Άς ἀποφασίσωμεν τό λοιπόν, ὅτι δέν εἶναι ἄλλη γνῶσις, ἄλλη σοφία, οὔτε ἄλλη συμβουλή εἰς τόν κόσμον, ἔξω ἀπό ταύτην· τουτέστι νά ἀφήσωμεν εἰς ἕνα μέρος ὅλα τά ἐμπόδια, τάς ὑπηρεσίας πάσας τοῦ κόσμου, ταῖς σαρκικαῖς φροντίδες, καί ὅλας τάς μερίμνας τοῦ βίου, νά ἀκολουθήσωμεν τήν νόμιμον ταύτην καί ἀληθεστάτην τῆς σωτηρίας ὁδόν, διά μέσον τῆς ὁποίας ἀποκτᾷ καί ἀπολαμβάνει, πᾶς ἕνας ὀποῦ τήν περιπατήσει, ἀληθινήν εἰρήνην, καί ζωήν τήν αἰώνιον. Εἰς τοῦτο μᾶς προσκαλεῖ ὁ νόμος, ἡ δικαιοσύνη, ἡ Κρίσις, καί ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Χριστοῦ, ὁ οὐρανός ἡ γῆ, καί ὅλα τά κτίσματα. Εἰς τοῦτο μᾶς παρακινεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιον μέ τό στόμα τοῦ Ἐκκλησιαστοῦ, λέγον ταῦτα· Υἱέ, ἄκουσον τούς λόγους μου, καί ἔχε ἀκριβήν τήν βουλήν μου. Βάλε μετά χαρᾶς τούς πόδας σου εἰς τά δεσμά τῆς σοφίας, καί εἰς τάς ἁλύσεις αὐτῆς τόν τράχηλον. Ἀναμένων καρτερικῶς τούς καρπούς ὀποῦ σοῦ δώσει, ὥσπερ ὁ γεωργός, ὀποῦ δουλεύει καί σπέρνει. Ἀκολούθα τάς ὁδούς αὐτῆς ἐξ ὅλης σου τῆς δυνάμεως. Ἐπιμελήσου νά τήν ἀποκτήσῃς, ὅτι μέ τήν σοφίαν εὑρήσεις ἀνάπαυσιν. Ὀλίγος εἶναι ὁ κόπος σου, καί πολύς καί γλυκύς ὁ καρπός τῆς γνώσεως, ὀποῦ θέλεις ἀπολαύσει, καί εἴ τι σοῦ ἔδειχνε πρῶτον βαρετόν, θέλει σοῦ εἶναι ἀπολαυστικόν. Ἕως ὦδε εἰσί τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος τά λόγια, μέ τά ὁποῖα τρόπον τινά ἠμπορεῖς νά καταλάβῃς, πόσον εἶναι θαυμάσιος ὁ πλοῦτος καί ἡ ἀπόλαυσις τῆς ἀληθοῦς σοφίας, ὀποῦ εἶναι ἡ ἀρετή καί ἐπίγνωσις τοῦ Θεοῦ, περί τῆς ὁποίας λαλοῦμεν.
Εἰ δέ καί δέν εἶναι ἀρκετόν ὅλον τοῦτο νά νικήσῃ τό σκληρόν τῆς καρδίας σου, ἆρον ἐν τῷ ὕψει τούς ὀφθαλμούς σου, σήκωσε ἐπάνω τά ὄμματα κύτταξε ἐκεῖνον τόν Δεσπότην καί Βασιλέα τῶν βασιλέων, ὀποῦ εἶναι καθηλωμένος εἰς τόν Σταυρόν δι’ ἀγάπην σου, καί καρτερεῖ σε μέ ἀνοικτάς ἀγκάλας νά σέ δεχθῇ καί κλίνει τήν ἄχραντον κορυφήν, διά νά σοῦ δώσῃ, ὅταν ἐπιστρέψῃς, τόν ἀσπασμόν τῆς ἀγάπης, καθώς ἔκαμεν εἰς τόν Ἄσωτον.
Ἀπό τόν Σταυρόν ἐκεῖνον σέ προσκαλεῖ, καί κράζει σε μέ τόσας φωνάς, ὅσας ἔχει πληγάς εἰς ἐκεῖνο τό ἀκήρατον Σῶμα καί ἁγιώτατον. Βάλε εἰς τόν νοῦν σου τά λόγια, ὀποῦ λέγει τῇ ψυχῇ σου εἰς τό Ἄσμα τῶν ᾀσμάτων· Στρέψε πρός με, καί δέχομαί σε. Ἠξεύρω πῶς ἐπόρνευσες μέ ἄλλους ἀγαπητικούς, ὅσους ἤθελες, πλήν ἐπίστρεψον, καί ἐγώ νά σέ συγχωρήσω, ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Πατήρ, καί Θεός σου, ὁ Κτίστης, ὁ Σωτήρ, ὁ ἀληθής φίλος σου, ὁ νόμιμος εὐεργέτης, ἡ τελεία μακαριότης, καί τό ὕστερον τέλος σου. Εἰς ἐμέ εὑρίσκεις ἀνάπαυσιν, ἀγαλλίασιν, εἰρήνην, σωτηρίαν, σοφίαν, ἀλήθειαν, καί πάντα τά ἀγαθά, καί τήν φλέβαν τῶν ζωηρῶν ὑδάτων, ὀποῦ σβένουσι τήν δίψαν, καί ὁδηγοῦν τήν ψυχήν εἰς ἀναψυχήν, καί ζωήν τήν αἰώνιον. Αὐταί εἰσίν αἱ φωναί, μέ ταῖς ὁποίαις προσκαλεῖ τούς ἁμαρτήσαντας ἡ ὄντως σοφία, εἰς ἐπιστροφήν καί μετάνοιαν. Μετανόησον οὖν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί καρδίας. Μήν ἐξομολογεῖσαι σήμερον, καί αὔριον πάλιν νά στρέψῃς εἰς τόν ἴδιον ἐμετόν, ὅτι κατά τόν σοφόν Αὐγουστῖνον, δέν ὠφελεῖ ἡ μετάνοια, ὀποῦ ῥυπώνεται πάλιν μέ νεώτερα ἁμαρτήματα· μάταιοι οἱ στεναγμοί, καί τά δάκρυα ἀνωφέλευτα, ἐάν δέν κάμῃς ἀποχήν τοῦ κακοῦ, νά φύγῃς ἀπό τήν προτέραν ἀσέλγειαν. Μίσησον οὖν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας τήν ἁμαρτίαν. Συλλογίζου ἀεί καί πάντοτε, ὅσα εἰς τήν παροῦσαν βίβλον ἐγράψαμεν εἰς ὠφέλειάν σου, δηλονότι, ὅσα λόγια δύνανται νά σέ φέρουν εἰς τό μῖσος τῆς ἁμαρτίας καί ἐξαιρετώτερα ταῦτα τά ψυχωφελέστατα καί σωτήρια.
Στενή ἡ πύλη, καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν. Καί ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται. Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς ζωήν τήν αἰώνιον. Οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν.
Αὐτά καί ἕτερα ὅμοια γράψον, ἁμαρτωλέ, εἰς τάς θύρας καί τούς τοίχους τοῦ οἴκου σου, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν, εἰς τήν διάνοιαν καί καρδίαν σου, νά τά μελετᾷς καθ’ ἑκάστην.
Ἆρον τόν Σταυρόν ἐπ’ ὤμων, ἀκολούθησον τῷ διά σέ σταυρωθέντι Θεῷ, ἵνα συνδοξασθῇς αὐτῷ εἰς τήν βασιλείαν αὐτοῦ τήν αἰώνιον, ὅπου ἡ ἀνέκφραστος ἡδονή, τό ἀμήχανον κάλλος, ἡ ἄρρητος εὐφροσύνη, καί ἀνεκδιήγητος ἀγαλλίασις νά δοξάζῃς Πατέρα, Υἱόν, καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ἀχώριστον, μετά πάντων τῶν Ἁγίων εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν ἀτελευτήτων αἰώνων.
Ἀμήν.
ΠΗΓΗ: «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ» συντεθέν εἰς κοινήν τῶν Γραικῶν διάλεκτον παρά Ἀγαπίου Μοναχοῦ τοῦ Κρητός τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκήσαντος (ἐκοιμήθη περί τό ἔτος 1664). Ἀπό τό βιβλίον «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ», τοῦ Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΚΕΡΑΣΙΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1974 (Σελ. 253 – 254).
