† Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα
Ὡς πρός τάς διαφοράς μας τώρα γύρω ἀπό τό Μυστήριον τοῦ γάμου καί τοῦ εὐχελαίου δέν ὑπάρχει σοβαρός λόγος νά ἀσχοληθῶμεν. Ἐκεῖνο τό ὁποῖον στοιχειοθετεῖ πλάνην τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό δόγμα τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου, δόγμα θεολογούμενον μέν ἀπό τοῦ 8ου αἰῶνος μέ ἀντιθέτους Δυτικούς μεγάλους διδασκάλους Βερνάρδον, Θωμᾶν Ἀκυνάτον, Βοναβεντούραν καί τούς Δομινικανούς μοναχούς, οἵτινες καί ἀνεχαίτιζον τήν ἐπίσημον δογματοποίησιν τοῦ θεολογουμένου τούτου ζητήματος, ἀφοῦ οὔτε καί ἐν τῇ ἐν Τριέντῳ Συνόδῳ τῶν Καθολικῶν τῆς Βασιλείας (1439) ἐλήφθη ἀπόφασις ἀνακηρύξεως τοῦ θεολογουμένου ὡς δόγματος τῆς Ἐκκλησίας. Τό δόγμα τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Παρθένου, ἀφοῦ συνήγαγε τάς γνώμας τῶν λοιπῶν Ἐπισκόπων τῆς παπωσύνης, πρῶτος ὁ πάπας Πίος ὁ Θ’ δι’ ἐγκυκλίου τῷ 1849 ἐθέσπισε ἐν πομπῇ συμφώνου οὔσης καί τῆς μεγάλης Συνόδου 1854. Ἐξεδόθη καί πολύκροτος βοῦλλα ἐπ’ αὐτοῦ, τοῦ πάπα ἀποφανθέντος ὅτι: «Χάριτι τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ ἐπί τῇ προόψει τῶν ἀξιομισθιῶν τοῦ Σωτῆρος, ἡ Θεοτόκος διετηρήθη κ α θ α ρ ά παντός ἐκ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ρύπου, τήν δέ τοιαύτην διδασκαλίαν, οὖσαν παρά τοῦ θεοῦ ἀποκεκαλυμμένην ὀφείλουσι νά πιστεύωσι σταθερῶς καί ἀκραδάντως πάντες οἱ πιστοί». Ἀλλ’ ἡ Γραφική διδασκαλία ἀποκλείει ἐξαιρέσεις, ὁμιλεῖ περί καθολικῆς ἐν Ἀδάμ ἁμαρτίας. Ὁ Ἀπ. τῶν Ἐθνῶν ἐν Ρωμ. ε’ 12 γράφει: «Διά τοῦτο, ὥσπερ δι’ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθεν καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καί οὕτως εἰς π ά ν τ α ς ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐ φ’ ᾧ π ά ν τ ε ς ἥ μ α ρ τ ο ν…». Π ά ν τ ε ς ἥμαρτον μηδενός ἐξαιρουμένου, καί οὐδείς πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, μηδέ τοῦ Ἱεροῦ Αὐγουστίνου ἐξαιρουμένου, παραδέχεται τήν ἐξαίρεσιν, ἀνεξαρτήτως τῆς περιωπῆς τῆς Θεοτόκου. Οὔτε κανένα Γραφικόν ἐπιχείρημα προσάγουν οἱ παπικοί οὔτε καί ἐκ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Οὕτω παραμένει ἀμαρτύρητον καί αὐθαίρετον κατασκεύασμα τῆς φαντασίας τῶν παπικῶν τοῦ 1854, χωρίς νά ἐρωτήσουν τήν Ὀρθόδοξον Ἀνατολήν. Ὁ παπικός Πασχάσιος Ραδβέρτος μετά τό 856 ἐδέχθη ὅτι ἡ Θεοτόκος ἀπηλλάγη τῆς κατάρας τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος μέ κάποιου εἴδους καθαγίασιν, καί οἱ μεταγενέστεροι Κληρικοί τοῦ παπισμοῦ μετέβαλαν τήν κάποιαν καθαγίασιν εἰς ἄ σ π ι λ ο ν σύλληψιν. Καί μάλιστα τό Πανεπιστήμιον Παρισίων 1387 ὑιοθέτησε τό δόγμα τοῦτο, ἐνῷ τά παπικά τάγματα τῶν Φραγκισκανῶν καί Δομινικανῶν εἶχαν διχασθῆ. Πάντως προκειμένου ν’ ἀναλάβουν πανεπιστημιακόν ἀξίωμα ὅσοι ἤθελαν, ἔπρεπε νά ὑποβληθοῦν εἰς τόν ὅρκον ὅτι πιστεύουν εἰς τό ἄσπιλον τῆς συλλήψεως τῆς Θεοτόκου.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολή ἀπορρίπτει τό δόγμα τοῦτο καί πιστεύει πώς ἡ Παρθένος καθαρθεῖσα κατά τήν ἡμέραν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί μεθύστερον μείνασα ἀναμάρτητος μή σχοῦσα οὐδεμίαν κηλῖδα ἐκ προσωπικῶν ἁμαρτημάτων «ὑπερῆρε πάσας καί ὑπέρκειται πασῶν» τῶν γυναικῶν ὡς τιμιωτέρα καί ἐνδοξοτέρα τῶν Ἀγγελικῶν Δυνάμεων Θεοτόκος. Ἐάν ἑπομένως, ὡς παρατηρεῖ ὁ ἡμέτερος Δογματικός, «ἡ Παρθένος καλῆται ἄ σ π ι λ ο ς, ἀ μ ό λ υ ν τ ο ς, ἄ χ ρ α ν τ ο ς, ἁγνή, πανάμωμος, οἱ χαρακτηρισμοί δέν ἀναφέρονται εἰς τόν προπατορικόν ρῦπον, ἀλλ’ εἰς τήν ἔλλειψιν ἰδίων προσωπικῶν ἁμαρτημάτων, καί δή μετά τήν ἐν αὐτῇ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπέλευσιν» (Συμβ. 201). Καί ὁ Κριτόπουλος ἐν τῇ Ὁμολογίᾳ του γράφει: «Ἐπειδή παρά Θεοῦ προωρίσθη ἐπί μεγάλῳ καί ἐξαιρέτῳ τέλει… Οὕτω μέγα ἐξαίρετον δῶρον ταύτῃ κεχαρίσθαι ὑπό τοῦ Θεοῦ τό μή ἁ μ α ρ τ ά ν ε ι ν. Κἀντεῦθεν λέγομεν αὐτήν ἁμαρτίας μηδαμῶς πεποιηκυῖαν, ὡς παρά Θεοῦ τοιοῦτον δῶρον λαβοῦσα» (Αὐτόθι). Πάντως μέχρι τοῦ 1483 τό ζήτημα μεταξύ τῶν παπικῶν ὑπῆρχεν ὡς θεολογούμενον καί παρά τό γεγονός ὅτι πάπας Σίξτος ὁ Δ’, ὅστις ἦτο πρίν ἀρχηγός τοῦ Τάγματος τῶν Φραγκισκανῶν οἵτινες ἐπίστευον εἰς τήν ἄσπιλον σύλληψιν τῆς Θεοτόκου, δέν ἐθεώρει τό ζήτημα λελυμένον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας παρ’ ὅ,τι ἐπεκύρωσε τήν ἑορτήν τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου.
Δέν εἶναι τῆς φύσεως τοῦ παρόντος νά ἀναφέρωμεν ἑορτολογικάς καί λειτουργικάς ἐφευρέσεις τῆς παπικῆς Ἐκκλησίας τῆς ὁποίας ἡ Ἱστορία πλέκεται μεταξύ σοβαροῦ καί γελοίου, τραγῳδίας καί κωμῳδίας, μυστικισμοῦ καί ἐρωτισμοῦ, βεβηλώσεως καί ἁγιασμοῦ. Μόνον τοῦτο σημειοῦμεν: Ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία οὔτε ἑορτάς τῶν τρελλῶν καθιέρωσε, οὔτε τῆς Μαργαρίτας Ἀλαλόκ μέ τήν ἐρωτικήν της λύσσαν τελετάς τῆς πληγωμένης καρδίας τοῦ Ἰησοῦ ἐθέσπισεν, οὔτε ὄνους ἐτίμησεν, οὔτε πρός ἀποζημίωσιν τῶν νηστευσάντων κατά τό πάσχα βωμολοχίας καί θεατρικάς ἀστειότητας τοῦ ὑποκόσμου ἀπό τοῦ Ἱεροῦ ἄμβωνος ἐξεφούρνισε, οὔτε τά ἄμφιά της ἐγελοιοποιήσεν (Στεφανίδης, 659) οὔτε τήν μυστικήν λατρείαν κατέστησε θέμα θεατρικῶν ἐπιδείξεων ἄνευ οὐσίας. Ὡς ἐπίσημος Ἐκκλησία ἐκράτησε τόν λατρευτικόν σεβασμόν πρός τά θέσμια καί ἐτήρησε μετ’ εὐλαβείας σοβαρότητα, σύνεσιν, εὐπρέπειαν εἰς κλῖμα παιδικῆς ἁπλότητος καί πειθαρχημένης εἰς τόν εὐαγγελικόν νόμον δημοκρατικότητος καί εἰλικρινείας, μακράν τῆς ὑποκρισίας καί τῆς χρησιμοποιήσεως τοῦ ἀνηθίκου ἀξιώματος «ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα», τό ὁποῖον οἱ παπικοί ἔχουν ὡς κανόνα ἰδιωτικῆς καί δημοσίας των ζωῆς μέ καθηγητάς των τούς Ἰησουΐτας οἱ ὁποῖοι ἐξειλίχθησαν ὡς μόνιμος πληγή κατά τῶν γνησίως θρησκευόντων πιστῶν μέ τάς δογματικάς των ἠθικολογίας τῆς πιθανολογίας, τῆς ἐν νῷ ἐπιφυλάξεως καί τῆς ἀποδόσεως ἀπολύτου σημασίας εἰς τόν σκοπόν. Κατ’ αὐτούς ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα καί τά ἠθικῶς ἀδιάφορα ἀλλά καί τά ἠ θ ι κ ῶ ς ἀ π ό β λ η τ α (Ἐκλ. Ἱστ. Στεφ. 607 – 608).
Θά ἠθέλαμεν ἁπλῶς νά ἐρωτήσωμεν: Πᾶν ὅ,τι χωρίζει τήν Δυτικήν Ἐκκλησίαν ἀπό τῆς Ἀνατολικῆς ὀρθοδόξου ἀπό πότε ἐνεφανίσθη; Δηλαδή τό πρωτεῖον, τό ἀλάθητον, τά ἄζυμα, ἡ γενική ἀγαμία τοῦ Κλήρου, τό Filioque, τό ἄσπιλον τῆς συλλήψεως τῆς Θεοτόκου, τό ράντισμα ἀντί τοῦ βαπτίσματος καί ὅλα τά παράδοξα τῆς λατρείας; Πρό τοῦ Η’ αἰῶνος ἤ μετά ὅταν ἡ παπωσύνη ἐδαιμονίσθη καί ἀφηνίασε; Ἱστορικῶς εἶναι ἀποδεδειγμένον καί συνομολογοῦσιν αἱ καθολικαί παπικαί πηγαί ὅ,τι μετά τήν νευρικήν κρίσιν τῆς παπωσύνης. Καί ὑπῆρχε μέ ἐνδιάθετος ἡ ἑωσφορική τάσις πρός παντοκρατορίαν τῶν παπῶν ἐξ οὗ καί στρατοί καί ὀργανώσεις καί ὅπλα καί μέσα βίας ἀπᾴδοντα πρός τήν πνευματικότητα τῆς θρησκείας τοῦ Ναζωραίου Ἰησοῦ εἰπόντος ὅτι ἡ «Βασιλεία ἡ ἐμοί οὐκ ἔστι ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ» καί ὅτι «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν», ἀλλ’ ἡ ἀποθράσυνσις τοῦ παπισμοῦ παρετηρήθη, ὡς εἴπομεν, μετά τήν ἀπόσχισίν του ἐκ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τήν ὁποίαν οὐ μόνον ἠγνόησεν ὅταν διάφορα θεολογούμενα ἤ πασιφανῶς αἱρετικά δόγματα ἐθέσπισε διά παπικῶν Συνόδων, ἀλλά καί ἀγνοήσας τάς ἑπτά πρώτας ὡμολογουμένως Οἰκουμενικάς Συνόδους καί εἰς πεῖσμα Πατέρων Ἀνατολῆς καί Δύσεως οἵτινες τάς συνεκρότουν μέ τό περί ἀλαθήτου δόγμα τοῦ πάπα, κατεξηυτέλισαν πᾶσαν ἔννοιαν οἰκουμενικότητος τῶν ἐμπνεύσει καί ἐπιστασίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποφάσεων τῶν Συνόδων ἐκείνων, αἵτινες καί τά δόγματα καί τά ἤθη ὡς σύστημα αἰωνίου καί καθολικοῦ κύρους ὑποχρεωτικοῦ διά πάντας ἀνεξαιρέτως τούς χριστιανούς μᾶς παρέδωσαν. Ἡ οἰκουμενικότης τῶν Συνόδων δέν ἔγκειται εἰς τήν ὀνομασίαν, ἀλλ’ εἰς τήν ἀντιπροσώπευσιν μέν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ἐν Συλλόγῳ ἁγίων πατέρων καί ἰδίᾳ εἰς τήν ἀποδοχήν ὑπό τῆς καθολικῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τῶν παραδεδομένων. Ἀλλ’ ἡ παπική Ἐκκλησία ἀπό τοῦ Θ’ ἰδίᾳ αἰῶνος δέν ἐλογάριασε καί δέν ἐσεβάσθη τή συνείδησιν τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Μέ ἐγωϊσμόν, μέ ἀφρῶδες μῖσος, μέ κιτρίνην χολήν φθόνου κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς πρός ἐξευτελισμόν καί ἐκμηδένισίν της εἰργάσθη δι’ ἀμετρήτων παπικῶν Συνόδων τάς ὁποίας ὠνόμασεν Οἰκουμενικάς, χωρίς νά δικαιολογήσῃ ἤ μᾶλλον νά θεμελιώσῃ τά νέα δόγματά της ἐπί βάσεων καθολικῆς Στέγης ὅπου στεγάζεται σύμπασα ἡ Χριστιανωσύνη, μέ τήν ὑστεροβουλίαν τῆς πονηρᾶς ἀλεποῦς ὅτι διά τῶν ὑλικῶν μέσων τῆς βίας, τῶν ρᾳδιουργιῶν καί ἰδίᾳ διά τῆς ο ὐ ν ί α ς, τ ο ῦ ἀ τ ί μ ο υ α ὐ τ ο ῦ σ υ σ τ ή μ α τ ο ς τοῦ προσηλυτισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ὑπό τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ν’ ἀπορροφήσῃ καί τούς ὑπολοίπους οἵτινες ἐμμένουν εἰς τά πάτρια.
Ὥστε ἱστορικῶς δέν δικαιοῦνται οἱ παπικοί οἵτινες εἰσήγαγον νέα δόγματα ἀπαράδεκτα ἀπό τήν συνείδησιν τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί ὑποκείμενα εἰς τόν ἀναθεματισμόν τῶν ἑπτά πρώτων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὡς τά πρακτικά των καί οἱ Κανόνες των καί οἱ ὅροι των διακελεύουν. Ἐφ’ ὅσον οἱ παπικοί δέν δικαιολογοῦν οὔτε ἱστορικῶς τοὐλάχιστον αὐτόν τόν δογματικόν ἐκτραχηλισμόν των καί ἐφ’ ὅσον τά νέα τους δόγματα δέν ηὐλογήθησαν καί δέν ἐσφραγίσθησαν ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐκφαινόμενον ἐν Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις, δι’ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους εἶναι αἱρετικά καί ἡ σχισματική παπική Ἐκκλησία εἶναι α ἱ ρ ε τ ι κ ή. Δέν δικαιοῦται ἡ Δυτική Ἐκκλησία νά ἐπιβάλῃ δόγματα εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν Ἐκκλησίαν ἐπειδή ἐ τ ρ ε λ λ ά θ η κ ε ν ὁ π ά π α ς καί οἱ αὐλικοί του καί κατεβίβασαν τήν πνευματικότητα τῆς χριστιανικῆς θρησκείας εἰς τό ἐπίπεδον τῶν κοσμικῶν φροντίδων καί τῆς κοσμικῆς δόξης πού δέν εἶναι ἀκτινοβολοῦσα αἴγλη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά φωτιά καί δυσώδης καπνός καί καιομένων πτωμάτων ὀσμή θανάτου σωματικοῦ, πνευματικοῦ αἰωνίου, ὡς διδάσκει ἡ Ἱστορία τῶν παπῶν ὡς ἀτόμων, τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας ὡς ὀργανισμοῦ, δυστυχῶς, ὄχι θεοσυστάτου, ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἐδογματίσθη τό σατανικόν ἀλάθητον ἀνθρώπου ὑπό θανασίμων ἁμαρτιῶν βεβαρημένου καί ἁπλῶς εὐολίσθου εἰς ἐγκλήματα. Διότι, ὅπως ὀρθότατα ἀποφαίνεται ὁ Κριτόπουλος Μητροφάνης Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1636 – 1639) «οὐδέποτε ἠκούσθη παρά τῇ καθολικῇ (Ὀρθοδόξῳ) Ἐκκλησίᾳ ἄνθρωπον θνητόν καί μυρίαις ἁμαρτίαις ἔνοχον, κεφαλήν λέγεσθαι τῆς Ἐκκλησίας» (κεφ. 22). Διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τονίζει ὁ Ἀνδροῦτσος, ἐρειδόμενος εἰς τήν Γραφήν καί τήν Παράδοσιν, ὡς υπερτάτην ἀρχήν καί ὕψιστον ἑρμηνείαν τῶν ἐπί τῶν πηγῶν τῆς Ἀποκαλύψεως ἱδρυμένων δογμάτων ἀποδέχεται τάς Οἰκουμενικάς τῶν Ἐπισκόπων Συνόδους, ἑπτάκις μέχρι τοῦδε συνελθούσας (Συμβολ. σ. 89). Ἐάν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας εὐθύς ὡς ἔβλεπον τάς κοσμικάς καί αἱρετικάς τάσεις τῶν παπῶν τους, τούς «ἐμπαγλάρωναν» καί τούς ἔθετον ὑπό κηδεμονίαν καί ἀπαγόρευσιν, ἀσφαλῶς δέν θά εὑρίσκετο σήμερον ὁ ἐπισκοπικός των Σύλλογος ὡς κουρία ἐκτελοῦσα χρέη ταπεινῆς καμαριέρας δεομένης ἄρτου καί θωπειῶν παρά τῆς ὑδρωπικῆς κυρίας της. Θά εἶχε γνώμην, θά εἶχε κῦρος, θά εἶχε ἀξιοπρέπειαν, θά εἶχε πνεῦμα «εἰλικρινείας» καί ὄχι κολακείας καί ὑποκρισίας πρός τρύγησιν ὑλικῶν καί κοσμικῶν ἀγαθῶν τά ὁποῖα ἀφθόνως μόνον εἰς τούς ἰδικούς του μοιράζει ὁ σατανᾶς (Ματθ. δ’ 8 – 10).
Ὁ σύλλογος τῶν Ἐπισκόπων τῆς παπικῆς Ἐκκλησίας μεταξύ τῶν ὁποίων ὑπάρχουν καί ἁγνοί ἄνθρωποι στερούμενοι ὅμως τοῦ ἡρωϊκοῦ στοιχείου, ἐάν δέν ἦσαν πνευματικῶς εὐνοῦχοι, καιροσκόποι, αἰσθησιακοί καί κοσμικοῦ φρονήματος χριστιανοί, ἀσφαλῶς θά ὕψωνε τό ἀνάστημά του κατά τοῦ τέρατος τῆς Ἀποκαλύψεως πού λέγεται παπωσύνη καί θά ἀπήλασσε τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν παπικήν ἐλεφαντίασιν, ἀπό τόν χιτλερικόν καί σταλινικόν ζυγόν πού κρατεῖ ὑπόδουλον τό πνεῦμα καί καταστρέφει τόν πνευματικόν παράδεισον τῶν ἁγίων ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Θεολόγοι εἶναι οἱ πλεῖστοι, μορφωμένοι ἄνθρωποι εἶναι, ὥριμον ἡλικίαν ἔχουν πρός ὀρθήν τοποθέτησιν τῶν πραγμάτων καί ἀσφαλῆ κρίσιν, ἀδέσμευτον συνείδησιν προϋποτίθεται πῶς ἔχουν καί ὀφείλουν οἱ ἴδιοι νά καθήσουν τούς πάπας εἰς τό ἑδώλιον τοῦ κατηγορουμένου διά τά θανάσιμα ἁμαρτήματά των τά ὁποῖα βάσει τῶν ἱερῶν κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὑπόκεινται εἰς φρικτά ἐπιτίμια, τά ὁποῖα θά ἐπιβάλῃ ὁ χορός τῶν Ἐπισκόπων συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας ὅταν διεξαχθῇ δίκη κατά τῆς παπωσύνης καί ἀπαγγελθῇ τό κατηγορητήριον. Ἡ θανάτωσις τόσων ψυχῶν λόγῳ τῆς ἀντινομίας τῶν παπῶν, αἱ χιλιάδες τῶν σφαγιασθέντων εἰς Ἱεροσόλυμα, Ἀντιόχειαν, Κωνσταντινούπολιν καί εἰς ἄλλα πεδία τῶν μαχῶν εἰς τήν Εὐρώπην, μετά τά φρικτά βασανιστήρια τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, ἡ γενική διαφθορά καί σῆψις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ τοῦ παπισμοῦ, αἱ σφαγαί, τό συνεχιζόμενον ἔγκλημα κατά τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν ἐπάρατον ο ὐ ν ί α ν, εἶναι θέματα μέ τά ὁποῖα πρέπει ν’ ἀσχοληθῇ ἡ μέλλουσα ὄγδοη Οἰκουμενική Σύνοδος ἡ ὁποῖα πρέπει νά λευκάνῃ πρωτίστως τήν ρασοφοροῦσαν Ἐκκλησίαν ἀπό τόν παπικόν ρῦπον ἐάν δέν ἐπιληφθῇ τοῦ θέματος ὁ σύλλογος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας ἡ ὁποία εὑρίσκεται ὑπό τόν ἀφορισμόν καί τό ἀνάθεμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἔνοχοι φρικτῶν ἐγκλημάτων πάπαι καί γενικώτερον ἡ ἔνοχος παπωσύνη, ἐγκλημάτων τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ νόμου, ἐγκλημάτων κανονικῶν τά ὁποῖα συλλαμβάνει ἡ ἀρρωστημένη φαντασία τῶν ἐκ γενετῆς ἐγκληματιῶν καί τῶν μεθυσμένων ἀπό τό αἷμα ληστῶν τῆς Μαφίας καί τῶν Γκάγκστερ, δέν ἠμπορεῖ νά προβάλλωνται ἀ λ ά θ η τ ο ι καί νά διεκδικοῦν π ρ ω τ ε ῖ α καί νά νομοθετοῦν ἀσεβοῦντες πρός τήν καθολικήν συνείδησιν τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι τοῦτο σημαίνει παράδοσιν εἰς τόν σατανᾶν μιᾶς ἁγίας κληρονομίας τήν ὁποίαν ἐκληροδότησαν ἡμῖν οἱ πατέρες μας καί τήν ὁποίαν ὡς ἱεράν παρακαταθήκην ἀσφαλίζομεν εἰς τάς καρδίας μας ἄνευ ὑλικῶν ἀντικρυσμάτων καί τρεχούσης τιμῆς παγκοσμιοτήτων καί γλυκαναλάτων θεωριῶν ἀνθρώπων οἵτινες μετέθεσαν τά διαφέροντά τους εἰς τήν γαστέρα καί τά ὑπογάστρια. Αὐτό εἶναι τό καθῆκον τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Δύσεως: νά «μπαγλαρώσουν» τόν πάπαν τους ὡς αἱρετικόν καί σχισματικόν, νά ἀποστείλουν πρεσβείαν εἰς τά Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα πρός σύγκλησιν πανορθοδόξου καθολικῆς Συνόδου μέ τήν μετοχήν πάντων τῶν Ἱεραρχῶν τῆς ὑπό τόν ἥλιον Χριστιανωσύνης καί, ἀφοῦ ζητήσουν συγγνώμην διά τό κακόν τό ὁποῖον ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, νά καθορισθοῦν τά θέματα, νά ἀρθοῦν αἱ παρεξηγήσεις, καί ἐν πνεύματι ἁγίῳ ὡς ἀδελφοί οἱ κανονικοί Ἐπίσκοποι, ἐναλλασσόμενοι εἰς τήν προεδρίαν τῆς Συνόδου, νά νομοθετήσουν βάσει καί ἐν πλαισίῳ τῶν ὑπό τῶν ἑπτά πρώτων Οἰκουμενικῶν Συνόδων δογματισθέντων, ἀφοῦ γίνῃ συγκινητικόν μνημόσυνον ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἅς ἡ παπωσύνη ἐσφαγίασεν.
Οἱ ἄνθρωποι καί μάλιστα οἱ Χριστιανοί καί ἀκόμη περισσότερον οἱ Ἱεράρχαι πρέπει νά εἶναι ταπεινοί, νά ἔχουν ἠθικήν εὐαισθησίαν καί τόν ἡρωϊσμόν νά ὀμολογοῦν τά σφάλματά τους καί μάλιστα δημοσίᾳ ἄν δημοσίᾳ ἔσφαλον. Ἡ ταπείνωσις καί ἡ ὁμολογία τῶν σφαλμάτων μας ἀποτελεῖ ἀνδρισμόν, ἀλλά καί ὁδηγεῖ πρός λύτρωσιν ἐκ τοῦ βάρους τῆς συνεχούσης ἡμᾶς ἐνοχῆς. Ὁ Γερμανός συγγραφεύς τοῦ Παύλου J. Holgner παρέχων τήν ἄδειαν τῆς μεταφράσεώς του εἰς τήν ἑλληνικήν, γράφει μεταξύ ἄλλων: «Τήν ἀφιέρωσιν τοῦ βιβλίου αὐτοῦ στόν εὐγενικό ἑλληνικό λαό τήν αἰσθάνομαι συγχρόνως, καί ὡς πρᾶξιν ἐ ξ ι λ ε ώ σ ε ω ς καί ἐ π α ν ο ρ θ ώ σ ε ω ς, γιά τό ἄδικο πού τοῦ ἔγινε καί ὡς δεῖγμα εὐγνωμοσύνης τοῦ γερμανικοῦ πνεύματος πρός τήν ἀθάνατη Ἑλλάδα. Καί ἐπειδή ἐγώ ὁ ἴδιος δέν εἶμαι ἐξουσιοδοτημένος νά τό κάμω, γι’ αὐτό αὐτή τήν διπλῆ ἐκδήλωσι τήν ἀποθέτω στά χέρια τοῦ μεγάλου συμφιλιωτοῦ τῶν Ἐθνῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού μέ τήν ἴδια ἀγάπη ἀγκάλιαζε ὅλους τούς λαούς. Εἴθε ὁ μεγαλόψυχος ἑλληνικός λαός, μέ τήν ἀνάμνησι αὐτῶν πού ἔχει προσφέρει ἡ γερμανική ἐπιστήμη διά τήν ἔρευνα τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας καί τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, νά σ υ γ χ ω ρ ή σ ῃ τ ό ν λ α ό ν μας γιά τίς ἀ δ ι κ ί ε ς π ο ύ τ ο ῦ ἔ κ α μ ε…» (J. Holgner, «Παῦλος» Μεταφρ. Ἱερ. Κοτσώνη, 1948). Αὐτήν τήν ὑπηρεσίαν καλοῦνται νά προσφέρουν εἰς τόν ἑαυτόν τους οἱ λεγόμενοι καθολικοί Ἐπίσκοποι τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας καί ἀφοῦ συντάξουν ἕνα παρόμοιον ἔγγραφον, νά καταλήξουν ὡς ὁ ἄσωτος υἱός: «Ἡμάρτομεν καί ἠνομήσαμεν καί οὐκ ἐσμέν ἄξιοι ἆραι τά βλέμματα ἡμῶν πρός τό ἔκπαγλόν σου πρόσωπον Μήτηρ Ὀρθοδοξία. Ὁ ἐγκέφαλός μας διεποτίσθη ἀπό ἑωσφορικόν πνεῦμα ἐγωϊσμοῦ, ὑπερηφανείας, ἀλαζονείας, φιλαρχίας καί κοσμικῆς φιλοδοξίας. Ἡ καρδία μας συνέκλεισε τό μῖσος κατά σοῦ, τόν φθόνον διά τήν λαμπρότητά σου, καί ἐφιαλτικά ὄνειρα συνέθεσε τό ἄφθαστον μεγαλεῖον σου. Ἀνελεύθεροι ἄνθρωποι, ἄν καί Ἱερεῖς καί Ἀρχιερεῖς, ὑπεδουλώσαμεν λαούς, ἐβυθίσαμεν εἰς τό αἷμα Ὀρθοδόξους, μή ἐξαιρουμένων καί τῶν γυναικοπαίδων, περιεβλήθημεν κοσμικήν ἐξουσίαν καί δόξαν, παρά τούς κανόνας τῆς Ἐκκλησίας μας, διεφθείραμεν τήν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν εἰσαγαγόντες καινοτομίας καί κακοδοξίας ἀνιστορήτους ὡς δόγματα, μετεχειρίσθημεν μέσα ἀ ν έ ν τ ι μ α καί ἀ ν ή θ ι κ α πρός προσηλυτισμόν εἰς τάς κακοδοξίας μας καί αἰωνίαν ἀπώλειαν ὀρθοδόξων τέκνων σου, ὑπήρξαμεν ἀνειλικρινεῖς ἀπέναντί σου, δόλιοι καί ἄδικοι. Ἐπανερχομένου μετά αἰῶνας εἰς τούς κόλπους σου, ὦ Ὀρθοδοξία, σύμπαντος τοῦ χοροῦ τῆς παπικῆς Ἐκκλησίας, Ἀνατολῆς καί Δύσεως, δέξου τόν μετανοοῦντα καί συγχώρησέ τον, «ἵνα ὦμεν ἕν ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν ενετείλατο». Αὐτή ἡ ὄντως ἱστορική καί ἡρωϊκή πρᾶξις ποῖον δέν θά συγκινήσῃ; Ἡ διαθέρμανσις τῆς ἀγάπης ὑπάρχει τότε ὅταν ὑπάρχῃ ἀμοιβαία κατανόησις, κοινότης πίστεως καί διδασκαλίας, πνευματική καί ἠθική συγγένεια τῶν προσώπων. Ἡ φιλία, τό πρωτόκολλον, ἡ διπλωματική γλῶσσα, τά μειδιάματα τοῦ σαλονιοῦ, αἱ μηχανικαί συσπάσεις τῶν χειλέων, οἱ ἀνάλογοι μορφασμοί χωρίς ψυχολογικόν βάθος καί κίνητρον καί τά τοιαῦτα, εἶναι μέν ἀπαραίτητα διά τήν σκηνήν τοῦ θεάτρου, ἀλλ’ ἡ πίστις καί ἀρετή εἰς τούς ζεστούς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας καί εἰς τό αἷμα τῆς καρδίας της δέν εἶναι ὑλικόν θεάτρου τραγῳδίας, κωμῳδίας ἤ ἀποκριάτικων επιθεωρήσεων.
(1904 – 1992)
ΠΗΓΗ: Τό Βιβλίο «ΠΑΠΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ», 1964, τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα. (Σελ. 118 – 127). ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ «ΚΥΨΕΛΗ» ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΩΝ.
Οἱ εἰκόνες τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
