Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου Ἐπισκόπου Θεουπόλεως Ἀντιοχείας
Τοῦ Κυρίου λέγοντος πρός τούς Ἁγίους αὐτοῦ· Ὅσα ἄν δήσηται ἔσται δεδεμένα. Ἐάν τις παροργίσῃ Ἄνδρα Ἅγιον καί ἀποστείλῃ νόσον, ἤ δαίμονα, ἤ θάνατον, ἤ ἄλλην τινά τιμωρίαν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ, ἆρα δύναται ὁ ἄνθρωπος παρακαλέσαι ἕτερον Ἅγιον καί ἐκφυγεῖν τῆς ἀποφάσεως τοῦ ἁγίου ἀνδρός τοῦ πρώτου;
ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ
Ἐκ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου.
Εἰ ἅγιός ἐστίν ὁ τήν τιμωρίαν ἀποστείλας εἰς τόν οἶκον τοῦ παροργήσαντος αὐτόν, εὔδηλον, ὅτι βουλήσει τοῦ Θεοῦ τοῦτο πεποίηκε καί δεδεμένος ἐστίν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, οὐ μόνον ἐν τῇ Γῇ, ἀλλά καί ἐν τῷ Οὐρανῷ, κατά τόν τοῦ Κυρίου λόγον. Πλήν οὐδέ οἱ Ἅγιοι ἀλλήλοις ἐναντιοῦνται, γινώσκοντες τόν τῆς ἀγάπης τοῦ πνεύματος σύνδεσμον· καί ὅτι οὐκ εἰσακούσει Κύριος Ἁγίου, κἄν εὔξηται, ἀναλῦσαι ἄλλου Ἁγίου εὐχήν ἤ κατάραν. Τίς γάρ φησιν ἐγκαλέσει κατά ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεός ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων(¹); Καί γάρ ὁ Ἠλίας δεσμήσας τόν Οὐρανόν ἔτη τρία καί μῆνας ἕξ, οὐδείς τῶν Ἁγίων ἠδυνήθη λῦσαι αὐτόν, εἰμή Ἠλίας, καίπερ ἔχοντος τότε τοῦ Θεοῦ ἑπτακισχιλίους Ἁγίους, οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῷ Βάαλ(²). Καί Παῦλος τόν ἐν Κορίνθῳ πεπορνευκότα παραδούς τῷ Σατανᾷ εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, οὐδείς ἴσχυσεν ἀπολῦσαι αὐτόν τοῦ δεσμοῦ, πλήν τοῦ Παύλου τοῦ καί δεσμήσαντος (³). Οὐ γάρ εἴωθεν ἀνατρέπειν ὁ Θεός τά τῶν θεραπόντων αὐτοῦ θεσπίσματα, ἀλλά μᾶλλον καί εὐθύνας ἀπαιτεῖ τούς εἰς αὐτούς πλημμελοῦντας. Καί ἄκουσον τί φησι πρός Ἀβιμέλεχ τόν βασιλέα διά τήν γυναῖκα τοῦ Ἀβραάμ. Ἀπόδος τήν γυναῖκα τῷ ἀνθρώπῳ, ὅτι Προφήτης ἐστί καί προσεύξεται περί σοῦ καί ζήσῃ· εἰ δέ μή ἀποδῷς, γνῶθι, ὅτι ἀποθανῇ σύ καί πάντα τά σά. Προσηύξατο Ἀβραάμ καί ἰάσατο ὁ Θεός τόν Ἀβιμέλεχ καί τήν γυναῖκα αὐτοῦ καί τάς παιδίσκας αὐτοῦ καί ἔτεκον, ὅτι συγκλείων συνέκλεισεν ὁ Θεός πᾶσαν μήτραν ἐν τῷ οἴκῳ Ἀβιμέλεχ, ἕνεκεν Σάῤῥας τῆς γυναικός αὐτοῦ τοῦ Ἀβραάμ(⁴). Ὁρᾷς, ὅπως διεκδικῶν ὁ Θεός τόν ἑαυτοῦ θεράποντα, στείρωσιν καί θάνατον ἐπήγαγεν, εἰ μή θᾶττον ὁ Ἅγιος διά προσευχῆς τήν εὐχήν ἔλυσεν, ὡς καί δεσμήσας που πάντως; Οὕτω καί τόν Ἰώβ παραπικράναντες καί κατακρίναντες οἱ τρεῖς φίλοι αὐτοῦ, ἔμελλον φοβεράν ἀπώλειαν κληρονομεῖν, εἰ μή διά προσευχῆς ταύτην ἔλυσεν ὁ δεσμήσας αὐτήν τάχα Δίκαιος(⁵). Καί Δαθάν δέ καί Ἀβειρών, ἀντιπρόσωποι γενόμενοι Μωϋσῇ, κατεπόθησαν εἰς γῆν ζῶντες. Ὡσαύτως καί οἱ Κορῖται διακόσιοι πεντήκοτα ἄνδρες, τῷ Ἀαρών διαστασιάσαντες, θείου πυρός παρανάλωμα γεγόνασι. Καί Μαρία ὀνειδίσασα καί λοιδορήσασα Μωϋσῆν, παραχρῆμα ἐλεπρώθη(⁶). Ὁ δέ γε Ἱερεμίας διαλοιδορηθείς ὑπό τοῦ λαοῦ Ἰσραήλ ἐπαρᾶται λέγων. Εἰσάκουσον, Κύριε, τῆς φωνῆς τοῦ δικαιώματός μου, εἰ ἀνταποδίδοται ἀντί ἀγαθῶν κακά· ὅτι συνελάλησε ῥήματα κατά τῆς ψυχῆς μου· μνήσθητι ἑστηκότος μου κατά πρόσωπόν σου τοῦ λαλῆσαι ὑπέρ αὐτῶν ἀγαθά καί ἀποστρέψαι τόν θυμόν σου ἀπ’ αὐτῶν. Διά τοῦτο δός αὐτούς εἰς λοιμόν καί μάχαιραν καί μή ἀθωώσῃς τάς ἀδικίας αὐτῶν καί τάς ἁμαρτίας αὐτῶν ἀπό προσώπου σου μή ἐξαλείψῃς ὅτι ἐνεχείρησαν λόγον εἰς σύλληψίν μου καί παγίδα ἔκρυψαν ἐπ’ ἐμέ. Καί τότε εἶπε Κύριος πρός με· Ἰδού ἐγώ ἐπάγω ἐπ’ αὐτούς κακά, ὥστε παντός ἀκούοντος αὐτά, ἠχήσει ἀμφότερα τά ὦτα αὐτοῦ(⁷). Σαούλ δέ κατεδίωκε καί ἔθλιβε τόν Δαβίδ λέγοντα πρός αὐτόν. Ἵνα τί καταδιώκεις τήν ψυχήν μου λαβεῖν αὐτήν; δικάσαι Κύριος ἀναμέσον ἐμοῦ καί σοῦ καί ἐκδικήσαι με ἐκ τῆς χειρός σου. Αὐτοφονευτής γενόμενος Σαούλ τόν βίον κατέστρεψεν(⁸). Ὅθεν ψάλλων ὁ Δαβίδ ἔλεγεν. Ἡ ρομφαία αὐτοῦ εἰσέλθοι εἰς καρδίαν αὐτοῦ καί, Ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν αὐτοῦ συνελήφθη ὁ ἁμαρτωλός(⁹). Οὕτω καί Ἀχιτόφελ βουλάς κατ’ αὐτοῦ συσκευάζων καί τόν Ἀβεσσαλώμ εἰς ἀναίρεσιν αὐτοῦ παρασκευάζων, ὁ μέν ἀγχόνῃ τήν ζωήν κατέλυσεν, ὁ δέ ξίφει τήν ψυχήν ἀπέῤῥηξεν(¹⁰). Ἄξιον οὖν αὐτοῖς ἐπιτάφιον ἀναγραφόμενος Σολομών, περί μέν τοῦ Ἀχιτόφελ φησίν. Ὃς δ’ ἄν ἐκκαύσῃ κακίαν, ἀπολεῖται ὑπ’ αὐτῆς καί ὅς παρασκευάζεται ἐπί πρόσωπον τοῦ ἑαυτοῦ φίλου δίκτυον, περιβαλεῖ αὐτό τοῖς ἑαυτοῦ ποσί. Περί δέ Ἀβεσσαλώμ. Ὀφθαλμόν καταγελῶντα πατρός, ἐκκόψαισαν αὐτόν κόρακες ἐκ τῶν φαράγγων καί καταφάγοισαν αὐτόν νεοσσοί ἀετῶν(¹¹). Καί, Κακολογοῦντες πατέρα, σβεσθήσεται λαμπτήρ, αἱ δέ κόραι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν ὄψονται σκότος· καί γάρ εἰς κόλπον ἐπέρχεται πάντα τοῖς ἀδίκοις(¹²). Παρά γάρ Κυρίῳ πάντα δίκαια. Καταπαίζοντα δέ Ἐλισσαίου τά παιδάρια καί καταρασαμένου αὐτοῦ αὐτά ἐν λόγῳ Κυρίου, ἐξῆλθον δύο Ἄρκτοι ἐκ τοῦ δρυμοῦ καί ἀνέῤῥηξαν ἐξ αὐτῶν τεσσαράκοντα δύο παιδία(¹³) . Εἰκότως οὖν εἴρηται· Θάνατος καί ζωή ἐν χειρί γλώσσης καί πεσοῦνται δι’ ἀπαιδευσίαν γλώσσης αὐτῶν. Ὡσαύτως τοίνυν καί ὁ τούτου διδάσκαλος Ἠλίας τούς πεντηκοντάρχους μετά τῶν σύν αὐτοῖς οὐρανίῳ πυρί κατέφλεξε(¹⁴). Τί δέ ὁ θαυμάσιος Πέτρος καί Παῦλος; Οὐχ ὁ μέν θάνατον ἐπί Ἀνανίαν καί Σαπφείραν ἐπήγαγεν, ὁ δέ πύρωσιν Ἐλύμᾳ τῷ μάγῳ ἐπαρασάμενος ἐπήνεγκεν; ὅς καί παραχρῆμα περιάγων ἐζήτει χειραγωγούς(¹⁵). Ὁρᾷς ὅπως ὁ Θεός τούς ἑαυτῷν τιμῶν δούλους, ὑπακούει καί τῆς εὐχῆς αὐτῶν καί τῆς κατάρας; Θέλημα γάρ αὐτῶν ποιεῖ καί τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούει. Καί διά τοῦτο παραινεῖ ὁ Σοφός λέγων. Μή δῷς τόπον τῷ ἀνθρώπῳ, τουτέστι τῷ δικαίῳ, καταράσασθαί σε· καταρωμένου γάρ σου ἐν πικρίᾳ ψυχῆς αὐτοῦ, τῆς δεήσεως αὐτοῦ εἰσακούσεται Κύριος(¹⁶). Ὀφθαλμοί γάρ Κυρίου ἐπί Δικαίους καί ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν(¹⁷). Διό καί οἱ μισοῦντες καί οἱ ἐξουδενοῦντες δίκαιον, εἰς τόν Θεόν πλημμελοῦσι καί αὐτόν ἐξουθενοῦσι. Φησί γάρ ὁ Θεός πρός τόν Σαμουήλ περί τοῦ σκληροτραχήλου Ἰσραήλ. Οὐ σέ ἐξουθενήκασιν, ἀλλ’ ἐμέ(¹⁸). Καί πρός τούς Ἀποστόλους· Ὁ ἀκούων ὑμῶν, ἐμοῦ ἀκούει(¹⁹). Ὅθεν καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πάλιν ἔλεγεν. Οὕτω δέ ἁμαρτάνοντες εἰς τούς ἀδελφούς καί τύπτοντες αὐτῶν τήν συνείδησιν, εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε(²⁰). Οὕτω τοίνυν οἱ Ἅγιοι, τοῖς μέν ἀγαθοῖς ἀνθρώποις καί εὐσεβέσι, φωστῆρες αὐτῶν εἰσί καί σωτήριοι καί ὡς φησίν ὁ Κύριος πρός αὐτούς. Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ Κόσμου καί τό ἅλας τῆς Γῆς(²¹). Τοῖς δέ πονηροῖς καί παρανόμοις, ὀλέθριοι καί τιμωρίας πρόξενοι. Ὥσπερ γάρ ὁ Ἥλιος τούς μέν ὑγιαίνοντας τάς ὄψεις φωτίζει, ἀμαυροῖ δέ τούς ἀσθενεῖς, οὕτω καί οἱ Ἅγιοι. Καί τοῦτο δηλῶν ὁ Ἀπόστολος ἔλεγε· Χριστοῦ εὐωδία ἐσμέν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σωζομένοις καί ἐν τοῖς ἀπολλημένοις· οἷς μέν ὀσμή ζωῆς εἰς ζωήν· οἷς δέ ὀσμή θανάτου εἰς θάνατον(²²). Οὕτω δή καί διά τῆς τοῦ Σωτῆρος ἐπιφανείας ἐτυφλώθησαν μέν τῶν Ἰουδαίων οἱ πλεῖστοι, ἀνέβλεψαν δέ τά ἔθνη. Διό φησί καί ὁ Κύριος. Εἰς κρῖμα ἐγώ εἰς τόν Κόσμον τοῦτον ἧλθον, ἵνα οἱ μή βλέποντες βλέπωσι καί οἱ βλέποντες τυφλοί γένωνται(²³). Κεῖται δέ εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν· εἰς πτῶσιν μέν τοῖς ἀπίστοις, εἰς ἀνάστασιν δέ τοῖς πιστεύουσι(²⁴). Καί τοῖς μέν ἐστί λίθος προσκόμματος καί πέτρα σκανδάλου, τοῖς δέ Λίθος ἀκρογωνιαῖος καί πέτρα επαινουμένη(²⁵). Οὐ μήν δέ, ἀλλά καί ὁ Σταυρός αὐτοῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία, τοῖς δέ σωζομένοις Δύναμις Θεοῦ ἐστί· καί Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρία, ἡμῖν δέ σωτηρία(²⁶).
Ἐκ τῆς Ἐξόδου. Κεφ. 16.
Διεγόγγυζε δέ πᾶσα ἡ συναγωγή τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, φησίν, ἐπί Μωσῆν καί Ἀαρών ἐν τῇ ἐρήμῳ· καί εἶπε Μωϋσῆς πρός αὐτούς. Τίνες ἐστέ ὑμεῖς, ὅτι γογγύζετε καθ’ ἡμῶν; Οὐ γάρ καθ’ ἡμῶν ἐστίν ὁ γογγυσμός ὑμῶν, ἀλλά κατά τοῦ Θεοῦ. Καί πάλιν εἶπεν αὐτοῖς Μωσῆς. Τί λοιδορεῖσθέ μοι, καί τί πειράζετε Κύριον;(²⁷).
(¹) Πρός Ῥωμ. 8.
(²) Βασ. γ’ 17.
(³) Πρός Κορ. α’ 5.
(⁴) Γεν. 20.
(⁵) Ἰώβ 42.
(⁶) Ἀριθ. 16 καί 12.
(⁷) Ἱερ. 18.
(⁸) Βασ. α’ 24 καί 31.
(⁹) Ψαλμ. 36.
(¹⁰) Βασ. β’ 17 καί 18.
(¹¹) Παρ. 29.
(¹²) Παρ. 30.
(¹³) Βασ. δ’ 2.
(¹⁴) Παρ. 18. Βασ. δ’ 1.
(¹⁵) Πράξ. 5 καί 13.
(¹⁶) Ἐκκ. 4.
(¹⁷) Ψαλμ. 33.
(¹⁸) Βασ. α’ 8.
(¹⁹) Λουκ. 10.
(²⁰) Πρός Κορ. α’ 8.
(²¹) Ματθ. 5.
(²²) Πρός Κορ. β’ 2.
(²³) Ἰωάν 9.
(²⁴) Λούκ. 2.
(²⁵) Πέτρ. α’ 2.
(²⁶) Πρός Κορ. α’ 1.
(²⁷) Ἔξ. 17.
ΠΗΓΗ: Βίβλος καλουμένη Ὁδηγός τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου Ἐπισκόπου Θεουπόλεως Ἀντιοχείας. Ἒκδοσις 3η ὑπό Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1970 (Σελ. 127). Πρόλογος τοῦ ἐν Μοναχοῖς ἐλαχίστου Βίκτωρος Ματθαίου Καθηγουμένου τῆς ἐν Κρονίζῃ, Κουβαρᾶ Ἀττικῆς Ἱερᾶς καί σεβασμίας Δεσποτικῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως του Σωτῆρος (10η Αὐγούστου 1970).
