Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Κυρίλλου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας
Οὐαί τοῖς ἁμαρτωλοῖς, ὅτι ἀφορίζονται ἀπό τῶν Δικαίων· οὐαί τοῖς ἁμαρτωλοῖς, ὅτε γυμνοῦνται αἱ πράξεις αὐτῶν καί αἱ βουλαί τῶν καρδιῶν φανεροῦνται. Οὐαί τοῖς ἁμαρτωλοῖς, ὅτι οἱ συνδυασμοί τοῦ νοός ελέγχονται καί αἱ συγκαταθέσεις τῶν πονηρῶν λογισμῶν ζυγοστατοῦνται καί ταλαντεύεται ἡ διάνοια. Οὐαί τοῖς ἁμαρτωλοῖς, ὅτι μισοῦνται ὑπό τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καί βδελύσσονται ὑπό τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Οὐαί τοῖς ἁμαρτωλοῖς, ὅτι ἐκβάλλονται ἐκ τοῦ νυμφῶνος. Οὐαί τήν τότε μεταμέλειαν· οὐαί τήν τότε θλίψιν· οὐαί τήν τότε ἀνάγκην· οὐαί τήν τότε καταιγίδα. Δεινόν τό χωρισθῆναι ἀπό τῶν Ἁγίων, ἀργαλεώτερον τό χωρισθῆναι ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἄτιμον δέ τό δεθῆναι χεῖρας καί πόδας καί εἰς τό πῦρ βληθῆναι, θλιβερόν τό εκπεμφθῆναι εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον τό γνοφερόν, τρίζειν τούς ὀδόντας καί τήκεσθαι. Βαρύ τό ἀπαύστως κολάζεσθαι, πονηρόν τό φλογίζεσθαι τήν γλῶσσαν, ἀσυμπαθές τό αἰτεῖν ρανίδα ὕδατος καί μή λαμβάνειν, πικρόν τό ἐν πυρί εἶναι καί βοᾷν καί μή βοηθεῖσθαι. Ἀπαράβατος ἡ φάραγξ καί ἀμέτρητον τό χάος· ἄφυκτος ὁ ἀποκλεισθείς, ἀναπόδραστος ὁ κατεχόμενος, ἀνυπέρβατον τό τεῖχος τῆς φυλακῆς, ἄσπλαγχνοι οἱ τηρηταί, σκοτεινόν τό δεσμωτήριον, ἄλυτα τά δεσμά, ἀνάσπαστοι αἱ ἁλύσεις, ἄγριοι καί ἀτίθασσοι οἱ ὑπηρέται τῆς φλογός ἐκείνης. Βαρεῖαι αἱ κασίδες αἱ τιμωρητικαί ἐκεῖναι, στεῤῥοί οἱ ὄνυχες καί ἄθραυστοι· σκληρά τά βούνευρα, θολώδεις καί κοχλάζουσαι αἱ πίσσαι, δυσῶδες τό θέατρον, ἀνθρακώδεις αἱ κλίναι ἐκεῖναι, ἄσβεστος ἡ πυρά, κνισσώδης καί βρωμώδης ὁ σκώληξ, ἀσυγχώρητον τό κριτήριον, ἀπροσωπόληπτος ὁ Δικαστής, ἀπροφάσιστος ἡ ἀπολογία, κατεστιγμένα τά πρόσωπα τά τῶν Δυναστῶν, πενιχροί οἱ Δυνάσται, πτωχοί οἱ Βασιλεῖς, ἰδιῶται οἱ Σοφοί, μωροί καί ἄδεκτοι οἱ Ῥήτορες, ἄφρονες οἱ πλούσιοι, ἀνήκοα τά κολακεύματα τῶν πλαστογράφων, φανεραί αἱ καμπύλαι τῶν ῥᾳδιούργων, τηλαυγεῖς αἱ τροχιαί τῶν πλεονεκτῶν, βρωμώδης τῶν φιλαργύρων ἡ ὀσμή, φανερά τῶν ὑποκριτῶν ἡ ὑπουλότης, οἰνόπληγοι οἱ ἐπιθέται, πάντα γυμνά καί τετραχηλισμένα ἐνώπιον αὐτῶν. Οὐαί τοῖς ἁμαρτωλοῖς, βέβηλοι καί ἐναγεῖς καί ἀκάθαρτοί εἰσιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Πῶς μεμίανται αὐτῶν αἱ ψυχαί; πῶς βρωμῶσιν αὐτῶν τά σώματα ἐκ τῆς λαγνείας καί ἀκολασίας; πῶς ἐμόλυναν τά σώματα καί ἐμίαναν τήν ψυχήν, μή φυλάξαντες τήν στολήν τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος; πῶς ἀναισχύντως καί ἀνερυθριάστως τῇ κραιπάλῃ καί τῇ μέθῃ τῆς ἀσωτίας, τήν ὀζοθήκην τῆς κοιλίας, τόν ἀσκόν τῆς γαστρός, τῇ αὐταρκείᾳ καί ἐγκρατείᾳ μή στοιχήσαντες; ἀλλά τόν πλοῦτον αὐτῶν αὐτῇ ἐμπιστεύσαντες, τρυφηλῶς εἰς τάς ἡδονάς ὡς χοῖροι τῷ βορβόρῳ ἐγκυλινδούμενοι, τάς ἡμέρας καί τά ἔτη αὐτῶν ἐδαπάνησαν, μετεωριζόμενοι ἐν λογισμοῖς ῥυπαροῖς καί φαύλαις ἐννοίαις, ἀργολογίαις καί θυμελικοῖς ᾂσμασι; Πῶς ἠλλοιώθησαν τήν καρδίαν αὐτῶν τῇ πωρώσει, εἰς νοῦν μή λαβόντες τήν σύνταξιν τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀπόταξιν τοῦ Διαβόλου; πῶς ἐξετράπησαν τῆς εὐθείας ὁδοῦ, ἐν τῷ σκότει τῆς ἀγνοίας βαδίσαντες καί τῷ ὕπνῳ τῆς ῥαθυμίας ἐκδόντες, εἰς πέταυρον τῆς Γεέννης ἑαυτούς ποντίσαντες; πῶς ἀπηλλοτριώθησαν τοῦ φωτός τῶν ἀρετῶν, ἀγαπήσαντες τό σκότος τῆς ἁμαρτίας, διά τό βαδίσαι αὐτούς τῆς πλατείας καί εὐρυχώρου ὁδοῦ, τῆς τρίβου τῆς κακίας; Πῶς ἐπελάθοντο τῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιδημίας καί τῶν πολλῶν καί ἀνεξιχνιάστων αὐτοῦ εὐεργεσιῶν; καθαρισθέντες μέν δι’ ὕδατος τοῦ θείου Βαπτίσματος καί Πνεύματος Ἁγίου καί στολισθέντες τῷ μύρῳ τῆς ἀγαλλιάσεως, διά δέ μικράν ἡδονήν, μισητήν καί συγχαντήν, ἀθετήσαντες τάς τοιαύτας καί τηλικαύτας δωρεάς, ἐδουλώθησαν πνεύματι πορνείας καί μοιχείας; Οὐαί τοῖς καταλείψασι τήν Ὑιοθεσίαν καί ακολουθήσασι ταῖς τοῦ Κόσμου ἡδοναῖς· οὐαί τοῖς ἐπομένοις ταῖς τοῦ Κόσμου συντυχίαις· οὐαί τοῖς ἀγαπῶσι τό σκότος τῆς ἁμαρτίας· οὐαί τοῖς καταλείπουσι τό φῶς τῆς ἀληθείας· οὐαί τοῖς περιπατοῦσιν ἐν νυκτί τῆς ἁμαρτίας· οὐαί τοῖς καταλιμπάνουσι τήν ἡμέραν τῆς Θεογνωσίας· οὐαί τοῖς ἐμπεπλησμένοις τῇ κακῇ συνηθείᾳ τοῦ γέλωτος· οὐαί τοῖς καλλωπιζομένοις πρός τό τρῶσαι ψυχάς εἰς συνουσίαν καί λαγνείαν ἀκολασίας ἀκαθάρτου· ἀληθῶς γάρ ἄγγιστρον ἐστί τοῦ Διαβόλου ὁ καλλωπισμός· τοῖς οὗν ποθοῦσι καί ζητοῦσι καί θέλουσι σωθῆναι, μισητός ἐστιν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΗΓΗ: Βίβλος καλουμένη Οδηγός τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου Ἐπισκόπου Θεουπόλεως Ἀντιοχείας. Ἒκδοσις 3η ὑπό Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1970 (Σελ. 214). Πρόλογος τοῦ ἐν Μοναχοῖς ἐλαχίστου Βίκτωρος Ματθαίου Καθηγουμένου τῆς ἐν Κρονίζῃ, Κουβαρᾶ Ἀττικῆς Ἱερᾶς καί σεβασμίας Δεσποτικῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως του Σωτῆρος (10η Αὐγούστου 1970).
