν ποταμηδόν τά δάκρυα μετά στεναγμῶν πρός τόν Θεόν τόν Ἅγιον, διά νά λυτρωθοῦν ἀπό τόν Δράκοντα· καί φεύγουν μετά μεγάλης σπουδῆς εἰς τάς ἐρήμους καί κρύπτονται εἰς τά ὄρη καί τά σπήλαια μετά φόβου· καί πασπαλίζουν χῶμα καί στάκτην εἰς τάς κεφαλάς, παρακαλοῦντες νύκτα καί ἡμέραν μετά πολλῆς ταπεινώσεως. Καί ὁ ἅγιος Θεός θέλει χαρίσει αὐτό εἰς αὐτούς· δηλαδή ὁδηγεῖ αὐτούς ἡ χάρις εἰς ὡρισμένους τόπους καί σώζονται κρυπτόμενοι εἰς τάς ὀπάς καί τά σπήλαια μή βλέποντες τά σημεῖα καί τά φόβητρα τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἡ ἔλευσις δέ αὐτοῦ γίνεται γνωστή εἰς τούς ἔχοντας τόν νοῦν προσηλωμένον εἰς τά ἄνω· εἰς δέ τούς ἔχοντας τόν νοῦν εἰς βιωτικά πράγματα καί ποθοῦντας τά γήϊνα, δέν θά γίνῃ φανερόν αὐτό. Διότι ὅποιος εἶναι δεδεμένος πάντοτε εἰς βιωτικά πράγματα, καί ἄν ἀκούσῃ ἀπιστεῖ καί βδελύσσεται τόν λέγοντα. Οἱ δέ ἅγιοι θέλουν ἐνδυναμωθῇ, διότι πάντοτε ἀπέρριψαν τήν μέριμναν τοῦ βίου αὐτοῦ.
ΠΗΓΗ: Ἀπό τό βιβλίο «ΔΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΛΑΝΗΘΟΎΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ». ΕΚΔΟΣΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ». Σελ. 146.
