Αναγινώσκομεν ἕνα Σολομῶντα σοφώτατον, ὅστις ἀφόντις ἐσύνθεσεν ἐκείνην τήν θαυμαστήν Σοφίαν, καί τρεῖς χιλιάδας Παροιμίας καί ἄλλα βαθέα μυστήρια, τόν ἐγκατέλιπεν ὁ Θεός, καί ἐπροσκύνησε τά ἀναίσθητα εἴδωλα. Ἔτι δέ τόν Ἰσκαριώτην Ἰούδαν, ὅστις ἧτον ἕνας τῶν 12 Ἀποστόλων, καί ἔκαμε πρῶτον σημεῖα καί θαύματα, ὡς τούς ἄλλους, καί ὕστερα τόν ἔρριψεν ὁ πονηρός εἰς τοιαύτην ἀσέβειαν. Ἔτι ἕνας ἀπό τούς πρώτους ἑπτά Διακόνους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὀποῦ εἴχασι Πνεῦμα ἅγιον, καί ἔγεινεν αἱρεσιάρχης ὁ ἄθλιος, ἤγουν ὁ προσήλυτος Νικόλαος. Οἴδαμεν ἐκεῖνον τόν ἱερέα Σαπρίκιον, ὅστις ὑπέστη παρά τῶν εἰδωλολατρῶν διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ διάφορα κολαστήρια, καί εἰς τό τέλος, ἐπάνω εἰς τήν ὥραν ὀποῦ ἔμελλε νά τόν ἀποκεφαλίσουν, νά λάβῃ ὡς ἀθλητής τοῦ Μαρτυρίου τόν στέφανον, ἀρνήθη τόν Χριστόν καί ἠσέβησε, καί τοῦτο ἧτον Θεοῦ ἐγκατάλειψις, διατί δέν ἤθελεν ὁ ἄφρων νά συγχωρήσῃ τοῦ Νικηφόρου, μέ τόν ὁποῖον ἐσκανδαλίσθησαν, καθώς εἰς τό β’. Κεφ. ἔγραψα. Βλέπομεν τόν Πατριάρχην ἐκεῖνον Σέργιον, ὅστις ἐσύνταξε τούς κδ’. Οἴκους τοῦ Ἀκαθίστου, εἰς ἐγκώμιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὀποῦ εἶναι γλυκύτεροι τῆς ἀμβροσίας καί νέκταρος, καί ὕστερον ἐκολάσθη ὁ ἄθλιος. Καί οὐ μόνον αὐτούς ὀποῦ εἴπομεν, ἀλλά καί ἑτέρους πολλούς ὀνομαστούς καί ἀνωνύμους ἐναρέτους ἀνθρώπους τό πρότερον, καί ὕστερον ἔπεσον εἰς ἁμαρτίαν καί ἀπωλέσθησαν, τούς ὁποίους δέν γράφω ξεχωριστά ἕνα καθ’ ἕνα, διατί κάμνει χρεία νά χαλάσω τά ἱστία ἤγουν νά κατεβάσω τά ἄρμενα, καί ν’ ἀράξω εἰς τόν λιμένα τῆς σιωπῆς, διά νά μή κινδυνεύσω εἰς ξέραν τινά καί συντριφθῇ τό πλοιάριον.
Ἀμή πᾶς ἕνας ἠμπορεῖ νά ἀναγνώσῃ τάς βίβλους ἡμῶν, καί μάλιστα τό Λαυσαϊκόν, νά ἰδῇ πόσοι ἀσκηταί ἁγιώτατοι, ὀποῦ εἴχασι χρόνους νά φάγωσι βρῶσιν τινά, καί οἶνον νά πίουσιν, εἰμή μόνον ἄρτον καί ὕδωρ, ἤ καί χορτάρια χωρίς ἄρτου, καί ὕστερον ἔπεσον εἰς πορνείαν, ἤ ἄλλο ἔγκλημα, καί ἐτελεύτησαν εἰς τήν ἀπόγνωσιν. Καί οὐ μόνον ἐκεῖνον τόν παλαιόν καιρόν, ἀλλά καί τήν σήμερον περισσότερον βλέπομεν ἄστρα πολλά καί πίπτουσιν ἐκ τοῦ νοητοῦ στερεώματος, μέ ἐλεεινόν καί ταλαίπωρον ὄλισθον, καί κυλίονται εἰς τήν λάσπην καί βόρβορον τῶν ἀλόγων ζῴων, εσθίοντες τροφήν τῶν κτηνῶν, ὅσοι εκάθοντο εἰς τήν οὐράνιον τράπεζαν καί ἔτρωγαν ἄρτον Ἀγγέλων. Ὤ τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ Θεοῦ! καί πόσοι ἀσεβοῦσι τήν σήμερον, καί ἀρνοῦνται τήν Πίστιν, οὐ μόνον κοσμικοί, ἀλλά καί ἀπό τόν ἐκκλησιαστικόν κλῆρον; τούς ὁποίους ὁ Κύριος ἐγκατέλιπε διά τινα ἀπόκρυφον ἔγκλημα ἀχαριστίας, ἤ ἄλλο ὅμοιον.
Ἐάν οὖν τούς ἐναρέτους καί δικαίους καταλιμπάνῃ μετά τήν δούλευσιν τόσων χρόνων διά ἁμαρτίαν τινά, τί ἐκδέχεσαι ἐσύ τρισάθλιε, ὀποῦ ἄλλο δέν ἔκαμες ὅλην σου τήν ζωήν, εἰμή, ἀνομήματα; Ἕως πότε νά διάγῃς εἰς τήν ἀμέλειαν, καί νά μή φροντίζῃς τήν σωτηρίαν σου; Ἐρεύνησον τήν συνείδησίν σου, καί ὅλον ἐκεῖνο ὀποῦ κηρύττει ἡ Πίστις, ἤγουν πῶς ἔχεις τόν ἀλάθητον Κριτήν ἐπάνω σου, ὅστις βλέπει καί γινώσκει ὅλας τάς πράξεις σου, τά ἔργα, τά λόγια, καί τάς ἐνθυμήσεις τῆς διανοίας. Ἐννόησον, ὅτι δέν ἀποθαίνει ἡ ψυχή ποτέ ἀλλά εἶναι ἀθάνατος, καί ὅτι πῶς οὕτως ἡ πληρωμή καί τό βραβεῖον τῆς ἀρετῆς, ὥσπερ καί τῆς ἁμαρτίας ἡ παίδευσις εἶναι ἀτελεύτητα καί αἰώνια, καθώς ἤκουσας εἰς τά προγεγραμμένα δύο Κεφ. Ἐπεί οὖν εἶναι τόσον μεγάλα τά χρέη μας διά τάς εὐεργεσίας ὀποῦ μᾶς ἔκαμεν ὁ πανάγαθος Κύριος, καί ἔχει νά μᾶς δώσῃ ἀκόμη εἰς τόν Παράδεισον τοσαῦτα θαυμάσια, ὀποῦ, ἐάν ἐζούσαμεν τόσους χρόνους, ὅσα ἄστρη ἔχει ὁ οὐρανός, καί νά τούς ἐξωδιάζαμεν ὅλους εἰς τήν αὐτοῦ δούλευσιν, ὀλιγώτερον ἧτον ἀπό τό χρέος μας. Ἐάν οὖν εἶναι ἡ ἀρετή τοσοῦτον μεγάλον ἀγαθόν, ὀποῦ ὅλοι οἱ θησαυροί τοῦ κόσμου, καί εἴτι δύναται νά ποθήσῃ ἡ καρδία, δέν φθάνει νά παραμοιωθῇ μέ αὐτήν, καί ἐάν τοσοῦτον μεγάλα πράγματα μᾶς προσκαλοῦν εἰς τήν ἀρετήν, διατί εἶναι ὀλίγοι οἱ φίλοι της; Ἐάν κινῆται πᾶς ἕνας, καί τρέχῃ εἰς τό ὄφελός του ἐκ φύσεως, ποῖον ὄφελος μεγαλήτερον, ὡς τήν ζωήν τήν αἰώνιον; Εἰ δέ ἀπό φόβον τιμωρίας ποία δριμυτέρα παίδευσις εἰς τήν ἀτελεύτητον κόλασιν; Εἰ δέ διά χρέος καλωσύνης καί εὐεργεσιῶν, ποῖα χρέη ἠκούσθησαν ποτέ μεγαλήτερα, ὥσπερ ἐκεῖνα, ὀποῦ ὀφείλομεν τοῦ πλουσιοδώρου καί εὐεργέτου Θεοῦ καί Σωτῆρος μας; Ἐάν ὁ φόβος τοῦ κινδύνου μᾶς σωφρονῇ, ποῖος μεγαλήτερος ὥσπερ τοῦ θανάτου ὁ κίνδυνος; Ἐάν ποθοῦμεν τήν εἰρήνην, τήν ἐλευθερίαν, καί γλυκύτητα ταύτης τῆς ζωῆς, καί τοῦ πνεύματος τήν εἰρήνην τε καί ἀνάπαυσιν, ὀποῦ εἶναι πράγματα ἀπό ὅλους ἐπιθυμούμενα, φανερόν εἶναι ὅτι ταῦτα εὑρίσκονται τελειότερα ἀσυγκρίτως καί ἐκλεκτότερα εἰς τήν ζωήν ἐκείνην τήν Ἐπουράνιον, ὀποῦ κυβερνᾶται μέ σοφίαν καί σύνεσιν, παρά εἰς ταύτην τήν πρόσκαιρον, τήν ὑποκειμένην εἰς ἀνωμαλίας καί πάθη διάφορα.
Ἐάν δέν σοῦ φθάνουσιν ὅλα ταῦτα, νά καταλάβῃς τοιαύτην ἀκρίβειαν, βάλε κἄν εἰς τόν νοῦν σου, ὅτι διά τοῦτο εκατέβη εἰς τήν γῆν ἀπό τούς οὐρανούς ὁ Θεός καί ἔγεινεν ἄνθρωπος, καί ἐκοπίασε χρόνους τρεῖς καί τριάκοντα εἰς τοῦτο τό ἔργον, ὀποῦ ὅλον τόν κόσμον ἐποίησεν, εἰς ἕξη ἡμέρας, καί διά νά λάβῃς ἐσύ τήν ἀθανασίαν ἀπέθανεν ὁ ἀθάνατος. Ὤ τοῦ θαύματος! Ὁ Θεός ἐσταυρώθη διά νά θανατώσῃ τήν ἁμαρτίαν, καί ἡμεῖς νά τήν ζωοποιοῦμεν εἰς τήν καρδίαν μας; Ἀλλά διατί νά μακρύνω τόν λόγον; Πολλάς μαρτυρίας εἶχα νά εἰπῶ, ἀλλά τάς ἀφίνω διά βραχύτητα. Τοῦτο μόνον προσέχετε, ἄνθρωποι, ὅτι ὅπου κυττάζουν οἱ ὀφθαλμοί μας οὐ μόνον ὁ Χριστός καθηλωμένος εἰς τόν Σταυρόν, ἀλλά καί πάντα τά κτίσματα βοῶντα, μᾶς προσκαλοῦσιν εἰς τοῦτο τό ἀγαθόν, δηλονότι εἰς τήν ἀγάπην καί δούλευσιν τούτου τοῦ Κοινοῦ Δεσπότου καί Βασιλέως μας, τόσον ὀποῦ, ὅσα κτίσματα εὑρίσκονται, εἰσί διδάσκαλοι, κήρυκες, βίβλοι καί φωναί, ὀποῦ εἰς τοῦτο μᾶς κράζουσι. Πῶς εἶναι δυνατόν, τοιαῦται ὑποσχέσεις καί τασσήματα, τόσαι ἀπειλαί καί φοβερισμοί, νά μή δυνηθοῦν νά μᾶς φέρουσιν εἰς τό ἄκρον ἀγαθόν τῆς ψυχῆς μας; Τί ἄλλο περισσότερον ἔπρεπε νά κάμῃ ὁ πανάγαθος Κύριος ἀπό ὅσα ἔκαμε, διά νά μᾶς σύρῃ πρός τοῦ λόγου του;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΗΓΗ: «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ» συντεθέν εἰς κοινήν τῶν Γραικῶν διάλεκτον παρά Ἀγαπίου Μοναχοῦ τοῦ Κρητός τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκήσαντος (ἐκοιμήθη περί τό ἔτος 1664). Ἀπό τό βιβλίον «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ», τοῦ Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΚΕΡΑΣΙΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1974 (Σελ. 251 – 253).
