Ἀντικατασταθέντος τοῦ ὑπάρχοντος ἡγεμόνος τῆς νήσου Πάτμου, ἦλθεν ἕτερος τοιοῦτος διοικητής τῶν Κυκλάδων νήσων, Μακρῖνος ὀνόματι, Ἕλλην κατά τήν θρησκείαν, ὠμότατος καί ἄσπλαγχνος πρός τούς Χριστιανούς· οὗτος δέ περιερχόμενος χάριν ἐπισκέψεως τάς πόλεις τῆς νήσου, ἦλθεν εἰς τήν Φλωρᾶν καί ἐκεῖθεν εἰς τήν Κάρον· διότι αὕτη ἦτο πόλις περισσότερον ἐμπορική. Εἰς τήν πόλιν ταύτην κατῴκει γυνή τις χήρα καί πολύ πλουσία, ὀνομαζομένη Προκλιανή, ἔχουσα καί υἱόν ἕως ἐτῶν εἰκοσιτεσσάρων, ὡραιότατον κατά τό σῶμα, κατά δέ τήν ψυχικήν διάθεσιν καί εὐπρέπειαν ὅμοιον κατά πάντα τοῦ δικαίου Ἰωσήφ τοῦ παγκάλου καί σώφρονος· ὠνομάζετο δέ ὁ καλός οὗτος νέος Σωσίπατρος. Ἡ Προκλιανή λοιπόν, ἐξ ἐπιβουλῆς τοῦ δαίμονος, ἔλαβεν ἐπιθυμίαν αἰσχράν πρός τόν υἱόν της, καί ἐκαίετο ἀπό τόν δαιμονιώδη τοῦτον λογισμόν. Ἐν μιᾷ δέ τῶν ἡμερῶν ἀναισχυντήσασα πλέον, λέγει πρός τόν υἱόν της· «Τέκνον Σωσίπατρε, ἔχομεν χρήματα καί ἀγαθά πολλά· ἄς φάγωμεν ὅθεν, ἄς πίωμεν καί ἄς εὐφρανθῶμεν· ἄκουσον δέ καί τοῦτο: μή λάβῃς ἄλλην γυναῖκα· διότι ἰδού ἐγώ δέν εἶμαι γραῖα, ἀλλά νέα καί εὔμορφος. Θά εἶμαι λοιπόν ἐγώ εἰς σέ ἀντί γυναικός, καί σύ θά εἶσαι εἰς ἐμέ ἀντί ἀνδρός· καί μήτε σύ νά ἀφήσῃς νά εἰσέλθῃ εἰς τόν οἶκον ἡμῶν ἄλλος ἀνήρ, οὔτε ἐγώ θά ἐπιτρέψω νά εἰσέλθῃ εἰς αὐτόν ξένη γυνή»· ἦτο δέ καί αὕτη ὡραιοτάτη σφόδρα, καί ἐσύρετο ἀπό τόν ὀλέθριον λογισμόν τῆς ψυχικῆς ἀπωλείας τοῦ υἱοῦ της.
Διδάσκοντος λοιπόν μίαν ἡμέραν τοῦ Ἰωάννου εἰς ἕνα δημόσιον τόπον καί ἀντιλεγόντων τῶν ἀκουόντων, ἐλθών ὁ Σωσίπατρος ἐστάθη πλησίον αὐτοῦ· στραφείς δέ ὁ Ἰωάννης καί ἰδών αὐτόν, λέγει μετά γλυκύτητος· «Τέκνον Σωσίπατρε»· οὗτος δέ θαυμάσας εἶπε· «Πόθεν μέ γινώσκεις, διδάσκαλε;» Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης εἰπών· «Ἔχω νά σοί εἴπω ἕνα λόγον». Λέγει ὁ Σωσίπατρος· «Εἰπέ, Πάτερ». Λέγει πάλιν ὁ Ἰωάννης· «Εἰς μίαν πόλιν ὑπῆρχε μία γυνή ὀνομαζομένη «Ἀπάτη», ἔχουσα καί υἱόν εὔμορφον, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἦτο «Μή ἀπατώμενος»· εἷς δέ ἐχθρός κάκιστος ἔσπειρε λογισμούς εἰς τήν «Ἀπάτην», διά νά ἀπατήσῃ τόν «Μή ἀπατώμενον». Πλήν ἡ μέν «Ἀπάτη» ἠπατᾶτο, ὁ δέ «Μή ἀπατώμενος» δέν ἠπατᾶτο. Ἐνοχλήσασα ἐπί πολύν χρόνον ἡ «Ἀπάτη» τόν «Μή ἀπατώμενον» καί μηδέν κατορθώσασα, κατηγόρησε συκοφαντήσασα αὐτόν εἰς τόν κριτήν, συγγενῆ αὐτῆς ὑπάρχοντα· οὗτος δέ διέταξεν ἀφρόνως νά τιμωρήσωσι σκληρῶς τόν «Μή ἀπατηθέντα»· ὅμως ἄνωθεν θεία δίκη τόν καθαρόν ἐκαθάρισε καί τόν σκοτεινόν περισσότερον ἐσκότισε. Ποῖον λοιπόν ἐκ τῶν δύο νομίζεις, ὦ Σωσίπατρε, ὅτι εἶναι δίκαιον νά ἐπαινέσωμεν; τήν μητέρα ἤ τόν υἱόν;»
Ὁ δέ Σωσίπατρος, καθώς ἡ διψῶσα γῆ δέχεται τήν βροχήν, δεχθείς τόν λόγον καί ἐννοήσας ὅτι δι’ αὐτόν καί τήν μητέρα του ἐλέγετο, εἶπε· «Δίκαιον εἶναι νά ἐπαινέσωμεν τόν υἱόν καί νά ἀποστραφῶμεν τήν μητέρα αὐτοῦ». Λέγει πρός αὐτόν ὁ Ἰωάννης· «Ὕπαγε λοιπόν μετ’ εἰρήνης εἰς τόν οἶκον σου καί ἔχε τήν μητέρα σου ὡς μητέρα καί ὄχι ὡς ἀπάτην». Πεσών δέ ὁ Σωσίπατρος εἰς τούς πόδας τοῦ Ἰωάννου, παρεκάλει αὐτόν ἵνα εἰσέλθῃ εἰς τόν οἶκον του διά νά τόν φιλοξενήσῃ, καί ἠκολουθήσαμεν αὐτόν.
Εἰσελθόντες ὅμως εἰς τήν οἰκίαν, μόλις εἶδεν ἡμᾶς ἡ Προκλιανή ἐθυμώθη μεγάλως· καί προσκαλέσασα ἰδιαιτέρως τόν Σωσίπατρον, εἶπε πρός αὐτόν· «Δέν σοί εἶπον νά μή ἀφήσῃς ξένον ἄνδρα νά εἰσέλθῃ εἰς τόν οἶκον μας, καί ἐγώ νά μή ἀφήσω ξένην γυναῖκα; Διατί λοιπόν ἔφερες ἐδῶ αὐτούς τούς ἐμπαίκτας καί ἀπατεῶνας;» Λέγει πρός αὐτήν ὁ Σωσίπατρος· «Μή νομίζῃς, ὦ μῆτέρ μου, ὅτι οἱ ἄνθρωποι οὗτοι ἦλθον μέ κακόν σκοπόν εἰς τήν οἰκίαν μας· ἀλλ’ ἀφοῦ παραθέσωμεν εἰς αὐτούς τράπεζαν καί φάγωσιν ἄρτον, θά ἀναχωρήσωσι μεταβαίνοντες εἰς τόν δρόμον αὐτῶν». Ἀπεκρίθη ἡ Προκλιανή λέγουσα· «Ὄχι, δέν θά φάγωσιν, ἀλλά μετά πάσης ἀτιμίας θά διώξω αὐτούς ἐκ τοῦ οἴκου ἡμῶν, μήπως διαστρέψωσι τόν λογισμόν σου καί μισήσῃς τήν ἰδίαν μητέρα σου, καί ἀποθάνω ἐγώ πικρῶς διά σέ». Ὁ δέ Σωσίπατρος, κολακεύων τήν Προκλιανήν διά νά ἡσυχάσῃ, ὥστε φιλοξενῶν νά εὐχαριστήσῃ ἡμᾶς, ἔλεγε πρός αὐτήν· «Δέν ὑπάρχει κανείς ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς, ὦ μῆτέρ μου, ὁ ὁποῖος θά δυνηθῇ νά διαστρέψη τόν λογισμόν μου καί νά μέ φέρῃ εἰς μῖσος καί ἀποστροφήν τῆς ἰδίας μητρός μου· μόνον ἄς φιλοξενήσωμεν τούς ἀνθρώπους τούτους, καί ἐγώ θά ὑπακούσω εἰς πάντα ὅσα ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχή σου». Ὑπήκουσε δέ ἡ Προκλιανή εἰς τούς λόγους τοῦ Σωσιπάτρου, ἐλπίζουσα ἵνα ἔχῃ καί αὐτή ὑπήκοον τόν νέον εἰς τήν αἰσχράν καί παράνομον επιθυμίαν της.
Παρέθηκε λοιπόν εἰς ἡμᾶς τράπεζαν ὁ Σωσίπατρος καί πᾶσαν τήν ὑπηρεσίαν τῆς τραπέζης αὐτός μόνος ἐποίει, καί αὐτός μόνος συνέτρωγε μεθ’ ἡμῶν· ἡ δέ Προκλιανή, καθημένη πλησίον, ἠκροάζετο μόνον μήπως ὁ Ἰωάννης ὁμιλήσῃ τι εἰς τόν Σωσίπατρον καί διαστρέψῃ τόν λογισμόν αὐτοῦ. Καί ἀφοῦ ἐφάγομεν, εἶπεν ὁ Ἰωάννης· «Ἐλθέ, τέκνον Σωσίπατρε, ἵνα παραπέμψῃς ἡμᾶς ἕως ἔξω τοῦ οἴκου σου»· καί ἀκολουθοῦντος ἡμᾶς τούτου, συνηκολούθει καί ἡ Προκλιανή διά νά ἐπιστρέψῃ συντόμως τόν Σωσίπατρον· φθάσαντες δέ εἰς τάς ἔξω θύρας, ἤθελεν ὁ Σωσίπατρος νά ἐξέλθῃ μέ ἡμᾶς καί ἀκούσῃ τούς λόγους τοῦ Ἰωάννου πρός ὠφέλειάν του· ἀλλ’ ἡ Προκλιανή ἠμπόδιζεν αὐτόν λαβοῦσα ἐκ τῆς χειρός καί λέγουσα· «Ἐλθέ, τέκνον, ἐντός τῆς οἰκίας· διότι δέν σέ ἀφήνω νά ἐξέλθῃς ἐξ αὐτῆς»· λέγει πρός αὐτήν ὁ Σωσίπατρος· «Ἄφησόν με, ὦ μῆτερ, διά νά προπέμψω ὀλίγον τούς ἀνθρώπους, ὑποδεικνύων εἰς αὐτούς τόν δρόμον, καί συντόμως θέλω ἐπιστρέψει πρός σέ».
Ἐκείνη ὅμως ἔχουσα ἐντός αὐτῆς τόν διαβολικόν σπόρον τῆς ἀπωλείας καί τό θανατηφόρον δηλητήριον τῆς ἐπιθυμίας, ἔλεγε πρός αὐτόν· «Δέν θά ἐξέλθῃς ἐκ τῆς οἰκίας, ἐάν δέν πληρώσῃς τήν ἐπιθυμίαν μου». Ἐστενοχωρήθη ὁ Σωσίπατρος μεγάλως διά τοῦτο, διότι ἐγνώριζε καλῶς τήν δαιμονικήν γνώμην τῆς Προκλιανῆς, ἐπειδή πολλάκις εἶχεν ἐνοχλήσει αὐτόν πρός τόν σκοπόν τοῦτον· ὅθεν καί λέγει πρός αὐτήν· «Μή συμπεριφέρησαι οὕτως ἀπρεπῶς, ὦ μῆτερ, ἀλλ’ εἴσελθε εἰς τόν οἶκόν σου, καί ἐγώ θά ἐπιστρέψω συντόμως πρός σέ»· ἐπιμενούσης δέ ἐκείνης καί κρατούσης αὐτόν ἐκ τῆς χειρός, ὤθησεν αὐτήν πρός τά ὀπίσω ὁ Σωσίπατρος καί ἐρρύσθη ἐκ τῶν χειρῶν της ἀκολουθήσας ἡμᾶς, καί ἐπί τέσσαρας ἡμέρας δέν ἠθέλησε νά ἐπιστρέψῃ εἰς τόν οἶκον του, φοβούμενος τόν πειρασμόν τῆς μητρός του καί τήν ἀπώλειαν, ἀλλ’ ἦτο μεθ’ ἡμῶν διδασκόμενος ὑπό τοῦ Ἰωάννου.
Ἡ δέ Προκλιανή, μή δυναμένη νά ἡσυχάσῃ ἐκ τοῦ δαιμονικοῦ πολέμου καί βιαζομένη ὑπό τῆς αἰσχρᾶς ἐπιθυμίας, ἐξῆλθε τήν τετάρτην ἡμέραν πρός ἀναζήτησιν τοῦ Σωσιπάτρου· καί καθ’ ἥν στιγμήν ἐδίδασκεν ὁ Ἰωάννης εἰς ἕνα δημόσιον τόπον καί ἦτο παρών μεθ’ ἡμῶν ὁ Σωσίπατρος, ἦλθεν ἐκεῖ ἡ Προκλιανή, καί ἰδοῦσα αὐτόν, ἀνεχώρησεν αἰσχυνομένη τό πλῆθος τοῦ λαοῦ· ἐπιστρέφουσα δέ ἦλθε κατά πρόσωπον τοῦ Σωσιπάτρου, ἀγνοοῦντος ἐκείνου καί μή προφθάσαντος ἵνα ὑποχωρήσῃ, καί συλλαβοῦσα αὐτόν ἐκ τῶν ἐνδυμάτων, ἐκράτει ἰσχυρῶς· οὗτος δέ ἔλεγε πρός αὐτήν· «Ἄφες μέ, ὦ μῆτερ μου, καί ἐγώ θέλω ποιήσει τό θέλημα τῆς καρδίας σου». Ἐπειδή ὅμως ἐπέμενεν ἐκείνη κρατοῦσα αὐτόν, ἠγωνίζετο ὁ νέος διά νά ἀπαλλαγῇ ἐκ τῶν χειρῶν καί τοῦ μολυσμοῦ τῆς Προκλιανῆς· καί πολλῆς φιλονικίας γενομένης μεταξύ αὐτῶν, ἀφοῦ εἶδεν ἡ Προκλιανή ὅτι δέ ἐπείθετο ὁ ΄νέος ἵνα ἀκολουθήσῃ αὐτήν καί πληρώσῃ τήν ἀνοσίαν καί παράνομον αὐτῆς ἐπιθυμίαν, θυμωθεῖσα μεγάλως καί γενομένη ἔξω ἑαυτῆς, ἐνεργουμένη ὑπό τοῦ δαίμονος, ἤρχισε νά ἐκβάλλῃ ἀγρίας φωνάς ὀδυρομένη μεγάλως ὡς παθοῦσα μέγα κακόν.
Ἀκούσαντες τάς φωνάς τῆς Προκλιανῆς δύο στρατιῶται, ἄνθρωποι τοῦ ἡγεμόνος, συλλαβόντες αὐτήν καί τόν Σωσίπατρον, ἔφερον ἀμφοτέρους πρός τόν ἡγεμόνα· ἐκείνη δέ ἄνευ οὐδεμίας ἐντροπῆς ἐκβαλοῦσα τό κάλυμμα τῆς κεφαλῆς της, καί διά τῶν χειρῶν ἐκριζώνουσα τάς τρίχας αὐτῆς, ἔλεγεν οὕτω πρός τόν ἡγεμόνα· «Παρακαλῶ τήν ἐξουσίαν σου, ὅπως δώσῃ προσοχήν εἰς τούς λόγους μου· ἀποθανών ὁ ἀνήρ μου ἐγκατέλειψέ μοι τοῦτον τόν υἱόν μου ὀρφανόν, ὄντα τεσσάρων ἐτῶν, τόν ὁποῖον μετά μυρίων κόπων καί μόχθων ἀναθρέψασα ἔφερον εἰς αὐτήν τήν ἡλικίαν, ὑπάρχοντα ἤδη εἰκοσιτεσσάρων ἐτῶν. Ἔχει ὅμως οὗτος δέκα ἡμέρας σήμερον ὅπου μέ ἐνοχλεῖ καί ἐπιτίθεται σφοδρῶς, ἵνα κοιμηθῶ μετ’ αὐτοῦ».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἡγεμών καί πιστεύσας ὡς ἀληθῆ τά λεγόμενα ὑπό τῆς Προκλιανῆς ἐθυμώθη μεγάλως· καί χωρίς νά ἀκούσῃ τήν ἀπολογίαν τοῦ καθαρωτάτου καί ἀθῳοτάτου νέου, διέταξεν ἀμέσως ἵνα φέρωσι νωπά δέρματα βοῶν καί διάφορα φαρμακερά θηρία, ὄφεις καί λοιπά, καί ἐντός τῶν δερμάτων νά κλείσωσι μετ’ αὐτῶν τόν Σωσίπατρον. Ἐνῷ δέ ταῦτα ἡτοιμάζοντο, ἀκούσας ὁ Ἰωάννης, ἔδραμε πρός τό κριτήριον, καί διά μεγάλης φωνῆς εἶπε πρός τόν ἡγεμόνα· «Ἄδικος ἡ κρίσις τήν ὁποίαν ἀπεφάσισας κατά σώφρονος καί ἀνευθύνου παιδός, ὦ ἡγεμών»· ἰδοῦσα δέ ἡ Προκλιανή τόν Ἰωάννην ἐλθόντα ἐκεῖ, ἔκραξε μετά δακρύων λέγουσα πρός τόν ἡγεμόνα· «Οὗτος ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ διαστρέψας τόν υἱόν μου καί ὁδηγήσας αὐτόν πρός τήν αἰσχράν ταύτην γνώμην καί πρᾶξιν· διότι ἐλθών αὐτός εἰς τόν οἶκον μου, διά νά φάγῃ ἄρτον, ἐδίδαξε τόν ἄστατον τοῦτον υἱόν μου τήν βδελυκτήν αὐτήν κατάστασιν».
Πειθόμενος δέ ὁ ἡγεμών περισσότερον εἰς τούς λόγους τῆς γυναικός, οὐδεμίαν προσοχήν ἔδιδεν εἰς τήν ἀπολογίαν τοῦ Ἰωάννου, διότι ἐμαρτύρουν καί πάντες οἱ παρευρισκόμενοι, ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς ἡ Προκλιανή ἐτήρει μεγάλην καί ἄκραν σωφροσύνην· ὅθεν διέταξεν ἵνα συλληφθῇ καί κρατηθῇ ἀσφαλῶς ὁ Ἰωάννης, νά φέρωσι δέ καί ἕτερα νωπά δέρματα βοῶν καί δηλητηριώδη ἑρπετά, ὅπως δι’ αὐτῶν θανατώσῃ καί τόν Ἰωάννην διά τοῦ ἰδίου τρόπου. Ἀφοῦ εἶδεν ὁ Ἰωάννης ὅτι βαδίζει πρός ἐκτέλεσιν ἡ προσταγή τοῦ ἡγεμόνος, καί πάντα τά πρός θάνατον ἑτοιμασθέντα, στενάξας προσηύχετο νοερῶς πρός τόν Θεόν· πρίν δέ συμπληρώσῃ τήν εὐχήν αὐτοῦ, αἴφνης γίνεται κίνησις τῆς γῆς καί κρότος μέγας, καί ἐξηράνθη ἡ χείρ τοῦ ἡγεμόνος, ἐκτείναντος αὐτήν πρός τόν Ἰωάννην· ὁμοίως καί τῆς Προκλιανῆς, ἐχούσης τήν δεξιάν χεῖρα τεταμένην κατά τοῦ Ἰωάννου καί ψευδολογούσης, ἐξηράνθη αὕτη καί ἐπάγωσε ὡσεί λίθος γενομένη, καί πάντες οἱ παριστάμενοι ἔμειναν ὡς νεκροί· μόνον δέ ὁ Ἰωάννης καί ὁ Σωσίπατρος ἵσταντο πλησίον τῶν νωπῶν δερμάτων καί τῶν φαρμακερῶν ἐκείνων θηρίων.
Βλέπων ταῦτα ὁ ἡγεμών καί τήν γῆν ἐξακολουθοῦσαν νά σείηται, ἐβόησε πρός τόν Ἰωάννην λέγων· «Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ποίησον εὐχήν ἵνα ἀποκατασταθῇ ἡ χείρ μου ὑγιής καί παύσῃ ὁ κλόνος τῆς γῆς, ὅπως πιστεύσω καί ἐγώ εἰς τόν ὑπό σοῦ κηρυττόμενον Θεόν» Ὁ δέ Ἰωάννης ὑψώσας τούς ὀφθαλμούς πρός τόν οὐρανόν καί στενάξας εἶπεν· «Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ὁ τήν παντοδύναμόν σου χεῖρα ἐξαποστείλας ἐνθάδε πρός σωφρονισμόν τῶν ἀφρόνων καί ἀκολάστων, αὐτός κατάπεμψον καί τό πλῆθος τῶν ἀφάτων σου οἰκτιρμῶν καί πάντα εἰς τήν ἀρχαίαν τάξιν ἀποκατάστησον· σύ γάρ εἶ ὁ Βασιλεύς τῶν αἰώνων καί πάσης δυναστείας καί ἰσχύος ἐπικρατῶν, Ἰησοῦ Χριστέ». Πάραυτα δέ μετά τήν εὐχήν, τῆς μέν γῆς ἐσταμάτησεν ἡ κίνησις, τοῦ δέ ἡγεμόνος καί τῆς Προκλιανῆς ἐθεραπεύθησαν αἱ χεῖρες, καί πάντες οἱ κατά γῆς κείμενοι ὡς νεκροί ἐξανέστησαν σῶοι. Τότε ὁ ἡγεμών, ἰδών τά παράδοξα ταῦτα, εἶπε πρός τόν Ἰωάννην· «Ἀπόστολε τοῦ Χριστοῦ, εἴσελθε εἰς τόν οἶκον μου, ὅπως φάγῃς ἄρτον μετ’ ἐμοῦ»· καί λαβῶν ἡμᾶς καί τόν Σωσίπατρον ἔφερεν εἰς τήν οἰκίαν του, καί ἀφοῦ ἐφάγομεν, ἐμείναμεν ἐκεῖ τήν νύκτα ἐκείνην· διότι δέν ἔπαυσεν ὁ Ἰωάννης διδάσκων τόν ἡγεμόνα περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς· τήν δέ ἀκόλουθον ἡμέραν προσέπεσεν ὁ ἡγεμών εἰς τόν Ἰωάννην παρακαλῶν ὅπως βαπτίσῃ αὐτόν μετά τῆς γυναικός καί τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ. Κατηχήσας ὅθεν αὐτούς, ἐβάπτισεν εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Τήν ἑπομένην ἡμέραν ἐξελθόντες μετά πολλῆς τιμῆς ἐκ τῆς οἰκίας τοῦ ἡγεμόνος, εἶπεν ὁ Ἰωάννης πρός τόν Σωσίπατρον· «Τέκνον, ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου καί τήν μητέρα σου»· ἐκεῖνος δέ δέν ἤθελεν, ἀλλ’ ἔλεγε· «Θά σέ ἀκολουθήσω, Πάτερ, ὅπου καί ἄν ὑπάγῃς, καί δέν θέλω πλέον νά εἰσέλθω εἰς τόν οἶκον μου, οὐδέ νά ἴδω τήν ἀθλίαν μητέρα μου· θά ἐγκαταλείψω ὅθεν τά πάντα καί εἶμαι εὐχαριστημένος νά ἀκούω μόνον τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐξέρχονται ἐκ τοῦ ἁγίου σου στόματος». Λέγει πρός αὐτόν ὁ Ἀπόστολος· «Μή ἔχῃς πλέον εἰς τόν νοῦν σου τούς πονηρούς λόγους, τούς ὁποίους ἤκουσας πρίν παρά τῆς μητρός σου· διότι ἐγκατέλειψε πλέον αὕτη τάς πονηράς καί διαβολικάς ὑποθέσεις καί φροντίζει μόνον διά τήν σωτηρίαν της. Δέν θά ἀκούσῃς εἰς τό ἑξῆς λόγον κακόν ἐκ τοῦ στόματος αὐτῆς, οὐδέ θά ἴδῃς σχῆμα δαιμονικόν. Εὑρίσκεται πλέον μετανοοῦσα καί ἀπεχομένη τῶν ἀκαθάρτων λόγων καί σχημάτων, τά ὁποῖα ἐποίει διά τήν καταστροφήν σου».
Μετά τούς λόγους τούτους, λαβών ὁ Ἰωάννης τόν Σωσίπατρον ἐκ τῆς χειρός, ἀνήλθομεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ· εὕρομεν δέ τήν Προκλιανήν κειμένην ἐπί τοῦ ἐδάφους κλαίουσαν καί μετανοοῦσαν εἰλικρινῶς διά τά κακά, τά ὁποῖα εἶχε διαπράξει. Καθώς δέ ἤκουσεν αὕτη ὅτι ἦλθεν ὁ Ἰωάννης εἰς τήν οἰκίαν αὐτῆς, ἐγερθεῖσα ἔδραμεν εἰς προϋπάντησιν αὐτοῦ· καί προσπεσοῦσα εἰς τούς πόδας αὐτοῦ μετά δακρύων πολλῶν, ἐβόα λέγουσα· «Ἥμαρτον εἰς τόν Θεόν καί εἰς σέ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, καί εἰς τόν υἱόν μου, καί δέν εἶμαι ἀξία νά ζῶ πλέον· ἀλλά παρακαλῶ σε νά μέ συγχωρήσῃς τήν τελείως ἀπηλπισμένην· διότι πῶς θά τολμήσω νά ὑψώσω τό πάσης αἰσχύνης πεπληρωμένον πρόσωπόν μου καί νά ἴδω σέ καί τό τέκνον μου,τό ὁποῖον προσεπάθησα ἐγώ ἡ ἀθλία νά θανατώσω κατά τήν ψυχήν καί τό σῶμα;» Καί ταῦτα λέγουσα, ἔβρεχε διά τῶν δακρύων τούς πόδας τοῦ Ἰωάννου· οὗτος δέ ἥπλωσε τήν χεῖρα αὐτοῦ, ἵνα ἐγείρῃ αὐτήν, ἀλλ’ αὕτη δέν ἐδέχετο κατ’ οὐδένα λόγον, κλαίουσα πικρῶς καί μέ ἐλεεινάς φωνάς ἐξωμολογεῖτο τήν γενομένην εἰς αὐτήν διαβολικήν πλάνην καί ἐπιβουλήν κατά τοῦ υἱοῦ της· καί τόσον πολύ ἔκλαιεν, ὥστε ἐλυπήθημεν καί ἐδακρύσαμεν καί ἡμεῖς· ἱκανῶς δέ καί ὁ Σωσίπατρος ἔκλαυσε.
Τότε λοιπόν ὁ Ἀπόστολος λέγει πρός τήν Προκλιανήν· «Ἐγέρθητι, τέκνον, διότι εὗρες συγχώρησιν τῶν πταισμάτων σου παρά Κυρίου διά τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς εἰς Χριστόν πίστεως»· καί ἐγερθεῖσα δέν ἐτόλμα ἵνα ἀτενίσῃ πρός τόν Ἰωάννην· ἀρχίσας δέ ἐκ τῶν θείων Γραφῶν καί ποιήσας ἀρκετήν διδασκαλίαν ὁ Ἰωάννης, κατήχησεν αὐτήν καί ἐβάπτισε μετά τοῦ υἱοῦ της Σωσιπάτρου καί πάντων τῶν ἀνθρώπων τοῦ οἴκου αὐτῆς. Καί μετ’ ὀλίγας ἡμέρας λαβοῦσα ἡ Προκλιανή ἀρκετά χρήματα, ἔφερε καί ἔρριψεν αὐτά εἰς τούς πόδας τοῦ Ἀποστόλου λέγουσα· «Λάβε ταῦτα, κύριε, ἵνα διαμοιράσῃς εἰς τούς χρείαν ἔχοντας». Λέγει πρός αὐτήν ὁ Ἰωάννης· «Ἔχεις, τέκνον, καί ἄλλα χρήματα εἰς τόν οἶκον σου;» ἡ δέ Προκλιανή εἶπε· «Ναί, κύριε, ἔχω καί ἄλλα πολλά». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀπόστολος· «Ἀφοῦ ταῦτα ἀφιέρωσας εἰς τόν Θεόν, τοποθέτησον αὐτά εἰς χωριστόν μέρος τῆς οἰκίας σου καί διά τῶν ἰδίων χειρῶν σου διαμοίρασον εἰς τούς πτωχούς διά νά λάβῃς θησαυρόν εἰς τούς οὐρανούς». Ὅθεν κατά τήν ἐντολήν τοῦ Ἰωάννου, ἱσταμένη αὕτη καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἔξωθεν τῆς οἰκίας της, διά τῶν ἰδίων χειρῶν της διεμοίραζεν εἰς πάντας τούς ἐρχομένους πτωχούς τά πρός τήν χρείαν ἁρμόδια.
Διετρίψαμεν λοιπόν ἀρκετόν καιρόν εἰς τόν οἶκον τῆς Προκλιανής, καί εἴδομεν εἰς αὐτήν καρπούς μεγάλους τῆς μετανοίας· διότι διά νηστειῶν καί προσευχῶν πολλῶν ἐταπείνωσε τόν ἑαυτόν της δεομένη τοῦ Θεοῦ περί τῶν προηγουμένων ἁμαρτημάτων της, καί ἵνα μέχρι τέλους καθαρά, ἀναμάρτητος καί ἐν ἁγιωσύνῃ τελειώσῃ τόν βίον καί ἀξιωθῇ τῆς αἰωνίου σωτηρίας μετά τοῦ υἱοῦ της Σωσιπάτρου. Μέγιστον λοιπόν δῶρον, ἀγαπητοί, ἡ μετάνοια καί φάρμακον ζωῆς παρά Θεοῦ εἰς τούς ἀνθρώπους ἐδόθη, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν ᾧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Θ’ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 611 – 616) ΑΘΗΝΑΙ 1963.
Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι
