Ἐκεῖ εἰς τήν νῆσον Πάτμον ὑπῆρχεν εἷς μάγος ὀνόματι Κύνωψ, ὁ ὁποῖος κατοικῶν εἰς ἕνα ἔρημον τόπον, ἦτο κατοικητήριον τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων ἀπό πολλῶν χρόνων· τοῦτον δέ ὡς θεόν εἶχον ἅπαντες οἱ κάτοικοι τῆς νήσου πλανώμενοι ἀπό τάς ὑπ’ αὐτοῦ γενομένας φαντασίας διά τῆς ἐνεργείας τῶν ἐντός αὐτοῦ κατοικούντων πονηρῶν δαιμόνων. Οἱ ἱερεῖς λοιπόν τοῦ Ἀπόλλωνος, βλέποντες ὅτι μετά παρρησίας διδάσκει ὁ Ἰωάννης καί ὅτι οὐδέν κακόν ἔπαθε παρά τοῦ ἡγεμόνος διά τήν καταστροφήν τοῦ ναοῦ των, μετέβησαν πρός τόν Κύνωπα τοῦτον καί εἶπον πρός αὐτόν· «Ὦ καθαρώτατε Κύνωψ, ἐπειδή γνωρίζομεν ἀπό πολλῶν ἐτῶν, ὅτι εἶσαι προστάτης καί βοηθός τῶν κατοικούντων εἰς τήν νῆσον ταύτην, διά τοῦτο παρακαλοῦμεν σε, ὅπως βοηθήσῃς τώρα εἰς τήν συμφοράν, τήν ὁποίαν προὐξένησεν εἰς ἡμᾶς Ἰωάννης ὁ ξένος καί ἐξόριστος εἰς τήν νῆσον ἡμῶν· διότι οὗτος διά μαγικῆς κακοτεχνίας δεσμεύσας τούς πρώτους τῆς πόλεως ἡμῶν, ἐποίησε πάντας αὐτούς ὑποχειρίους του· ἕνεκα τούτου δέ μηδένα φοβούμενος, πολλάς ἀταξίας κατεργάζεται εἰς τήν πόλιν ἡμῶν, ὥστε καί τόν ναόν ἀκόμη τοῦ καθαρωτάτου Ἀπόλλωνος κατεκρήμνισε καί ἐξηφάνισεν. Ἀπελθόντες ἡμεῖς εἰς τόν ἡγεμόνα κατηγγείλαμεν τήν πρᾶξιν καί ἀσέβειαν ταύτην τοῦ Ἰωάννου, καί διέταξεν οὗτος, ἵνα κλεισθῇ ὁ Ἰωάννης εἰς τήν φυλακήν· πλήν ἐλθόντες ὁ Μύρων καί ὁ Ἀπολλωνίδης ἐξέβαλον αὐτόν ἐκεῖθεν. Καί τώρα τό ἰδικόν σου ὄνομα οὐδείς πλέον ἐνθυμεῖται, ἀλλά πάντες οἱ ἄνθρωποι πλανηθέντες ἠκολούθησαν ὀπίσω αὐτοῦ».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ Κύνωψ παρά τῶν ἱερέων τοῦ Ἀπόλλωνος, εἶπε πρός αὐτούς· «Σεῖς γνωρίζετε καλῶς, ὅτι ἐγώ οὐδέποτε ἐξῆλθον ἐκ τοῦ τόπου τούτου, καί πῶς τώρα μέ παρακινεῖτε νά πράξω τοῦτο;» Ἀπεκρίθησαν οἱ ἱερεῖς λέγοντες· «Παρακαλοῦμεν τήν καθαρότητά σου νά βοηθήσῃς ἡμᾶς ἐρχόμενος ἕως τήν πόλιν». Ὁ δέ Κύνωψ εἶπε πρός αὐτούς· «Δέν καταδέχομαι νά ἀλλάξω τήν τακτικήν καί τήν κατάστασίν μου καί νά εἰσέλθω εἰς τήν πόλιν πρός χάριν ἑνός μικροῦ ἀνθρώπου περιπετειώδους καί ἐξορίστου, ἀλλ’ αὔριον θέλω στείλει ἕνα πονηρόν ἄγγελον εἰς τήν οἰκίαν, εἰς τήν ὁποίαν διαμένει, διά νά παραλάβῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ, τήν ὁποίαν θά παραδώσω εἰς τήν αἰωνίαν τιμωρίαν». Ταῦτα δέ ἀκούσαντες παρά τοῦ Κύνωπος οἱ ἱερεῖς, πεσόντες προσεκύνησαν αὐτόν καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν πόλιν. Τήν ἑπομένην ἡμέραν, προσκαλέσας ὁ Κύνωψ ἕνα ἄρχοντα τῶν πονηρῶν δαιμόνων, λέγει πρός αὐτόν· «Ἑτοιμάσθητι καλῶς καί μετάβηθι εἰς τήν πόλιν, εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Μύρωνος, εἰς τήν ὁποίαν ἀφοῦ εἰσέλθῃς τύφλωσον τόν ἐκεῖ διαμένοντα ἐξόριστον Ἰωάννην· εἶτα λάβε τήν ψυχήν αὐτοῦ καί φέρε αὐτήν πρός με, ἵνα τιμωρήσω αὐτήν καθώς θέλω ἐγώ».
Ἐξελθών λοιπόν ὁ δαίμων ἐκεῖθεν, μετέβη εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Μύρωνος, καί εἰσελθών ἐστάθη εἰς τόν τόπον ἐκεῖνον ὅπου ἦτο ὁ Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος γνωρίσας διά τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἔλευσιν καί τόν σκοπόν τοῦ δαίμονος, εἶπε πρός αὐτόν· «Ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ σέ προστάσσω, πνεῦμα ἀκάθαρτον, νά μή ἐξέλθῃς ἀπό τόν τόπον τοῦτον, ἕως ὅτου νά εἴπῃς εἰς ἐμέ διά ποῖον λόγον ἦλθες ἐνταῦθα»· καί εὐθύς μέ τόν λόγον τοῦ Ἰωάννου εὑρέθη ὁ δαίμων δεδεμένος. Λέγει λοιπόν πρός αὐτόν ὁ Ἰωάννης·«Εἰπέ, πνεῦμα ἀκάθαρτον, διά ποίαν αἰτίαν εἰσῆλθες εἰς τόν οἶκον τοῦτον;» Ἀποκριθείς εἶπεν ὁ δαίμων· «Οἱ ἱερεῖς τοῦ Ἀπόλλωνος ἦλθον πρός τόν Κύνωπα καί εἶπον πολλά κακά περί σοῦ, παρακαλέσαντες αὐτόν ὅπως εἰσέλθῃ εἰς τήν πόλιν καί θανατώσῃ σε· οὗτος ὅμως δέν κατεδέχετο, λέγων ὅτι πολλά ἔτη ἔχω εἰς τόν τόπον τοῦτον καί δέν ἀλλάσσω τήν τακτικήν μου νά ἔλθω εἰς τήν πόλιν δι’ ἕνα μικρόν καί ἐξόριστον ξένον ἄνθρωπον· ἀλλά πηγαίνετε σεῖς εἰς τόν δρόμον σας καί ἐγώ θά ἀποστείλω αὔριον ἕνα ἄγγελον πονηρόν διά νά παραλάβῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ καί νά τήν παραδώσῃ εἰς τήν κρίσιν καί τιμωρίαν». Εἶπε δέ ὁ Ἰωάννης πρός τόν δαίμονα· «Ἀπεστάλης ἄλλοτε ὑπό τοῦ Κύνωπος διά νά παραλάβῃς ψυχήν ἀνθρώπου καί νά τήν μεταφέρῃς εἰς αὐτόν;» Ἀπεκρίθη ὁ δαίμων εἰπών· «Ἀπεστάλην μέν ὑπ’ αὐτοῦ καί ἐθανάτωσα ἄνθρωπον, ψυχήν δέ νά μεταφέρω εἰς αὐτόν δέν ἠδυνήθην ποτέ». Λέγει πάλιν πρός αὐτόν ὁ Ἰωάννης· «Διά ποῖον λόγον ὑποτάσσεσθε εἰς τόν Κύνωπα;» Ἀπεκρίθη ὁ δαίμων· «Πάσα ἡ δύναμις ἡ μεγάλη τοῦ σατανᾶ ἐντός αὐτοῦ κατοικεῖ· ἔχει δέ οὗτος συμφωνίας μετά τῶν ἀρχόντων ἡμῶν καί ἡμεῖς μετ’ αὐτοῦ, ὥστε νά ὑπακούῃ εἰς ἡμᾶς ἐκεῖνος καί ἡμεῖς νά ὑποτασσώμεθα εἰς αὐτόν». Εἶπε δέ πρός τόν δαίμονα ὁ Ἰωάννης· «Ἄκουσον, πνεῦμα πονηρόν· σέ προστάσσει Ἰωάννης ὁ Ἀπόστολος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, νά μή μεταβῇς πλέον πρός ἐπιβουλήν ἀνθρώπου τινός, μηδέ πρός τόν Κύνωπα νά ἐπιστρέψῃς, ἀλλά νά φύγῃς μακράν ἀπό τήν νῆσον ταύτην». Καί εὐθέως τό πνεῦμα τό πονηρόν ἐξῆλθεν ἐκ τῆς νήσου καί ἐγένετο ἄφαντον.
Βλέπων ὁ Κύνωψ ὅτι ἐβράδυνεν ὁ δαίμων νά ἐπιστρέψῃ πρός αὐτόν, ἀπέστειλε πρός τόν Ἰωάννην ἕτερον δαίμονα, εἰπών καί πρός αὐτόν τά ὅμοια· ἐλθών δέ καί οὗτος ἐστάθη ἔμπροσθεν τοῦ Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος ἠρώτησεν αὐτόν· «Διά ποῖον λόγον ἦλθες ἐνταῦθα;» Ἀπεκρίθη ὁ δαίμων λέγων· «Ὁ Κύνωψ ἀπέστειλεν ἕνα ἐκ τῶν ἀρχόντων τῶν δαιμόνων διά νά σέ θανατώσῃ, ἀλλ’ οὗτος ὅμως δέν ἐπέστρεψε πρός αὐτόν· διά τοῦτο, προσκαλεσάμενος ἐμέ, ἀπέστειλέ με ἵνα σέ θανατώσω· δι’ αὐτόν λοιπόν τόν λόγον ἦλθον ἐνταῦθα». Λέγει πρός τόν δαίμονα ὁ Ἰωάννης· «Παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά ἐξέλθῃς ἀπό τήν νῆσον ταύτην»· καί εὐθέως ὁ δαίμων ἐξῆλθεν ἐξ αὐτῆς. Ἰδών ὁ Κύνωψ ὅτι δέν ἐπέστρεψεν οὐδέ ὁ δεύτερος δαίμων πρός αὐτόν, προσκαλέσας δύο ἄρχοντας δαιμονίων εἶπε πρός αὐτούς· «Πηγαίνετε πρός τόν Ἰωάννην καί μή εἰσέλθητε καί οἱ δύο πρός αὐτόν· ἀλλ’ ὁ μέν εἷς ἄς εἰσέλθῃ, ὁ δέ ἄλλος ἄς σταθῇ ἔξω διά νά ἀκούῃ τά λεγόμενα καί τά γινόμενα». Ἐλθόντες λοιπόν οἱ ἄρχοντες τῶν δαιμόνων εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Μύρωνος, ὁ μέν εἷς εἰσελθών ἐπλησίασε πρός τόν Ἰωάννην, ὁ δέ ἕτερος ἐστάθη ἔξω συμφώνως πρός τήν ἐντολήν τοῦ Κύνωπος.
Γνωρίσας ὁ θεῖος Ἰωάννης τά γενόμενα εἶπε πρός τόν εἰσελθόντα δαίμονα· «Διά ποῖον λόγον ἦλθες εἰς τόν οἶκον Χριστιανῶν ἀνθρώπων, ἀκάθαρτε δαίμον;» Ἀπεκρίθη οὗτος εἰπών πρός τόν Ἰωάννην· «Ὁ Κύνωψ ἀπέστειλε δύο ἄρχοντας ἐξ ἡμῶν ὅπως σέ θανατώσωσιν, ὅμως δέν ἐπέστρεψαν οὗτοι πρός αὐτόν πλέον· διά τοῦτο προσκαλεσάμενος ἐμέ καί ἕτερον ἕνα, εἶπε πρός ἡμᾶς· ὑπάγετε πρός τόν Ἰωάννην, καί ὁ μέν εἷς ἄς εἰσέλθῃ, ὁ δέ ἄλλος ἄς σταθῇ ἔξω διά νά βλέπῃ καί νά ἀκούῃ τά γινόμενα· διά τοῦτο καί ἤλθομεν». Εἶπε δέ ὁ Ἰωάννης πρός τόν δαίμονα· «Παραγγέλλω σοι, ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά μή ἐπιστρέψῃς πλέον πρός τόν Κύνωπα, ἀλλά νά φύγῃς μακράν ἀπό τήν νῆσον ταύτην»· καί εὐθέως ὁ δαίμων ἐξῆλθεν· ἰδών δέ ὁ ἔξωθεν ἱστάμενος δαίμων, ὅτι ὁ σύντροφος αὐτοῦ ἔλαβε πικροτάτην ἐξορίαν, ἔφυγε καί ἀπελθών ἀνέφερε πάντα ταῦτα εἰς τόν Κύνωπα, ὁ ὁποῖος δέν ἀπέστειλε πλέον ἕτερον δαίμονα πρός τόν Ἰωάννην, ἀλλά θυμωθείς μεγάλως προσεκάλεσε πάντα τά πλήθη τῶν δαιμόνων, καί εἶπε πρός αὐτούς· «Ἰδού τούς συντρόφους σας ἐξώρισεν ὁ Ἰωάννης καί μέλλομεν πάντες νά ἀφανισθῶμεν ὑπ’ αὐτοῦ· ὅθεν μέγας κίνδυνος καί ἀγών πρόκειται ἐνώπιον ἡμῶν. Ἔλθετε λοιπόν πάντες νά μεταβῶμεν εἰς τήν πόλιν, καί σεῖς μέν ἵστασθε εἰς ἀπόκρυφον τόπον διά νά μέ ὑπηρετῆτε, ἐγώ δέ θά εἰσέλθω διά νά προετοιμάσω τήν καταστροφήν καί τόν θάνατον αὐτοῦ».
Λαβών λοιπόν ὁ Κύνωψ τά πλήθη τῶν δαιμόνων ἔφθασεν εἰς τήν πόλιν, ἀφήσας αὐτούς ἔξωθεν αὐτῆς καί παραλαβών μόνον τρεῖς μεθ’ ἑαυτοῦ διά νά τούς μεταχειρίζηται ὡς ἀγγελιοφόρους διά τάς μεταξύ των συνεννοήσεις, καί εἰσῆλθεν εἰς τήν πόλιν· πληροφορηθέντες δέ πάντες οἱ κάτοικοι περί τῆς ἐλεύσεως αὐτοῦ, ἦλθον ἵνα τόν προσκυνήσωσι, διότι οὐδέποτε εἶχε κατέλθει εἰς τήν πόλιν· ὅθεν καί ἀπεκρίνετο εἰς τόν καθένα κατά τήν ἐρώτησίν του. Ὁ δέ Ἰωάννης εἶπε πρός μέ· «Τέκνον Π’ροχορε, νά ὑπομένῃς γενναίως καί νά εἶσαι στερεός, διότι ὁ Κύνωψ φροντίζει ἵνα ρίψῃ ἡμᾶς εἰς μεγάλην θλῖψιν καί πειρασμόν». Συνήχθησαν δέ πάντες οἱ πιστοί ἀδελφοί εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Μύρωνος καί εἴμεθα ἐκεῖ διδασκόμενοι ὑπό τοῦ Ἰωάννου ἡμέρας δέκα, χωρίς νά ἐξέλθωμεν· διότι παρεκάλεσαν πάντες οἱ ἀδελφοί τόν Ἰωάννην νά μή ἐξέλθῃ τῆς οἰκίας λέγοντες· «Μεγάλη σύγχυσις ὑπάρχει εἰς τήν πόλιν καί ἐνδέχεται νά κακοποιήσωσιν ἡμᾶς». Ὁ δέ Ἰωάννης συνεβούλευσε πάντας λέγων· «Ἔχετε ὑπομονήν, ἀδελφοί, καί θά ἴδετε τήν δύναμιν καί τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ· διότι καθώς τώρα συνηθροίσθη πάσα ἡ πόλις καί θαυμάζει διά τούς λόγους τοῦ Κύνωπος, τοιουτοτρόπως θέλουσι συναχθῆ πάντες διά νά θαυμάσωσι τήν καταστροφήν καί τόν ἀφανισμόν του». Μετά δέ ταῦτα εἶπε πρός με· «Τέκνον Πρόχορε, ἄς ἐξέλθωμεν εἰς τήν πόλιν». Καί ἐξελθόντες ἤλθομεν εἰς τόπον καλούμενον «Βότρυν»· καί καθήσαντες ἐκεῖ συνήχθη λαός πολύς καί ἐδιδάσκετο ὑπό τοῦ Ἰωάννου.
Ἀκούσας ὁ Κύνωψ ὅτι ὁ Ἰωάννης διδάσκει, εὐθύς ἦλθεν ἐκεῖ, καί ἰδών ὅτι πάντες πείθονται εἰς τά λεγόμενα ὑπό τοῦ Ἰωάννου, ἐθυμώθη μεγάλως καί εἶπε πρός τόν λαόν· «Ἄνδρες τυφλοί καί πεπλανημένοι ἀπό τήν ὁδόν τῆς ἀληθείας, ἀκούσατέ μου· ἐάν εἶναι δίκαιος ὁ Ἰωάννης καί ἀληθῆ τά παρ’ αὐτοῦ λεγόμενα καί γινόμενα, ἄς ἱκανοποιήσῃ καί σᾶς καί ἐμέ διά τῶν λόγων, τούς ὁποίους θέλω ἐγώ εἴπει πρός αὐτόν, καί τότε νά πιστεύσω καί ἐγώ εἰς τά λεγόμενά καί γινόμενα ὑπ’ αὐτοῦ»· παρίστατο δέ ἐκεῖ λαός πολύς, πρός τόν ὁποῖον στραφείς ὁ Κύνωψ εἶπε πρός ἕνα νεανίσκον εὑρισκόμενον ἐκεῖ· «Τέκνον, ζῇ ὁ πατήρ σου ἤ ἀπέθανεν;» ἀπεκρίθη ὁ νέος· «Ὄχι, δέν ζῇ, ἀλλ’ ἀπέθανε, κύριε». Ἠρώτησε πάλιν ὁ Κύνωψ· «Διά ποίου θανάτου;» ὁ δέ νέος εἶπε· «Ἦτο ναύτης καί συντριβέντος τοῦ πλοίου ἐπνίγη εἰς τήν θάλασσαν ὑπό τῶν κυμάτων καί ἀπέθανε». Τότε λέγει ὁ Κύνωψ πρός τόν Ἰωάννην· «Τώρα νά δείξῃς ἐάν εἶναι ἀληθῆ τά ὅσα λέγεις· νά ἀναβιβάσῃς τόν πατέρα τοῦ παιδός αὐτοῦ ἀπό τῆς θαλάσσης καί νά παρουσιάσῃς αὐτόν ζῶντα εἰς τόν παῖδα καί εἰς ἡμᾶς πάντας». Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης λέγων· «Δέν μέ ἀπέστειλεν ὁ Χριστός ἵνα ἀνιστῶ νεκρούς, ἀλλά μέ ἀπέστειλεν ἵνα διδάσκω τούς πεπλανημένους ἀνθρώπους». Εἶπε δέ ὁ Κύνωψ πρός πάντα τόν λαόν τόν παριστάμενον ἐκεῖ· «Ὦ ἄνδρες, οἱ κατοικοῦντες τήν πόλιν Φλωρᾶν, τοὐλάχιστον τώρα πιστεύετε ὅτι εἶναι πλάνος ὁ Ἰωάννης, καί σᾶς πλανᾷ διά μαγικῶν ἐμπαιγμάτων; συλλαβόντες λοιπόν κρατήσατε αὐτόν καλῶς ἕως ὅτου παρουσιάσω ἐγώ ζῶντα τόν πνιγέντα καί ἀποθανόντα ἄνθρωπον».
Τότε ὁ λαός συνέλαβε καί ἐκράτησε τόν Ἰωάννην, ὁμοῦ δέ πάντες μετά τοῦ Κύνωπος ἤλθομεν εἰς τόν αἰγιαλόν τῆς θαλάσσης. Ἁπλώσας δέ ὁ Κύνωψ τάς χεῖρας αὐτοῦ πρός τήν θάλασσαν καί κτυπήσας αὐτάς, πάραυτα ἐγένετο κρότος μέγας, ὥστε πάντες ἐφοβήθησαν, ὁ δέ Κύνωψ ἐγένετο ἄφαντος ἀφ’ ἡμῶν· ἅπας δέ ὁ λαός ἔκραξε λέγων· «Μέγας εἶσαι, ὦ Κύνωψ, καί δέν ὑπάρχει ἕτερος πλήν σοῦ». Μετά παρέλευσιν ἀρκετῆς ὥρας ἀνῆλθεν ὁ Κύνωψ ἀπό τῆς θαλάσσης ἔχων μεθ’ ἑαυτοῦ ἕνα δαίμονα εἰς σχῆμα τοῦ πατρός τοῦ νεανίσκου· καί ἰδόντες αὐτόν πάντες ἐξέστησαν. Τότε λέγει ὁ Κύνωψ πρός τόν παῖδα· «Οὗτος εἶναι ὁ πατήρ σου;» καί εἶπεν ὁ νέος· «Ναί, κύριε, αὐτός εἶναι». Ὁ δέ λαός πεσών προσεκύνησε τόν Κύνωπα καί ἐπεζήτει ἵνα φονεύσῃ τόν Ἰωάννην, ἀλλ’ ἠμπόδισεν αὐτόν ὁ Κύνωψ λέγων· «Ἄφετε αὐτόν τώρα, καί ὅταν ἴδητε μεγαλύτερα σημεῖα, τότε νά τόν τιμωρήσητε κακῶς»· καί προσκαλεσάμενος ἄλλον τινά ἄνθρωπον, εἶπε πρός αὐτόν· «Ἔχεις υἱόν;» ὁ δέ εἶπε· «Ναί, κύριε, εἶχον υἱόν, ἀλλά φθονήσας εἷς κακός ἄνθρωπος ἐφόνευσεν αὐτόν». Λέγει πρός αὐτόν ὁ Κύνωψ· «Θά ἀναστηθῇ ὁ υἱός σου»· καί εὐθύς ἤρχισε μετά φωνῆς μεγάλης νά προσκαλῇ τόν φονεύσαντα καί τόν φονευθέντα· ἐν τῷ ἅμα δέ παρουσιάσθησαν ἐνώπιον αὐτοῦ δύο δαίμονες εἰς τό σχῆμα τῶν δύο ἀνθρώπων ἐκείνων.
Τότε λέγει ὁ Κύνωψ πρός τόν ἄνθρωπον ἐκεῖνον· «Οὗτος εἶναι ὁ φονεύσας τόν υἱόν σου καί οὗτος εἶναι ὁ φονευθείς;» ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος λέγων· «Ναί, κύριε, οὗτοι εἶναι»· καί στραφείς ὁ Κύνωψ λέγει πρός τόν Ἰωάννην· «Τί θαυμάζεις, Ἰωάννη;» ὁ δέ εἶπεν· «Ἐγώ διά ταῦτα δέν θαυμάζω». Λέγει πάλιν ὁ Κύνωψ· «Ἐάν διά ταῦτα δέν θαυμάζῃς, θά ἴδῃς μεγαλύτερα τούτων καί τότε θά θαυμάσῃς· διότι, ἐάν δέν σέ ἐκπλήξω διά τῶν σημείων, δέν θά σέ ἀφήσω νά ἀποθάνῃς». Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης εἰπών· «Τά σημεῖα σου ὁμοῦ μετά σοῦ θά ἐξαφανισθῶσι συντόμως». Ἀκούσαντες δέ τούς λόγους τούτους οἱ παριστάμενοι ἄνθρωποι, εἶπον πρός τόν Ἰωάννην· «Διατί ὑβρίζεις τόν καθαρώτατον Κύνωπα, ἐξόριστε ἄνθρωπε;» καί εὐθέως ὡς ἄγρια θηρία ὥρμησαν πρός αὐτόν, καί ρίψαντες ἐπί τῆς γῆς, ἐκτύπων αὐτόν ἄνευ οὐδεμιᾶς λύπης, ἄλλοι δέ διά τῶν ὀδόντων κατέτρωγον τάς σάρκας αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος πεσών εἰς τήν γῆν ἔμεινεν ὡσεί νεκρός. Τότε ὁ Κύνωψ, νομίσας ὅτι ἀπέθανεν ὁ Ἰωάννης, εἶπε πρός τόν λαόν· «Ἄφετε αὐτόν ἄταφον διά νά τόν καταφάγωσι τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ καί νά ἴδωμεν ἐάν ὁ Χριστός θά ἀναστήσῃ αὐτόν». Καί βέβαιοι ὄντες πάντες ὅτι ἀπέθανεν ὁ Ἰωάννης, ἀνεχώρησαν ἀπό τοῦ τόπου ἐκείνου μετά τοῦ Κύνωπος, χαίροντες καί εὐφημοῦντες αὐτόν.
Περί δέ τήν δευτέραν ὥραν τῆς νυκτός, ἐνῷ ἦτο ἡσυχία πολλή εἰς τόν τόπον ἐκεῖνον, πλησιάσας ἐγώ ἤκουσα φωνήν παρά τοῦ Ἰωάννου λέγουσαν πρός με· «Τέκνον Πρόχορε»· ἐγώ δέ μετά κλαυθμοῦ εἶπον· «Τί ἐστί, κύριε;» ὁ δέ εἶπέ μοι· «Ὕπαγε ταχέως εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Μύρωνος, ὅπου εἶναι ὅλοι οἱ ἀδελφοί συνηθροισμένοι, καί πληροφόρησον αὐτούς, ὅτι ὁ Ἰωάννης ζῇ καί οὐδέν κακόν ἔπαθε· καί πάλιν ἐλθέ ἐνταῦθα». Μεταβάς λοιπόν ἐγώ εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Μύρωνος, εὗρον πάντας τούς ἀδελφούς συνηθροισμένους καί κλαίοντας περί τοῦ Ἰωάννου· ἐξεπλάγησαν δέ πάντες ἰδόντες με· διότι ἐνόμιζον ὅτι ἀπέθανον καί ἐγώ μετά τοῦ Ἰωάννου· εἶπον δέ ἐγώ πρός αὐτούς· «Μή λυπεῖσθε, ἀδελφοί, ἀλλά χαίρετε ἐν Κυρίῳ, διότι ὁ διδάσκαλος ἡμῶν ζῇ, καί αὐτός μέ ἀπέστειλε πρός σᾶς διά νά πληροφορηθῆτε καί εἰρηνεύσητε». Ἀκούσαντες δέ ἐκεῖνοι ὅτι ζῇ ὁ Ἰωάννης, δέν ἠθέλησαν ἵνα ἀκούσωσιν ἄλλον λόγον παρ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ εὐθέως ἐγερθέντες, ἤλθομεν ὁμοῦ εἰς τό τόπον εἰς τόν ὁποῖον κατέκειτο ὁ Ἰωάννης, εὕρομεν δέ αὐτόν ἱστάμενον καί προσευχόμενον, καί μετά τήν εὐχήν εἴπομεν ὅλοι ὁμοῦ τό «Ἀμήν» καί ἠσπάσατο πάντας ἡμᾶς ἕνα ἕκαστον. Ἐπειδή δέ ἔκλαιον πάντες ἀπό τῆς χαρᾶς καί ἐδόξαζον τόν Θεόν, εἶπε πρός αὐτούς ὁ Ἰωάννης· «Βλέπετε, ἀδελφοί, μήπως πλανηθῇ κανείς ἀπό σᾶς ἀπό τά σημεῖα, τά ὁποῖα ποιεῖ ὁ Κύνωψ· διότι πάντα κατά φαντασίαν ποιεῖ. Μακροθυμήσατε λοιπόν καί ἡσυχάσατε εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Μύρωνος, καί θά ἴδητε τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ». Πολλά δέ καί ἄλλα διδάξας καί παρηγορήσας αὐτούς ἀπέλυσεν ἐν εἰρήνῃ.
Τήν ἀκόλουθον ἡμέραν, ἰδόντες ἡμᾶς τινές εὑρισκομένους ἐν τόπῳ καλουμένῳ «Λίθου βολή», μεταβάντες ἀνήγγειλαν τοῦτο πρός τόν Κύνωπα· οὗτος δέ ἀκούσας, ἀμέσως προσεκαλέσατο τόν δαίμονα διά τοῦ ὁποίου ἐνήργει τάς νεκρομαντείας, καί εἶπε πρός αὐτόν· «Ἑτοιμάσθητι, διότι ὁ Ἰωάννης ζῇ καί εὑρίσκεται εἰς τόν τόπον τόν καλούμενον «Λίθου βολή». Παραλαβών λοιπόν ὁ Κύνωψ τοῦτον τόν δαίμονα, ἦλθε πρός τόν Ἰωάννην καί λέγει πρός αὐτόν· «Ἐπιθυμῶν νά σοῦ προξενήσω μεγαλυτέραν αἰσχύνην καί τιμωρίαν, σέ ἄφησα νά ζῇς ἕως τώρα· ἐλθέ ὅμως ἕως τόν αἰγιαλόν διά νά ἴδῃς τήν δύναμίν μου καί νά ἐντραπῇς». Καί ταῦτα εἰπών, λέγει πρός τόν λαόν τόν ἀκολουθοῦντα αὐτόν· «Κρατήσατε τοῦτον τόν ἄνθρωπον ἕως ὅτου ἐπιδείξω σημεῖα μεγαλύτερα τῶν πρώτων, καί τότε νά παραδώσω αὐτόν εἰς τήν αἰώνιον κόλασιν».
Ἀφοῦ λοιπόν ἤλθομεν εἰς τόν αἰγιαλόν, ἐκεῖ ὅπου καί τάς πρώτας φαντασίας καί τά ἐμπαίγματα ἐποίησεν ὁ Κύνωψ, εὕρομεν πλῆθος ἀνδρῶν καί γυναικῶν θυμιάζοντας τόν τόπον καί προσευχομένους, οἵτινες μόλις εἶδον τόν Κύνωπα ἔπεσον καί προσεκύνησαν αὐτόν· ἦσαν δέ ἐκεῖ καί οἱ τρεῖς δαίμονες οἱ νομιζόμενοι ὡς ἀναστάντες ἐκ νεκρῶν ἀκολουθοῦντες αὐτόν. Εἶπε λοιπόν ὁ Κύνωψ πρός τούς κρατοῦντας τόν Ἰωάννην· «Μή ἀπολύσητε αὐτόν, μηδέ ἀναχωρήσῃ κανείς ἀπό σᾶς ἐκ τοῦ τόπου τούτου, ἕως ὅτου ἐπιστρέψω ἐν δόξῃ» καί ποιήσας διά τῶν χειρῶν αὐτοῦ κρότον μέγαν, ἔρριψε τόν ἑαυτόν του εἰς τήν θάλασσαν γενόμενος ἄφαντος· ὁ δέ λαός ἐβόησε· «Μέγας εἶσαι, Κύνωψ, καί δέν ὑπάρχει ἄλλος πλήν σοῦ». Τότε ὁ Ἰωάννης ἁπλώσας τάς χεῖρας αὐτοῦ καί ποιήσας σχῆμα Σταυροῦ, παρήγγειλεν εἰς τούς δαίμονας τούς ἱσταμένους ἐκεῖ ἐν σχήματι ἀνθρώπων καί δῆθεν ἐγερθέντας ὑπό τοῦ Κύνωπος, ὅπως μή ἀναχωρήσωσιν ἐκεῖθεν, προσηύξατο δέ λέγων οὕτως· «Ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ διά τοῦ σχήματος τούτου ἐπί τοῦ δούλου σου Μωυσέως τόν Ἀμαληκ τροπωσάμενος, κατάγαγε τόν πλάνον Κύνωπα εἰς τά κατώτατα τῆς θαλάσσης, ἵνα μή ἴδῃ πλέον τόν ἥλιον τοῦτον, καί μή καταλεχθῇ μετά τῶν ζώντων ἀνθρώπων».
Ταῦτα τοῦ Ἀποστόλου προσευξαμένου, πάραυτα ἐγένετο μέγας ἦχος καί κρότος ἐν τῇ θαλάσσῃ καί μία ἀπότομος περιστροφή τοῦ ὕδατος εἰς τό μέρος ὅπου ἔρριψεν ἑαυτόν ὁ Κύνωψ, ὥστε κατέστη ἀδύνατον ἵνα ἀνέλθῃ πλέον οὗτος ἐκ τῆς θαλάσσης. Τότε ὁ Ἰωάννης εἶπε πρός τούς δαίμονας τούς φαινομένους εἰς σχῆμα ἀνθρώπων ἐκ νεκρῶν ἀναστάντων. «Παραγγέλλω πρός σᾶς, ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἐξέλθητε καί ἀπομακρυνθῆτε ἐκ τῆς νήσου ταύτης»· ἅμα δέ ἤκουσαν τόν λόγον τοῦτον τά πονηρά πνεύματα, αὐτήν τήν ὥραν ἐγένοντο ἄφαντα ἀπό τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἰδόντες ὅτι ὁμοῦ μέ τόν λόγον τοῦ Ἰωάννου ἐξηφανίσθησαν οἱ νομιζόμενοι ἄνθρωποι, ἠγανάκτησαν κατά τοῦ Ἰωάννου, καί μάλιστα ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐνόμιζον ὅτι ὁ ὁ πατήρ καί ὁ υἱός αὐτοῦ ἦσαν πράγματι ἀναστάντες· ὅθεν καί ἔλεγον οὗτοι πρός τόν Ἰωάννην, ὁ μέν εἷς· «Μάγε, δός μοι τόν υἱόν μου»· καί ὁ ἄλλος· «Ἐξόριστε, πλάνε, δός μοι τόν πατέρα μου»·πάντες δέ ὁμοῦ ἔλεγον πρός αὐτόν· «Ἐάν ἦσο ἄνθρωπος ἀγαθός, ἤθελες συναθροίζει τά διεσκορπισμένα καί ἀπολωλότα· ἐπειδή ὅμως εἶσαι πονηρός, διά τοῦτο ἀπεδίωξας καί ἐκεῖνα τά ὁποῖα εἶχε συναθροίσει ὁ εὐεργέτης ἡμῶν καθαρώτατος Κύνωψ· παρουσίασον λοιπόν εἰς ἡμᾶς τούς ἐξαφανισθέντας ἄνδρας, εἰ δ’ ἄλλως σέ θανατώνομεν αὐτήν τήν στιγμήν»· καί ὥρμησαν μερικοί ἐξ αὐτῶν ἵνα φονεύσωσιν αὐτόν· ἕτεροι δέ πάλιν ἐξ αὐτῶν εἶπον· «Ἂς μή θανατώσωμεν αὐτόν, ἕως ὅτου ἔλθῃ πρός ἡμᾶς ὁ μέγας Κύνωψ καί ἐκεῖνος θέλει μᾶς εἴπει τί πρέπει νά πράξωμεν».
Παρέμειναν λοιπόν ἐκεῖ συμφώνως πρός τήν παραγγελίαν τοῦ Κύνωπος μετά τῶν γυναικῶν καί παιδίων αὐτῶν τρεῖς ἡμέρας καί τρεῖς νύκτας κράζοντες μέ μεγάλας φωνάς· «Καθαρώτατε Κύνωψ, βοήθησον ἡμᾶς»· ἦτο δέ ὁ τόπος ἐκεῖνος πολύ θερμός, καί ἕνεκα τῆς ζέστης, τῆς πείνης καί τῶν φωνῶν, οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν λιποθυμήσαντες ἔπεσον εἰς τήν γῆν καί κατέκειντο ἄφωνοι· τρία δέ μάλιστα παιδία καί ἀπέθανον.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Θ’ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 592 – 598) ΑΘΗΝΑΙ 1963.
Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι
