Ἡ δ’ Παίδευσις: Τῆς Ὁράσεως.
Ἡ δ’ κόλασις ἐστί τῆς ὁράσεως, ἡ ὁποία τιμωρεῖται μέ τήν ζοφεράν ὄψιν τῶν δαιμόνων, οἵτινες εἰσί τόσον ἄσχημοι καί φοβεροί, ὀποῦ, ἄν ἔβλεπες τώρα τινά ἀπό αὐτούς, καί νά ἦναι πλησίον σου ἕνας ἐγκρεμνός 100 ὀργυιαῖς, ἤ φοῦρνος ἁπτόμενος, ὀγλιγωρότερα ἔπιπτες εἰς τόν ἐγκρεμνόν, ἤ μέσα εἰς τόν φοῦρνον νά κατακαῇς, πάρεξ νά βλέπῃς τήν ὄψιν τοῦ δαίμονος. Τόσην ἀσχημίαν ἐπῆραν τά πονηρά πνεύματα μετά τήν παράβασιν, ὅτι καθώς ἦσαν πρότερον τά ὡραιότερα κτίσματα τοῦ Ποιητοῦ, οὕτως ἔγειναν πάλιν τά ἀσχημότερα.
Ἡ ε’ Παίδευσις: Πεῖνα ἐσχάτη καί Δίψα ἀμέτρητος.
Ἡ πέμπτη τιμωρία εἶναι πεῖνα ἐσχάτη καί δίψα ἀμέτρητος, καθώς λέγει ὁ Δαβίδ, καί λιμώξουσιν, ὡς κύων. Καί ὁ Ἰωάννης εἰς τήν Ἀποκάλυψιν· Νά ἐσθίωσι καί νά τρώγωσι τάς σάρκας αὐτῶν ἀπό τήν μεγάλην πεῖναν καί πόνον ἀμέτρητον. Καί ὁ Ἡσαΐας· Οἱ υἱοί μου νά τρώγουσιν εἰς τήν αἰώνιον ζωήν καί ἐσεῖς τάλανες νά πεινᾶτε, ἤγουν εἰς τόν ᾅδην, ὑστερούμενοι πάσης χάριτος. Ἡ δίψα δέ νά τούς δίδῃ ὑπερβολικήν θλῖψιν καί βάσανον, νά φωνάζουσιν ἐλεεινῶς μετά τοῦ ρηθέντος πλουσίου· Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησον ἡμᾶς καί δός μας μίαν ρανίδα νερόν, νά καταψυχίσωμεν τήν κατακαιόμενην γλῶσσαν, ὅτι ἐκ τῆς σφοδροτάτης καύσεως πικρῶς ὀδυνώμεθα. Ὁ δέ τούς ἀποκρίνεται· Ἐλάβατε τά ἀγαθά σας εἰς τήν ζωήν σας. Ὢ πένθους ἀπαρακλήτου! Παρακαλῶ σας, πλούσιοι, στοχασθῆτε εἰς ταύτην τήν αἴτησιν τοῦ ὁμοίου σας ἐκείνου ἀνελεήμονος τρία πράγματα. Τί εἶναι, ὀποῦ ζητᾷ· τίνος τό ζητᾷ· καί τί μεγάλον χάρισμα ἐζήτησε καί οὐκ ἐπέτυχε τῆς αἰτήσεως. Διατί βλέπομεν ἐδῶ εἰς τόν κόσμον καί ὅταν ζητήσῃ τινάς δωρεάν, καί δέν ἐπιτύχῃ, εἶναι αἰτία ἕνα ἀπό ταῦτα τά γ’, ἤ ὁ ζητῶν ἐστι ποταπός καί ἀνάξιος, καί διά τοῦτο δέν εἰσακούεται, ἤ τό ζήτημα εἶνε μέγα καί δύσκολον, ἤ ὁ Ἄρχων ἐκεῖνος εἶναι σκληρός, καί δέν συμπονεῖ τόν Ἀδελφόν νά τοῦ δώσῃ τήν αἴτησιν. Ἐδῶ εἰσιν ἅπαντα τά ἐνάντια· ὅτι ὁ αἰτῶν ἐστι μέγας, Ἄρχων καί λίαν περίφημος, ἐνδεδυμένος πορφύραν καί βύσον. Ὁ Ἀβραάμ πάλιν δέν ἧτον ἄσπλαγχνος, ἀλλά μάλιστα ἐλεήμων πολλά καί φιλόξενος. Ἡ αἴτησις ὁμοίως δέν ἧτον μεγάλον τίποτες χάρισμα ἀλλά τί; Μία ρανίς νεροῦ, καί δέν τοῦ τό ἔδωσε· διατί; Ὅτι ἐν τῷ ᾅδη οὐκ ἔστι μετάνοια οὔτε ἔλεος. Ὅστις δέν ἔσπειρε τόν χειμῶνα, δέν εὑρίσκει τό θέρος νά ἐσοδιάσῃ. Ὢ ἀπαρηγορήτου ζημίας! Ὢ συμφορᾶς ολοθρηνήτου! Ὢ πλούσιοι καί λαίμαργοι, ὀποῦ δέν καταδέχεσθε νά φᾶτε, πάρεξ νά ἔχετε εὔμορφα καί ὡραιότατα βρώματα, καί ποτά εἰς τήν τράπεζαν, πῶς νά ὑπομείνετε τρισάθλιοι τήν αἰώνιον ἐκείνην πεῖναν, καί δίψαν τήν ἀπαράκλητον;
Ἡ στ’ Παίδευσις: Ὁ ἀκοίμητος Σκώληξ τῆς Συνειδήσεως.
Ἡ ἕκτη παίδευσις εἶναι ὁ ἀκοίμητος σκώληξ τῆς συνειδήσεως, ἤγουν νά βλέπῃ ἔμπροσθεν αὐτοῦ ὁ κολασμένος ὅλας τάς ἁμαρτίας ὀποῦ ἐτέλεσαν, ὥσπερ νά ἧτον ἱστορισμέναις εἰς τόν τοῖχον, διά νά θλίβεται μᾶλλον, καί ἀπό τόν λογιστόν ἐτοῦτον νά βασανίζεται. Διατί καθώς ὁ σκώληξ γεννᾶται ἀπό τό σαπημένον ξύλον, ἔπειτα τρώγει καί ἀφανίζει αὐτό τό ξύλον, ὀποῦ τόν ἐγέννησεν, οὕτω καί ὁ ἄχρηστος καί σαπημένος ταῖς ἀνομίαις ἁμαρτωλός ἀπό τόν πόνον γεννᾷ τόν σκώληκα τῆς συνειδήσεως, ὅστις ἐσθίει ἀκαταπαύστως καί ἀκοιμήτως τήν καρδίαν αὐτοῦ, ὡς λέγει ὁ Διάλογος Γρηγόριος εἰς τά Ἠθικά. Ὅτι τώρα φαίνεται τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἡδονική τῆς σαρκός ἡ ἀπόλαυσις, ἀμή τότε ἡ γλυκύτης θέλει μετατραπῆ εἰς σκώληκας, νά τρώγῃ αὐτοῦ τά ἐντόσθια κατά τό ρητόν τοῦ Ἡσαΐου· «Ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτήσει, καί τό πῦρ αὐτῶν οὐ σβεσθήσεται».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΗΓΗ: «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ» συντεθέν εἰς κοινήν τῶν Γραικῶν διάλεκτον παρά Ἀγαπίου Μοναχοῦ τοῦ Κρητός τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκήσαντος (ἐκοιμήθη περί τό ἔτος 1664). Ἀπό τό βιβλίον «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ», τοῦ Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΚΕΡΑΣΙΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1974 (Σελ. 241 – 241).
