Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς μιλάει πεντακάθαρα γι’ αὐτούς τούς μελλοντικούς δύσκολους καιρούς, πού θά προηγηθοῦν τοῦ Αντιχρίστου. Καί τονίζει:
«Τοῦτο δέ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροί χαλεποί· ἔσονται γάρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, φιλήδονοι μᾶλλον ἤ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Β’ Τιμ. γ’ 1 – 5).
Γιά τίς ἁμαρτίες της αὐτές θά δοκιμάζεται σκληρά ἡ ἀνθρωπότητα, ὅπως ὑπογραμμίζεται στήν Ἀποκάλυψι. Θά πέσουν ἐπάνω της πληγές φοβερές. Πόλεμοι, ἀρρώστιες, σεισμοί.
Θά εἶναι ὅμως ἡ ἀμετανοησία τῆς ἀνθρωπότητος προκλητική καί ἡ ψυχοκτόνος ἀπιστία φοβερή. Παρά τίς συμφορές, παρά τίς παιδαγωγικές τιμωρίες τοῦ Θεοῦ, πολλοί θά μένουν προσκολλημένοι πεισματικά στό σκοτάδι καί τήν ἀμετανοησία. «Κ α ί ο ἱ λ ο ι π ο ί τ ῶ ν ἀ ν θ ρ ώ π ω ν, ο ἵ ο ὐ κ ἀ π ε κ τ ά ν θ η σ α ν ἐ ν τ α ῖ ς π λ η γ α ῖ ς τ α ύ τ α ι ς, ο ὐ μ ε τ ε ν ό η σ α ν» (Ἀποκ. Θ’ 20), γράφει ἡ Ἀποκάλυψις.
Ναί! Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι μόλις πέση μιά συμφορά, μιά καταστροφή, ἕνας πόλεμος, ἐνῶ συνέρχονται γιά λίγο οἱ ἄνθρωποι, τελικά ὅμως δέν μετανοοῦν. Πολλοί ἀπό αὐτούς, πού γλυτώνουν ἀπό τίς συμφορές, συνεχίζουν νά ζοῦν ἀμετανόητοι. Ἐργάζονται ἀντίθετοι στό Χριστό καί στήν Ἐκκλησία.
Κάνουν τά ἔργα τοῦ διαβόλου. Φονεύουν ποικιλοτρόπως ζωές καί ψυχές. Ὀργιάζουν μέ ἔργα ἐγκληματικά, μέ ἐγκληματική ἀσυνειδησία στήν ἐκτέλεσι τοῦ ἔργου τους.
Πωρωμένες ψυχές, πουλημένες στόν σατανᾶ, γίνονται σκάνδαλο καί ὁδηγοί τυφλοί. Ἐξαπολύουν τόν σπόρο τοῦ ρύπου, τῆς πορνείας καί τῆς ἀνηθικότητος μέ τή διαγωγή τους, μέ τή ζωή τους, μέ τά ἔντυπά τους, μέ τίς ἀντίχριστες ἰδέες τους.
Διδάσκουν κακία καί ρυπαρότητα σέ ὅλες τίς μορφές καί μέ ὅλα τά μέσα. Καί καθώς δέν θέλησαν νά ἔχουν ἐπίγνωσι τοῦ Θεοῦ, νά γνωρίσουν καλά δηλ. τόν Θεόν, παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός, παρεχώρησε δηλαδή ὁ Θεός, ὥστε νά ἔχουν ἀδόκιμον νοῦν, ὥστε νά πράττουν ἐκεῖνα πού δέν πρέπει, τά παράνομα πλήρεις ὄντες πάσης ἀδικίας, πορνείας, πονηρίας, πλεονεξίας, κακίας, φθόνου, φόνου, ἔριδος δόλου, κακοηθείας. Εἶναι, γίνονται οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ψιθυρισταί, καταλάλοι, μισόθεοι, ὑβρισταί, ὑπερήφανοι, ἀλαζόνες, ἐφευρέτες κακῶν, ἀπειθεῖς εἰς τούς γονεῖς, ἀσύνετοι, παραβάται συνθηκῶν, ἄσπλαγχνοι, ἀδιάλλακτοι, ἀνελεήμονες, οἱ ὁποῖοι, ἄν καί γνωρίζουν τήν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ, ὅτι πράττοντες αὐτά εἶναι ἄξιοι θανάτου, ὄχι ἁπλῶς τά διαπράττουν, ἀλλά καί ἐπιδοκιμάζουν ἐκείνους, πού τά πράττουν (Ρωμ. Α’ α’ 28 – 32).
Δέν σταμάτησαν, λέγει ἡ Ἀποκάλυψις, ἀπό τίς φαρμακεῖες τους, οὔτε ἐγκατέλειψαν τίς μαντεῖες καί τά ἄλλα σατανικά τους ἔργα. Ἐξακολούθησαν, ὅσοι ἐπέζησαν ἀπό τίς πληγές, πάλιν τά σατανικά αὐτά ἔργα των. Ἀλλ’ οὔτε τίς πορνεῖες τους καί τίς κλεψιές τους ἄφησαν.
Ἂς δοῦμε τώρα πιό συγκεκριμένα ποιές θά εἶναι οἱ ἐκδηλώσεις τῆς ἀποστασίας. Οἱ ἐκδηλώσεις αὐτές θά εἶναι:
Μεγάλη ἀπιστία.
Τήν θέσι τῆς Πίστεως θά πάρη γιά πολλούς ἡ ἀπιστία. Θά σβήση ἀπό πολλές καρδιές ἡ φλόγα ἀγάπης γιά τόν Χριστό. Θά ξεφύγουν καί θά ξεμακρύνουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν ὀρθή πίστι. Δέν θά ὀμολογοῦν τόν Χριστό, ἐνῶ πρόθυμα θά συντάσσωνται, σάν πιστοί τῶν αἱρέσεων καί τῶν πλανῶν.
«…. Ἐ ν ὑ σ τ έ ρ ο ι ς κ α ι ρ ο ῖ ς ἀ π ο σ τ ή σ ο ν τ α ί τ ι ν ε ς τ ῆ ς π ί σ τ ε ω ς, π ρ ο σ έ χ ο ν τ ε ς π ν ε ύ μ α σ ι π λ ά ν ο ι ς κ α ί δ ι δ α σ κ α λ ί α ι ς δ α ι μ ο ν ί ω ν» (Α’ Τιμ. δ’ 1), λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Θά τρέχουν μέ προθυμία στίς αἱρέσεις οἱ ἄνθρωποι, λέγει ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων. Καί οἱ αἱρετικοί, ὅπως τονίζει, δέν θά εἶναι πιά φανεροί, μά «κεκρυμμένοι», ὕπουλοι. Θά εἶναι λύκοι κάτω ἀπό προβιά ἀρνιοῦ.
Τήν κακή προαίρεσι τῶν ἀνθρώπων, καθώς στέκονται μπροστά στήν Ἀλήθεια καί τήν πλάνη, διατυπώνει ὡς ἑξῆς ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων:
«Ἀπέστησαν γάρ οἱ ἄνθρωποι ἀπό τῆς ἀλήθειας καί κνήθονται τήν ἀκοήν. Λόγος πιθανός, καί πάντες ἀκούουσιν ἡδέως. Λόγος ἐπιστροφῆς καί πάντες ἀποστρέφονται. Ἀπέστησαν οἱ πλεῖστοι τῶν ὀρθῶν λόγων καί μᾶλλον τό κακόν αἱροῦνται (προτιμοῦν), ἤ τό ἀγαθόν προαιροῦνται. Αὕτη τοίνυν ἐτίν ἡ ἀποστασία, καί μέλλει προσδοκᾶσθαι ὁ ἐχθρός» (ΒΕΠΕΣ 36, 189).
Οἱ ἄνθρωποι, πού ἀπομακρύνονται ἀπό τήν πίστι, ἀπό τήν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πρόθυμοι ν’ ἀκούσουν μ’ εὐχαρίστησι ἕνα ψέμα, ἀλλά λόγο γιά τήν ἐπιστροφή στό Χριστό δέν θέλουν ν’ ἀκούσουν.
Οἱ πολλοί προτιμοῦν τό κακό καί δέν διαλέγουν τό καλό. Καί σ’αυτό βλέπει τήν ἀποστασία ὁ Ἅγιος Κύριλλος, κατά τήν ὁποία πρόκειται ν’ ἀναμένεται ὁ ἐρχομός τοῦ ἐχθροῦ, τοῦ Ἀντιχρίστου δηλαδή.
Τήν ἀποστασία, τήν ἀπιστία πιό συγκεκριμένα, θά ὑπηρετήσουν οἱ αἱρέσεις. Οἱ αἱρέσεις θά εἶναι τά σκαλοπάτια τῆς ἀπομακρύνσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Θεό καί τήν σωτηρία. Θά εἶναι τά σκαλοπάτια, πού θά ὁδηγοῦν ψυχές στήν ἄβυσσο. Δέν θά ἐπανέλθωμε ἐδῶ στό θέμα τῶν αἱρέσεων. Ἕνα μονάχα θέλομε νά τονίσωμε: ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός στίς μέρες μας, πού λέγεται καί «Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν», ἤ «διάλογος ἀγάπης» εἶναι ἡ πιό τρομακτική αἵρεσις, πού γνώρισε μέχρι σήμερα ἡ Οἰκουμένη. Εἶναι ὁ «Δούρειος Ἵππος» κατά τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ἄθροισμα ὅλων τῶν αἱρέσεων, παναίρεσις.
Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ †Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (Πῶς, πότε καί γιατί θά ἔρθη)», ἔκδοσις 10η, «Ὀρθοδόξου Τύπου» σέλ.116.
Σ.Σ.: Τό φωτογραφικό ὑλικό καί τῶν Εἰκόνων, ἔχει ἐπιλεγεῖ ἀπό τόν συντάκτη.
