Τό μῖσος.
Ἄλλη χαρακτηριστική ἐκδήλωσις τῆς ἀποστασίας θά εἶναι τό μίσος, πού θά φουντώση ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους.
Καί ἐπειδή θά ἔχη πληθύνει ἡ ἁμαρτία καί ἡ κακία, γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, θά κρυώση ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν πρός τόν Θεόν καί πρός τούς ἀνθρώπους: «Καί διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. ΚΔ’ 12).
Ἡ καταπάτησις τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ἡ φαυλότητα καί ἡ διαφθορά προκαλοῦν σεισμική καταστροφή στίς ψυχές. Συνεπάγονται πνευματική κατάπτωσι, παγώνουν τίς καρδιές, τίς ξεπουπουλιάζουν ἀπό ὡραῖα καί ἁγνά αἰσθήματα καί πρός τούς στενούς συγγενεῖς ἀκόμα.
Ψυχές, χωρίς ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τόν πλησίον, εἶναι καταδικασμένες στήν αἰώνια τιμωρία.
Μή ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Κύριος ἀπαντώντας σ’ ἐρώτησι νομοδιδασκάλου τί πρέπει νά κάνη, γιά νά κερδίση τήν αἰώνια ζωή εἶπε: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν».
Ἀφοῦ ὅμως, στούς ἀνθρώπους, τήν θέσι τῆς ἀγάπης θά παίρνη τό μίσος, οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν θά εἶναι ἕτοιμες νά ὑπηρετήσουν τόν Ἀντίχριστο. Δέν θά εἶναι ψυχές, πού θά προορίζωνται νά κληρονομήσουν τήν αἰώνια ζωή.
Στόν καιρό τῆς ἀποστασίας θά μισοῦνται ἀναμεταξύ τους οἱ ἄνθρωποι, ὁ ἕνας θά καταδιώκη τόν ἄλλο. Θά σημειώνωνται ἀναμεταξύ τους μεγάλες προδοσίες. Οἱ πιό πολλοί θά ὑπηρετοῦν ἰδιοτέλειες. Τά παιδιά θά δέρνουν τούς γονεῖς, οἱ γυναῖκες θά ὁδηγοῦν τούς ἄντρες τους στό θάνατο καί οἱ ἄντρες τίς γυναῖκες τους στά δικαστήρια. Τότε δέν θά σέβεται κανένας τ’ ἄσπρα μαλλιά. Ἄσπλαγχνα θά φέρωνται οἱ πλούσιοι. Σκληρές σάν πέτρα θά εἶναι οἱ ψυχές τῶν τυράννων.
Ἀπό τό μίσος αὐτό δέν θά κυριευθοῦν μονάχα οἱ λαϊκοί ἀλλά καί οἱ κληρικοί.
Ὁ ἁ μ α ρ τ ω λ ό ς ἡ δ ο ν ι κ ό ς β ί ο ς, εἶναι μιά ἄλλη χαρακτηριστική ἐκδήλωσι τῆς ἀποστασίας. Τά πάθη, οἱ ἡδονές, ἡ σαρκολατρία θά ἐνταθοῦν κατά τίς χαλεπές ἐκεῖνες ἡμέρες. Οἱ ἄνθρωποι θά ἐπιδιώκουν τήν ἁμαρτωλή ζωή, τά σαρκικά πάθη. Θά πορεύωνται ὀπίσω σαρκός, σάν «ἄλογα ζῶα». Πορνεῖες καί μοιχεῖες θά εἶναι σέ ἡμερήσια διάταξι. Τότε οἱ ἁμαρτωλές διασκεδάσεις, τά μεθύσια καί οἱ ψυχαγωγίες θά γίνουν σκοπός ζωῆς.
Τότε τά ἀντίχριστα τραγούδια, τά τραγούδια τῆς σαρκολατρίας, τά ὑλιστικά καί ἄθεα, τά εἰρωνικά καί βλάσφημα, τά σατιρίζοντα τήν πίστι καί διακωμωδοῦντα τά Θεῖα, τά τραγούδια τά θεοποιοῦντα τήν ἡδονή, θά τά τραγουδᾶνε παντοῦ οἱ ἄνθρωποι μέ ἀσέβεια. Θά ὑπάρξουν τότε ἄνθρωποι εἴρωνες, χλευασταί, περιγελῶντες τόν Θεόν καί τό θέλημά Του καί θ’ ἀκολουθοῦν τίς φαῦλες ἐπιθυμίες τους. Καί ὅπως ἐπιβεβαιώνει ἡ Κ. Διαθήκη: «ἐ ν ἐ σ χ ά τ ῳ χ ρ ό ν ῳ ἔ σ ο ν τ α ι ἐ μ π α ῖ κ τ α ι κ α τ ά τ ά ς ἑ α υ τ ῶ ν ἐ π ι θ υ μ ί α ς π ο ρ ε υ ό μ ε ν ο ι τ ῶ ν ἀ σ ε β ε ι ῶ ν» (Ἰουδ. 18).
Πρίν ἀπό τόν Ἀντίχριστο, λοιπόν, θά προηγηθῆ στήν ἀνθρωπότητα μεγάλη ἀσωτεία, διαφθορά καί ἠθικός ξεπεσμός. Θά εἶναι τρόπο τινά μιά περίοδος, σάν αὐτή πρίν τόν κατακλυσμό, σάν ἐκείνη πρίν τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων καί Γομόρρων.
Θά εἶναι μιά περίοδος, πού τά πάντα θά δουλεύουν γιά τήν ἐπιθυμία τῆς σαρκός, γιά τήν ἱκανοποίησι τῶν αἰσθήσεων. Καί εἶναι γνωστά τά ἔργα, στά ὁποῖα παρασύρουν τόν ἄνθρωπο τά σαρκικά πάθη καί ἡ ἁμαρτωλή ζωή.
Εἶναι αὐτά, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καί τά ὅμοια τούτοις» (Γαλ. 19 – 21).
Μά ὅσοι μπλέκονται σ’ αὐτή τήν πλημμυρίδα τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἁμαρτίας, ὅσοι μένουν ἀμετανόητοι στά ἔργα αὐτά τοῦ διαβόλου, τούς ἀναμένει ἡ ἀπώλεια, ἡ καταδίκη. «Ο ἱ τ ά τ ο ι α ῦ τ α π ρ ά σ σ ο ν τ ε ς β α σ ι λ ε ί α ν Θ ε ο ῦ ο ὐ κ λ η ρ ο ν ο μ ή σ ο υ σ ι ν» (Γαλ. ε’ 21), λέει τό πνεῦμα τοῦ Κυρίου διά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.
Προτίμησις τοῦ κόσμου καί λήθη τῆς Ἐκκλησίας.
Μιά ἀκόμη χαρακτηριστική ἐκδήλωσις τῆς ἀποστασίας θά εἶναι ὁ πόθος τῶν ἀνθρώπων γιά ἐγκόσμια ζωή. Οἱ ἄνθρωποι θά γίνωνται ἐπικριτές τοῦ Εὐαγγελίου, λέγοντες, ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν ἔλυσε τά προβλήματα τῆς κοσμικῆς ζωῆς, δέν χάρισε τήν κοσμική εὐημερία, τήν πολιτική εἰρήνη. Πολλοί ἐπικριταί θά γίνωνται βλάσφημοι καί διαστρεβλωταί τῆς Διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ δέν βρίσκουν σ’ αὐτόν τήν ἐκπλήρωσι πόθων γιά κοσμική ζωή.
Οἱ ἄνθρωποι, λοιπόν, βουτηγμένοι μέσα στήν φιληδονία, τό μῖσος, τήν κοσμικότητα, θά βαδίζουν μακρυά ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, μακρυά ἀπό τήν Ἐκκλησία. Γιά χάρι τῶν ἡδονῶν τοῦ βίου θά σκοτίζεται ὁ νοῦς τους, θά παγώνη ἡ καρδιά τους μπροστά στό φῶς, στήν ἀλήθεια καί τήν Ὀρθοδοξία. Θά ἐθελοτυφλοῦν ἤ θά χάνουν τήν καθαρότητα τοῦ μεγαλείου τῆς Ἐκκλησίας. Ἄθεα συστήματα, αἱρέσεις ὑλισμός, κενοδοξία καί ἀλαζονεία θά πυκνώσουν, γύρω ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τήν σύγχυσι, σάν ἀδιαπέραστη ὁμίχλη.
Ὅλες οἱ δυνάμεις καί τά ὄργανα τοῦ διαβόλου θά ἐπιδιώκουν νά πέση στή λήθη, στή λησμονιά καί τήν ἀφάνεια ἡ Ὀρθοδοξία. Αὐτό θέλουν οἱ δαίμονες, γιά νά χαθοῦν οἱ ψυχές καί νά πετύχουν τήν αἰώνια πανωλεθρία τῶν ἀνθρώπων, τόν αἰώνιο βασανισμό τῶν ψυχῶν τους στή Κόλασι.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐμπόδιο στόν Ἀντίχριστον.
Ἐμπόδιο στό ψυχοκτόνο ἔργο τοῦ διαβόλου καί στήν παρουσία τοῦ Ἀντιχρίστου στέκεται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, πού καταγγέλλει τίς μεθοδεῖες τοῦ σατανᾶ καί καταδικάζει τίς αἱρέσεις. Χωρίς τήν Ὀρθοδοξία, θά ἦταν εὔκολο στά ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου νά προετοιμάσουν τόν δρόμο του.
Μά ἡ Ὀρθοδοξία, ἄν καί λυσσωδῶς πολεμᾶται μέ μεθόδους σατανικές, στέκεται ἀπόρθητο φρούριο καί φάρος, πού κατευθύνει πρός τήν ἀλήθεια καί τήν σωτηρία. Οἱ πολυώνυμοι ἐχθροί της, ὑπηρετώντας τόν διάβολο καί τί δέν κάνουν γιά νά πετύχουν, ὅπως μάταια ἐλπίζουν, τόν ἀφανισμό της. Αἱρέσεις, Σιωνισμός μέ ὅλα τά παρακλάδια του καί τά ὄργανά του: Μασωνία, Χιλιασμός, Οἰκουμενισμός, Ρόταρυ, Λάϊονς ψεύδη, ἀπάτες δολοπλοκίες, ἄνθρωποι ὄργανα τοῦ διαβόλου ἀπό θέσεις κλειδιά, ἕνας ὁλόκληρος σατανικός μηχανισμός σκοτεινῶν δυνάμεων, εἶναι ἐπιστρατευμένος κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Ἡ πίστις τῶν Χριστιανῶν στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία ἐμποδίζει τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν μεγάλο ξεπεσμό, ἀπό τήν ἀποστασία καί τήν ἀμετανοησία. Ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία συναρπάζει τίς ψυχές μέ τήν ἀλήθεια τό φῶς καί τήν σωτηρία, οἱ ἀντίχριστοι δυσανασχετοῦν.
Πλημμυρίζουν ἀπό μῖσος καί κακία οἱ Ἰουδαῖοι καί ὁ Σιωνισμός συγκεκριμένα, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὄχι μόνο ἀποδεικνύει τούς Ἰουδαίους ἀντίχριστους, μά καί καταγγέλλει τήν ἀθεΐα τους, τήν ἄρνησί τους νά δεχθοῦν τόν Χριστό καί συγχρόνως ἀποκαλύπτει, ὅτι αὐτοί εἶναι ἕτοιμοι, στ’ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νά δεχθοῦν τόν ἄνομο, τόν Ἀντίχριστο.
Ἐπειδή, λοιπόν, ἡ Ὀρθοδοξία στέκεται ὀχυρό, ἐμπόδιο στούς ἀντίχριστους, ἐκεῖνοι μ’ ἐπικεφαλῆς τόν Σιωνισμό κάνουν τά πάντα νά σείσουν τά θεμέλια τῆς Ὀρθοδοξίας. Θέλουν νά συντρίψουν τό Δόγμα καί τήν Παράδοσι, ν’ ἀφανίσουν ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων, πού πάρθηκαν κατά τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Θέλουν νά σκοτίσουν τήν ἀλήθεια, πού τηρεῖ ἀνόθευτη ἡ Ἐκκλησία μας, νά πετάξουν τούς Ἱερούς Κανόνας, νά προκαλέσουν συσκότισι, λήθη καί σύγχυσι.
Γι’ αὐτό τό σκοπό ἐργάζονται στίς μέρες μας ὅλα τά κατασκευάσματα τοῦ Σιωνισμοῦ. Γι’ αὐτό τό σκοπό τοῦ ξεθεμελιώματος καί ἀφανισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἐπιστρατευθῆ οἱ Ἑβραιοκίνητοι ἀντίχριστοι Ἰεχωβάδες, οἱ Μασῶνοι, καί σωρεία ἄλλων σαθρῶν ὀργάνων τοῦ παγκοσμίου Σιωνισμοῦ.
Καί ὁ διωγμός αὐτός, κατά τῆς Ἐκκλησίας, πού ἄρχισε ἀπό τούς Ἰουδαίους καί τούς ἀντίχριστους Ρωμαίους αὐτοκράτορες καί συνεχίστηκε ἀπό τούς Γότθους, τούς Οὕνους, τούς Πέρσες, τούς Ἄραβες, τούς Σλάβους, τούς Τούρκους, τούς Παπικούς, τούς Προτεστάντες, τό ἔργο τοῦ διαβόλου ὑπηρετοῦσε.
Ἡ Ὀρθοδοξία γνώρισε καί θά γνωρίση μεγάλους διωγμούς. Τούς ἀντιμετώπισε ὅλους τούς ἐχθρούς μέ πίστι, καρτερία καί ἀνδρεία. Χιλιάδες εἶναι οἱ νεομάρτυρες, πού ἔδωσαν τό αἷμα τους, σάν σφραγίδα, γιά τήν ἀγάπη τους, γιά τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία.
Ἀλλά οἱ πιό ἐπικίνδυνοι διῶκτες της εἶναι οἱ σημερινοί. Ὕπουλοι, ὑποκριταί καί κρυφοδαγκανιάρηδες. Εἶναι οἱ Οἰκουμενισταί, πού θέλουν νά μᾶς μαντρώσουν στήν ἀδιαφορία τῆς Πίστεως, στήν ἄρνησι τοῦ Χριστοῦ καί τέλος στή λατρεία τοῦ Σατανᾶ.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὅμως, ὁ πιστός τοῦ Θεοῦ λαός, ξέρουν καί καταγγέλλουν ποιοί παίζουν τό παιγνίδι τοῦ Ἀντιχρίστου. Ξέρουν ποιοί κινοῦν τά νήματα αὐτοῦ τοῦ σχεδίου. Ἔντονη εἶναι ἡ ἀντίδρασις τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ. Μά ὁ ἀγώνας συνεχίζεται καί ἡ Ἐκκλησία περιμένει πιό φοβερές καί χαλεπές ἡμέρες. Γι’ αὐτό προειδοποιεῖ τούς πιστούς νά προετοιμάζωνται γι’ ἀγῶνες καί θυσίες.
Πῶς θά ἀναδειχθῆ ὁ Ἀντίχριστος.
Σέ προηγούμενα κεφάλαια δόθηκαν στόν ἀναγνώστη ἀπαντήσεις πάνω σέ κρίσιμα ἐρωτήματα γιά τόν Ἀντίχριστο γενικά, γιά τούς προδρόμους του, τά σημάδια, πού θά προηγηθοῦν τοῦ ἐρχομοῦ του κλπ.
Τώρα κρίνομε σκόπιμο νά ποῦμε δυό λέξεις γιά τόν χαρακτῆρα, πού θά ἔχη ὁ Ἀντίχριστος καί πῶς θά πετύχη ν’ ἀναδειχθῆ.
Ἡ παρουσία τοῦ Ἀντιχρίστου καί ἡ ἀνάδειξίς του θά γίνη μέ ὑποκρισία καί δολιότητα. Θά ἐμφανισθῆ κατ’ ἀρχήν, ὅταν ὁ Θεός τό ἐπιτρέψη, ὅταν ὁ Κύριος παραχωρήση «ἐ ν τ ῷ ἑ α υ τ ο ῦ κ α ι ρ ῷ» (Β’ Θέσ. β’ 6), ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Καί θά συμβῆ αὐτό, ὅπως σημειώσαμε ἤδη, ὅταν οἱ Ἑβραῖοι θά εἶναι ἕτοιμοι νά τόν ὑποδεχθοῦν καί τά ἔθνη μέ τήν ἀποστασία τους ἑτοιμασμένα νά τόν παραδεχθοῦν. Τότε καί ὁ πόλεμος τῶν προδρόμων τοῦ Ἀντιχρίστου κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἡ ἁμαρτία θά ἔχουν καταφέρει νά προκαλέσουν σάλο καί χωρισμό στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.
Θά γεννηθῆ τότε ὁ Ἀντίχριστος σάν Ἑβραῖος. Θά εἶναι καρπός πορνείας. Πεπλανημένα ὅμως θά λέγεται, ὅτι τάχα γεννήθηκε ἀπό παρθένο καί τοῦτο γιά νά μοιάζη μέ τόν Χριστό.
Θά ἀνατραφῆ κρυφά καί θά ἐμφανισθῆ ξαφνικά ἀπό τήν Γαλιλαία, ἀπ’ ὅπου καί ὁ Χριστός.
Θέλοντας ὁ διάβολος νά πιστευθῆ ἀπό τούς ἀνθρώπους ὁ Ἀντίχριστος, σάν ὁ ἐρχόμενος Χριστός, γιά τόν ὁποῖον προφήτεψαν οἱ Προφῆτες, θά φροντίση, ὥστε νά ἐξισωθῆ, εἰ δυνατόν καθ’ ὅλα, μέ τόν Χριστό. Σκοπός του εἶναι νά ἐξαπατηθοῦνε οἱ ἄνθρωποι.
Γιά νά ἐπιτύχη στό πλανερό καί δόλιο ρόλο του ὁ Ἀντίχριστος θά παρουσιάση κατά τήν αἰφνίδια δημόσια ἐμφάνισί του ἀγαθό χαρακτῆρα καί ἔργα ἀξιέπαινα. Τόση θά εἶναι ἡ πανουργία του καί ἡ ὑποκρισία του, ὥστε νά κινδυνέψουν ἀπό τήν πλάνη του ἀκόμα καί οἱ ἐκλεκτοί. Ἂς δοῦμε ὅμως πῶς θά φανερωθῆ στήν ἀρχή, πῶς μᾶς τόν περιγράφει ὁ Ἱππόλυτος:
«Ἀλλά τά πρῶτα αὐτοῦ γενήσεται πραΰς, ἀγαπητικός, ἥσυχος, εὐλαβής, εἰρηνοποιός, μισῶν ἀδικίαν, βδελυττόμενος δῶρα, εἰδωλολατρείαν μή προσιέμενος, τάς Γραφάς φησίν ἀγαπῶν, ἱερεῖς αἰδούμενος, πολιάς τιμῶν, πορνείας μή καταδεχόμενος, μοιχείαν βδελυττόμενος, καταλαλιαῖς μή προσέχων, ὅρκους μή καταδεχόμενος, φιλόξενος, φιλόπτωχος, ἐλεήμων. Εἴτα καί τέρατα ποιήσει, λεπρούς καθαρίζων, παραλύτους ἐγείρων, δαίμονας ἀπελαύνων, περί τῶν πόρρω ὡς ἐνεστῶτα διαγγέλων, νεκρούς ἀνιστῶν, χήραις ἐπικουρῶν, ὀρφανῶν προϊστάμενος, ἀγαπῶν πάντας,….»
Χαρακτηριστικά ἀξιοθαύμαστα θά φανερώση, λοιπόν, στήν ἀρχή ὁ Ἀντίχριστος. Γεμᾶτος πλαστές ἀρετές: πραότης, εὐλάβεια, καλωσύνη, σεβασμός στούς ἱερεῖς, ἀγάπη στίς Γραφές, φιλόπτωχος, ἐλεήμων. Οἱ πολλοί θά τόν θαυμάζουν. Ὕστερα, λέει ὁ Ἱππόλυτος, θά κάνη καί ψευτοθαύματα. Θά σηκώση παραλύτους. Θά κάνη ἔργα μαγικά μέ τήν βοήθεια τοῦ διαβόλου.
Μέ τήν ὑποκρισία καί τήν ἐπίδειξι τῶν κάλπικων ἀρετῶν του καί τῶν μαγικῶν του ἔργων θά ἐπιχειρήση νά κερδίση τήν ἐμπιστοσύνη καί τόν θαυμασμό. Θά ἐπιχειρήση νά ἐξαπατήση ἀκόμα καί τούς ἐκλεκτούς πιστούς. Σκοπός του θά εἶναι νά πετύχη μ’ ὅλα αὐτά τήν πολιτική του κυριαρχία στόν κόσμο.
Καί γράφοντας, γιά τόν δόλιο καί ὕπουλο σκοπό του, χάριν τῶν ὁποίων τά κάνει ὅλα αὐτά ὁ Ἀντίχριστος, τονίζει ὁ Ἱππόλυτος:
«Καί ταῦτα πάντα ποιεῖ ὕπουλος ὤν καί δόλιος καί πάντας θέλων ἐξαπατῆσαι πρός τό ποιῆσαι αὐτόν βασιλέα. Ὅταν γάρ ἴδωσιν οἱ λαοί καί οἱ δῆμοι τοσαύτας ἀρετάς καί τοσαύτας αὐτοῦ δυνάμεις πάντες ἐπί τό αὐτό μιᾷ γνώμῃ συναχθήσονται ἐπί τό ποιῆσαι αὐτόν βασιλέα μάλιστα ὅτι τό τῶν Ἑβραίων γένος ἀγαπηθήσεται ὑπέρ πάντας ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ τυράννου…».
Ὅλα, λοιπόν, θά τά κάνη ὁ δόλιος ὑποκριτικά, γιά νά ὑπηρετηθῆ τό σχέδιό του. Γιά νά ἐντυπωσιάση καί ν’ ἀνοίξη τόν δρόμο του γιά τήν ἐξουσία, γιά τήν κοσμοκρατορία.
Πρῶτοι ἀπ’ ὅλους θά τόν δεχθοῦν καί θά τόν ὑποστηρίξουν οἱ Ἑβραῖοι. Θά τόν δοῦν σάν τόν ἀναμενόμενο Μεσσία, σάν βασιλιᾶ, μέ τόν ὁποῖο θά ἐκπληρωθῆ τό ὄνειρό τους γιά παγκόσμια κυριαρχία. Θά τρέξουν, λοιπόν, κοντά του οἱ Ἑβραῖοι καί, ὅπως τονίζει ὁ Ἱππόλυτος, θά τοῦ ἐκδηλώσουν πίστι, ἐμπιστοσύνη, ὑποταγή:
«Πάντες σοι πειθόμεθα, πάντες σοι πεποίθαμεν, σέ γνωρίζομεν δίκαιον ἐπί πᾶσαν τήν γῆν. Πάντες διά σοῦ σωθῆναι ἐλπίζομεν».
Δηλαδή: ὅλοι σέ σένα θά ὑπακοῦμε καί σένα θά ἐμπιστευόμεθα. Ἐλπίζομε μέ σένα νά σωθοῦμε.
Στήν ἀρχή ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου θά εἶναι περιορισμένη. Καί τό ξεκίνημά του θά εἶναι γεμᾶτο ὑποκριτική καλωσύνη κι’ ἁγιωσύνη. «Ἐν προοιμίοις τῆς βασιλείας αὐτοῦ, μᾶλλον δέ τυραννίδος, ὑποκρίνεται ἁγιωσύνην», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Καί μ’ ὅλα τά ἐντυπωσιακά σημάδια του καί τά ψευτοθαύματά του ἐπιδιώκεται νά ἐμφανισθῆ ὁ Ἄνομος αὐτός, σάν ὁ Χριστός. «Ψευδῶς δέ Χριστόν ἑαυτόν ἀποκαλοῦντα» λέγει χαρακτηριστικά ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων. Καί μέ τόν τρόπο αὐτό θά κατορθώνη ν’ ἀπατᾶ ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού φεύγουν ἀπό τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, πού δέν πιστεύουν στόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
Μέσα στίς ἄλλες ὑποκρισίες καί δολιότητές του ὁ Ἀντίχριστος θά κηρύττη στούς διχασμένους ἡγεμόνες τῆς γῆς ἑνότητα καί ὁμόνοια, ἐπειδή αὐτό θά ἐξυπηρετῆ τά σχέδια του. Καί ὅμως θά εἶναι αὐτός ὁ σατανοφόρος, ὁ Ἀντίχριστος, αὐτός πού χαίρεται στίς διχόνοιες, «ὁ ἀεί τῇ διχονοίᾳ χαίρων», ὅπως γράφει ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας.
Καί θά καταφέρη, μέ τό δόλωμα τῆς ὁμονοίας ὁ Ἀντίχριστος, νά πετύχη τήν κακή ὁμόνοια τῶν ἀντιτασσομένων στό Χριστό.
Χρησιμοποιώντας κάθε ἀπάτη, κάθε ὑποκρισία, ψεῦδος καί δολιότητα ὁ Ἀντίχριστος καί ἔχοντας τήν βοήθεια τῶν Ἑβραίων ἀπό τήν μιά μεριά καί ἀπό τήν ἄλλη σύμμαχό του τήν ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν πίστι, θά πετύχη τήν κοσμοκρατορία. Μεγάλη κοσμική ἐξουσία. «Οἱ δέ ἄνθρωποι καί παρακαλοῦντες αὐτόν ἀναδείξουσι βασιλέα» γράφει ὁ Ἱππόλυτος.
Ὅταν ὅμως θά ἐπικρατήση ὁ Ἀντίχριστος, τότε θά φανερώση τό ἀληθινό του πρόσωπο. Τότε «ἐκφαίνει πᾶσαν τήν πονηρίαν αὐτοῦ» λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Τότε θά κυβερνήση σάν «πλῆρες ἰοῦ θηρίον, ἀνήρ δυνάστης», γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Τότε θά κάνη ἀπανθρωπίες καί παρανομίες καί θά ξεπεράση κάθε προηγούμενη ἀδικία, αὐθαιρεσία καί ἀσέβεια.
Ὅταν θά πάρη τήν ἐξουσία καί τήν παντοδυναμία στά χέρια, λέγει ὁ Ἱππόλυτος, θά ξεσκεπάση τόν ἄγριο, αἱμοχαρῆ, τυραννικό καί σατανικό του χαρακτήρα:
«Καί μετά ταῦτα ὑψοῦται τῇ καρδίᾳ καί ὁ πραΰς πρότερον γενήσεται σοβαρός καί ὁ ἀγάπην διώκων (ἐπιδιώκων) γενήσεται ἀνελεήμων. Ὁ ταπεινός τῇ καρδίᾳ γενήσεται ὑψηλός καί ἀπάνθρωπος, καί ὁ μισῶν ἀδικίαν τούς δικαίους καταδιώξει».
Θά ἔχη φονικά ἔνστικτα ἐναντίον ὅλων τῶν ἀνθρώπων ὁ Ἀντίχριστος, μά πιό πολύ ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων.
Εἴδαμε, λοιπόν, πῶς θ’ ἀναδειχθῆ ὁ Ἀντίχριστος καί ὅτι ὄπλα του θά εἶναι ἡ ὑποκρισία, ἡ δολιότης, ἡ ἀπάτη καί στήριγμά του οἱ Ἑβραῖοι.
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ † Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (Πῶς, πότε καί γιατί θά ἔρθη)», ἔκδοσις 10η, «Ὀρθοδόξου Τύπου» σέλ.120.
