Περίπτωση Β’
Ἕτερός τις ἀπῆλθε νά κοινωνήσῃ, ἀνάξιος ὤν, ἤγουν, ἐπόρνευσεν ὁ ἀσύνετος, ἔπειτα δέν ἐγκρατεύθη, ἀλλά ἐπῆγε διά ἀνθρωποαρέσκειαν, καί ἐμετάλαβε μέ τούς ἄλλους Χριστιανούς. Ἀλλ’ εὐθύς ὡς ἐδέχθη τόν Μαργαρίτην εἰς τό παμμίαρον στόμα του, ἐνεκλείσθη ὁ λαιμός του, καί τό μέν ἅγιον Σῶμα τοῦ Δεσπότου ἐξελθών, ἐπέταξεν εἰς τό Ἱερόν Ποτήριον, ὁ δέ ἀσεβής ἐκεῖνος ἔπεσεν εἰς τήν γῆν, καί εξέψυξεν.
Γυνή τίς ἧτον εἰς μέν τό φαινόμενον εὐλαβής, ἐν νηστείαις καί προσευχαῖς σχολάζουσα, ἀμή ἔσωθεν πολλά ὑπερήφανος, νομίζουσα ὅτι ἧτον καλή καί ἁγία. Ἧτον δέ καί περίσσα μνησίκακος, τόσον, ὁποῦ ὅταν ἤθελε σκανδαλισθῇ μέ ἄλλην τινά, δέν τῆς ἐσυγχώρα, οὔτε ποσῶς ἐδύνετο νά τήν εἰδῇ πλέον, ἀλλά ἔμενεν ἀδιάλλακτος. Εἰς τέλος ἠσθένησε καί προσκαλέσασα τόν Πνευματικόν, ἐξωμολογήθη, ἀμή ὄχι πληρέστατα καί τελείως, ὡς ἔπρεπεν, ἀλλά ἀνωφελῶς τε καί ἄγνωστα μέ ρερυπωμένην συνείδησιν, καθώς τό κάμνουσιν πολλάκις ἡ μωραῖς γυναῖκες ἀνεπιμέλητα, ὁποῦ ἀφήνουσι τά μεγάλα ἐγκλήματα, καί λέγουσι τά μικρότερα, καί ἄχρηστα, ἀμή τά τρανά κρύπτουσι διά τήν ἀγνωσίαν, ἤ πονηρίαν αὐτῶν διά νά μήν αἰσχυνθοῦσι, διό καί ἀθλίως κολάζονται· καθώς ἕνας δαιμονιζόμενος ὡμολόγησεν, ὅταν ἐξώρκιζε τίς Πνευματικός τό δαιμόνιον, νά εὐγῇ ἀπό τόν πάσχοντα, καί ἐρώτησέ τον νά τοῦ εἰπῇ, τίνες ἐκολάζοντο εἰς τόν ἀριθμόν περισσότεροι, οἱ ἄνδρες ἤ αἱ γυναῖκες; καί ὁ Δαίμων εἶπεν, ὅτι αἱ γυναῖκες. Ὁ δέ Πνευματικός ἀπεκρίνατο, λέγων· Δέν σοῦ πιστεύω, ὅτι αἱ γυναῖκες δέν κάμνουσι τινά πραγματείαν, ἤ συναλλάγματα, οὔτε πουλοῦσιν, ἤ ἀγοράζουσι, καί ἄλλα τοιαῦτα, ὀποῦ οἱ ἄνδρες μετέρχονται, ἀπατῶντες ἕνας τόν ἄλλον, καί ἀδικεύοντες. Λέγει του ὁ Δαίμων· διά τέσσαρα ἁμαρτήματα, ὀποῦ κάμνουν αἱ γυναῖκες, κολάζονται περισσότερον. Πρῶτον, διατί στολίζονται, καί εὐμορφίζουν τήν σάρκα τους μέ χρώματα, νά δείχνουσιν ὡραιότεραι ἀπό τήν φυσικήν εὐπρέπειαν, ὀποῦ ὁ Πλάστης τούς ἔδωκε· β.’ διά τάς μαντείας αὐτῶν καί παρατηρήματα, ὀποῦ γοητεύουν, χύνουν κάρβουνα, βάνουσι κλήδονας καί κλήρους, νά ἰδοῦσι τό ριζικόν τους, δέν δανείζουσι τάς ἀρχιμηνίας, οὔτε στίαν δίδουσι μερικάς ἡμέρας, πιστεύουσιν ὀρνέων φωνάς, καί ἄλλας ὁμοίας μαντείας ποιοῦσι· τρίτον, διά τήν σούραν καί καταλαλιάν, ὀποῦ λέγουσιν, οὐ μόνον εἰς τόν οἶκον, ἀλλά καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί δέν προσέχουν τοῖς λεγομένοις· τέταρτον δέ, καί χειρότερον πάντων, διατί δέν ἐξομολογοῦνται καλῶς, νά τά εἰποῦσιν εἰς τόν Πνευματικόν, ἀλλά λέγουσι ὀλίγα τινά διά τόν τύπον μόνον πῶς ἐξωμολογήθησαν, καί οὕτω κοινωνοῦσαι ἀναξίως κολάζονται, ἤγουν αἱ ἄφρονες γυναῖκες. Οὕτως ἧτον καί ἡ ἄνωθεν, ἀλλά ἰδέτε καί τό τέλος της, νά διορθωθῆτε, ἴνα μήν ὑπάγητε ὡς ἐκείνη εἰς τήν ἀπώλειαν.
Ἀφ’ οὗ τήν ἐξωμολόγησεν ὁ Ἱερεύς, ἥφερε τά Ἅγια νά τήν κοινωνήσῃ, καί αὐτή ἔστρεψεν εἰς τόν τοῖχον τό πρόσωπον, καί δέν ἐδύνετο κἄν νά ἰδῇ τόν Μαργαρίτην, ἀλλά μάλιστα κατά θείαν συγχώρησιν, διά νά γνωρίσουσιν οἱ παρεστῶτες τήν δικαίαν αὐτῆς κατάκρισιν, καί αἰώνιον κόλασιν, ἐβόησε ταῦτα μεγαλοφώνως· Καθώς ἐγώ διά τήν ὑπερηφανίαν μου δέν ἐσυγχώρουν τούς πταίοντάς μοι, οὔτε διαλλαγήν ἔκαμνα μετ’ αὐτῶν, ἀλλά ἔστρεφα τόν νῶτον αὐτοῖς, οὕτω καί τώρα ἀποστρέφει ὁ Κύριος τό πρόσωπον αὐτοῦ ἀπ’ ἐμοῦ καί δέν θέλει νά τόν δεχθῇ ἡ ἀναξία ψυχή μου, οὔτε ποτέ μου θέλω τόν ἰδεῖ εἰς τήν Βασιλείαν του, ἀλλά νά καίωμαι εἰς τήν αἰώνιον κόλασιν. Ταῦτα εἰποῦσα, ἀθλίως ἐξέψυξεν.
ΠΗΓΗ: Βιβλίον ὡραιότατον καλούμενον: «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ», παρά Ἀγαπίου Μοναχοῦ τοῦ Κρητός τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθῳ ἀσκήσαντος. Ἐκδόσεις Βασ. Ρηγόπουλου 2008 (Σελ. 249 – 250).
