† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
Γεννᾶται ὅμως τό ἐρώτημα, διατί ἐδῶ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁμιλεῖ περί ἑπτά Ἐκκλησιῶν, ἐνῷ τό Σύμβολον τῆς Πίστεως περί μιᾶς: «Πιστεύω… εἰς ΜΙΑΝ Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν…». Ἔχομεν, λοιπόν, πολλές Ἐκκλησίες;
Τό ἐρώτημα εἶναι σοβαρό. Καίτοι φαίνεται ἁπλό, ἐν τούτοις χρειάζεται ἰδιαιτέρως ν’ ἀπαντήσωμε σ’ αὐτό, διότι στήν ἐποχή μας γίνεται πολύς λόγος περί «Ἑνώσεως Ἐκκλησιῶν», περί «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιῶν»κ.λ.π., πίσω δέ ἀπό αὐτά ὑπάρχει προπαγάνδα, ἡ ὁποία φέρει μεγάλη καί τρομερή σύγχυσι καί ἡ ὁποία ἀγωνίζεται δραστηρίως νά κάμη κακό στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης γράφη περί ἑπτά Ἐκκλησιῶν καί ὅταν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ὁμιλοῦμε γιά πολλές Ἐκκλησίες, ἐννοοῦμε τίς κατά τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνες δηλ. πού δέν τίς χωρίζει τίποτε, ἐκεῖνες πού πιστεύουν κατά τόν ἴδιο τρόπο, πού ζοῦν τά ἴδια Μυστήρια κ α ί ἀ π ο τ ε λ ο ῦ ν ὅ λ ε ς ο ἱ Ὀ ρ θ ό δ ο ξ ε ς Ἐ κ κ λ η σ ί ε ς τ ή ν «Μ Ι Α Ν, Ἁ γ ί α ν, Κ α θ ο λ ι κ ή ν κ α ί Ἀ π ο σ τ ο λ ι κ ή ν Ἐ κ κ λ η σ ί α ν».
Αὐτό πρέπει νά τό προσέξωμε πολύ, διότι σήμερα μιλοῦν πολλοί καί Ὀρθόδοξοι ἀκόμη καί Πατριάρχαι δυστυχῶς, γιά πολλές Ἐκκλησίες, πού δέν ἔχουν ὅμως τήν ἴδια Πίστι, οὔτε τήν ἴδια ζωή. Ὁμιλοῦν γιά Ἐκκλησίες, πού ἡ κάθε μιά πιστεύει καί μιά ξεχωριστή αἵρεσι, ὅπως εἶναι ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός. Ἡ κάθε μιά ἀπ’ αὐτές βλέπει τόν Θεόν, τόν Χριστόν, τήν Ἐκκλησίαν, τόν ἄνθρωπον, τήν σωτηρία, μέ τελείως διαφορετικό τρόπο ἀπό τήν ἄλλη. Ὅ,τι συνήθως εἶναι ἀλήθεια γιά τήν μία Ἐκκλησία, εἶναι ψέμμα γιά τήν ἄλλη.
Καί ὅμως τίς ὀνομάζουν ὅλες «ἁγιώτατες καί ἀδελφές»! Ὀνομάζουν ἀδελφές Ἐκκλησίες ὅλες τίς αἱρέσεις, χωρίς νά διαχωρίζουν τήν αἵρεσι ἀπό τήν Ὀρθή δόξα, τήν πλάνην ἀπό τήν ἀλήθεια καί τό σκότος ἀπό τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτούς εἶναι δυνατόν δύο ἤ περισσότερες παρατάξεις νά διδάσκουν ἡ κάθε μία διαφορετικό Εὐαγγέλιο καί νά εἶναι ὅλες ἐξ ἴσου καί νά ἔχουν συγχρόνως τό φῶς καί τό σκότος, τήν Ἀλήθεια καί τό ψεῦδος, τήν πλάνη καί τήν ὀρθή δόξα!
Στίς ἡμέρες μας γίνεται μεγάλη προσπάθεια, πρωτοστατούντων δυστυχῶς καί Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων, γιά τήν Ἕνωσι ὅλων αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν». Ἀγωνίζονται νά ἐπιτύχουν μίαν συγχώνευσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» αὐτῶν, ἤ μᾶλλον «χ ώ ν ε υ σ ι ν», ἐξαφάνισιν, τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπ’ αὐτῶν, ἡ Ὁποία Ὀρθοδοξία κρατεῖ ἀνόθευτή τήν Ἀλήθεια, ὅπως ἀκριβῶς τήν παρέλαβε ἀπό τόν Κύριον καί τούς Ἀποστόλους Του.
Ἡ κίνησις αὐτή τῆς «Ἑνώσεως» προέρχεται ἀπό τόν ἀντιχριστιανικόν «Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ μ ό ν», πού εἶναι ἡ χειρότερη αἵρεσις καί ἡ ὁποία ἐξυπηρετεῖ τό θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, ὅπως θά δοῦμε στή θέσι του πιό κάτω.
Ὁ Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ μ ό ς εἶναι Συγκρητισμός. Διδάσκουν βεβαίως οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες, ὅτι εἶναι Μ ί α ἡ Ἐκκλησία. Ὁμιλοῦν ὅμως καί αὐτοί περί μιᾶς Ἐκκλησίας. Ἀλλά πόση διαφορά ἀνάμεσα στούς Πατέρας καί σ’ αὐτούς! Οἱ Πατέρες, ὅταν λέγουν: «ΜΙΑ Ἐκκλησία» ἐννοοῦν καί ΜΙΑ ἡ Ἀλήθεια, ΜΙΑ ἡ Διδασκαλία, ΜΙΑ ἡ Λειτουργική καί Πνευματική ζωή. Καί αὐτή εἶναι Μ Ο Ν Ο Ν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἐάν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τότε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θά ἔπρεπε νά ψάξωμε νά βροῦμε τήν Ἐκκλησία κἄπου ἀλλοῦ. Κἄποια τότε ἀπ’ ὅλες, πού ὀνομάζονται «Ἐκκλησίες», θά ἔπρεπε νά εἶναι «ἡ Ἐ κ κ λ η σ ί α».
Ἕνας ὅμως εἰλικρινής Χριστιανός, ἕνας ἄνθρωπος, πού πιστεύει στήν ἔνσαρκο οἰκονομία τοῦ Λόγου, εἶναι πεπεισμένος, ὅτι ἡ Ἀλήθεια, πού ἔφερεν ὁ Χριστός, ὑπάρχει κἄπου ὁλοκληρωμένη καί ἀκεραία. Ὁ Χριστός, ὑπεσχέθη νά εἶναι μαζί μας μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, «Καί ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ὑπεσχέθη ὅτι ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον θά ὁδηγῆ πάντοτε τούς πιστούς «ε ἰ ς π ᾶ σ α ν τ ή ν Ἀ λ ή θ ε ι α ν». Ἀλλά ὅταν ἕνας εἰλικρινής Χριστιανός ἀμφιβάλλη, γιά τό ἄν ἡ Ἐκκλησία, στήν Ὁποίαν ἀνήκει εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ φυσική καί μόνη λύσις εἶναι νά ψάξη νά βρῆ τήν Ἐκκλησία κἄπου ἀλλοῦ, ὅπου ὑπάρχει ἀκεραία καί ὁλοκληρωμένη.
Διότι ὁ εἰλικρινής Χριστιανός εἶναι πεπεισμένος, ὅτι ὁ Θεός ποτέ δέν ἐγκατέλειψε τήν Ἐκκλησίαν Του. Διότι Ἐκεῖνος εἶπε, ὅτι «κ α ί π ύ λ α ι Ἅ δ ο υ ο ὐ κ α τ ι σ χ ύ σ ο υ σ ι ν α ὐ τ ῆ ς», τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν, λοιπόν, δέν εἶναι στήν Ὀρθοδοξία ἡ Ἐκκλησία, δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι κἄπου ἀλλοῦ. Ἂς ψάξη ἑπομένως νά τή βρῆ. Ἔτσι σκέπτεται κάθε εἰλικρινής Χριστιανός σέ ὅποια Ἐκκλησία καί ἄν γεννήθηκε, ὅταν ἀρχίση νά ἀντιλαμβάνεται, ὅτι αὐτό πού θεωροῦσε μέχρι τότε Ἐκκλησία δέν εἶναι, παρά μία ἁπλή κοινότης, μία ἁπλή ὀργάνωσις, ἕνα κατασκεύασμα ἀνθρώπων.
Ὁ Οἰκουμενισμός ὅμως δέν σκέπτεται ἔτσι. Ὁ Οἰκουμενισμός δ έ ν π ι σ τ ε ύ ε ι, ὅτι κἄπου ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια, οὔτε ἐνδιαφέρεται γιά τήν Ἀλήθεια. Γι’ αὐτό καί δέν ψάχνει νά τήν βρῆ. Ὁ Οἰκουμενισμός δέν πιστεύει, ὅτι ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ΜΙΑ, ἡ ΑΓΊΑ καί ἡ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ, ἡ διαπυρουμένη ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Δέν πιστεύει ὅτι ὑπάρχει τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ. Οὔτε στόν Χριστόν πιστεύει, οὔτε στό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Ὅταν ὁ Οἰκουμενισμός λέγη «Μία Ἐκκλησία» δέν ἐννοεῖ Μία καί ἡ Ἀλήθεια, Μία καί ἡ Διδασκαλία, Μία ἡ Λειτουργική καί Πνευματική ζωή. Ἀλλά ἐννοεῖ μία ὑπεράνω Ἐκκλησιῶν «Ἐκκλησία» καί μία ὑπεράνω θρησκειῶν Θρησκεία. Μία χωρίς δόγματα καί χωρίς Ἀλήθειαν «Ἐκκλησία».
Μέ ἄλλα λόγια ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ τ ε λ ε ί α ἄ ρ ν η σ ι ς καί τό πλῆρες ξεθεμελίωμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
ΜΙΑ, λοιπόν, εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: ἡ Ὀρθόδοξος. Καί ὅταν ὁ Ἰωάννης στέλλη τήν Ἀποκάλυψιν, τήν στέλλει μέν στίς ἑπτά Ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας, πού εἶχαν τήν ἰδία Πίστι, ἀλλά τήν στέλλει συγχρόνως καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν».
Μιλώντας ὅμως γιά Ἐκκλησίες ὁ Ἰωάννης δέν ἐννοεῖ πολλές Ἐκκλησίες. Δέν μιλάει γιά τίς αἱρέσεις, πού αὐτοαποκαλοῦνται Ἐκκλησίες, διότι αὐτές δέν εἶναι Ἐκκλησίες. Ἐδῶ ὅταν λέγη Ἐκκλησίες ἐννοεῖ τίς ἐπί μέρους τίς κατά τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πού ἀποτελοῦν τήν Μίαν Ἐκκλησίαν πού ἵδρυσεν ὁ Χριστός καί ἡ ὁποία φθάνει μέχρι τῶν ἡμερῶν μας καί θά συνεχισθῆ διά μέσου τῶν αἰώνων.
1910 – 1982
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ †Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ (ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ)». Τόμος 1ος σελ. 58 – 61.
Ἀποκομίζει πολύ μεγάλη πνευματική ὠφέλεια ὅποιος μελετᾶ τό βιβλίο αὐτό τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου.
