Φαίνεται εἰς τό Λαυσαϊκόν ἤγουν εἰς τήν ζωήν τῶν ὁσίων Πατέρων, ὅτι εἷς Ἱερεύς ἦτον εἰς ὅλην τήν κεφαλήν πληγωμένος περισσά χωρίς νά βαρέσῃ ποθές, ἀλλά ἀπό Θεοῦ παραχώρησιν ἐσάπησεν οὐ μόνον ἡ σάρξ, ἀλλά καί τά κόκκαλα, καί εὔγαινε τόση δυσωδία καί ὕλη βρωμερά, ὀποῦ ἦτον ἐλεεινόν θέαμα, οὔτε τινάς ἐδύνατο νά σταματήσῃ πλησίον του. Ἰδών οὖν, ὅτι ἰατρός δέν εὑρίσκετο νά τόν θεραπεύσῃ, ἀπῆλθεν εἰς τήν σκήτην νά εὕρῃ τινά ἐνάρετον νά τοῦ βοηθήσῃ· καί ἐκεῖ τοῦ εἴπασί τινες, ὅτι ὁ Ἀββᾶ Μακάριος ὁ Ἀλεξανδρεύς ἐθεράπευσεν ἀσθενεῖς διαφόρους καί μάλιστα μίαν γυναῖκα, ὀποῦ εἶχεν οδύνην ἀνιάτρευτον, καί ἔτρεχαν ἀπό ὅλην της τήν σάρκα οἱ σκώληκες, τήν ὁποίαν ἰδών ὁ Ὅσιος ἐσπλαγχνίσθη, καί προσευχόμενος ἑπτά νυχθήμερα τήν ἰατρευσεν. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἱερεύς, ὑπῆγεν εἰς τό κελλίον αὐτοῦ, δεόμενος νά τόν θεραπεύσῃ. Ὁ δέ Ἅγιος ὡς προορατικός ἐγνώρισε τήν αἰτίαν, καί δέν τοῦ ἀπεκρίθη κἄν λόγον σπλαγχνικόν, ἀλλά τόν ἀφῆκε, καί ἐκοίτετο ἔξωθεν τοῦ κελλίου ἡμέρας τρεῖς. Οἱ γοῦν μαθηταί αὐτοῦ ἐλυπήθησαν τόν ἀσθενῆ, καί παρεκάλεσαν τόν Ἀββάν νά κάμῃ ἔλεος εἰς αὐτόν τόν τρισάθλιον. Ὁ δέ εἶπεν αὐτοῖς· Δέν εἶναι ἄξιος νά θεραπευθῇ, καί μή τόν λυπᾶσθε, ὅτι ὁ Κύριος τόν ἐπαίδευσε μέ τήν ὀδυνηράν ἀσθένειαν ταύτην, διατί ἐπόρνευσεν, ἔπειτα ἐτόλμησεν ὁ μεμολυσμένος καί ἐλειτούργησε, καί δέν ἐφοβήθη νά μή τόν θανατώσῃ ἡ Θεία δίκη, τήν ὥραν ὀποῦ ἐψηλάφα ἐκεῖνον τόν ἀμόλυντον Μαργαρίτην, καί τόν ἐδέχθη εἰς τό μικρόν στόμα του ὁ ἀνόσιος. Εἰπέτε του γοῦν νά ἀπέχῃ ἀπό τώρα καί ἔμπροσθεν τῆς ἱερουργίας, καί ἄς δοξάζῃ τόν Κύριον, ὀποῦ τοῦ ἔκαμε πολλήν εὐσπλαγχνίαν, νά τοῦ δώσῃ εἰς τήν σάρκα αὐτήν τήν πρόσκαιρον παίδευσιν, διά νά μή τόν κολάσῃ αἰώνια. Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἱερεύς, ὅλος ἔντρομος, εἰς τό προορατικόν τοῦ Ὁσίου, ἔκλαυσε πικρῶς καί ὤμοσεν ὅτι πλέον νά μή τολμήσῃ νά ἐπιχειρισθῇ εἰς τά Ἅγια. Τότε τόν ἐλυπήθη ὁ Ἅγιος, καί λέγει αὐτῷ· Πιστεύεις, πῶς ὁ Θεός γινώσκει τά ἀπόκρυφα ἔργα ἁπάντων τῶν ἀνθρώπων, ἤ ὄχι; Ὁ δέ ἀπεκρίνατο· Ναί ἁγιώτατε Πάτερ. Ὁ δέ εἶπεν· Ἐάν οὖν γινώσκῃς τό βάρος τῆς ἀνομίας σου, καί ὀμολογῇς ὅτι αὐτή ἡ ἀσθένεια σοῦ ἦλθεν ἐκ Θεοῦ διά τήν σήν ἀναισχυντίαν καί καταφρόνησιν, μετανόησον ἐξ ὅλης σου τῆς καρδίας, δεόμενος τοῦ πανοικτίρμονος μετά δακρύων πολλῶν νά σέ ἐλεήσῃ, νά μή σέ παιδεύσῃ εἰς αἰώνα μέλλοντα. Ὁ δέ Ἱερεύς πάλιν ὤμοσε νά μήν ἐπιχειρησθῇ πρᾶξίν τινα τῆς Ἱερωσύνης, καί νά διορθώσῃ τήν πολιτείαν αὐτοῦ, καθώς ἔπρεπε. Τότε ὁ Ἅγιος ἔβαλε τήν δεξιάν αὐτοῦ εἰς τήν κεφαλήν τοῦ πάσχοντος, καί ποιήσας εὐχήν πρός Κύριον, εὐλόγησεν αὐτόν, καί ἀπέστειλεν ὑγιῆ εἰς τόν οἶκόν του.
ΠΗΓΗ: «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ» συντεθέν εἰς κοινήν τῶν Γραικῶν διάλεκτον παρά Ἀγαπίου Μοναχοῦ τοῦ Κρητός τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκήσαντος (ἐκοιμήθη περί τό ἔτος 1664). Ἀπό τό βιβλίον «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ», τοῦ Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΚΕΡΑΣΙΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1974 (Σελ. 197 – 198).
