Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου Ἐπισκόπου Θεουπόλεως & Ἀντιοχείας
Τοῦ Δαβίδ. Ψαλμ. 96. καί 144. καί 5
Οἱ ἀγαπῶντες τόν Κύριον, μισεῖτε πονηρά. Φυλάσσει Κύριος πάντας τούς ἀγαπῶντας αὐτόν, καί πάντας τούς ἁμαρτωλούς ἐξολοθρεύσει. Καί ἔτι, Οὐχί Θεός θέλων ἀνομίαν σύ εἶ, οὐ παροικήσει σοι πονηρευόμενος, οὐδέ διαμενοῦσι παράνομοι κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν σου, καί τά ἑξῆς.
Τοῦ Ἡσαΐου. Κεφ. 29 καί 58(¹).
Ἐγγίζει μοι ὁ λαός οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν, καί τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δέ καρδίᾳ αὐτῶν πόῤῥω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ· μάτην δέ σέβονταί με, λέγει Κύριος· καί, Ἐμέ ἡμέραν ἐξ ἡμέρας ζητοῦσι, καί γνῶναί μου τάς ὁδούς ἐπιθυμοῦσιν, ὡς λαός δικαιοσύνην πεποιηκώς, καί κρίσιν Θεοῦ αὐτοῦ μή ἐγκαταλελοιπώς, λέγει Κύριος· καί, Ὅταν τάς χεῖρας ἐκτείνητε πρός με, ἀποστρέψω τούς ὀφθαλμούς μου ἀφ’ ὑμῶν· καί, Ἐάν πληθύνητε τήν δέησιν ὑμῶν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν· αἱ γάρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις. Λούσασθε, καί καθαροί γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν, ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου. Μάθετε καλόν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ῥύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανόν, καί δικαιώσατε χήραν, καί δεῦτε καί διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος.
Τοῦ Σολομῶντος. Κεφ. 11(²).
Βδέλυγμα Κυρίῳ ὁδοί διεστραμμέναι, προσδεκτοί δέ αὐτῷ πάντες ἄμωμοι ἐν ὁδῷ. Καί ἐλεημοσύναις καί πίστεσιν ἀποκαθαίρονται ἁμαρτίαι, τῷ δέ φόβῳ Κυρίου ἐκκλίνει πᾶς ἀπό κακοῦ.
Τοῦ Σειράχ.
Μή εἴπῃς· Ὁ Θεός μέ ἔπλασεν. Οὐ χρείαν ἔχει ἀνδρός ἁμαρτωλοῦ. Πᾶν γάρ βδέλυγμα ἐμίσησεν ὁ Κύριος. Καί μή εἴπῃς· Ὁ οἰκτιρμός τοῦ Θεοῦ πολύς, τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μου ἐξιλάσεται. Ἔλεος γάρ, καί ὀργή παρ’ αὐτῷ, καί ἐπί ἁμαρτωλούς καταπαύσει ὁ θυμός αὐτοῦ. Καί ὥσπερ πολύ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, οὕτω καί πολύς ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ. Ἄνδρα γάρ κατά τά ἔργα αὐτοῦ κρινεῖ, καί ἕκαστος κατά τά ἔργα αὐτοῦ εὑρίσει(³).
Τοῦ Ἁγίου Νύσσης ἐκ τοῦ εἰς τό Πάτερ ἡμῶν. Ὁμιλία β’. περί τῆς Κυριακῆς προσευχῆς.
Τῆς γάρ πονηρᾶς προαιρέσεως ὁ Ἀγαθός Θεός Πατήρ γενέσθαι φύσιν οὐκ ἔχει. Οὔτε τοῦ κατά βίον βεβηλωθέντος ὁ Ἅγιος· οὔτε τοῦ προτρεπομένου ὁ ἄτρεπτος· οὔτε τοῦ νεκρωθέντος ἐξ ἁμαρτίας ἡ ὄντως Ζωή· οὔτε τοῦ ἐν τοῖς πάθεσι τῆς ἀτιμίας ἀσχημονοῦντος ὁ Καθαρός καί Ἀκήρατος· οὔτε τοῦ πλεονέκτου ὁ Εὐεργέτης· οὐθ’ ὅλως τῶν ἔν τινι κακῶν εὑρισκομένων ὁ ἐν παντί ἀγαθῷ θεωρούμενος. Εἰ γάρ τις πρός ἑαυτόν βλέπων, ἔτι καθαρσίου δεόμενον, καί τήν πονηράν ἑαυτοῦ συνείδησιν ἐπιγινώσκων πλήρη κηλίδων, καί πονηρῶν, καί ἐκκαυμάτων, πρίν καθαρθῆναι τῶν τοιούτων καί τοσούτων κακῶν, πρός τήν τοῦ Θεοῦ συγγένειαν ἑαυτόν εἰσποιεῖ, καί λέγει· Πάτερ, τῷ Δικαίῳ ὁ ἄδικος, καί τῷ Καθαρῷ ὁ ἀκάθαρτος, ὕβρεως ἄντικρυς ἄν εἴη, καί διασημαίνει λοιδορίαν τά ῥήματα, εἴπερ τῆς ἰδίας μοχθηρίας Πατέρα τόν Θεόν ὀνομάζει. Ἡ γάρ τοῦ Πατρός φωνή τήν αἰτίαν ἐξ αὐτοῦ παριστᾶ. Οὐκοῦν ὁ μοχθηρός τήν συνείδησιν, εἰ Πατέρα ἑαυτοῦ τόν Θεόν εἶναι λέγει, οὐδέν ἕτερον, ἤ τῶν ἰδίων κακῶν ἀρχηγόν τε καί αἴτιον αὐτόν εἶναι κατηγόρησεν. Ἀλλ’ οὐδέ μία κοινωνία φωτί πρός σκότος(⁴), φησίν ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά φωτί πρός φῶς οἰκειούται, καί τῷ δικαίῳ τό δίκαιον, καί τῷ καλῷ τό καλόν, καί τῷ ἀφθάρτῳ τό ἄφθαρτον. Τά δέ ἐναντία πρός τά ὁμογενῆ πάντως τήν συγγένειαν ἔχει. Οὐδέ γάρ δύναται δένδρον καλόν καρπούς πονηρούς ποιεῖν(⁵). Εἰ τοίνυν βαρυκάρδιός τις ὤν, καθά φησιν ἡ Γραφή, καί τό ψεῦδος ζητῶν, κατατολμᾷ τῶν τῆς εὐχῆς ῥημάτων, γινωσκέτω, ὅτι οὐ τόν Οὐράνιον, ἀλλά τόν καταχθόνιον ὁ τοιοῦτος πατέρα καλεῖ, ὃς αὐτός τε ᾀεί ψεύστης ἐστί, καί τοῦ ἐν ἑκάστῳ συνισταμένου ψεύδους πατήρ γίνεται, ἐκεῖνος ἁμαρτία καί ἁμαρτίας πατήρ(⁶). Διά τοῦτο οἱ ἐμπαθεῖς τήν ψυχήν, ὀργῆς τέκνα προσαγορεύονται, καί ὁ τῆς ζωῆς ἀποστάς, ἀπωλείας υἱός ὀνομάζεται. Βούλει γνῶναι τοῦ πονηροῦ χαρακτῆρος τά ἰδιώματα; ὁ Φθόνος, τό Μῖσος, ἡ Διαβολή, ὁ Τύφος, ἡ Πλεονεξία, ἡ ἐμπαθής Ἐπιθυμία, τό κατά τήν Δοξομανίαν ἀρρώστημα, ταῦτα ἐστι καί τά τοιαῦτα, οἷς ἡ μορφή τοῦ ἐναντίου χαρακτηρίζεται(⁷). Εἰ οὗν ταῖς τοιαύταις κηλῖσι τήν ψυχήν ἐγκεκηλισμένος τίς ἐστιν, ἐάν πατέρα καλέσῃ, ποῖος αὐτοῦ ὑπακούσεται; δηλαδή ὁ συγγενῶς πρός τόν κεκληκότα ἔχων· οὗτος δέ ἐστίν, οὐχ ὁ Οὐράνιος, ἀλλ’ ὁ καταχθόνιος. Οὗ γάρ τά σημεῖα φέρει τῆς ἀγχιστείας, ἐκεῖνος πάντως τῆς ἰδίας συγγενείας ἀντιποιηθήσεται. Οὐκοῦν ἡ τοῦ πονηροῦ ἀνδρός προσευχή, ἕως ἄν τῇ πονηρίᾳ ᾗ, τοῦ διαβόλου ἐπίκλησις γίνεται. Τοῦ δέ ἀφεστῶτος τῆς πονηρίας, καί ἐν ἀγαθότητι ζῶντος, τόν ἀγαθόν Πατέρα ἡ φωνή προσκαλέσεται.
Τοῦ αὐτοῦ ἐκ τῶν πρός Ὀλύμπιον Ἀσκητήν.
Εἰ τοίνυν τίς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ὑποδύεται, ὅσα δέ τῷ ὀνόματι τούτῳ συνθεωρεῖται μή δεικνύῃ τῷ βίῳ, καταψεύδεται τοῦ ὀνόματος ὁ τοιοῦτος. Οὔτε γάρ τόν Κύριον ἐστί μή δικαιοσύνην εἶναι καί καθαρότητα, καί ἀλήθειαν, καί κακοῦ παντός ἀλλοτρίωσιν, οὔτε ἀληθῶς Χριστιανός εἶναι, μή κᾀκείνων τῶν ὀνομάτων ἐν ἑαυτῷ κοινωνίαν δεικνύοντα.
(¹). Ἡσαΐας 1.
(²). Παρ. 15.
(³). Ἐκκ. 5. 15. 16.
(⁴). Πρός Κορ. β’. 6.
(⁵). Ματθ. 7.
(⁶). Ψαλ. 4. Ἰωάν. 8
(⁷). Πρός Κολ. 3. Ἰωάν. 17.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΗΓΗ: Βίβλος καλουμένη Οδηγός τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου Ἐπισκόπου Θεουπόλεως & Ἀντιοχείας. Ἒκδοσις 3η ὑπό Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1970 (Σελ. 2 – 3). Πρόλογος τοῦ ἐν Μοναχοῖς ἐλαχίστου Βίκτωρος Ματθαίου Καθηγουμένου τῆς ἐν Κρονίζῃ, Κουβαρᾶ Ἀττικῆς Ἱερᾶς καί σεβασμίας Δεσποτικῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως του Σωτῆρος (10η Αὐγούστου 1970).
