(2ο μέρος από 3)
Δύναται λοιπόν καί ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης νά λέγῃ ἀνεμποδίστως καί δι’ αἰτίαν μάλιστα ἀσύγκριτον, μή γένοιτό μοι καυχᾶσθαι εἰμή ἐν τῷ Βαπτίσματι τοῦ Κυρίου· εἰμή ἐν τῷ ἁπλῶσαι μέ τάς χεῖρας εἰς τήν Κορυφήν τοῦ Δεσπότου καί Θεοῦ μου. Εἰμή ἐν τῷ εἰδεῖν με Πνεῦμα τό Ἅγιον ὡσεί περιστεράν, καταβαῖνον ἐπ’ Αὐτόν εἰ μή ἐν τῷ ἀκοῦσαι με τήν φωνήν τοῦ Ἀνάρχου Θεοῦ καί Πατρός, μαρτυροῦσαν αὐτόν Υἱόν ἀγαπητόν. Ὥ, μέ πόσον δίκαιον καί μέ πόσην χαράν ἠμπορεῖ πάντοτε νά καυχᾶται διά τήν ἀλήθειαν ταύτην. Καί ἄν ἡ ἀλήθεια λάμπει, πῶς εἶναι δυνατόν νά μή φαίνωνται αἱ λάμψεις καί αἱ ἀκτίνες της;
Τόσον δέ αἱ λαμπεραί ἀκτῖνες τῆς Θείας Χάριτος ἐφώτισαν τόν Ἰωάννην, ὥστε, ὄχι μόνον πρό τῆς ἀποτομῆς τῆς Θείας του Κεφαλῆς, ὅτε, ὡς ἄλλος μαγνήτης ἕλκων τόν σίδηρον, προσήλκυεν εἰς τήν Ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου τούς Ἑβραίους ὅλης τῆς Παλαιστίνης, ἀλλά καί μετ’ αὐτήν, ἀπό τό πλῆθος τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ ἐκεῖνοι κινούμενοι, δέν ἔπαυσαν νά τόν θαυμάζουν καί νά τόν ἐπαινοῦν ἐπί πλέον δέ νά διηγοῦνται, ὅτι διά τήν ἀγάπην του πρός τόν Ἰωάννην, ὁ Θεός ὀργισθείς κατά τοῦ Ἡρώδου, θαυματουργῶν, ἠφάνισε τοῦ Ἡρώδου μέγα στράτευμα.
Καί ἧτο θαῦμα ἀναντίρρητον, νά βλέπῃ τις τούς Ἑβραίους οἵτινες τόσον ἐμίσουν, ὄχι μόνον τόν Χριστόν, ἀλλά καί τούς φίλους Του Ἀποστόλους, ὄχι μόνον νά μή δεικνύουν μῖσος εἰς τόν Ἰωάννην, ὅστις πρῶτος φίλος τοῦ Χριστοῦ ἧτο καί ἀνώτερος τῶν φίλων Ἐκείνου, ἀλλά μετά τήν ἀποτομήν τῆς Σεπτῆς του Κεφαλῆς καί μέχρι σήμερον, θαυμάζουν τόν Ἰωάννην διά τήν ἀρετήν του, ἀπό δέ τούς τά ἱστορικά των βιβλία συγγράψαντας(¹), φίλος τοῦ Θεοῦ, θαυμαστός, ὀνομάζεται.
Ποῖος λοιπόν εἶναι οὗτος διά τόν ὁποῖον τόσον ὑπερβολικήν εὐλάβειαν δεικνύουσιν οἱ Ἑβραῖοι; Δέν εἶναι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ὅστις εἰς τήν Ἓρημον, ἀντί ἄρτου ἔτρωγεν ἀκρίδας, τούς τρυφεροῦ δηλαδή βλαστούς τῶν φυτῶν καί τῶν σφηκῶν καί ἀγρίων μελισσῶν τό μέλι, τό τόσον πικρόν; Δέν εἶναι αὐτός ὅπου διά τήν ἀρετήν του ὀλίγον ἔλειψε νά προσκυνήσουν ὡς Μεσίαν; Ἐάν δέ τοιαύτην πρός αὐτόν εὐλάβειαν ἔχουσι, πῶς δέν εὐλαβοῦνται καί τους λόγους του; Πῶς δέν πείθονται εἰς ὅσα διά τόν Χριστόν τούς λέγει; Δέν εἶπεν εἰς αὐτούς τόσας φοράς, ὅτι ἦλθεν ὁ Μεσίας, ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Δέν Τόν ἔδειξε μάλιστα εἰς αὐτούς διά τοῦ δακτύλου, εἰπών, «ἴδε ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» καί δέν εἶπε σαφέστατα, ὅτι Αὐτός τόν ὁποῖον ὠνόμαζεν Ἀμνόν, εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ; «Ἐγώ ἑώρακα καί μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτος ἐστίν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ».
Δέν ἐμαρτύρησεν ὁ Ἰωάννης, λέγων, «τεθέαμαι τό Πνεῦμα καταβαῖνον ὡσεί περιστεράν ἐξ Οὐρανοῦ καί ἔμεινεν ἐπ’ Αὐτόν;».
Αὐτούς τούς λόγους ἔλεγεν ὁ Ἰωάννης εἰς τούς Ἑβραίους. Καί τούς ἐπίστευσαν ἐκεῖνοι, διότι καθ’ ἑκάστην ἐζήτουν νά λιθοβολήσουν τόν Χριστόν ἤ νά τόν κατασυντρίψουν.
Ἀλλά καί τοῦ Ἰωάννου τούς λόγους ἐμίσουν ἄν καί τοῦ εἶχον τόσον σεβασμόν. Τόν Ἰωάννην ὑπερβολικῶς εὐλαβεῖσθε καί τούς λόγους του μισεῖτε; Τόν Ἰωάννην, ὡς Προφήτην Μέγαν δέχεσθε καί τούς λόγους του δέν δέχεσθε;
Ἀλλ’ ὅπως καί ἄν ἔχουν τά πράγματα, δέν ἔπαυσαν οἱ Ἑβραῖοι, ἀπό εὐλάβειαν παρακινούμενοι, νά λέγουν, ὅτι δι’ ἀγάπην τοῦ Ἰωάννου, θαυματουργῶν ὁ Θεός ἐξεδικήθη τόν Ἡρώδην ἀποδεκατίζων τόν στρατόν του.
Ὦ πόσον ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ ἐπαινεῖται ὁ πιστότατος δοῦλος καί θεράπων τοῦ Χριστοῦ, ὁ Βαπτιστής καί Πρόδρομος τοῦ Κυρίου. Ὦ πόσον καί ἀπό τούς ἐχθρούς αἱ λάμψεις τῶν ἀρετῶν τοῦ Ἰωάννου ἐπαινοῦνται. Οἶδε γάρ καί πολέμιος ἐπαινεῖν ἀνδρός ἀρετήν.
Μή λογίζεσθε, πώς ἐπειδή οἱ Ἑβραῖοι νομίζουν ὅτι ὁ ἀφανισμός ἐκεῖνος τοῦ στρατοῦ τοῦ Ἡρώδου ἔγινεν οὐρανόθεν δι’ ἀγάπην τοῦ Ἰωάννου καί αἰσχύνην καί τιμωρίαν τοῦ Ἡρώδου, ἐγώ θέλω ἀρνηθῇ τήν ἀλήθειαν ταύτην; Διότι τήν εἶπον οὗτοι; Μήπως δέν ἐθανατώθησαν ἀπό τό γένος τῶν Ἑβραίων ὅλοι οἱ Προφῆται καί μ’ ὅλον τοῦτο ἅπαντες οἱ Ἑβραῖοι ὀμολογοῦσιν Ἁγίους τούς Προφήτας; Λοιπόν, ἐπειδή οἱ Προφῆται ἀποκαλοῦνται ἀπό τούς Ἑβραίους Ἅγιοι, θά ἀρνηθῶ ἐγώ τήν ἁγιότητα τῶν Προφητῶν;
Διότι λοιπόν εἶπον οἱ Ἑβραῖοι τόν ἀφανισμόν ἐκεῖνον τοῦ στρατοῦ τοῦ Ἡρώδου, οὐρανόθεν τιμωρίαν, δι’ ἀγάπην τοῦ Ἰωάννου, ἐγώ θά τό ἀρνηθῶ;
Ἀνοίγει πολλάκις ὁ Θεός τῶν μιαρῶν ἀνθρώπων τά βδελυρά στόματα καί λέγουν πράγματα τά ὁποῖα ἀληθῶς ὁ Θεός ἔκαμε ἤ μέλλει νά κάμῃ. Ὡς τοῦ Βαλαάμ τοῦ Μάντεως, ὅταν ἔλεγεν ὅτι μέλλει νά ἀνατείλῃ ἄστρον ἐξ Οὐρανοῦ. Ὡς, ὅταν ὁ Λάβαν, ηὐχήθη εἰς τήν Ρεβέκκαν νά πολλαπλασιασθῇ τό γένος της εἰς χιλιάδας μυριάδων καί ὡς τοῦ Καϊάφα ὅταν ἔλεγεν, ὅτι εἶναι συμφέρον καί ὠφέλιμον νά ἀποθάνῃ εἰς ὑπέρ τοῦ λαοῦ, διά νά μή χαθῇ ὅλον τό πλῆθος. Ὅλα δέ ταῦτα ἔγιναν. Ἂς εἶναι λοιπόν τό στόμα τῶν Ἑβραίων καί τῶν ἱστορικῶν των βδελυρόν. Ἐκεῖνο ὅπου λέγουν διά τόν ἀφανισμόν τοῦ στρατοῦ τοῦ Ἡρώδου συνάγεται καί εἶναι ἀληθέστατον. Οἱ Ἑβραῖοι ὀμολογοῦν τήν ἀσύγκριτον τοῦ Ἰωάννου ἀρετήν. Παραδέχεσαι τοῦτο; Ναί. Δέξου λοιπόν καί ὅταν λέγωσιν, ὅτι δι’ ἀγάπην τοῦ Ἰωάννου καί εἰς αἰσχύνην καί τιμωρίαν τοῦ Ἡρώδου, ἐπροξένησεν ὁ Θεός τόν ἀφανισμόν ἐκεῖνον εἰς ὅλον τοῦ Ἡρώδου τό στράτευμα. Δικαίως.
Διότι, τίς ἧτο αὐτός, εἰς τόν ὁποῖον ὁ Ἡρώδης ἔθεσε φονικήν χεῖρα; Δέν ἧτο ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ὁ Πρόδρομος, πρό τοῦ ὁποίου ὁ Σωτήρ ἡμῶν καί ἐλευθερωτής Χριστός, ἔκλινε τήν Κεφαλήν; Πῶς λοιπόν ὁ Χριστός δέν ἤθελε τιμωρήσει τόν μιαρόν Ἡρώδην διά τήν κακίαν ὅπου ἔδειξε πρός τόν Βαπτιστήν Του;
Πρίν ἤ λάβει ὅσα ἔλαβεν ὁ Χριστός ἀπό τούς Ἑβραίους ἔλεγεν εἰς αὐτούς, ὅτι διά τήν κακωσύνην των δέν θέλει μείνει λίθος ἐπί λίθου εἰς τήν Ἱερουσαλήμ. Τό ὁποῖον καί ἔγινεν εἰς τόν καιρόν τοῦ Τίτου καί Δομετιανοῦ, ἀπό τούς βασιλεῖς τῆς Ρώμης. Ἔπρεπε λοιπόν νά γίνῃ κατά μέρος καί εἰς τούς ἐχθρούς τοῦ Βαπτιστοῦ ποῖά τις τιμωρία, ὡς προοίμιον τῆς ὅλης τῶν Ἑβραίων πανωλεθρίας.
Συμπεραίνεται λοιπόν ἀναγκαίως καί ἀπό τήν τάξιν καί ἀξίαν τοῦ Βαπτιστοῦ καί τοῦ Βαπτιζομένου ὅτι ἡ συμφορά ἐκείνη ἡ πεσοῦσα ἐπί τοῦ Ἡρωδιανου στρατεύματος, ὑπήρξεν οὐρανόθεν τιμωρία, πρός τιμήν, δόξαν καί ἀγάπην τοῦ Ἰωάννου καί καταισχύνην τοῦ Ἡρώδου. Διότι καί αὐτός εἰς τό τέλος, τρομερόν ἀπό τόν Ἄγγελον ἔλαβε τό ράπισμα καί ἀφοῦ κατήντησε σκωληκόβρωτος, παρέδωσεν εἰς Ἅδην τήν βρωμεροτάτην αὐτοῦ ψυχήν. Ὦ πόσον ὁ Θεός ἀντιδοξάξει τούς δοξάζοντας Αὐτόν, ὦ πόσον φρικτῶς ἐκδικεῖται ὡς Θεός τιμωρῶν!
Τοιοῦτος ἐστάθη λοιπόν ὁ Ἰωάννης, ὡς συντόμως διηγήθημεν. Τοιοῦτοι φοίνικες τῆς ἀρετῆς, διά τῶν ἰδίων ἱδρώτων του ποτιζόμενοι, ἀνεβλάστησαν εἰς τήν Σεπτήν Κεφαλήν του. Διό καί μέ ἀμαράντινον στέφανον εὑρίσκεται εἰς τούς Οὐρανούς αἰωνίως κεκοσμημένος, πανηγυρίζων μετά τῶν Ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ καί μετά τῶν ἐν Οὐρανοῖς συμπανηγυριζόντων, ἀπολαμβάνων μέ ἄρρητον χαράν, ὡς φίλος πιστότατος, Πρόδρομος καί Βαπτιστής τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων διά τά ὁποῖα ὁ Θεῖος Παῦλος λέγει· ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε, καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου, οὐκ ἀνέβη.
Θέλεις λοιπόν καί σύ νά συμπανηγυρίζῃς μέ τόν Ἰωάννην; Μιμήσου τον, κατά τό δυνατόν, ἔστω καί κατ’ ἐλάχιστον. Θέλεις νά ἀξιωθῇς καί σύ νά συναριθμηθῇς μέ ὅλους τούς πανηγυριστάς τοῦ Οὐρανοῦ, ὡς ὁ Ἰωάννης καί νά ἀπολαμβάνῃς τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων ἅτινα ἐκεῖνοι εἰς τόν αἰώνα ἀπολαμβάνουν;
(¹) Ὁ Φλάβιος Ἰώσηπος, πολυγραφώτατος ἱστορικός συγγραφεύς, Ἑβραῖος δέ, συγγράψας τάς Ἑβραϊκάς Θρηνῳδίας, εἰς τό ἕβδομον Κεφάλαιον τοῦ δεκάτου ὀγδόου λόγου τῆς ἀρχαιολογίας, περιγράφει τήν καταστροφήν τοῦ στρατοῦ τοῦ Ἡρώδου, ὑπό τοῦ στρατοῦ τοῦ Ἀρέθα, ἀναφέρων ἐπί λέξει. «… Ἕδοξε δέ τοῖς Ἰουδαίοις ὀλωλέναι τόν Ἡρώδου στρατόν ὑπό τοῦ Θεοῦ καί μάλα δικαίως, τιννυμένου κατά ποινήν Ἰωάννου τοῦ ἐπικαλουμένου Βαπτιστοῦ. Κτείνει μέν γάρ τοῦτον ὁ Ἡρώδης ἄνδρα ἀγαθόν καί τοῖς Ἰουδαίοις ἀρετήν κελεύοντα καί τά πρός ἀλλήλους δικαιοσύνην». Ὅπερ ἑρμηνευόμενον λέγει· ἐφάνη δέ εἰς τούς Ἰουδαίους ὅτι κατεστράφη ὁ στρατός τοῦ Ἡρώδου, ὑπό τοῦ Θεοῦ, πληρώνοντος τήν κατά τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ τιμωρίαν. Διότι ἐφόνευσε τοῦτον ὁ Ἡρώδης, ἐνῷ ἧτο ἀνήρ ἐνάρετος καί τούς Ἰουδαίους προτρέπων εἰς τήν ἀρετήν καί τήν δικαιοσύνην πρός ἀλλήλους. Ἐπιβεβαιοῖ δηλαδή, ὁ Ἑβραῖος συγγραφεύς τήν ἀπόλυτον εὐλάβειαν καί τόν σεβασμόν ὅν εἶχον οἱ Ἰουδαῖοι εἰς τόν Ἰωάννην. Καί ἀλλαχοῦ ὁμοίως ἐκφράζεται ὁ Ἰώσηπος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πηγή: Ὁ Μέγας συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μηνός Φεβρουαρίου. Ἐκδίδεται ἀναλώμασι καί ἐπιμελείᾳ, του ἐν Μοναχοῖς ἐλαχίστου Βίκτωρος Ματθαίου Καθηγουμένου τῆς ἐν Κρονίζη, Κουβαρᾶ Ἀττικῆς Ἱερᾶς καί σεβασμίας Δεσποτικῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως του Σωτῆρος. Ἔκδοσις Β’ 1955.
