Τήν ἑπομένην ἡμέραν παραλαβών ἐμέ ὁ Ἰωάννης μετέβημεν εἰς τόπον καλούμενον «Τύχη», ἔνθα κατέκειτο εἷς παραλυτικός, ὁ ὁποῖος ἰδών ἡμᾶς διερχομένους ἐκεῖθεν, εἶπε πρός τόν Ἰωάννην· «Διδάσκαλε τῶν Χριστιανῶν, μή παραβλέψῃς τόν δοῦλον σου· διότι καί ἐγώ ξένος εἶμαι καθώς καί σεῖς· μή μέ βδελυχθῇς λοιπόν καί ἀποστραφῇς· εὑρίσκεται παρ’ ἐμοί ἄρτος ὀλίγος καί βούτυρον ὀλίγον· διά τοῦτο παρακαλῶ νά καταδεχτῇς καί ἔλθῃς διά νά συμφάγωμεν». Λυπηθείς αὐτόν ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ εἶπε· «Σήμερον θά συμφάγω μετά σοῦ καί θά συνευφρανθῶμεν»· καί προχωρησάντων ἡμῶν ὀλίγον, συνήντησεν ἡμᾶς μία χωρική γυνή χήρα κλαίουσα καί ἐρωτῶσα· «Πού εἶναι ὁ ναός τοῦ Ἀπόλλωνος;» εἶπε δέ πρός αὐτήν ὁ Ἰωάννης· «Τί χρειάζεσαι τόν ναόν αὐτόν;» ἀπεκρίθη ἡ γυνή λέγουσα· «Ἔχω υἱόν μονογενῆ καί εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν πνεῦμα πονηρόν, τό ὁποῖον τυραννεῖ αὐτόν ἤδη τριάκοντα τρεῖς ἡμέρας. Ἦλθον λοιπόν ἵνα ἐρωτήσω τόν θεόν τί νά πράξω διά τόν υἱόν μου, καί δέν γνωρίζω τόν τόπον ὅπου εἶναι ὁ ναός· διότι δέν ἦλθον ποτέ ἄλλοτε εἰς τήν πόλιν ταύτην».
Ἀφοῦ ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ἤκουσε τήν γυναῖκα, λέγει πρός αὐτήν· «Ἐπίστρεψον εἰς τόν οἶκον σου, γύναι· διότι μέ τήν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ ἀπ’ αὐτῆς τῆς στιγμῆς ἐκαθαρίσθη ὁ υἱός σου ἀπό τοῦ πονηροῦ πνεύματος». Νομίσασα δέ ἡ γυνή ὅτι ὁ Ἰωάννης εἶναι ἱερεύς τοῦ Ἀπόλλωνος, ἐπίστευσεν εἰς τούς λόγους αὐτοῦ, καί ἀπελθοῦσα εἰς τόν οἶκον αὐτῆς εὗρε τόν υἱόν της ἀπαλλαγέντα τοῦ πονηροῦ πνεύματος καί σωφρονοῦντα. Καί ἀφοῦ ἐδίδαξεν ἀρκετά τούς παρευρεθέντας περί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ὁ Ἰωάννης, ἐπεστρέψαμεν εἰς τόν τόπον ὅπου εὑρίσκετο ὁ παραλυτικός, περί τοῦ ὁποίου προείπομεν, εἶπε δέ πρός αὐτόν ὁ Ἀπόστολος· «Ἰδού ὅπου ἤλθομεν εἰς τήν τράπεζάν σου διά νά συμφάγωμεν, ἀλλά ποῖος θά μᾶς ὑπηρετήση;» Λέγει ὁ παραλυτικός· «Κύριοι, εἰς κόπον σᾶς ἔβαλον ὅπως σεῖς ὑπηρετήσετε ἐμέ τόν δοῦλον σας». Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης εἰπών· «Ὄχι· ἀλλ’ ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐγέρθητι καί ὑπηρέτησον ἡμᾶς»· καί κρατήσας ἐκ τῆς χειρός, ἤγειρεν αὐτόν καί ὑπηρέτησεν ἡμᾶς μετά χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως δοξάζων τόν Θεόν.
Ἀναστάντες ἐκεῖθεν καί εὐχαριστήσαντες τόν Κύριον ἐπεστρέψαμεν εἰς τόν οἶκον τοῦ Μύρωνος· εὕρομεν δέ ἐκεῖ Ρόδωνα τόν ἀνεψιόν αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος παρεκάλεσε πολύ τόν Ἰωάννην, ὅπως βαπτίσῃ αὐτόν· διδάξας δέ τοῦτον καί κατηχήσας ἀσφαλῶς ὁ Ἀπόστολος ἐβάπτισε αὐτόν εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τήν ἀκόλουθον ἡμέραν ἦλθεν ἐκεῖ ὁ ξένος, ὁ ὁποῖος ἦτο παραλυτικός καί ἐθεραπεύθη, καί προσκυνήσας τόν Ἰωάννην παρεκάλει αὐτόν λέγων· «Κύριε, καθώς τό σῶμα μου ἀνελπίστως ἐκ τῆς ἀνιάτου ἀσθενείας ἐθεράπευσας, τοιουτοτρόπως καί τήν ψυχήν μου ἀνόρθωσον διά τῆς σφραγῖδος τοῦ Θεοῦ σου». Πάντες δέ ὅσοι εἶδον ὑγιᾶ καί περιπατοῦντα τόν πρῴην παραλυτικόν ἐξεπλάγησαν διά τό μεγαλεῖον τοῦ πράγματος· διηγεῖτο δέ οὗτος εἰς πάντας τόν τρόπον τῆς θεραπείας του. Κατηχήσας δέ τοῦτον ὁ Ἰωάννης ἐβάπτισε, παραγγείλας εἰς αὐτόν νά τηρῇ ἐπιμελῶς πάσας τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου, διά νά μή πάθῃ πάλιν ὅπως πρότερον.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Θ’ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 590 – 591) ΑΘΗΝΑΙ 1963.
Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι
