† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
Πῶς θά ἀντιμετωπίση ἡ Ἐκκλησία τόν διωγμό.
Ἔτσι, ὁ Χριστιανισμός θ’ ἀλλάξη καί θά γίνη ἀντιχριστιανικός. Τά Χριστιανικά ἤθη καί ἔθιμα θά μεταβληθοῦν καί θά λάβουν τήν σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἡ Θεία Λατρεία θά βεβηλωθῆ καί ἡ Ἐκκλησιαστική διοίκησις θά σκληρυνθῆ, ὅπως θά εἶναι καί οἱ κοσμικές ἐξουσίες. Οἱ Ναοί θά ρημάξουν, διότι, καθώς λέγει ὁ Ἐφραίμ ὁ Σύρος, οὔτε προσφορά, οὔτε θυμίαμα θά ἐκτελεῖται, οὔτε Λατρεία Θεάρεστη. Ὅλα θά νοθευτοῦν διά μοντερνισμῶν, σύμφωνα μέ τίς διαταγές τοῦ Ἀντιχρίστου. Τότε ὅλα τά πρόσωπα τῶν φιλοχρίστων θά δακρύζουν καί ὅσοι ἀγαποῦν τήν ἀλήθεια θά ρωτοῦν μέ πόθο, μήπως ὑπάρχει ἐπί τῆς γῆς λόγος Θεοῦ καί κήρυγμα· καί θ’ ἀκοῦνε δυστυχῶς «Οὐδαμοῦ», ὅπως λέγει ὁ Ἐφραίμ ὁ Σύρος.
Οἱ τρόποι, μέ τούς ὁποίους θά ἀντιμετωπίση ἡ Ἐκκλησία τόν μεγάλο ἐκεῖνο διωγμό, θά εἶναι δύο. Ὁ πρῶτος θά εἶναι φυγή στήν ἔρημο, μακριά ἀπό τόν Ἄνομο καί τούς συμμάχους του. Πολλοί τότε θά ἐγκαταλείψουν θέσεις καί ἀξιώματα, ὥστε νά μή γίνουν συνεργάτες τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῶν συμμάχων του, ὥστε νά μή ἐξαναγκασθοῦν νά ἐκτελέσουν τίς ἐντολές του. Πολλοί θά ἀποσυρθοῦν μακριά ἀπό τούς ἀνθρώπους, στίς ἐρημιές. Πολλοί θά φεύγουν ἀπό τόν ἕνα τόπο στόν ἄλλο. Πολλοί ἀπό τούς πιστούς θ’ ἀποζητήσουν τήν γαλήνη τῆς ἐρημιᾶς, θά προτιμήσουν νά ζήσουν «ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καί ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» ὅπως ὁ Προφήτης Ἠλίας τόν καιρό τοῦ Ἀχαάβ καί τῆς Ἰεζάβελ.
Μέ τήν καταφυγή τῶν πιστῶν στήν ἔρημο ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θά ἔχη ἐκεῖ πλέον τήν προσωρινή, ἄς ποῦμε, ἕδρα της. Γι’ αὐτή τήν φυγή στήν ἔρημο μᾶς μιλάει μέ παραστατικό τρόπο καί ἡ Ἀποκάλυψις πού γράφει:
«Καί ἡ γυνή ἔφυγεν εἰς τήν ἔρημον, ὅπου ἔχει ἐκεῖ τόπον ἡτοιμασμένον ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἐκεῖ τρέφωσιν αὐτήν ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἑξήκοντα» (Ἀποκ. ΙΒ’ 6).
Ἡ φυγή τῆς γυναικός στήν ἔρημο καί ἡ παρεχομένη ἐκεῖ διατροφή της συμβολίζει τήν προστασία τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν Θεόν.
Τόπος, τόν ὁποῖο τρέφεται ἡ «γυναῖκα», ἡ Ἐκκλησία δηλαδή, εἶναι ἡ ἔρημος. Αὐτό φέρνει στό νοῦ μας τόν εὐεργετικό ρόλο, πού ἔπαιξε ἡ ἔρημος στίς σκληρές μέρες τῶν διωγμῶν τῆς Ἐκκλησίας, καθώς καί τήν ἐπίδρασι τῆς ἐρήμου γιά τόν ἔνθεο ζῆλο τῆς Πίστεως καί τήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς.
Στήν ἔρημο καταφεύγανε πάντοτε οἱ θεοφιλεῖς ψυχές. Σκεφθῆτε τίς στρατιές τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Πίστεως, πού μόνασαν στίς ἐρήμους τῆς Αἰγύπτου, τῆς Σκήτεως, τῆς Παλαιστίνης καί στό Ἅγιον Ὄρος…
Ἀπό τά ὄρη, τά σπήλαια καί τίς κατακόμβες ξεκίνησε ὁ θρίαμβος τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας. Στίς κατακόμβες τράφηκε καί ἀνδρώθηκε ἡ Ἐκκλησία μέ τήν φλογερή Πίστι καί τό αἷμα τῶν Μαρτύρων.
Καί, ὅταν ἔλθη ὁ κρίσιμος καί φοβερός καιρός τοῦ Ἀντιχρίστου, πού θά φανῆ σάν ἐπικρατήσασα ἡ κυριαρχία του, κατά τήν διάρκεια, δηλ. τῶν 1260 ἡμερῶν ἤ τά τρισήμισυ ἔτη, τότε πάλι ἡ ἔρημος θά εἶναι ὁ τόπος τῆς προσευχῆς, τῆς ἀσκήσεως καί τῆς ἐνδυναμώσεως πολλῶν ψυχῶν, πού δέν θά δηλώσουν ὑποταγή στόν Ἄνομο. Τότε, ὅπως λέγει ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας, ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας «οἱ ταύτης ἐκλεκτοί καί κορυφαιότατοι, τῶν πολιτικῶν θορύβων καί τῶν κοσμικῶν ἡδονῶν καταπτύοντες, εἰς τήν ἔρημον πάσης κακίας, πάμφορον δέ πάσης ἀρετῆς, πολιτείαν φεύξονται, κατά τόν μέγαν Μεθόδιον· κἀκεῖ τῶν πολεμούντων δαιμόνων τε καί πονηρῶν ἀνθρώπων τάς προσβολάς διαφεύξονται» (PG 106, 324, 325).
Καί σέ ἄλλο χωρίο τῆς Ἀποκαλύψεως γίνεται λόγος γιά τήν φυγή τῆς Ἐκκλησίας στήν ἔρημο, ὅταν θά βρίσκεται σέ διωγμό ἀπό τόν δράκοντα – Σατανᾶ. Ἰδού τί λέγει:
«Καί ἐδόθησαν τῇ γυναικί δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου, ἵνα πέτηται εἰς τήν ἔρημον εἰς τόν τόπον αὐτῆς, ὅπως τρέφηται ἐκεῖ καιρόν καί καιρούς καί ἥμισυ καιροῦ ἀπό προσώπου τοῦ ὄφεως» (Ἀποκ. ΙΒ΄ 14).
Ἔρημος μποροῦμε νά ἐννοήσωμε, ὄχι μόνον τόν ἔρημον ἀπό ἀνθρώπους τόπον, ἀλλά καί τήν ἀπομόνωσιν ἀπό τούς πιστούς καί τό νά κρύβωνται οἱ πιστοί καί μέσα στίς πόλεις.
Καί σ’ αὐτούς τούς τρομακτικούς καιρούς τοῦ διωγμοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου θά προστατεύση ὁ Θεός τήν Ἐκκλησία καί τούς πιστούς. Ναί! Οἱ δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου εἶναι ἀλληγορική εἰκόνα προστασίας τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ στήν Ἐκκλησία Του. Ἡ πίστις τῶν Χριστιανῶν στόν Χριστό, πού ἅπλωσε τά χέρια Του καί σάν ἀετός τίς φτεροῦγες, στόν Σταυρό, θά εἶναι Παντοδύναμη προστατευτική σκέπη στούς πιστεύοντες, σ’ αὐτούς, πού θ’ ἀρνοῦνται στό διάβα τῶν αἰώνων τούς προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου καί τό χάραγμα τοῦ ἴδιου τοῦ Ἄνομου στούς ἐσχάτους καιρούς.
Στά ὄρνεα τῶν διωγμῶν, στή ψυχοκτόνο μανία τοῦ Ἀντιχρίστου, βλέπομε, ὅτι θ’ ἁπλωθοῦν παρήγορες, ταχύτατες καί μέ τρυφερή ἀγάπη οἱ φτεροῦγες τοῦ «ἀετοῦ τοῦ μεγάλου», ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ. Θά προστατευθοῦν οἱ πιστοί μέ τήν φυγή τους στήν ἔρημο. Μά καί γιά τήν προστασία τους αὐτή θ’ ἀπαιτηθῆ ἀγώνας σκληρός.
Ὁ Ἀντίχριστος, οὔτε στήν ἔρημο θ’ ἀφήση ἥσυχους τούς πιστούς. Θά ἐπιδιώξη μέ ψεύδη καί συκοφαντίες, μέ σκανδαλισμούς καί κοσμικές ἐπεμβάσεις, μέ σπορά ἡδονικῆς ζωῆς καί ποικίλων πειρασμῶν νά διώξη τούς πιστούς ἀπό τά ἀσκητήρια καί ἐρημητήριά τους. Στό σημεῖο αὐτό γράφει ὁ Ἱππόλυτος τά ἑξῆς, γιά τόν διωγμό, πού θά ἐξαπολύση ὁ Ἀντίχριστος καί στήν ἔρημο κατά τῆς Ἐκκλησίας:
«Τότε ἀποστελεῖ ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς τῶν δαιμόνων τάς φάλαγγας, πρός τό ἐρευνῆσαι τούς ἀποκρυβέντας ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ καί προσαγαγεῖν αὐτούς εἰς προσκύνησιν αὐτοῦ».
Θά ἐπιδιώξη ὁ Ἀντίχριστος νά τόν προσκυνήσουν καί οἱ πιστοί τοῦ Χριστοῦ, ψάχνοντας στίς ἐρήμους καί φέροντας αὐτούς κοντά του, γιά νά τούς σφραγίση μέ τήν σφραγίδα του, τό χάραγμα. Καί ὅταν ἰδῆ, ὅτι δέν θά θελήσουν νά ὑποκύψουν, θά ἐπιστρατεύση κάθε εἴδους βασανιστήριο ἐναντίον τους. Θά μηχανευθῆ καί θά ἐφαρμόση τέτοια μαρτύρια, πού οὔτε θά ἔχουν γίνη, οὔτε θά ἔχουν ἀκουσθῆ ὡς τότε. Ἄς δοῦμε ὅμως τί γράφει καί γι’ αὐτά ὁ Ἱππόλυτος:
«Τούς δέ μή βουλομένους αὐτῷ ὑπακοῦσαι τιμωρίας ἀνεικέστους (ἀφάνταστα μεγάλες) καί βασάνους πικροτάτους καί μηχανάς ἀναλώσει, οἶα οὐδέ ἐγένοντο, οὐδέ εἰς ἀκοήν ἀνθρώπου ἠκούσθη, οὔτε ὀφθαλμός βροτῶν ἐθεάσατο» (Ἱππολ. Τόμος 6 σελίς 288).
Ὁ ΔΕΥΤΕΡΟΣ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο θά ἀντιμετωπίσουν οἱ πιστοί τόν διωγμό τοῦ Ἀντιχρίστου, θά εἶναι ἡ μάχη. Θ’ ἀντιπαλαίσουν μαζί του ὀμολογοῦντες τόν Χριστό. Θά εἶναι ἕτοιμοι γιά μύρια βασανιστήρια καί φρικτούς θανάτους ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ. Πολλοί ἀπό τούς γενναιόψυχους πιστούς τούς «ἐν κόσμῳ στρατευομένων ἐν Χριστῷ», ὅπως λέγει ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας, θά νικήσουν τόν Ἀντίχριστο, «διά τό γνησίως ἠγαπηκέναι τόν Χριστόν» (PG 106, 332). Ἀλλά γι’ αὐτά τά γενναιόψυχα παλληκάρια τοῦ Χριστοῦ, πού θά κουρελιάσουν, μέ τήν Πίστι καί τήν φλόγα τῆς ἀγάπης τους γιά τόν Κύριο, τόν ἀλαζόνα τύραννο, τόν Ἀντίχριστο γράφομε στή συνέχεια μας ἀμέσως πιό κάτω…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ † Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (Πῶς, πότε καί γιατί θά ἔρθη)», ἔκδοσις10η, «Ὀρθοδόξου Τύπου» σέλ.242.
