Σκηνοῖς, Γολινδούχ, εἰς Ἐδέμ· σκηναί δέ σοι,
Τό τοῦ Βαλαάμ, ὡς σκιάζουσαι νάπαι.
ΜΑΡΙΑ ἡ ἔνδοξος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ἡ πρῴην ὀνομαζομένη Γολινδούχ, κατήγετο ἐκ τῆς Περσίας, ἔχουσα ἄνδρα ἀρχιμάγον, κατά τούς χρόνους Χοσρόου μέ τοῦ βασιλέως Περσῶν, Μαυρικίου δέ τοῦ βασιλέως Ρωμαίων ἐν ἔτει φπδ’ (584). Ἐλθοῦσα δέ εἰς ἔκτασιν, βλέπει Ἄγγελον Θεοῦ, ὅστις ἔδειξεν εἰς αὐτήν τόπον σκοτεινόν καί πλήρη πυρός, ἐντός τοῦ ὁποίου εἶδε τούς προγόνους της, οἱ ὁποῖοι ἐλάτρευσαν τά εἴδωλα. Ἔδειξε δέ εἰς αὐτήν καί ἄλλον τόπον φωτεινόν, ἐντός τοῦ ὁποίου ηὐφραίνοντο καί ἐχόρευον οἱ τοῦ Χριστοῦ λάτραι· θέλουσα δέ καί αὐτή νά εἰσέλθῃ ἐντός τοῦ φωτεινοῦ ἐκείνου τόπου, ἠμποδίζετο ὑπό τοῦ φαινομένου Ἀγγέλου, ὅστις ἔλεγεν εἰς αὐτήν, ὅτι εἰς τόν τόπον ἐκεῖνον δέν δύνανται νά εἰσέλθουν οἱ ἄπιστοι. Εὐθύς λοιπόν, μετά τήν ὀπτασίαν ἐκείνην, συνελθοῦσα εἰς ἑαυτήν ἡ μακαρία, ἐπίστευσεν εἰς τόν Χριστόν καί ἐβαπτίσθη, μετονομασθεῖσα Μαρία. Ὅθεν διά τήν αἰτίαν ταύτην καταδικασθεῖσα ὑπό τε τοῦ ἀνδρός της καί τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν, ἐξωρίσθη εἰς τό φρούριον τό καλούμενον τῆς Λήθης.
Εἰς τό φρούριον αὐτό διῆλθεν ἡ ἀοίδιμος δεκαοκτώ ἔτη σκληρῶς βασανιζομένη· ἐπειδή δέ δέν ἐπείσθη νά ἀρνηθῇ τόν Χριστόν, ἐρρίφθη εἰς λάκκον ἐντός τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε δράκων, ὅστις ἐπροξένει μέγαν φόβον εἰς τούς πλησιάζοντας. Ἐκεῖ ἡ Ἁγία διελθοῦσα τέσσαρας μῆνας τοσοῦτον ἡμέρωσε τόν δράκοντα, ὥστε οὗτος ἐστηρίζετο ἐπ’ αὐτῆς καί ἀνεπαύετο· εἰς τό διάστημα δέ ἐκεῖνο δέν ἔδωκαν εἰς τήν Ἁγίαν νά φάγῃ. Ὅθεν ἔλαβε χάριν παρά Θεοῦ νά μή ἐνοχλῆται πλέον ἐκ τῆς πείνης, μηδέ νά χρειάζηται ἀνθρωπίνην τροφήν. Ἔπειτα ἐξήγαγον τήν Μάρτυρα ἐκ τοῦ λάκκου, καί παραστήσαντες αὐτήν εἰς τόν υἱόν τοῦ Χοσρόου, τήν ἔδειραν τόσον δυνατά, ὥστε ἐκ τοῦ δαρμοῦ ἐσχίσθη ὁ μαστός της.
Μετά ταῦτα ἔβαλον τήν κεφαλήν τῆς Ἁγίας ἐντός σάκκου πλήρους τέφρας ἐκ καμίνου, οὕτω δέ κατεκλείσθη μόνη ἐντός τινος τόπου. Διαφυλαχθεῖσα δέ ἀβλαβής ὑπό τῆς θείας χάριτος, ἐρρίφθη εἰς πορνοστάσιον, ὅπου προσετάχθησαν ἀσελγεῖς τινες νά ἀτιμάσωσι τό σῶμα τῆς Ἁγίας· ἐκεῖνοι δέ ὁσάκις εἰσήρχοντο, δέν εὕρισκον αὐτήν, διότι ἐκρύπτετο παραδόξως καθισταμένη ἀόρατος καί δέν τήν ἔβλεπον. Σφραγισθεῖσα δέ ἡ Ἁγία εἰς τόν λαιμόν καί φερομένη ἵνα ἀποκεφαλισθῇ, ἐλυτρώθη ἀοράτως ὑπό θείου Ἀγγέλου, ὅστις ἐξήγαγεν ἐκ τοῦ λαιμοῦ της σώαν τήν σφραγῖδα τήν ὁποίαν εἶχε καί παρεκίνησε τόν δήμιον νά τήν ἀφήσῃ καί νά μή τήν ἀποκεφαλίσῃ. Ἐπειδή δέ ἡ Ἁγία ἐλυπεῖτο διότι δέν ἔπαθε διά τόν Χριστόν, τοῦτο ἕνεκα ἐφάνη εἰς αὐτήν θεῖος Ἄγγελος, κρατῶν ξίφος εἰς τάς χεῖράς του, διά τοῦ ὁποίου ἐκτύπησεν αὐτήν εἰς τόν λαιμόν, ἐφάνη δέ ὅτι τήν ἔκοψεν· ἐκ τῆς τομῆς δέ ἐκείνης ἐξῆλθεν αἷμα τό ὁποῖον ἐκοκκίνισε τά ἐνδύματά της, καί ταῦτα πολλάς ἰατρείας ἐποίησαν.
Τότε ἡ Ἁγία ἀπῆλθεν εἰς τά Ἱεροσόλυμα, προσκυνήσασα δέ τούς Ἁγίους Τόπους, ἦλθεν εἰς τινα Μοναστήρια, ἐντός τῶν ὁποίων εὑρίσκετο ἡ αἵρεσις τοῦ μονοφυσίτου Σεβήρου. Προσευχηθεῖσα δέ ἐζήτησε παρά Θεοῦ νά τῆς ἀποκαλύψῃ, ἐάν πρέπῃ νά ἐπικοινωνήσῃ μετ’ αὐτῶν· ὅθεν βλέπει Ἄγγελον, ὁ ὁποῖος ἐκράτει δύο ποτήρια, τό μέν σκοτεινόν, τό δέ ἄλλο φωτεινόν, ἐδείκνυε δέ εἰς αὐτήν, ὅτι τό μέν φωτεινόν ποτήριον δηλοῖ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τό δέ σκοτεινόν τήν συναγωγήν τῶν αἱρετικῶν. Ἐπειδή δέ τότε ὁ Πατριάρχης τῶν Ἱεροσολύμων παρεκάλεσεν αὐτήν νά ὑπάγῃ εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἵνα εὐχηθῇ τούς εὐσεβεῖς βασιλεῖς, ἀπεκρίθη εἰς αὐτόν, ὅτι ἐγγίζει ἡ πρός Θεόν αὐτῆς ἐκδημία καί μετάστασις(¹). Φθάσασα λοιπόν μεταξύ τῶν τόπων Νιτζίβεως καί Λαρᾶς εἰς τόν εὐκτήριον Ναόν τοῦ Ἁγίου Σεργίου, ἐκεῖ δέ εὐχαριστήσασα τόν Θεόν ἠσθένησεν ὀλίγον· εἶτα ζητήσασα παρά Θεοῦ τήν σωτηρίαν ὅλου τοῦ κόσμου, παρέδωκε τήν ψυχήν της εἰς χεῖρας αὐτοῦ. Τελεῖται δέ ἡ αὐτῆς σύναξις καί ἑορτή εἰς τόν μαρτυρικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Τρύφωνος, ὁ ὁποῖος κεῖται πλησίον τῆς Ἁγίας Εἰρήνης τῆς παλαιᾶς καί νέας.
(¹) Ἐν δέ τῷ τετυπωμένῳ Συναξαριστῇ γράφεται, ὅτι ὑπῆγεν ἡ Ἁγία εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, καί ἐκεῖ πρός Κύριον ἐξεδήμησε, τό δέ λείψανόν της ἐναπετέθη ἐντός θήκης μικρᾶς.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Ζ’ ΙΟΥΛΙΟΣ (ΣΕΛ. 270) ΑΘΗΝΑΙ 1970.
