Διά νά νοηθῇ καλύτερον τό ζήτημα τῆς πλήρους ἀφέσεως, τήν ὁποίαν λαμβάνει ὁ μετανοῶν καί ἐξομολογούμενος, εἶναι ἀνάγκη νά σημειώσωμεν πόθεν πηγάζει, ἀπό ποῦ προέρχεται ἡ ἄφεσις αὕτη. Διότι εἴχομεν εἴπει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἁμαρτάνῃ, παραβαίνει καί καταπατεῖ τόν νόμον τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, προσβάλλει τόν Θεόν τόν ἄπειρον∙ καί ἑπομένως ἡ ἐνοχή του εἶναι μεγίστη ἐνώπιον τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ. Πῶς λοιπόν ὁ ἁμαρτωλός ἱκανοποιεῖ τήν θείαν δικαιοσύνην; Ἤ καλύτερον, πόθεν λαμβάνει τήν δύναμιν ἡ Μετάνοια καί Ἐξομολόγησις νά συγχωρῇ τήν ἐνοχήν τῆς ἁμαρτίας;
Τήν λαμβάνει ἀπό τήν θ υ σ ί α ν τ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ. Δυνάμει τῆς θυσίας ταύτης τό Βάπτισμα ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν ἐνοχήν τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί ἀπό τήν καταδίκην τοῦ αἰωνίου θανάτου καί τόν κάμνει Χριστιανόν∙ δυνάμει τῆς αὐτῆς θυσίας καί ἡ Μετάνοια καί Ἐξομολόγησις καθαρίζει τήν ψυχήν ἀπό πᾶσαν ἁμαρτίαν πού ἔγινε μετά τό Βάπτισμα, ἀπαλλάσσει αὐτήν ἀπό τήν ἐνοχήν καί ἐπαναφέρει τόν Χριστιανόν εἰς τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ λοιπόν εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν. Ἀλλά χρειάζεται σαφεστέρα τοῦ πράγματος ἐξήγησις.
Ὁ ἄνθρωπος δέν ἦτο δυνατόν μέ κανένα μέσον, μέ καμμίαν ποινήν καί θυσίαν νά ἐξαλείψῃ τήν ἁμαρτίαν καί νά ἱκανοποιήσῃ τήν θείαν δικαιοσύνην. Ἀλλ’ ὁ Θεός «διά τήν πολλήν ἀγάπην αὐτοῦ ἥν ἠγάπησεν ἡμᾶς» δέν ἀφῆκε τό πλάσμα Του ὑπό τό βάρος καί τήν ἐνοχήν τῆς ἁμαρτίας. Ἔστειλεν εἰς τόν κόσμον τόν Υἱόν Του τόν μονογενῆ, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὁ δέ Χριστός ἐξ ἄκρας ἀγαθότητος καί εὐσπλαγχνίας καί ἀπείρου ἀγάπης πρός ἡμᾶς ἀνέλαβεν Αὐτός, ὡς ἀντιπρόσωπος ἰδικός μας, ὡς μεσίτης καί ἐγγυητής ἰδικός μας, τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἐπλήρωσεν Αὐτός διά τοῦ ἐπί τοῦ σταυροῦ θανάτου Του τό χρέος καί τήν ποινήν τήν ἰδικήν μας. Ἕνα παράδειγμα θά διασαφήσῃ καλύτερα τήν ἀλήθειαν ταύτην. Ὀφείλει ἕνας μέγα ποσόν χρημάτων, τό ὁποῖον τοῦ εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατον νά πληρώσῃ εἰς τόν δανειστήν του∙ ἀλλά παρουσιάζεται ἕνας τρίτος ὡς ἐγγυητής, ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνει τό χρέος, ἐξοφλεῖ τοῦτο καί τοιουτοτρόπως ἀπαλλάσσει τόν ὀφειλέτην. Τοιοῦτο συνέβη καί εδώ∙ ἀνέλαβεν ὁ Χριστός τό βάρος τῶν ἰδικῶν μας ἁμαρτιῶν, ἀπέθανεν ἐπί τοῦ σταυροῦ ὡς ἀντιπρόσωπος ἰδικός μας, προσέφερε τήν θυσίαν τῆς ζωῆς Του διά τήν σωτηρίαν ἡμών∙ καί τήν θυσίαν ταύτην ἐδέχθη ὁ οὐράνιος Πατήρ, διότι ὁ Χριστός δέν ἦτο κοινός ἄνθρωπος, ἀλλά τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, καί ἑπομένως ἡ θυσία Του ἔχει ἄπειρον ἀξίαν.
Καί τώρα πᾶς ἁμαρτωλός, ὁ ὁποῖος συναισθάνεται ὅτι ἡμάρτησε καί εἶναι ἔνοχος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, μετανοεῖ δέ καί θλίβεται διά τούτο∙ πᾶς ἁμαρτωλός, ὅστις συναισθάνεται ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ἱκανοποιήσῃ τόν Θεόν πού προσέβαλε διά τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά π ι σ τ ε ύ ε ι ε ἰ ς τ ό ν Χ ρ ι σ τ ό ν ὅ τ ι ἀ ν έ λ α β ε κ α ί τ ά ς ἰ δ ι κ ά ς τ ο υ ἁ μ α ρ τ ί α ς κ α ί ἐ θ υ σ ι ά σ θ η δ ι’ αὐτάς, καί μέ τήν πίστιν ταύτην προσέρχεται εἰς τό μυστήριον τῆς Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως, ὅπου ὀμολογῶν ἐν εἰλικρινείᾳ τήν ἐνοχήν του ζητεῖ ἀπό τόν Θεόν νά δεχθῇ καί δι’ αὐτόν τήν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, λαμβάνει παρά τοῦ ἱερέως τήν ἄφεσιν δυνάμει τῆς θυσίας ταύτης τοῦ Χριστοῦ.
Ὅτι ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀφέσεως πού δίδεται διά τῆς Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως, τοῦτο τό βεβαιώνει διά πλείστων ὁ Θεός εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν. Ἰδού μερικοί τοιοῦτοι λόγοι. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός βεβαιώνει ὅτι ἦλθεν εἰς τόν κόσμον «δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν» (Ματθ. κ’ 28)∙ δηλαδή ἦλθε διά νά παραδώσῃ τήν ζωήν του ὡς ἀντάλλαγμα καί ἐξαγοράν, μέ τήν ὁποίαν ἐλευθερώνει πολλούς ἀπό τοῦ αἰωνίου θανάτου. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον διά τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου λέγει, ὅτι «τό αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας» (Α’ Ἰωάν. α’ 7). Δηλαδή τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον ἐχύθη ἀπό τοῦ σταυροῦ πρός τόν σκοπόν νά ἐξαλείψῃ τάς ἁμαρτίας τῶν πιστευόντων εἰς τόν Χριστόν καί μετανοούντων διά τάς ἁμαρτίας των, τό αἷμα τοῦτο πλύνει καί καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας. Διά δέ τοῦ Παύλου: «Ὅν (Χριστός) προέθετο ὁ Θεός ἱλαστήριον διά τῆς πίστεως ἐν τῷ αὐτοῦ αἵματι» (Ρωμ. γ’ 25)∙ ἤτοι τόν Χριστόν ὥρισε πρό αἰώνων ὁ Θεός ὡς θῦμα, διά τοῦ αἵματος τοῦ ὁποίου ἐξιλεώνεται ἡ θεία δικαιοσύνη καί συμφιλιώνονται μετά τοῦ Θεοῦ ὅσοι πιστεύουν εἰς Χριστόν. Ἐπίσης τήν ἀλήθειαν ταύτην ἐκφράζουν καί οἱ ἐν Ἐφέσ. α’ 7 καί Α’ Πετρ. α’ 18 λόγοι τοῦ Πνεύματος, καθώς καί ἄλλοι σχετικοί τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐκ τῆς θυσίας λοιπόν τοῦ Κυρίου πηγάζει ἡ ἄφεσις πού παρέχει ὁ ἱερεύς εἰς τόν μετανοοῦντα καί ἐξομολογούμενον Χριστιανόν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΗΓΗ: «Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ» ὑπό † Ἀρχιμανδρίτη Σεραφείμ Παπακώστα (Ἱεροκήρυκος Ναοῦ Μητροπόλεως Ἀθηνῶν). Ἔκδοσις ὀγδόη 1947. ΑΘΗΝΑΙ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ Η ’’ΖΩΗ’’ Σελ. 95 – 99.
