Ἄρθρο τοῦ †Ἁγιορείτου Μοναχοῦ ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ δημοσιευθέν στό ὑπ. Ἀρίθμ. 83/ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1968 φύλλο τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου.
Ἐάν ἤρχετο ὁ ἄγγελος φύλαξ τῆς Ἑλλάδος ἐφέτος, ἀφοῦ περιώδευεν ὅλας τάς πόλεις καί τά χωρία μας, ὁ ἄγγελος ἐκεῖνος, πού ἐγνώρισεν ὅλας τάς φάσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί ἐθνικοῦ μας βίου εἰς ὅλας τάς ἐποχάς, τί τάχα, θά μᾶς ἔλεγε; Τί θά ἔβλεπε, τί ἐντυπώσεις θά ἀπεκόμιζεν ἀπό τήν Ἑλλάδα τῶν ἀρχῶν τοῦ 1968;
Θά ἧτο ἱκανοποιημένος ἀπό τήν ἑλληνικήν κοινωνίαν, ἀπό τούς βαπτισθέντας εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξους Χριστιανούς; Ἤ θά ἐκάλυπτε μέ τάς πτέρυγάς του τό ἅγιον πρόσωπόν Του ἀπό ἐντροπήν, ἤ λύπην, ἤ ἀπελπισίαν;…
Θά ἔβλεπεν ἤθη χριστιανικά, Ὀρθόδοξα ἁγιότητα ζωῆς, πίστιν θερμήν, ἔργα πίστεως; Θά ἤκουε λόγους «ἁλάτι ἠρτημένους», θά ἔβλεπεν ἐνδιαφέροντα πνευματικά, πόθους οὐρανίους, θά ἀνέπνεε εἰς ἀτμόσφαιραν σεμνότητος; Ἤ θά εὑρίσκετο πρό ἀπελπιστικοῦ θεάματος, εὐρυτάτης ἀποχαλινώσεως τῆς ἠθικῆς ζωῆς, πρό ἀδιαφορίας διά τήν πέραν τοῦ κόσμου τούτου ζωήν, πρό ἐλλείψεως ἱστορικῆς εὐθύνης, ἐνώπιον λήθης τῆς ὑψηλῆς ἑλληνοχριστιανικῆς παραδόσεώς μας;…
Μέ ἄλλους λόγους, ἐάν ἤρχετο στήν ἡγιασμένην καί ἱστορικῶς κατάφορτον ἀπό δάφνας Ἑλλάδα μας «ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά εὕρισκε τήν πίστιν»; Ἤ, τοὐλάχιστον, ἐάν δέν ἠδυνάμεθα νά παρουσιάσωμεν π ί σ τι ν, ὡς Ἔθνος, θά ἠδυνάμεθα νά ἐπιδείξωμεν κάποιαν προπαρασκευήν, ἐγγυωμένην τήν συνέχειαν τῶν ἑλληνορθοδόξων παραδόσεών μας, ἐπί τῶν ὁποίων νά στηρίξωμεν τήν καλλιέργειαν τοῦ θείου ἄνθους τῆς ὀρθοδόξου πνευματικῆς ζωῆς;…
Διότι πρέπει νά παραδεχθῶμεν, ὅτι περισσότερον ἀνησυχητική εἶναι ἡ ἀπουσία μελλοντικῶν προϋποθέσεων Ὀρθοδόξου ζωῆς, παρά αὐτή αὕτη ἡ ἐξαρθρωμένη ἤδη, ἠθικῶς καί πνευματικῶς ζωή τοῦ ἔθνους. Καί ἀτυχῶς, προϋποθέσεις προσεχοῦς ἀναβλέψεως τοῦ Ὀρθοδόξου φωτός, δέν ὑπάρχουν πολλαί. Ὑπάρχει τό ἀντίθετον. Κατακλυζόμεθα ἀπό τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως τῶν πάντων, ἄν μή ὑπῆρχον ἑστίαι ἀντιστάσεως…
Διά νά κατανοηθῇ ἡ τραγική αὐτή διαπίστωσις καί διά νά μή μᾶς ἀπατοῦν οἱ ἀλογίστως αἰσιόδοξοι, θά θέσωμεν τό ἐρώτημα: Ἡ ἑλληνική πραγματικότης, εἰς ὅλας τάς ἐκδηλώσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς, τῆς πνευματικῆς, τῆς φιλοσοφικῆς, τῆς θεολογικῆς ζωῆς, εἰς τά πολιτικά μας ἤθη, εἰς τήν παιδείαν εἰς τήν κοινωνικήν ἀναστροφήν, εἰς τήν ψυχαγωγίαν, εἶναι πραγματικότης ἀνταξία τῶν ἑλληνορθόδοξων παραδόσεών μας;…
Ποῖος δέν βλέπει τήν εἰσροήν εὐρωπαϊκῶν καί ἀμερικανικῶν στοιχείων εἰς τήν πάμφωτον Ἑλλάδα μας; Στοιχείων, τά ὁποῖα ἡμεῖς μέν ἐδώκαμεν εἰς τήν ἁγνοτέραν φύσιν των, τά λαμβάνομεν δέ ἀπό τόν δυτικόν κόσμον, βαναύσως κακοποιημένα καί παραμορφωμένα, ὡς τρόπους ζωῆς, ὡς φιλοσοφίαν;…
Ὁ λαός μας δέν ἧτο ἄξιος καλυτέρας μεταχειρίσεως, ὁ λαός αὐτός πού ἐδημιούργησεν ἕνα βυζαντινόν πολιτισμόν; Ὁ λαός, ὅστις ἐδίδαξε εἰς τήν ἀνθρωπότητα τήν σοφίαν, τήν συμμετρίαν, τό κάλλος, τό «κατά λόγον ζῆν», τήν θαυμαστήν σύνθεσιν γηΐνων καί οὐρανίων στοιχείων, τό «ἐπιμελεῖσθαι ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου»;…
Καί ἰδού, σήμερον ὁ λαός αὐτός, ἀσθενῆς ψυχικῶς, ἕρμαιον κακοποιῶν ρευμάτων, τρεφόμενος βοσκηματωδῶς διά «κερατίων» ἀσώτου βίου, μέ διεστραμμένην τήν σκέψιν, ἄπελπις, χωρίς θερμήν πίστιν εἰς τόν Θεόν, χωρίς ἔρωτα πνευματικόν, γυμνωμένος ἀπό τήν θείαν ὀρθόδοξον στολήν του, περιφέρει τά ράκη τῆς δυστυχίας του, ὅλος τετραυματισμένος, εἰς τήν ψυχήν, εἰς την καρδίαν, εἰς τόν νοῦν!… Καί οὐδαμοῦ φαίνεται «ὁ καλός Σαμαρείτης»!…
Λοιπόν, «κατακλυζόμεθα ἀπό τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως τῶν πάντων, ἄν μή ὑπῆρχον ἑστίαι ἀντιστάσεως»…
Καί πρώτη καί ἀποφασιστική «ἑστία ἀντιστάσεως» εἶναι ἡ ἁγιωτάτη, ἡ ἐν τῷ κόσμῳ στρατευομένη πρός θέωσιν τῶν πάντων Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Τί ἄν φέρῃ, κατά τό ἀνθρώπινον μέρος της, τά «στίγματα τῶν πταισμάτων» της; Φεγγοβολεῖ τήν μόνην ἐν τῷ κόσμῳ ἀπερίτμητον ἀλήθειαν: «Τῶν Ἀποστόλων τό κήρυγμα καί τῶν Πατέρων τά δόγματα». Ἀλλ’ ἀρκεῖ τοῦτο; Ἐάν μή ὁ σπόρος τῆς ἀληθείας σπαρῇ ἀπό καταλλήλους σπορεῖς, πονοῦντας τόν μυστικόν ἀγρόν τοῦ Θεοῦ, ἐάν δέν γεωργῆται ἡ γῆ καί ἐάν δέν προφυλάσσεται ἀπό «ἀνθρώπους ἐχθρούς», πῶς θά ἀποδώσῃ τόν καρπόν του;…
Καί σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας, δέν ἔμεινεν ἀνεπηρέαστος ἀπό τό πνεῦμα τοῦ «κόσμου». Ἀπό δεκαετηρίδας ὑφίσταται πολλά δεινά, ὀφειλόμενα εἰς τούς ποιμένας της. Φυρμός ὑπερβολικός μετά τῶν γηΐνων κάμψις τῆς πίστεως, ἀγάπη διά τό «δύστηνον δοξάριον», ἔλλειψις θερμουργοῦ ζήλου, ἑτεροζυγία, ἀπομάκρυνσις ἀπό τήν ἀπλανῆ ὁδόν τῶν ἁγίων Πατέρων καί, ἐντεῦθεν, σύγχυσις ἐντός τῆς δίνης τῶν ποικίλων ρευμάτων, πού ἄφησαν οἱ ἀσκοί τοῦ Αἰόλου – Σατανᾶ, ὑπό μορφήν ἀτόπων νεωτερισμῶν καί τάσεων ἐξομοιώσεως τῆς Ἐκκλησίας μέ ποικίλας μορφάς αἱρετικῶν ὑπῆρξαν τά χαρακτηριστικά ἐνίων οὐ καλῶν ποιμένων, ἵνα τά ἄλλα ἀποσιωπήσωμεν… Παρά ταῦτα ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ «ἑστίαν ἀντιστάσεως»…
Βεβαίως, εἰς τήν τραγικότητα τῆς συγχρόνου Ἑλληνικῆς Πατρίδος, δέν πταίουν μόνον οἱ ποιμένες. Διότι ἡ Ἑλλάς, δέν εἶναι ὁλόκληρος χριστιανική Ὀρθόδοξος καί ἄς λέγωμεν ὅ,τι θέλομεν περί τοῦ ἀντιθέτου. Τό ληξιαρχεῖον δέν ἐξεικονίζει τήν οὐσίαν, ἀλλά τόν τύπον. Καί φυσικά μία στατιστική ἀποβαίνει μᾶλλον ἀδύνατος…
Δέν εἶναι, λοιπόν, ὑπεύθυνοι μόνον οἱ Ποιμένες καί ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Πολιτεία εἶναι περισσότερον ὑπεύθυνος διά τήν σημερινήν πραγματικότητα ἡ ὁποῖα ματαιώνει πολλάκις τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας…
Καί ἐξηγούμεθα· Ὅταν καταλογίζωμεν εὐθύνας εἰς την Πολιτείαν διά τήν ἠθικήν ἐξαχρείωσιν τοῦ λαοῦ μας καί διά τήν πνευματικήν του παραπλάνησιν, δέν σημαίνει, ὅτι ἀξιοῦμεν ἀπό τήν Πολιτείαν, ὅπως τεθῇ διάκονος τῶν σκοπῶν τῆς Ἐκκλησίας…
Τοῦτο εἶναι ἀδύνατον. Κατ’ οὐδένα τρόπον ἐπιτρέπεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν ὅπως ταυτισθῇ μέ τήν πολιτικήν ἐξουσίαν ἤ νά τεθῇ εἰς τήν ὑπηρεσίαν της, καθ’ οἱανδήποτε μορφήν. Οὔτε καί ἀντιστρόφως, ἡ πολιτική ἐξουσία δύναται νά ἀρνηθῇ τήν φύσιν της καί νά ὑποταχθῇ εἰς τήν Ἐκκλησίαν…
Οὔτε ἡ Ἐκκλησία ξίφος, οὔτε ἡ Πολιτεία θυμιατόν. Ἀποτελοῦν δύο διακεκριμένας ἐξουσίας, ἐκ Θεοῦ ἐχούσας μέν τήν προέλευσιν, συναντωμένας δέ εἰς τό σημεῖον, ἔνθα πιστοποιεῖται, ὅτι ὑπηρετοῦν τόν Θεόν. Καί τοῦτο ἀποτελεῖ τό μόνον ἀδιάψευστον κριτήριον τῆς ὀρθῆς πορείας τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας…
Καί ἐνῶ ἀναγνωρίζεται τό διακεκριμένον τῶν δύο ἐξουσιῶν, ἐν συναλλήλῳ συνεργασίᾳ ἐν τούτοις, ἀξιολογικῶς ἡ Ἐκκλησία ὑπερέχει τῆς Πολιτείας. Καί, χωρίς ἡ τελευταία νά δουλεύῃ εἰς τήν Ἐκκλησίαν ὅμως ὑ π ο χ ρ ε ο ῦ τ α ι νά τήν βοηθῇ, πολλῴ μᾶλλον νά μή δυσχεραίνῃ τάς προσπαθείας της πρός ἐξαγιασμόν τοῦ κόσμου…
Αὐτό τό σχῆμα εὗρε τήν πληρεστέραν του ἔκφρασιν κατά περιόδους, εἰς τήν χιλιετῆ βυζαντινήν Αὐτοκρατορίαν. Καί τοῦτο δέον ν’ ἀποτελῆ τό μοναδικόν πρότυπον παντός Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ Ἔθνους. Καί πρό παντός τῆς Ἑλλάδος μας…
Δυστυχῶς, ἀπό τινων δεκαετηρίδων, εἰς τήν πατρίδα μας, τήν ὡραιοτάτην καί θειοτάτην Ἑλληνίδα γῆν, λόγῳ ἐθνικῶν καί παγκοσμίων συνθηκῶν εἰσήλασεν ὁ ψευδοπολιτισμός τῆς Εὐρώπης. Μέ ὅλα τά ἀπόδημα δαιμόνιά του. Μέ πλήρη τήν διαφθοράν του… Μέ τάς ἀντορθοδόξους διδασκαλίας του. Καί ἀντιστάσεως μή οὔσης, ἐξετροχιάσθη πᾶν τό Ἑλληνικόν καί Ὀρθόδοξον, εἰς ὅλους τούς τομεῖς τοῦ ἐθνικοῦ βίου…
Ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς χώρας, ἀπολέσασα προηγουμένως τόν ἑλληνορθόδοξον προσανατολισμόν της, ἐκ τοῦ διεφθαρμένου εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος, ἐπέτρεψεν τήν καθιέρωσιν νέων ἠθῶν, νέων τρόπων ζωῆς, ἐντελῶς ξένων, ἀνορθοδόξων, ἀνθελληνικῶν, ἀκολάστων…
Καί τό ἀποτέλεσμα; Σήμερον ἡ Ἑλλάς, εἰς εὐρυτάτην κλίμακα νά παρουσιάζεται…. ἀνθελληνική, ἄθεος, ἀναρχική, δαιμονισμένη! Καί διατί; Χάριν προσαρμογῆς πρός τόν ἔξω κόσμον, χάριν ἀνταγωνισμοῦ μέ τόν ἔξω κόσμον! Καί ἤδη «κατακλυζόμεθα ἀπό τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως τῶν πάντων… ἄν μή ὑπῆρχον ἑστίαι ἀντιστάσεως»!…
Ἀλλά τί νά κάμουν αἱ «ἑστίαι ἀντιστάσεως» – ἡ ἀσθενῶς ἀγωνιζομένη Ἐκκλησία καί ἡ μόλις κινουμένη ἰδιωτική χρηστότης – ἐνώπιον τῶν χειμάρρων τοῦ κακοῦ, προστατευομένου ὑπό τῶν λεγομένων «δημοκρατικῶν ἐλευθεριῶν»;…
Ἰδού, διατί ἐκφράζομεν τάς ἀνησυχίας μας, περισσότερον διά τήν ἀπουσίαν προϋποθέσεων ἐπιστροφῆς μας εἰς τάς Ἑλληνορθοδόξους παραδόσεις μας, παρά διά τόν ἤδη δαιμονισμόν μας, τόν ὁποῖον ἐπέφερε μία φαῦλος πολιτική ἡγεσία, ἄθεος, εἰδωλολατρική, εἰκονοκλαστική…
Ἔχομεν ἀνάγκην μιᾶς μακροχρονίου νοικοκυρωσύνης. Ἐν ἐλευθερίᾳ, ἀλλά πειθαρχουμένη. Ἔχομεν ἀνάγκην ὀρθοδόξων χριστιανικῶν ἡγετῶν, πού δέν θά θέτουν προσκόμματα εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ ἀντιθέτως θά τήν βοηθοῦν εἰς τό μέγα ἔργον της…
Πρέπει νά γίνωμεν ὀλίγον Βυζαντινοί. Νά μάθωμεν ἀπό ποῦ ἐρχόμεθα καί ποῦ πηγαίνομεν. Νά συνδυάσωμεν τόν ἑλληνικόν λόγον μέ τήν Ὀρθόδοξον πίστιν. Νά ἀγαπήσωμεν τήν φιλοσοφίαν καί τήν θεολογίαν. Νά ἐννοήσωμεν τήν ἀξίαν μας ὡς θείων ὄντων. Νά ἀναβαπτισθῶμεν εἰς τά ὕδατα τῶν ἑλληνορθοδόξων παραδόσεών μας, διά νά ἀνεύρῃ τό ταλαίπωρον Ἔθνος μας ὁ χριστώνυμος λαός μας τήν ἔνδοξον ἱστορικήν του ὁδόν…
Ἄλλως, δέν βλέπομεν πῶς θά ἀνανήψωμεν, πῶς θά ἀντιδράσωμεν εἰς τάς σκοτεινάς δυνάμεις, τόν ἀθεϊσμόν, τόν μασωνισμόν, εἰς τάς ποικίλας αἱρέσεις, εἰς τόν ἐξ ἴσου ἐπικίνδυνον… ἐνωτισμόν, εἰς τήν διαφθοράν τῶν ἠθῶν, εἰς τόν πλάνητα τουρισμόν, εἰς πᾶν ἀνθελληνικόν καί ἀνορθόδοξον δαιμόνιον, πού διαβιβρώσκει αὐτά τά θεμέλια τῆς Φυλῆς…
Θά μᾶς διέφευγεν ὁ θλιβερός λόγος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἄν δέν ἠλπίζαμεν ἀκόμη: «Ὁ πλοῦς ἐν νυκτί· πυρσός οὐδαμοῦ. Χριστός καθεύδει»…
Ἀλλ’ ἐλπίζομεν, διό καί προσευχόμεθα ἐκτενῶς…
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ
ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ – ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
ΠΗΓΗ: Ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, φύλλο 83/1968
