(3ο μέρος από 3)
Ἄκουσον τόν Ἰωάννην καί φύλαττε πάντοτε τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ ἀπαράβατον καί ἀσάλευτον. Μή τρώγῃς σύ ἀκρίδας καί μέλι ἄγριον καθώς ἐκεῖνος. Μήν ἐνδυθῇς σύ τρίχινα ἐνδύματα ἀπό τρίχας καμήλου καθώς αὐτός. Οὔτε ὁ ἴδιος σοῦ λέγει τοῦτο. Τόν Νόμον φύλαττε· τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ ἀπαράβατον· καί τοῦτο θέλει εὐχαριστήσει τόν Ἰωάννην, οὕτω δέ θέλεις καί σύ συναριθμηθῇ μέ τούς πανηγυριστάς τοῦ Οὐρανοῦ.
Ἐφύλαξες ἕως τώρα τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ; Ὄχι. Παρέβης τοῦτον; Ναί. Ὄχι ἄλλο. Παραδειγματίσου ἀπό τόν Ζηλωτήν τοῦ Νόμου, τόν Ἰωάννην.
Ἄφησε ἀπό τώρα τήν παράβασιν τοῦ Νόμου καί μετανόησον διά τήν παράβασιν ὅπου ἔκαμες. Μετανοεῖτε! Ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος σοῦ τό λέγει. Ἐλθέ εἰς μετάνοιαν. Κάμε ἔργα ἄξια τῆς μετανοίας. Ποιήσατε οὖν καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας. Ἀπό τήν μελίρρυτον γλῶσσαν τοῦ Ἰωάννου σοῦ ἐκφωνεῖται καί τοῦτο. Αὕτη εἶναι Φωνή καί Στόμα τοῦ Χριστοῦ καί σκοπόν ἄλλον δέν ἔχει παρά νά ἑτοιμάσῃ λαόν προοριζόμενον διά τόν Χριστόν. Ἀκούεις λοιπόν τῆς Φωνῆς καί τοῦ Στόματος τοῦ Χριστοῦ, νά μετανοήσῃς καί νά ἑτοιμάσῃς καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας; Τί λέγεις; Θέλει τάχα σεισθῇ ἡ καρδία σου ἀπό τήν ἁγιότητα τοῦ Ἰωάννου καί θέλει μεταμεληθῇ διά τήν ἁμαρτίαν, διά τήν παράβασιν τοῦ Νόμου, ὥστε νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν ἀρετήν καί νά φυλάττῃ, εἰς τό ἑξῆς τοὐλάχιστον, τόν Νόμον; Θέλει τάχα γίνῃ ἔλαφος ἡ ψυχή σου καί καταρτιζομένη μέ τοῦ Ἰωάννου τήν διδαχήν, νά πηδᾷ πρός τά ἄνω καί νά φαντάζεται τά ὑψηλά καί Οὐράνια;
Πῶς, ὅπου ποτέ δέν ἀφίνεις τήν ἀδικίαν καί τήν πλεονεξίαν; Πῶς, ὅπου ποτέ δέν ἀφίνεις τόν φθόνον κατά τοῦ ἀδελφοῦ σου; Πῶς, ὅπου ποτέ δέν ἀφίνεις τήν πορνείαν; Καί προκρίνεις, εἰπέ μου, τήν ἀδικίαν τήν πλεονεξίαν, τόν φθόνον κατά τοῦ ἀδελφοῦ σου, περισσότερον ἀπό τούς ψυχωφελεῖς τοῦ Ἰωάννου λόγους, τόν ὁποῖον καί μάλιστα φαίνεσαι τάχα νά τιμᾷς καί νά πανηγυρίζῃς;
Προτιμᾶς τήν Ἡρωδιάδα, μίαν πτερωτήν ἀσπίδα, ἕνα γέννημα ἀσπίδος μέ πήδημα πορνικόν καί πλῆρες δηλητηρίου, ἀπό τήν συμβουλήν τοῦ Ἰωάννου, οὐκ ἔξεστί σοι, λέγει, οὐκ ἔξεστί σοι, καί εἰς σέ τώρα, καθώς τότε εἰς τόν Ἡρώδην, ἔχειν τήν πόρνην· δέν ὑπακούεις λοιπόν νά ἀφήσῃς τήν πορνείαν; Γίνεσαι λοιπόν μιμητής τοῦ Ἡρώδου; Τί θά μοῦ εἴπης; Ὅτι εὐλαβεῖσαι τόν Ἰωάννην, ὅτι τόν ἑορτάζεις; Ἀλλά καί ὁ Ἡρώδης εὐλαβεῖτο τόν Ἰωάννην καί τόν ἐφοβεῖτο μάλιστα. Ἀλλά εἰς τί τόν ὠφέλησεν ἡ εὐλάβεια ἐκείνη; «Ὁ γάρ Ἡρώδης ἐφοβεῖτο τόν Ἰωάννην καί ἡδέως αὐτοῦ ἤκουεν». Ποίαν λοιπόν ὠφέλειαν καί σύ δύνασαι νά λάβῃς ἀπό τήν εὐλάβειάν σου πρός τόν Ἰωάννην, ὅταν, πρῶτον μέν τόν εὐλαβεῖσαι ὕστερον δέ παρανομεῖς; Μιμητής τοῦ Ἡρώδου διά τήν παρανομίαν σου. Τί λοιπόν προσμένεις, ἐάν δέν παύσῃς νά παρανομῇς καί νά ἁμαρτάνῃς. Νά δεχθῇς ράπισμα Ἀγγελικόν, νά καταφαγωθῇς ζωντανός ἀπό τούς σκώληκας καί νά κατακρημνισθῇς εἰς τό βάραθρον τοῦ Ἅδου. Καί ἄν δέν σέ φάγουν οἱ σκώληκες ἐδῶ ζωντανόν, θά σέ τρώγουν ἀκαταπαύστως, ὅταν ἡ ψυχή σου κατέλθῃ εἰς τόν Ἅδην. Θά προσφέρῃς τόν ἑαυτόν σου τροφήν εἰς τούς φοβερούς καί βρωμερούς σκώληκας, ἐκεῖ, καί πῦρ αἰώνιον καί ἀτελεύτητον θά σέ κατακαίῃ.
Διότι σοῦ λέγει ὁ Ἰωάννης. «Πᾶν δένδρον μή ποιοῦν καρπόν καλόν, ἐκκόπτεται καί εἰς πῦρ βάλλεται». Ὦ θρῆνοι ἀδιάκοποι, ἀπό τούς σκώληκας καί τό πῦρ. Ὦ πόσον τότε θέλεις ἐλεεινολογῇ τόν ἑαυτόν σου διά τάς παρανομίας ὅπου τώρα, εἰς τόν κόσμον τοῦτον, κάμνεις. Καί ποῖος ἐκεῖ θά σέ παρηγορήσῃ; Ποῖος θά σέ βοηθήσῃ; Ὁ Χριστός; Πῶς, ὅπου μέ τάς παρανομίας σου ἐδῶ καταφρονῆς τήν Φωνήν Του καί τόν Ἴδιον; Μήπως ἐλπίζεις νά κατέλθῃ καί πάλιν ὁ Χριστός εἰς τόν Ἅδην διά νά σέ ἐλευθερώσῃ;
Ὄχι, θά σοῦ ἀπαντήσῃ Ἐκεῖνος. Μίαν φοράν μόνον, τόν ἠρώτησεν ὁ Ἰωάννης, «σύ εἶ ὁ ἐρχόμενος…», μίαν φοράν τοῦ εἶπεν, «σύ εἶ ὁ ἐρχόμενος, ἤ ἕτερον προσδοκῶμεν;». Τί λέγεις Ἰωάννη; Σύ τόν ἐβάπτισες, σύ εἶδες τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, καταβαῖνον καί μένον ἐπ’ Αὐτόν, σύ ἤκουσας τόν Πατέρα Του νά Τόν μαρτυρεῖ οὐρανόθεν Υἱόν Του, σύ, δακτυλοδεικτῶν, τόν ἔδειξες εἰς τούς Ἑβραίους καί μέ τόσην βεβαιότητα τόν ἐμαρτύρησες εἰς αὐτούς Υἱόν Θεοῦ καί τώρα ἐρωτᾶς Αὐτόν, ἄν εἶναι Αὐτός ὅπου ἔρχεται;
Δέν τόν ἐρωτῶ, λέγει ὁ Ἰωάννης, ἐάν ἦλθε, διότι ἦλθε βεβαίως καί καμμίαν δέν ἔχω ἀμφιβολίαν, ὅτι εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ. Τόν ἐρωτῶ ὅμως ἐάν εἶναι Αὐτός, ἤ ἄλλος. Ἐγώ δέν εἶμαι καρδιογνώστης διά νά γνωρίζω τά πάντα. Γνωρίζω βέβαια, ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ· γνωρίζω ὅτι ἔχει νά ἐλευθερώσῃ ὅλους ἐκείνους τούς Δικαίους καί τούς Προφήτας ὅπου εἶναι εἰς τόν Ἅδην. Δέν γνωρίζω ὅμως, ἄν Αὐτός ὁ ἴδιος ἔρχεται εἰς τόν Ἅδην, ἤ μήπως θέλει στείλει ἄλλον τινά, ἐνδυναμώνων τοῦτον μέ τήν Παντοδυναμίαν Του ἵνα ἐξαγάγῃ ἀπό τόν Ἅδην, τούς ἐν Ἅδῃ. Ἤ μήπως ἔχει νά μᾶς ἐξαγάγῃ ἀπό ἐκεῖ, μέ μόνον τόν λόγον Του, ὡς τόν Τετραήμερον Λάζαρον; Διά τοῦτο, λέγει ὁ Ἰωάννης, κάμνω εἰς τόν Χριστόν τοιαύτην ἐρώτησιν. «Σύ εἶ ὁ ἐρχόμενος, ἤ ἕτερον προσδοκῶμεν;».
Εὔλογος βέβαια ἧτο ἡ ἐρώτησις αὕτη τοῦ Ἰωάννου. Ἀλλά σύ, τί εὔλογον αἰτίαν ἔχεις νά ἐρωτᾷς ἄν θά κατέλθῃ πάλιν εἰς τόν Ἅδην ἀφοῦ γνωρίζεις, ἀπό τούς Προφήτας τοῦ Χριστοῦ καί τούς Ἀποστόλους, ὅτι ὁ Χριστός δέν θέλει λάμψει πλέον εἰς τόν Ἅδην;
Ἄν λοιπόν σύ κατέλθῃς ἐκεῖ, μή ἐλπίζεις εἰς ἄλλο τί, παρά μόνον εἰς θρήνους, κλαυθμούς καί ἀναστεναγμούς αἰωνίους, μέσα εἰς τούς πνιγηρούς καπνούς τοῦ Ἅδου.
Λυπήσου λοιπόν τόν ἑαυτόν σου, Χριστιανέ μου. Λυπήσου τήν ψυχήν σου. Ἄκουσε τάς ψυχωφελεῖς τοῦ Ἰωάννου συμβουλάς καί νουθεσίας καί ἄφησε τόν φθόνον, ἄφησε τήν ἁρπαγήν καί τήν ἀδικίαν, ἄφησε τήν ἀσπίδα ὅπου κεντᾶ δηλητήριον εἰς τήν καρδίαν σου καί σέ κάμνει ἐχθρόν τοῦ Ἰωάννου. Συντρόφευσε δέ τήν πανήγυρίν του ὄχι μόνον μέ εὐλάβειαν ἀλλά μέ ἀληθινήν μετάνοιαν καί καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας. Κάμε φίλον τόν Ἰωάννην, ὄχι μόνον μέ τήν πρέπουσαν τιμήν ἀλλά καί μέ ἔργα τά ὁποῖα δύνασαι να΄πράξῃς, ἀκούων τούς συμβουλευτικούς καί Θείους ἐκείνου λόγους. Ἔχε τόν Ἰωάννην, μετά τήν Παρθένον, παντοτεινόν μεσίτην διότι αὐτός εἶναι φίλος πιστότατος τοῦ Χριστοῦ, ὡς Βαπτιστής καί Πρόδρομος Αὐτοῦ καί ἠμπορεῖ βέβαια νά μεσιτεύσῃ καί νά σέ συμπεριλάβῃ μέ τόν Χριστόν.
Ἀλλ’ ὦ μέγιστε Προφῆτα, καί τῶν Προφητῶν πάντων ὑπέρτατε Βαπτιστά καί Πρόδρομε τοῦ Κυρίου, Ἁγιώτατε Ἰωάννη, Φωνή καί Στόμα τοῦ Χριστοῦ καί Λύχνε ἄσβεστε τοῦ αἰωνίου φωτός, εἰς δέ τήν γῆν καί εἰς τούς Οὐρανούς πάντοτε ὑπερθαυμαστε, μετ’ εὐλαβείας ἡμεῖς ἅπαντες ζητοῦμεν τήν μεσιτείαν σου καί θερμῶς παρακαλοῦμεν ἵνα δεχθῆς τήν εὐλαβικήν φωνήν ἡμῶν.
Προσπίπτομεν δέ σοί καί δεόμεθα, Προφῆτα τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννη, νά μᾶς φωτίζῃς πάντοτε, ὡς Λύχνος φωταυγής καί Πρόδρομος τοῦ Ἡλίου, μέ τάς ἀκτινοβόλους λάμψεις σου εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀληθείας.
Συμφιλίωνε ἡμᾶς διά τῶν μεγάλων πρεσβειῶν σου, μέ τόν Σωτῆρα καί ἐλευθερωτήν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἁγίασον ἅπαντας τούς τήν σήν ἑορτήν καί πανήγυριν εὐλαβῶς ἐπιτελοῦντας, τούς τήν σήν Θείαν Κάραν σεμνοπρεπῶς, εὐλαβῶς καί τιμίως προσκυνοῦντας καί τούς τιμίως, καλῶς καί θεαρέστως κοπιάζοντας, τέλος δέ ἀξίωσον ἡμᾶς ἅπαντας, διά τῶν σῶν μεγίστων πρεσβειῶν νά καταστῶμεν ἄξιοι τῶν Οὐρανίων ἀγαθῶν ἵνα συμπανηγυρίζωμεν, μετά τόν πρόσκαιρον τοῦτον βίον, ὁμοῦ μετά τῶν Ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ. Ὦ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Πηγή: Ὁ Μέγας συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μηνός Φεβρουαρίου. Ἐκδίδεται ἀναλώμασι καί ἐπιμελείᾳ, του ἐν Μοναχοῖς ἐλαχίστου Βίκτωρος Ματθαίου Καθηγουμένου τῆς ἐν Κρονίζη, Κουβαρᾶ Ἀττικῆς Ἱερᾶς καί σεβασμίας Δεσποτικῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως του Σωτῆρος. Ἔκδοσις Β’ 1955.
