«ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΘΕ ΟΠΟΥ ΕΙΣΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ»
Μέ τόν λόγο αὐτό, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ἄρχιζε συχνά τίς διδαχές του πρός τόν λαό. Ἦταν ἀνορθωτής, ἐμψυχωτής, ἐθνεγέρτης.
Μέ τόν λόγο του, τήν παρουσία του, τή ζωή του στήριξε τόν λαό μας. Στήριξε τήν Ὀρθόδοξη πίστη στίς ψυχές τῶν ραγιάδων. Τούς ἔμαθε νά εὐχαριστοῦν τόν Θεό καί νά εἶναι περήφανοι γι’ αὐτό ποῦ ἦσαν. Νά καυχῶνται, ποῦ εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.
Ἡ πίεση πού ἔνιωθαν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπό τούς ἀλλοπίστους καί τούς αἱρετικούς ἦταν μεγάλη. Ἀπό τή μιά οἱ Τοῦρκοι, ποῦ προσπαθοῦσαν νά ἐξισλαμίσουν τούς Χριστιανούς τῶν Τουρκοκρατούμενων περιοχῶν. Ἀπό τήν ἄλλη οἱ Παπικοί προσπαθοῦσαν νά ἐκλατινίσουν τούς Χριστιανούς τῶν Ἑπτανήσων. Δέν ἔλειπαν βέβαια καί οἱ ἄθεοι διαφωτιστές, κυρίως προερχόμενοι ἀπό τήν Εὐρώπη. Ἐπηρεασμένοι ἀπό τή Γαλλική Ἐπανάσταση προσπαθοῦσαν νά σβήσουν τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τήν ἐμπιστοσύνη τους στήν Ἐκκλησία.
Ὁ μεγάλος σωτήρας τοῦ γένους, ὁ Πατροκοσμᾶς, ἔπρεπε νά ὁριοθετήσει, νά συγκρίνει, νά ἀνυψώσει τό φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων. Νά δείξει τήν ἀνωτερότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
1. «Ἐξέτασα πρῶτον διά λόγου σας καί ἔμαθα πώς μέ τήν χάριν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ δέν εἶσθε εἰδωλολάτρες, δέν εἶσθε ἀσεβεῖς, αἱρετικοί, ἄθεοι, ἀλλ’ εἶσθε εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύετε καί εἶσθε βαπτισμένοι εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί εἶσθε καί θυγατέρες τοῦ Χριστοῦ μας».
Σ’ αὐτή τήν περικοπή παρατηροῦμε τά ἑξῆς:
α. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ξεκινῶντας τό κήρυγμα του λέει, ὅτι πρέπει ὁ διδάσκαλος νά ξέρει τί ἀκροατές ἔχει. Μιά σοφώτατη ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου. Ὁ κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ πρέπει νά γνωρίζει τίς ἀνάγκες τῶν ἀκροατῶν του.
β. Λέει ἐπίσης, ὅτι πρέπει νά γνωρίζουν οἱ Χριστιανοί, ποιός εἶναι αὐτός πού τούς διδάσκει. Ἔτσι πού ἔχουν φθάσει τά πράγματα σήμερα καί οἱ αἱρετικοί παρουσιάζονται μέ διάφορα προσωπεῖα, πρέπει νά εἶναι ὑποψιασμένος ὁ Χριστιανός καί νά ἐξετάζει ποιός εἶναι αὐτός πού παρουσιάζεται αὐτόκλητος διδάσκαλος.
γ. Ὁ Ἅγιος τούς λέει, ὅτι δέν εἶναι αἱρετικοί, ἀλλά ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Καί ἀπαριθμεῖ ποιά εἶναι τά χαρακτηριστικά τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ποῦ δέν ἔχουν οἱ αἱρετικοί. Οἱ Χριστιανοί πρέπει νά εἶναι εὐσεβεῖς, νά πιστεύουν, νά εἶναι βαπτισμένοι στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί εἶναι τέκνα καί θυγατέρες Χριστοῦ.
2. «Ἀφήνομεν, ἀδελφοί μου, τάς φλυαρίας τῶν ἀσεβῶν, τῶν αἱρετικῶν, τῶν ἀθέων καί λέγομεν μόνον ὅσα τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐφώτισε τούς Ἁγίους Προφήτας, Ἀποστόλους καί Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας καί μᾶς ἔγραψαν».
Ἐδῶ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς χαρακτηρίζει «φλυαρίες» τίς διδασκαλίες τῶν αἱρετικῶν. Ὄχι δηλ. κάτι τό οὐσιαστικό, τό ἀληθινό, ἀλλά ἀνοησίες, ψευτιές, πολυλογίες γιά νά στηρίξουν τήν πλάνη τους. Τίποτα τό ὠφέλιμο.
Ἀντίθετα, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δεχόμαστε ὅσα ἔγραψαν οἱ Ἅγιοι Προφῆτες, Ἀπόστολοι καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτοί φωτίσθηκαν ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Προφῆτες – Ἀπόστολοι – Πατέρες, ἡ χρυσή ἁλυσίδα τῆς ἀλήθειας. Ὅλοι ἔχουν τήν ἴδια ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ, διά τῆς κοινωνίας μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅλοι εὑρισκόμενοι στό στάδιο τῆς θεώσεως ἀπέκτησαν δογματική συνείδηση. Ἡ κοινωνία μετά τοῦ Θεοῦ εἶναι κοινωνία μέ τήν Ἀλήθεια. Ἑνωμένοι μέ τήν Αὐτοαλήθεια τόν Χριστόν, διδάσκουν καί τήν ἀλήθεια στούς πιστούς ἀπό ἀγάπη.
Ἑπομένως οἱ αἱρετικοί δέν ἔχουν καμμιά σχέση μέ τήν χρυσή ἁλυσίδα τῆς ἀλήθειας. Δέν ἔχουν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ. Οὔτε κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὔτε κοινωνία μέ τήν Ἀλήθεια. Ἡ διδασκαλία τους εἶναι πλάνη καί «φλυαρίες».
3. «Ἔχομεν χρέος νά ἀγαπῶμεν τόν Θεόν μας, διότι μᾶς ἔκαμεν εὐσεβεῖς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, καί ὄχι ἀσεβεῖς αἱρετικούς».
Προνόμιο μοναδικό! Εὐλογία μεγάλη! Νά γεννηθοῦμε μέσα σέ οἰκογένειες Ὀρθόδοξες καί σέ κοινωνία Ὀρθόδοξη. Γεννηθήκαμε μέσα στήν Ὀρθοδοξία, μέσα στήν Ἐκκλησία, μέσα στόν Παράδεισο.
Τί εὐλογία! ἀλλά καί τί εὐθύνη! Καθῆκον μας νά μείνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία. Νά προοδεύσουμε στίς ἀρετές καί στά βιώματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Καί αὐτό πρέπει νά γίνεται ἀφορμή καί αἰτία νά δοξάζουμε, νά εὐχαριστοῦμε καί νά ἀγαποῦμε τόν Θεό γιά τή μεγάλη του ἀγάπη καί εὐεργεσία.
4. «Ἐγώ ἐδιάβασα καί περί ἱερέων, καί περί ἀσεβῶν, αἱρετικῶν καί ἀθέων· τά βάθη τῆς σοφίας ηρεύνησα··ὃλαι αἱ πίστεις εἶναι ψεύτικες· τοῦτο κατάλαβα ἀληθινόν, ὃτι μόνη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι καλή καί ἁγία, τό νά πιστεύωμεν καί νά βαπτιζώμεθα εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τοῦτο σᾶς λέγω τώρα εἰς τό τέλος· νά εὐφραίνεσθε ὅπου εἶσθε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, καί νά κλαίετε διά τούς ἀσεβεῖς καί αἱρετικούς, ὀποῦ περιπατοῦν εἰς τό σκότος».
Στήν περικοπῆ αὐτή ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἴδιος ὅτι οἱ πίστεις τῶν αἱρετικῶν εἶναι ψεύτικες. Αὐτές τίς «πίστεις» τίς ἔχει μελετήσει. Ὁ Ἅγιος αὐτά τά λέγει μετά λόγου καί γνώσεως. Τότε αἱρετικοί ἦταν οἱ Παπικοί, οἱ Ἀρμένιοι καί οἱ Προτεστάντες.
Ἀντίθετα ὄχι μόνο δέν πρέπει νά τούς ἀκοῦμε, ἀλλά νά κλαῖμε γι’ αὐτούς. Κλαῖμε γι’ αὐτούς ἀπό ἀγάπη. Εἶναι τό ἴδιο πού ἔλεγε ὁ Ἅγιος Σιλουανός: «Ἡ ἀγάπη δέν ἀντέχει νά χαθοῦν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, γι’ αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά προσευχόμαστε γι’ αὐτούς. Καί ὁ ἀντιαιρετικός ἀγώνας τῆς Ἐκκλησίας μας γίνεται ἀπό ἀγάπη, νά ἐπιστρέψουν οἱ πλανεμένοι ἀδελφοί. Δέν γίνεται, οὔτε πρέπει νά γίνεται μέ φανατισμό καί ἀπό μῖσος, γιατί πιστεύουν σέ κάτι διαφορετικό ἀπό μᾶς».
Οἱ Ὀρθόδοξοι πραγματικά πονᾶμε γιά τόν χαμό τόσων ἀνθρώπων. Γι’ αὐτό προσπαθοῦμε καί προσευχόμαστε.
5. «Καί θά ἀνοίξη ὁ Κύριος ἕνα πύρινον ποταμόν, ὡς θάλασσα, νά ρίψῃ ὅλους τούς ἀσεβεῖς, ἀπίστους, αἱρετικούς, ἀθέους καί ἁμαρτωλούς μέσα, νά καίωνται πάντοτε».
Ξεκάθαρα ὁ Ἅγιος λέει, ὅτι οἱ αἱρετικοί δέν ἔχουν ἐλπίδα σωτηρίας. Μπροστά σ’ αὐτό ποῦ περιμένει τούς αἱρετικούς, πῶς μποροῦμε ἔστω καί στό ἐλάχιστο νά διαφωνήσουμε μέ τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας; Πῶς μποροῦμε νά ἀδιαφοροῦμε γιά τούς αἱρετικούς;
Ὁ ἀείμνηστος π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, ἕνας σύγχρονος ὁμολογητής, ἔλεγε «γιά τόν πτωχό, τόν γυμνό, τόν πεινασμένο θά βρεθεῖ κάποιος νά τόν βοηθήσει, γιά τόν αἱρετικό, ποιός θά νοιασθεῖ ποῦ χάνεται αἰώνια;»
6. Στή διήγηση τοῦ πολύτιμου μαργαρίτη. Τά ψεύτικα μαργαριτάρια πού βρίσκει στόν δρόμο ἕνας πραματευτής μέσα σ’ ἕνα τορβά εἶναι «οἱ αἱρετικοί, ὁπού λέγουν πώς πιστεύουν εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα, μά εἶναι ψεύτικη, τοῦ διαβόλου καί αὐτῶν». Οἱ αἱρετικοί παρομοιάζονται μέ ψεύτικα μαργαριτάρια. Κάνουν ἐντύπωση ἐξωτερική γιατί λάμπουν, ἀλλά ξεγελοῦν. Δέν εἶναι ἀληθινά, εἶναι ψεύτικα. Ψεύτικη ἡ πίστη τους στήν Ἁγία Τριάδα. Διαβολική πίστη. Τέτοια τήν ἐποχή ἐκείνη, ἀλλά καί σήμερα εἶναι ἡ πίστη τῶν Παπικῶν, Προτεσταντῶν, Ἀρμενίων κ.ἂ. πού, ναί μέν λένε ὅτι πιστεύουν στήν Ἁγία Τριάδα, ὅμως ἀρνοῦνται ὁλόκληρη τήν πίστη τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας.
7. «Ὁ ἀντίχριστος εἶναι ὁ ἕνας ὁ Πάπας καί ὁ ἕτερος εἶναι αὐτός ποῦ εἶναι εἰς τό κεφάλι μας, χωρίς νά εἰπῶ τό ὄνομά του».
Δέν φοβᾶται νά ὀνομάζει τόν Πάπα Ἀντίχριστο.
Ὁ Πάπας εἶναι δυνατόν νά χαρακτηρίζεται, ὡς ἀντίχριστος; Εἶναι δυνατόν ὁ Πάπας νά εἶναι ἐχθρός τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας; Τό γεγονός καί μόνο ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ἀρχηγός κράτους ἀποτελεῖ μεγίστη πτώση.
Ἀποκορύφωμα τῆς πτώσης μεταξύ ἄλλων, εἶναι τά δόγματα τοῦ πρωτείου, καί τοῦ ἀλάθητου. Ὁ ἀλάθητος ἄνθρωπος, παύει πλέον νά ἔχει Θεό, εἶναι Θεός ὁ ἴδιος, καί σέ αὐτή ἀκριβῶς τήν πτώση τοῦ Πάπα τόν ἀκολούθησε ὁλόκληρος ὁ δυτικός κόσμος. Ἔδιωξε τόν Θεό ἀπό τή ζωή τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, θεοποίησε τή λογική καί τίς ἱκανότητές του φερόμενος μέ ἔπαρση καί ἀλαζονεία.
Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς τρεῖς ἦταν οἱ μεγάλες πτώσεις εἰς τήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Πάπα.
