† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
Τό μαρτύριο τῶν δύο Προφητῶν καί ἡ προσωρινή νίκη τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ὅταν οἱ δύο Μάρτυρες, οἱ δύο Προφῆτες Ἠλίας καί Ἐνώχ θά τελειώσουν τήν ἀποστολή τους, θά τελειώσουν οἱ χίλιες διακόσιες ἑξήντα μέρες (1260) τοῦ κηρύγματός τους, τί θά συμβῆ;
Τότε μᾶς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «τό θηρίον τό ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου ποιήσει μετ’ αὐτῶν πόλεμον καί νικήσει αὐτούς καί ἀποκτενεῖ αὐτούς» (Ἀποκ. ΙΑ’ 7).
«Τό θηρίον τό ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου», δηλαδή ὁ Ἀντίχριστος, ὅπως ἤδη ἐξηγήσαμε, θά κηρύξη πόλεμο ἐναντίον τῶν δύο Προφητῶν καί τό περίεργο θά εἶναι, ὅτι θά τούς νικήση. Ἡ νίκη αὐτή ὅμως, πού θά γίνη κατά παραχώρηση Θεοῦ, θά εἶναι μιά νίκη προσωρινή.
Γιατί ὅμως λέγει, ὅτι ὄχι ἁπλῶς θά τούς νικήση, ἀλλά καί «ἀ π ο κ τ ε νε ῖ α ὐ τ ο ύ ς», θά τούς σκοτώση;
Πρέπει ἐδῶ νά πάρωμε τά πράγματα μέ τήν σειρά γιά νά βροῦμε καί τήν ἐξήγησί τους. Καί πρῶτα – πρῶτα πρέπει νά ποῦμε, ὅτι ὁ Ἐνώχ καί ὁ Ἠλίας δέν πέθαναν. Καί ὅπως λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὁ Θεός «τόν Ἐνώχ μετέθηκε καί τόν Ἠλίαν ἀνήρπασεν, αἰνιττόμενος ἡμῖν τό περί τῆς ἀναστάσεως δόγμα» (P.G. 50, 431).
Αὐτούς, λοιπόν, τούς ἔνσαρκους ἀγγέλους θά ἐπαναφέρη ὁ Θεός στή γῆ στόν καιρό τοῦ Ἀντιχρίστου. Καί μέχρις ὅτου «τ ε λ έ σ ω σ ι τ ή ν μ α ρ τ υ ρ ί α ν α ὐ τ ῶ ν», τελειώσουν δηλαδή τήν ἀποστολή τους, κανένας δέν μπορεῖ νά τούς προξενήση κακό. Ὕστερα ὅμως θά τούς σκοτώση ὁ Ἀντίχριστος. Θά ἐκπληρωθῆ ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πού τονίζει, ὅτι δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού θά ζήση, χωρίς ν΄ ἀντικρύση τόν θάνατο. «Οὐκ ἔστι ἄνθρωπος, ὅς ζήσεται καί οὐκ ὄψεται θάνατον» (Ψαλμ. ΠΗ’ 49).
Τήν νίκη του αὐτή τήν προσωρινή, τήν μικρή κι’ ἀσήμαντη θά τήν βλέπη ὁ Ἀντίχριστος στήν ὀλιγοήμερη εξόντωσι τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῶν δύο Προφητῶν. Θά βλέπει τήν νίκη του στά λείψανά τους, στό «πτῶμα αὐτῶν», ὅπως γράφει ἡ Ἀποκάλυψις. Ὠμός, ἀπάνθρωπος καί αἱμοβόρος ὁ Ἀντίχριστος θά θριαμβολογήση γιά τήν νίκη του καί θά δείξη τό ἄσπονδο μῖσος του ἐναντίον τῶν δύο Μαρτύρων, ὄχι μονάχα μέ τό φόνο τους, ἀλλά μέ τό νά ἀφήση τότε ἄταφα τά λείψανα τους, νά μήν ἐπιτρέπη νά ἐνταφιασθοῦν, νά τά ἐκθέτη στή π λ α τ ε ῖ α τῆς πόλεως τῆς μεγάλης, ὅπου καί ὁ Κύριός τους σταυρώθηκε· «ὅπου καί ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη» (Ἀποκ. ΙΑ’ 8).
Ἑρμηνεύοντας ποιᾶς πόλεως θά εἶναι ἡ πλατεῖα, τονίζει ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας: «ἐν αὐτῇ τῇ Ἱερουσαλήμ, δηλαδή τῇ παλαιᾷ καί κατεστραμμένῃ» (BG 106, 313).
Ἡ θηριώδης χαρά τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῶν ὀπαδῶν του.
Τήν θηριωδία καί τό ἄσβεστο μῖσος τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῶν ὀπαδῶν του, οἱ ὁποῖοι δέν ἐπιτρέπουν νά ταφοῦν τά λείψανα τῶν Μαρτύρων, περιγράφει ὁ Ἰωάννης. Περιγράφει ἐπίσης τήν ἄγρια δαιμονική χαρά τῶν θεομάχων τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι νοιώθουν εὐχαριστημένοι, διότι οἱ Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ – ὅπως φαντάζονται – ἐξοντώθηκαν. Καί ἰδού ἡ περιγραφή τοῦ θεόπτου Συγγραφέως:
«Καί βλέπουσιν ἐκ τῶν λαῶν καί φυλῶν καί γλωσσῶν καί ἐθνῶν τό πτῶμα αὐτῶν ἡμέρας τρεῖς καί ἥμισυ, καί τά πτώματα αὐτῶν οὐκ ἀφήσουσι τεθῆναι εἰς μνῆμα. Καί οἱ κατοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς χαίρουσι ἐπ’ αὐτῆς, καί εὐφρανθήσονται καί δῶρα πέμψουσιν ἀλλήλοις, ὅτι οὗτοι οἱ δύο Προφῆται ἐβασάνισαν τούς κατοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς» (Ἀποκ. ΙΑ’ 9 – 10).
Τά λείψανα τῶν δύο Μαρτύρων μισεῖ ὁ Ἀντίχριστος καί οἱ θιασῶτες του. Δέν ἐπιτρέπουν τήν ταφή τους ἐπί τρισήμισυ ἡμέρες. Καί παράλληλα θά πανηγυρίζουν τήν νίκη. Θά χαίρουν καί θά ἀγάλλωνται γιά τό κατόρθωμά τους. Θά εὐφραίνωνται καί θά ἀνταλλάσσουν τότε οἱ ὀπαδοί τοῦ Ἀντιχρίστου συγχαρητήρια δῶρα. Παράδοξη καί κακοῦργος χαρά! Μακάβριος πανηγυρισμός!
Ἡ Ἀνάστασις τῶν δύο Μαρτύρων.
Ὁ θρίαμβος τῶν ἀντιχρίστων ὅμως θά εἶναι προσωρινός, ὅπως προσωρινός ἦταν καί ὁ θρίαμβος τῶν σταυρωσάντων τόν Κύριον Ἰουδαίων. Ἡ χαρά τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ γιά τόν θάνατο τῶν δύο Μαρτύρων θά διακοπῆ σύντομα προτοῦ κορεσθῆ ἡ ἀβυσσαλέα χαιρεκακία τους. Ὕστερα ἀπό τρισήμισυ ἡμέρες λέγει ἡ Ἀποκάλυψις οἱ δύο μάρτυρες θά ἀναστηθοῦν:
«Καί μετά τρεῖς ἡμέρας καί ἥμισυ, πνεῦμα ζωῆς ἐκ τοῦ Θεοῦ εἰσῆλθεν εἰς αὐτούς καί ἔστησαν ἐπί τούς πόδας αὐτῶν, καί φόβος μέγας ἐπέπεσεν ἐπί τούς θεωροῦντας αὐτούς». (Ἀποκ. ΙΑ’ 11).
Καί τό χειρότερο γιά τούς θιασῶτες τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι, ὅτι θά μεταστραφῆ σέ φόβο καί τρόμο ἡ χαρά τους καί ὁ προσωρινός θρίαμβός τους, καθώς θά βλέπουν τούς Μάρτυρες νά σηκώνονται καί νά περπατοῦν…
Ἀρχικά καί γενικώτερα, στό διάβα τῶν αἰώνων θά βλέπουν οἱ Ἀντίχριστοι, ὅτι οἱ ἄδικοι καί βδελυροί ἀγῶνες κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, κατά τῶν πιστῶν, τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων, θά πηγαίνουν χαμένοι, διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν θά νικιέται. Καί ἄν κάποτε θά φαίνεται, ὅτι ἔχουν ἐγκαταλειφθῆ οἱ μάρτυρες, δέν θά εἶναι φαινόμενο μεγάλης διαρκείας, ἀλλά μικρῆς ἴσως δοκιμασίας. Θά ἐπακολουθῆ δέ πάντα ἡ ἀμοιβή τοῦ Θεοῦ πρός τούς μάρτυρές Του, μέ τρόπο θριαμβευτικό…
Ὁ θρίαμβος τῶν δύο Μαρτύρων.
Οἱ ἀναστηθέντες δύο Προφῆτες δέν θά μείνουν στή γῆ, ἀλλά θ’ ἀνεβοῦν στόν οὐρανό.
Μετά, λοιπόν, τήν ἀναζωογόνησιν, τήν νεκρανάστασιν τῶν Μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ, πού εἶχαν ἀποκτανθῆ στή σύγκρουσι μέ τό θηρίο, τόν Ἀντίχριστο, ἄκουσα μεγάλη φωνή, λέγει ὁ ἱερός Συγγραφεύς τῆς Ἀποκαλύψεως, ἀπό τόν οὐρανό. Ἡ φωνή ἐκείνη καλοῦσε τούς Μάρτυρας νά ἀνέβουν ψηλά:
«Καί ἤκουσα φωνήν μεγάλην ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ λέγουσαν αὐτοῖς· ἀνάβητε ὧδε. Καί ἀνέβησαν εἰς τόν Οὐρανόν ἐν τῇ νεφέλῃ, καί ἐθεώρησαν αὐτούς οἱ ἐχθροί αὐτῶν». (Ἀποκ. ΙΑ’ 12).
Θά τό βλέπουν αὐτό οἱ ἀντίχριστοι καί θά τούς καταλάβη φόβος καί τρόμος. Διότι δέν θά ἀναζωογονηθοῦν ἁπλῶς οἱ Μάρτυρες, ἀλλά καί θά θριαμβεύσουν καί θά μεσουρανήσουν καί θά ἀνέβουν θριαμβευτικά στόν Οὐρανό. Οἱ ἐχθροί τους δέν θά μποροῦν πλέον νά τούς φθάσουν. Δέν θά δύνανται νά τούς πλήξουν. Θά τούς βλέπουν ἔντρομοι καί θά μένουν ἄναυδοι.
Θά τούς βλέπουν μέ κατάπληξι καί λύπη. Ἡ θριαμβευτική ἀνάβασις τῶν δύο Μαρτύρων στούς Οὐρανούς συμβολίζει γενικώτερα τόν θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν πιστῶν.
Ἡ ἀνάστασις τῶν δύο τούτων Προδρόμων τῆς δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ θά προαναγγέλη τήν κοινήν ἀνάστασιν, πού θά γίνη ὕστερα ἀπό λίγο καί τήν ἔνδοξο ἀνάβασι τῶν σεσωμένων στόν Οὐρανό.
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ † Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (Πῶς, πότε καί γιατί θά ἔρθη)», ἔκδοσις10η, «Ὀρθοδόξου Τύπου» σέλ.220.
