Περίπτωση Γ’
Ἐπίσκοπός τίς ἐνάρετος καί γραμματισμένος ἔκαμεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν διδαχήν τήν πρώτην τετάρτην τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς περί Νηστείας, παρακινῶν τόν λαόν εἰς αὐτήν τήν Ἀγγελικήν ἀρετήν νά νηστεύουσιν ἅπαντες, πλούσιοι καί πένητες ἴσια, καθώς οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐνομοθέτησαν. Οἱ γοῦν εὐλαβεῖς Χριστιανοί ἐφύλαξαν τήν νηστείαν ἀκριβῶς, ὡς ἔπρεπε. Τινές δέ ἀναίσχυντοι γαστρίμαργοι, ὧν ὁ Θεός ἡ κοιλία, εκαταλάλησαν τόν Ἀρχιερέα πῶς δέν ἤξευρε τί ἐλάλησεν, ἀμή ὁ Θεός δέν ἐξετάζει ποτέ τί τρώγει ὁ ἄνθρωπος, καί ἄλλα τοιαῦτα, τά ὁποῖα ἀνήγγειλαν τινές εἰς τόν Ἐπίσκοπον. Ὁ δέ ἐκαρτέρει νά τούς ἐλέγξῃ μέ τρόπον καί εἰς καιρόν ἐπιτήδειον. Λοιπόν τήν ἁγίαν Ἑβδομάδα, ὅταν ἧτον ἅπας ὁ λαός εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἔκαμε πάλιν διδαχήν κατά τῶν γαστριμάργων, ἀποδείχνοντας, ὅτι ὅσοι δέν ἐφύλαξαν ἀκριβῶς τήν ὡρισμένην νηστείαν, ἧτον ὅμοιοι τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας. Καθώς οὖν αὐτοί ἐξωρίσθησαν ἀπό τόν Παράδεισον διά τήν παρακοήν αὐτῶν, οὕτω προστάζω καί ἐγώ (εἶπεν ὁ ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος) νά εἶναι ὑστερημένοι τῆς θείας καί Ἱερᾶς Κοινωνίας τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος, ὅσοι δέν ἐφύλαξαν τήν διατεταγμένην νηστείαν, καί νά μή μεταλάβουσιν ἕως τήν ἁγίαν Πεντηκοστήν. Οὕτως εἰπών, ἐκέλευσε τοῖς Ἱερεῦσι, νά μή τολμήσῃ τινάς νά κοινωνήσῃ κανέναν ἀπό τούς ἄνωθεν· καί οὕτως ἐποίησαν.
Εἷς δέ ἀπ’ ἐκείνους αὐθάδης καί ὑπερήφανος, καταφρονήσας τόν νόμιμον ὅρον τοῦ Ἐπισκόπου, ἐνεδύθη γυναικείαν στολήν ὁ ἀσύνετος, καί ἡνώθη μέ τάς γυναῖκας, διά νά μή τόν γνωρίσουν, νά κοινωνήσῃ. Ὅθεν εὐθύς ὀποῦ ἐδέχθη ὁ πάντολμος τό ἅγιον Σῶμα τοῦ Κυρίου εἰς τό ἀκάθαρτον στόμα του, αὐτός ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς, καί σωτηριωδέστατος, ὁ τοῖς πιστοῖς παρέχων ὑγείαν καί πᾶσαν παράκλησιν, εγίνη εἰς αὐτόν τόν ταλαίπωρον αἰτία παντός πόνου καί σφοδροτάτης ὀδύνης, καί ἀνεκδιηγήτου κολάσεως. Ἔπεσε γοῦν εἰς τήν γῆν ὁ ἄθλιος μέ φωναῖς μεγάλαις, ὀποῦ τοῦ ἐφαίνετο ὅτι ἐδιαμέριζαν βιαίως τά μέλη του· εὔγαινεν ἀπό τό στόμα του αἷμα ἄμετρον, τόσον ὀποῦ πᾶς ἕνας ἐνόμισεν, ὅτι τό ξίφος τῆς δικαιοσύνης ἐχώρισε τά ἐντόσθιά του. Ἠρώτησαν δέ αὐτόν τήν αἰτίαν τοιαύτης αἰφνιδίου κολάσεως, ἀμή δέν ἐδύνετο νά συντύχῃ ποσῶς, μόνον ἐγδύθη τά γυναικεῖα ροῦχα, καί τόν ἐγνώρισαν ἅπαντες, καί ἐθαύμασαν. Ὁ δέ ἔκλαιεν ἐλεεινῶς ζητῶντας μέ σχήματα τήν τῶν πεπραγμένων συγχώρησιν. Ἐλθών οὖν ὁ Ἐπίσκοπος, καί σπλαγχνισθείς ἐπ’ αὐτόν, τοῦ ἀνέγνωσεν Εὐχήν συγχωρήσεως, καί τότε εδυνήθη καί ἐλάλησεν, ὀμολογήσας τήν ἁμαρτίαν αὐτοῦ μέ πόνον καρδίας, καί ροήν δακρύων θαυμάσιον. Κανονίσας οὖν αὐτόν ὁ Ἀρχιερεύς, τόν ἐθεράπευσε τῆς ὀδύνης. Ὁ δέ εὐχαριστήσας τῷ εὐεργέτῃ Θεῷ, ἐδιώρθωσε τήν πολιτείαν αὐτοῦ ἐμμελῶς, καί ἐτελείωσε τόν βίον ἐνάρετα.
ΠΗΓΗ: Βιβλίον ὡραιότατον καλούμενον: «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ», παρά Ἀγαπίου Μοναχοῦ τοῦ Κρητός τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθῳ ἀσκήσαντος. Ἐκδόσεις Βασ. Ρηγόπουλου 2008 (Σελ. 250 – 251).
