Τοῦ †Φώτη Κόντογλου
«Ἡ δέ προφητεία οὐ τοῖς ἀπίστοις, ἀλλά τοῖς πιστεύουσιν». (Α’ Κορ. ιδ’, 22).
«Τό Πνεῦμα μή σβέννυτε, προφητείας μή ἐξουθενεῖτε». (Α’ Θεσ. ε’, 20)
«Τόν Πάπαν νά καταρᾶσθε, διότι αὐτός εἶναι ἡ αἰτία». Αὐτή εἶναι μία προφητεία τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. «Τόν Πάπαν, λέγει, νά καταρᾶσθε, διότι αὐτός εἶναι ἡ αἰτία». Αἰτία καλοῦ ἤ κακοῦ; Βέβαια κακοῦ, ἀφοῦ πρέπει νά τόν καταρώμεθα. Καί ὄχι μόνον ἑνός κακοῦ, αλλά ὅλων τῶν κακῶν πού θά πέσουν ἐπάνω μας, εἴτε κατά τῆς θρησκείας, εἴτε κατά τοῦ γένους μας.
Ναί. Πρέπει νά καταρώμεθα τόν Πάπαν διά τά πολλά δεινά μας, παρελθόντα καί μέλλοντα. Καί τοῦτο μᾶς τό παραγγέλλει ἕνας ἅγιος πού ἔσωσε τό γένος μας ἀπό τόν ἐκτουρκισμόν, καί τόν ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία μας τόν τιμᾶ ὡς «Ἰσαπόστολον». Καί ὅμως, μ’ ὅλον πού μᾶς ἔσωσεν ἀπό τό τούρκευμα, καί ἐθανατώθη ἀπό τούς Τούρκους, δέν εἶπε «Νά καταρᾶσθε τόν Τοῦρκον», ἀλλά εἶπε «Νά καταρᾶσθε τόν Πάπαν».
Σήμερον όμως, ἀντί νά τόν καταρώμεθα, τόν ἀγκαλιάζουμε αὐτόν τόν Πάπαν. Δηλαδή «ἐξουθενοῦμεν προφητείας». Οἱ ὁδηγοί τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ἀνεκήρυξεν «ἰσαπόστολον» τόν Ἅγιον πού εἶπε αὐτόν τόν λόγον, ναί, οἱ ὁδηγοί της οἱ ἴδιοι, ἀντί νά καταρῶνται τόν Πάπαν, πηγαίνουν μόνοι των, ἀπρόσκλητοι, ὡς πταίσαντες δοῦλοι του, καί τόν ἀσπάζονται. Καί θέλουν νά παρασύρουν καί τόν Ὀρθόδοξον λαόν μας νά προσκυνήσῃ τόν πονηρότερον καί σκληρότερον ἐχθρόν τῆς πίστεώς μας, πού ἀπό αἰῶνας τυραννεῖ τό εὐσεβές γένος μας. Δέν ἀκούουν τήν προφητείαν τοῦ Ἁγίου. Τήν περιφρονοῦν.
Ναί! Οἱ παπόδουλοι δέν δίδουν οὐδεμίαν σημασίαν μήτε εἰς τούς λόγους πού εἶπεν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς μέ τόσον πόνον, μήτε εἰς ὅσα εἶπε διά τούς Φαρισαίους τῆς Ρώμης ὁ σοφός Κοραῆς, μήτε εἰς τάς φωνάς πού ἀκούονται οὐρανόθεν ἀπό τούς μάρτυρας καί ὁμολογητάς τῆς Πίστεώς μας, οἱ ὁποῖοι κράζουν: «Φεύγετε μακράν ἀπό τούς προβατόσχημους λύκους!» Αὐτοί σπεύδουν μέ μωρόν ζῆλον, νά παραδώσουν τήν ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν εἰς τούς δημίους της, σπεύδουν νά τήν ρίψουν εἰς τό Κολοσσαῖον, διά νά τήν κατασπαράξῃ ἡ λύκαινα τῆς Ρώμης.
«Τόν Πάπαν νά καταρᾶσθε!» Ὅλον τό γένος ἄς στήσῃ τά αὐτιά του σ’ αὐτήν τήν κραυγήν ἑνός ἁγίου, ὁ ὁποῖος ἐστάθη καί διδάσκαλος τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ μας, καί μάρτυς πού προσέφερε τήν ζωήν του ὑπέρ αὐτοῦ, καί ἐθναπόστολος καί σωτήρ τοῦ γένους μας. Καί ὅπως ὅλαι αἱ προφητεῖαι του ἐβγῆκαν ἀληθιναί, ἰδού σήμερον πού βγαίνει, ἀλλοίμονον, ἀληθινή καί τούτη ἡ προφητεία του διά τόν Πάπαν. Αὐτός, μετά τόσων αἰώνων ἐπιμονήν, κατώρθωσε, τέλος πάντων, νά ρίψῃ σήμερον εἰς δεινήν ταραχήν ὄχι μόνον τήν Ἐκκλησίαν μας, ἀλλά καί τό ἔθνος μας, ἔχων ὡς συνεργούς καί ὑποτακτικούς κάποιους ἱεράρχας τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι δέν ἀπεδείχθησαν καλοί ποιμένες, ἔχοντες ἀνύστακτον φροντίδα διά τό ποίμνιόν των, ἀλλά «μισθωτοί». Καί κατά τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν «ὁ μισθωτός καί οὐκ ὤν ποιμήν, οὐ οὐκ εἰσί τά πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τόν λύκον ἐρχόμενον καί ἀφίησι τά πρόβατα καί φεύγει. Καί ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτά καί σκορπίζει τά πρόβατα. Ὁ δέ μισθωτός φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καί οὐ μέλει αὐτῷ περί τῶν προβάτων» (Ἰω. ι’, 12).
Ἐν τούτοις, οὔτε κἄν «μισθωτοί» εἶναι οἱ κακοί αὐτοί ποιμένες, ἀλλά χειρότεροι, διότι δέν ἀφήνουν μόνον τά πρόβατα νά τά φάγῃ ὁ λύκος, ἀλλά καί τά σπρώχνουν εἰς τό στόμα του. Καί οὔτε φεύγουν μακράν τοῦ λύκου, ἀλλά πηγαίνουν εἰς προϋπάντησίν του.
Τοῦτοι οἱ κακοί ποιμένες ἔκαμαν ἄνω – κάτω σήμερον τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, ἐχώρισαν τό ποίμνιόν της, τό ἐσκόρπισαν, καί τρέχει σαστισμένον ἐδῶ καί ἐκεῖ. Μετεχειρίσθησαν πᾶν μέσον διά νά προσεταιρισθοῦν πάντα Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος ἤ εἶναι τελείως ἀδιάφορος εἰς τά τῆς θρησκείας καί τῆς Ἐκκλησίας, ἤ ἄθεος καί ἐχθρός της, καί ὁ ὁποῖος προσποιεῖται ὅτι ἐνδιαφέρεται δι’ αὐτήν καί διά τήν τύχην της ἀπό ἰδιοτέλειαν ἤ ἀπό ἄλλην αἰτίαν, ὁλοτελῶς ξένην πρός τήν Ἐκκλησίαν, ἄν καί διά νά μεταβληθοῦν οἱ τοιοῦτοι χλιαροί εἰς φιλοπαπικούς ζηλωτάς, δέν ἐχρειάσθη καί μεγάλη προσπάθεια, διότι αὐτοί οἱ «Ὀρθόδοξοι τῆς περιστάσεως» δέν ἔχουν νά χάσουν τίποτε ἐάν καταστραφῇ ἡ Ὀρθόδοξος ἀλήθεια, καί ἐπί πλέον ἡ φιλία τοῦ Παπισμοῦ ἠμπορεῖ νά προσφέρῃ πάντοτε πολλά ὀφέλη εἰς ἐκεῖνον πού τήν ἔχει. Δι’ αὐτούς «οἱ λίθοι γενήσονται ἄρτοι». Ὡς ἐκ τούτου, πολλοί ὁπού ἦσαν προηγουμένως ἀδιάφοροι, καί πολλάκις σαρκασταί τῆς θρησκείας καί τῆς Ἐκκλησίας, ἔγιναν αἴφνης διαπρύσιοι κήρυκες τῆς Χριστιανικῆς «ἀγάπης», τήν ὁποίαν μεταχειρίζονται ὡς προπέτασμα καπνοῦ διά τόν πονηρόν συνεταιρισμόν των μετά τῶν λατίνων.
Ὁ σπαραγμός τῆς Ἐκκλησίας μας καί τοῦ ποιμνίου της, ἡ ἀναταραχή καί ἡ διχόνοια, αὐτά εἶναι οἱ θεάρεστοι καρποί τῆς πολιτείας τῶν κακῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὡς νά μή ἔφθανε ὁ χωρισμός τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων εἰς παλαιοημερολογίτας καί εἰς νεοημερολογίτας, νέος χωρισμός ἐπῆλθεν, εἰς παποφίλους καί εἰς πιστούς τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί ἀντί νά φροντίσωμεν ὥστε νά ἑνωθοῦν οἱ νεοημερολογῖται μέ τούς παλαιοημερολογίτας, αἱ ἐξημμέναι κεφαλαί τοῦ Φαναρίου ὠνειρεύθησαν ἕνωσιν ἡμῶν μέ τούς παπικούς. Ἐμπρός εἰς αὐτήν τήν κατάστασιν, πολλοί ἀπό ἐκείνους πού εἶναι ἀσθενεῖς εἰς τήν πίστιν, ἀπεμπόλησαν τήν Ὀρθόδοξον πίστιν, ὡς πλάνην, καί ἀσπάζονται σωρηδόν τήν Εὐαγγελικήν, τήν Χιλιαστικήν, ἤ ἄλλην αἵρεσιν, πλεῖστοι δέ ἔπεσαν εἰς τήν ἀπόγνωσιν τῆς ἀθεΐας. Ὅλαι αὐταί αἱ ψυχαί θά ζητηθοῦν ἀπό τούς πρωτεργάτας τῆς ἀποστασίας καί τοῦ κλύδωνος, ὁ ὁποῖος προῆλθεν ἀπό αὐτήν.
Εἰς τήν Ἀμερικήν καί τήν Αὐστραλίαν ἡ κατάστασις τῶν Ἑλληνικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἶναι ἀκόμη χειροτέρα. Εἰς τήν Ἀμερικήν, ἐξ αἰτίας τῆς φιλοπαπικῆς ψυχώσεως τοῦ ἀρχιεπισκόπου, ἐγένετο σάλος εἰς τήν ἐκεῖ Ἑλληνικήν Ἐκκλησίαν, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐκσπάσῃ ἕν λαϊκόν κίνημα μέ τόν τίτλον «Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἑλληνική Ἐκκλησία», τῆς ὁποίας οἱ πρωτεργάται ἔχουν ἑλληνικήν συνείδησιν καί ἀντιπαπικά φρονήματα. Οἱ ἀντιπρόσωποι πολλῶν κοινοτήτων προσεχώρησαν εἰς αὐτό τό κίνημα, καί αἱ ὁλομέλειαι ἐξέλεξαν ἕτερον Ἀρχιεπίσκοπον, τόν ὁποῖον ἐκάλεσαν καί εἰς τήν Αὐστραλίαν εἰκοσιδύο κοινότητες, ὅπως ἀναλάβῃ νά ποιμάνῃ καί αὐτάς. Ὡς φαίνεται δέ, θά ἐπακολουθήσῃ ἐπιδείνωσις τῆς θλιβερᾶς ταύτης καταστάσεως.
Αὐτά εἶναι τά πρωτάκουστα δεινά τά ὁποῖα συνεσωρεύθησαν, ἐντός μερικῶν μόνον μηνῶν, ἐπάνω εἰς τό σῶμα τῆς πολυπαθοῦς Ὀρθοδοξίας, διά τά ὁποῖα θρηνοῦν οἱ Ἄγγελοι εἰς τόν οὐρανόν. Καί οἱ πρωταίτιοι τῶν δεινῶν τούτων, οἱ κακοί ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μας, παρουσιάζουν ὡς ἀγάπην τόν δαίμονα τῆς φιλοδοξίας πού ἐμφωλεύει εἰς τάς καρδίας των. Ὁ ἀρχαῖος Ἡρόστρατος ἔκαυσε τόν ναόν τῆς Ἀρτέμιδος εἰς τήν Ἔφεσον, διά νά δοξασθῇ τό ὄνομά του, καθ’ ὅσον ἦτο ἀνάξιος νά κερδίσῃ ἄλλην, ἀληθινήν δόξαν. Ἐκεῖνος ὅμως, ἄθελά του, κατέστρεψεν ἕν καταγώγιον τῶν εἰδώλων, ἐνῷ οἱ σημερινοί Ἡρόστρατοι τῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, εἰς τήν ὁποίαν ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος τήν φύλαξιν τῆς μόνης ἐν τῷ κόσμῳ Ἀληθείας, θέλουν νά ἱκανοποιήσουν τήν παράφρονα φιλοδοξίαν των μέ τό μέγιστον ἔγκλημα τῆς ἐξαφανίσεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀπό τό πρόσωπον τῆς γῆς.
Πρός αὐτήν τήν φιλοπαπικήν συναγωγήν λέγει ὁ Κύριος: «Οἶδα σου τά ἔργα ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καί νεκρά εἶ (ὅτι λέγεσαι ζωντανή, ἀλλά ὅτι εἶσαι νεκρά). Οὐ γάρ εὕρηκά σου τά ἔργα, πεπληρωμένα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Μνημόνευε οὖν πῶς εἴληφας καί ἤκουσας, καί τήρει καί μετανόησον. Ἐάν οὖν μή γρηγορήσῃς, ἥξω ἐπί σέ ὡς κλέπτης, καί οὐ μή γνώσῃ ποίαν ὥραν ἥξω ἐπί σέ. Ἀλλ’ ἔχει ὀλίγα ὀνόματα ἐν Ἑλλάδι, ἅ οὐκ ἐμόλυναν τά ἱμάτια αὐτῶν, καί περιπατήσουσι μετ’ ἐμοῦ ἐν λευκοῖς, ὅτι ἂξιοι εἰσίν. Ὁ ν ι κ ῶ ν ο ὕ τ ω ς, π ε ρ ι β α λ ε ῖ τ α ι ἐ ν ἱ μ α τ ί ο ι ς λ ε υ κ ο ῖ ς, κ α ί ο ὐ μ ή ἐ ξ α λ ε ί ψ ω τ ό ὄ ν ο μ α α ὐ τ ο ῦ ἐ κ τ ῆ ς β ί β λ ο υ τ ῆ ς ζ ω ῆ ς».
Καί πρός τούς ὁμολογητάς τῆς Ὀρθοδοξίας καί μέχρι θανάτου πιστούς φύλακας τῆς Ἀληθείας, λέγει ὁ Κύριος: «Οἶδα τά ἔργα ὑμῶν, καί ὅτι κρατεῖτε τό ὄνομά μου, καί οὐκ ἠρνήσαθε τήν πίστιν μου. Οἶδα τά ἔργα ὑμῶν καί τόν κόπον καί τήν ὑπομονήν ὑμῶν, καί ὅτι ἐ π ε ι ρ ά σ α τ ε τ ο ύ ς λ έ γ ο ν τ α ς ἑ α υ τ ο ύ ς ἀ π ο σ τ ό λ ο υ ς ε ἶ ν α ι, κ α ί ο ὐ κ ε ἰ σ ί, κ α ί ε ὑ ρ ή κ α τ ε α ὐ τ ο ύ ς ψ ε υ δ ε ῖ ς. Καί ὑπομονήν ἔχετε, καί ἐβαστάσατε τό ὄνομά μου. Οἶδα τά ἔργα ὑμῶν καί τήν θλῖψιν καί τήν πτωχείαν. Ἀλλά πλούσιοι ἐστέ. Ὁ καιρός ἐγγύς ἐστιν. Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ρυπαρός ρυπανθήτω ἔτι, καί ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Ἰδού ἔρχομαι ταχύ, καί ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ. Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος».
ΠΗΓΗ: ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: «ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ. Ἁπλαῖ καί ταπειναί σκέψεις ἑνός πιστοῦ τέκνου τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.» (Β’ΕΚΔΟΣΙΣ) Σέλ. 52 – 56.
ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ «ΑΣΤΗΡ» ΑΛ. & Ε. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΘΗΝΑΙ 1964.
