† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
Σημεῖα καί τέρατα
Ἡ παρουσία, ἡ ἐμφάνισις, δηλαδή τοῦ διακεκριμένου Ἄνομου, τοῦ Ἀντιχρίστου δηλαδή, θά γίνεται τότε μέ κάθε δύναμι, μέ σημεῖα καί τέρατα ψευδῆ καί σατανικά, τά ὁποῖα θά ἐνεργῆ ὁ διάβολος, χρησιμοποιώντας αὐτόν, σάν ὄργανό του. Διά τῆς μεταδόσεως τῆς δυνάμεως καί τῆς ἐξουσίας ὑπό τοῦ σατανᾶ, δέν πρέπει νά παρερμηνεύεται, ὅτι ἀπεξενώθη, ἀλλοτριώθη ὁ σατανᾶς τούτων τελείως. Κάθε ἄλλο.
Ἡ Ἀποκάλυψις, λέγει στή συνέχεια, ὅτι τό θηρίο αὐτό, πού βγῆκε ἀπό τήν θάλασσα, δηλαδή ὁ Ἀντίχριστος, κι’ αὐτός, πού τοῦ ἔδωσε τήν ἐξουσία, δηλαδή ὁ διάβολος, θά προσκυνηθοῦν. Οἱ προσκυνηταί τους θά θριαμβολογήσουν γιά τήν δύναμι τοῦ Θηρίου. Καί νά πῶς σέ λίγες λέξεις τά γράφει αὐτά ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής:
«Καί προσεκύνησαν τῷ δράκοντι τῷ δεδωκότι τήν ἐξουσίαν τῷ θηρίῳ· καί προσεκύνησαν τῷ θηρίῳ λέγοντες· τίς ὅμοιος τῷ θηρίῳ; Τίς δύναται πολεμῆσαι μετ’ αὐτοῦ;» (Ἀποκ. ΙΓ’ 4).
Οἱ ἄπιστοι, καί ἐκεῖνοι, πού μέ ψυχοκτόνα ἔργα, μέ ἀσεβεῖς πράξεις μέ χλιαρή πίστι, ἁμαρτία καί ἀμετανοησία, δέν ἄφησαν, δέν θ’ ἀφήσουν τήν χάρι τοῦ Χριστοῦ νά σφραγίση τίς ψυχές τους, θά γίνουν προσκυνηταί τοῦ δράκοντος, δηλαδή τοῦ διαβόλου καί τοῦ θηρίου, δηλαδή τοῦ διαβόλου καί τοῦ θηρίου, δηλαδή τοῦ Ἀντιχρίστου.
Τήν προσκύνησι αὐτή, πού θά συμβῆ σ’ ὅλη της τήν κορύφωσι στούς ἐσχάτους καιρούς, τήν βλέπει τό προφητικό βλέμμα τοῦ προφήτου, σάν γεγονός τή στιγμή, πού ἔγραφε τήν Ἀποκάλυψι. Γι’ αὐτό δέν λέει θά προσκυνήσουν τό θηρίο, ἀλλά σάν γεγονός πού ἔγινε ἤδη. «Π ρ ο σ ε κ ύ ν η σ α ν» γράφει. Ἐμεῖς ὅμως ἔχοντες κατά νοῦν τόν Ἀντίχριστο, πού θά ἔρθη στούς ἐσχάτους καιρούς, θά νοοῦμε αὐτή τή μιαρή προσκύνησι, σάν γεγονός μελλοντικό. Μικρογραφίες ὅμως προσκυνητῶν στούς προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου θά γνωρίζη ἐν τῷ μεταξύ ἡ ἀνθρωπότης.
Καί τέτοιοι προσκυνηταί θά μποροῦν νά νοοῦνται καί εἶναι οἱ προσχωροῦντες στίς ἀντίχριστες αἱρέσεις, στούς Ἰεχωβάδες, Μασώνους, Οἰκουμενιστάς, οἱ γινόμενοι ὑποχείρια καί παίγνια τῶν πνευματιστῶν, τῶν μέντιουμ, τῶν μάγων. Ὅλοι αὐτοί γίνονται προσκυνηταί τοῦ διαβόλου καί ἀρνηταί τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ δέν ἐλπίζουν στή δύναμι τοῦ Κυρίου, ἀλλά στή δύναμι τῶν ὀργάνων τοῦ διαβόλου καί τοῦ σατανᾶ…
Ὅλους αὐτούς, ὄχι ἁπλῶς ὡς προσκυνοῦντας, ἀλλά καί ὡς θαυμάζοντας τό θηρίον τούς βλέπει ὁ Ἰωάννης. Τούς ἀκούει νά τό ἐξυμνοῦν μέ δύο θριαμβευτικά ἐρωτήματα, τά ὁποῖα δέν ἐρωτοῦν, ἀλλά ἐκφράζουν τόν μεγάλο, τόν ἀσυγκράτητο θαυμασμό τους.
«Τίς ὅμοιος τῷ θηρίῳ; Τίς δύναται πολεμῆσαι μετ’ αὐτοῦ»; Ποιός μπορεῖ νά ἐξομοιωθῆ μέ τό θηρίο; Ποιός μπορεῖ ν’ ἀνοίξη πόλεμο μέ αὐτό; Ρωτοῦν γεμᾶτοι ὑπερηφάνεια, γεμάτοι κομπασμό καί βεβαιότητα, ὅτι δέν ὑπάρχει ὅμοιος. Οὔτε φυσικά ὁ Θεός. Ἄχ! Οἱ δυστυχεῖς προσκυνηταί του!…
Μέ αὐτόν τόν ἰσχυρό, τόν μεγάλο, τόν δυνατό, τόν ἀσύγκριτο, ποιός μπορεῖ νά τά βάλη, λέγουν. Ποιός μπορεῖ ν’ ἀναμετρηθῆ μαζί του; ρωτοῦν μέ κομπορημοσύνη. Μέ ἄλλα λόγια κανένας δέν ὑπάρχει ὅμοιός του καί κανένας δέν μπορεῖ νά πολεμήση μέ τόν σατανᾶ καί τά ὄργανά τοῦ! λέγουν οἱ ὀπαδοί του, ἀλλά καί δυστυχεῖς προσκυνηταί του.
Αὐτό θά διαλαλοῦν ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θά εἶναι ὀπαδοί τῆς ἀπωλείας, ἐπειδή δέν δέχθηκαν ν’ ἀγαπήσουν καί νά κάμουν κτῆμα τους τήν Ἀλήθεια, γιά νά σωθοῦν.
Καί γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον εἰς ἐκείνους, πού δέν δέχθηκαν ἤ δέν θά δεχθοῦν ν’ ἀγαπήσουν τήν σωτηριώδη Ἀλήθεια, θά παραχωρήση ὁ Θεός νά ἐκδηλωθῆ ἐναντίον τους ἡ πονηρή ἐνέργεια τῆς πλάνης τοῦ σατανᾶ, γιά νά πιστέψουν στό ψεῦδος. Καί θά τιμωρηθοῦν σκληρά ὅλοι αὐτοί, πού δέν πίστεψαν στήν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά δέχθηκαν ν’ ἀκολουθήσουν τήν ἀδικία καί τήν ἀπάτη τοῦ διαβόλου.
Ἰδού πῶς, διατυπώνει τοῦτο ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος:
… «Καί διά τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεός ἐνέργειαν πλάνης εἰς τό πιστεῦσαι αὐτούς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μή πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ ἀλλ’ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικία» (Β’ Θεσ. β’ 11 – 12).
Βλέπομε ἀκόμη στήν Ἀποκάλυψι, ὅτι τό θηρίο τό ἐκ τῆς θαλάσσης, ὁ Ἀντίχριστος δηλαδή, θά ἐκτρέπεται καί σέ βλασφημίες ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἐναντίον τοῦ οὐρανίου πνευματικοῦ κόσμου καί ἐναντίον τῶν πιστῶν τῆς ἐπί γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας:
«Καί ἐδόθη αὐτῷ στόμα λαλοῦν μεγάλα καί βλασφημίαν· καί ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία πόλεμον ποιῆσαι μῆνας τεσσαράκοντα δύο. Καί ἤνοιξε τό στόμα αὐτοῦ εἰς βλασφημίαν πρός τόν Θεόν, βλασφημῆσαι τό ὄνομα αὐτοῦ, καί τήν σκηνήν αὐτοῦ, τούς ἐν οὐρανῷ σκηνοῦντας». (Ἀποκ. ΙΓ’ 5 – 6).
Ἡ συμπεριφορά του αὐτή βέβαια θά γίνεται μέ παραχώρησι τοῦ Θεοῦ. Ἀλλοιώτικα ὁ Θεός θά μποροῦσε νά τόν συντρίψη ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ. Γιατί ὅμως θά τόν ἀφήνη; Θά τόν ἀφήνη στήν βλασφημία του, στήν πρόκλησί του, στόν πόλεμό του κατά τῶν πιστῶν, γιά τήν σωτηρία τῶν ἀληθινῶν στρατιωτῶν του. Γιά ν’ ἀθλήσουνε οἱ πραγματικοί πιστοί του. Γιά νά δοθῆ εὐκαιρία ν’ ἀναδειχθοῦνε οἱ ἀγωνισταί, οἱ ὀπαδοί του. Γιά νά βραβευτῆ ἡ πίστις, ἡ ὑπομονή, ἡ καρτερία τους. Γιά νά πάρουν οἱ πιστοί τό ἀμαράντινο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου. Ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό. Καί πρόσεξέ το.
Χωρίς τόν ἀγώνα αὐτό, πῶς θά νικήσωμε, γιά νά κερδίσωμε τόν Παράδεισο; «Τίς καθεύδων ἔστησε τρόπαιον;» λέγει ὁ Μ. Βασίλειος.
Ἡ παραχώρησις τοῦ Θεοῦ στό θηρίο ὅμως δέν σημαίνει καί πλήρη ἀσυδοσία στόν Ἀντίχριστο. Θά ἐπιτρέψη βέβαια τήν δρᾶσι τοῦ θηρίου – Ἀντιχρίστου, ἀλλά δέν θά τόν ἀφήση νά ἐκδηλώση ὅλο τό φρικαλέο μῖσος του κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν. «Ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία πόλεμον ποιῆσαι μήνας τεσσαράκοντα δύο» (Ἀποκ. ΙΓ’ 5) λέγει. Βλέπομε, ὅτι καί χρονικά θά τόν περιορίση.
Τό γεγονός αὐτό εἶναι παρήγορο καί ἐλπιδοφόρο γιά τούς πιστούς, διότι ὑπογραμμίζει τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ καί τήν προσωρινότητα τῆς δράσεως τοῦ Ἀντιχρίστου.
Παρόμοια δραστηριότητα, σάν αὐτή πού θά ξεσπάση ἐπί τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐκδηλώθηκε κατά τό παρελθόν. Ἀναφέρομε τό ἀντίχριστο μένος τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων, πού καταπολεμήσανε τόν Χριστιανισμό, καταβλασφημοῦντες τό Θεό καί τήν Χριστιανική πίστι. Τέτοιος πόλεμος κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔλειψε ποτέ στή γῆ. Ἀντίχριστα πρόσωπα κηρύξανε μέ διαφόρους τρόπους πόλεμο κατά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στό διάβα τῶν αἰώνων. Καί τά πρόσωπα αὐτά ἤτανε ἄλλοτε θρησκευτικά κι’ ἄλλοτε πολιτικά. Κοινό τους γνώρισμα ἦταν ἡ ἀντίθεσι στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἄλλοτε πάλι τόν πόλεμο αὐτό κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῶν πιστῶν τόν κάνανε καί τόν κάνουν χριστιανομάχα ἄθεα ὑλιστικά συστήματα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ †Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (Πῶς, πότε καί γιατί θά ἔρθη)», ἔκδοσις 10η, «Ὀρθοδόξου Τύπου» σέλ.139.
