Κυροῦ Νικηφόρου Θεοτόκη, Ἀρχιεπισκόπου Ἀστραχανίου καί Σταυρουπόλεως
Ἡ λαμπροφόρος εἴσοδος τοῦ Κυρίου εἰς Ἱεροσόλυμα. Πῶς ὑπεδέχθησαν τότε τόν Κύριον ἐρχόμενον εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν καί πῶς πρέπει νά ἑτοιμαζώμεθα καί ἡμεῖς, ἵνα ἐρχόμενον πρός ἡμᾶς, τόν ὑποδεχθῶμεν ἀξίως εἰς τόν οἶκον τῆς ψυχῆς μας διά τῆς θείας Μεταλήψεως.
Λαμπρά καί ἔνδοξος ἡ σήμερον ἑορταζομένη πανήγυρις τῆς εἰς τήν Ἱερουσαλήμ εἰσόδου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἰς ταύτην τήν θεοδόξαστον εἴσοδον δέν βλέπεις ἔργα τέχνης οὔτε ἑτοιμασίας κατά προσταγήν οὔτε προσκυνήματα φόβου τέκνα, οὔτε τἄλλα, ὅσα ἔπραττον οἱ παλαιοί τῶν Ρωμαίων ἀρχιστράτηγοι, ὅταν, νικηταί ἐπιστρέφοντες, εἰσήρχοντο θριαμβευτικῶς εἰς τήν βασιλίδα τῶν πόλεων αὐτῶν, ἀλλά βλέπεις ἁπλότητα φυσικήν, τιμάς αὐτοπροαιρέτους, εὐλάβειαν ψυχῆς καρποφορίαν, προφητειῶν Θεοῦ ἐκπλήρωσιν. Ὁ Ἰησοῦς καθήμενος ἐπί πώλου ὂνου, διά νά ἐκπληρώσῃ τήν περί αὐτοῦ μυστηριώδη προφητείαν, ἔρχεται εἰς τά Ἱεροσόλυμα· τό δέ πλῆθος τοῦ λαοῦ καί τῶν κατοικούντων εἰς τήν Ἱερουσαλήμ καί τῶν ἐλθόντων τότε ἐκεῖ διά τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα, ἀκούσαντες ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται, λαβόντες εὐθύς εἰς τάς χεῖρας αὑτῶν τά βαΐα τῶν φοινίκων, τρέχοντες ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ κράζοντες μεγαλοφώνως· «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰωάν. ιβ’, 13).
Καί ἄλλοι μέν ἐκ τοῦ πλήθους ἔστρωναν τά ἐνδύματα αὐτῶν εἰς τήν ὁδόν· ἄλλοι δέ, κόπτοντες «κλάδους ἀπό τῶν δένδρων» (Ματθ. κα’, 8), ἔστρωνον εἰς τήν γῆν, διά τῆς ὁποίας ἔμελλε νά διέλθῃ ὁ Ἰησοῦς· ἄλλοι δέ πάλιν προπορευόμενοι καί ἄλλοι ἀκολουθοῦντες ἐκραύγαζον· «Ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαβίδ· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις» (Ματθ. κα’, 9)· ἄλλοι δέ ἐβόων· «Εὐλογημένη ἡ ἐρχομένη Βασιλεία ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ πατρός ἡμῶν Δαβίδ· ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις» (Μαρκ. ια’, 10). Καί τό μέν πλῆθος τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ὅτε ἤγγισεν ὁ Ἰησοῦς πλησίον τῆς καταβάσεως τοῦ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, ὕψωσαν πάντες τήν φωνήν καί ἐδοξολόγησαν αὐτόν, λέγοντες· «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος Βασιλεύς ἐν ὀνόματι Κυρίου· εἰρήνη ἐν οὐρανῷ καί δόξα ἐν ὑψίστοις» (Λουκᾶ ιθ’, 38)· οἱ δέ ἀπειρόκακοι παῖδες, ὅτε, φθάσας εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, εἰσῆλθεν εἰς τόν ναόν, ἐξεβόησαν· «Ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαβίδ» (Ματθ. κα’, 15). Τοῦ Λαζάρου ἡ ἀνάστασις καί ἡ ἐνδοξοτάτη εἴσοδος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ἤναψαν τόν φθόνον τῶν ἀρχιερέων καί Φαρισαίων καί τῶν Πρεσβυτέρων τοῦ λαοῦ· ὅθεν ἠκολούθησε τό Πάθος αὐτοῦ καί ὁ Σταυρός καί ὁ θάνατος, τῆς σωτηρίας ἡμῶν τά ὄργανα. Ἱστορεῖ δέ ταῦτα τό σήμερον ἀναγνωσθέν Εὐαγγέλιον, Ἰωάννου ΙΒ’, 1- 18.
Ὅταν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς διά τήν ἄκραν αὐτοῦ εὐσπλαγχνίαν ἤρχετο εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, ἵνα διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων ὑπομείνῃ Πάθη καί Σταυρόν καί θάνατον, τότε ὁ μέν Σίμων ὁ λεπρός ἡτοίμασεν εἰς αὐτόν δεῖπνον, ἡ δέ Μαρία ἡ τοῦ Λαζάρου ἀδελφή διά πολυτίμου μύρου ἤλειψε τούς ἀχράντους αὐτοῦ πόδας καί ἀπεσπόγγισεν αὐτούς διά τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς αὐτῆς· ὁ λαός τῆς Ἱερουσαλήμ προϋπήντησεν αὐτόν μετά βαΐων, τοῦ δέ πλήθους ἐκείνου ἄλλοι μέν ἔστρωνον εἰς τήν ὁδόν κλάδους ἐκ τῶν δένδρων, ἄλλοι δέ ἔρριπτον τά ἐνδύματα αὐτῶν εἰς τήν γῆν, διά τῆς ὁποίας ἔμελλε νά διαπεράσῃ ὁ Ἰησοῦς· οἱ μαθηταί αὐτοῦ ἐδοξολόγησαν αὐτόν, οἱ ἄκακοι παῖδες προσέφερον εἰς αὐτόν ὑμνολογίαν, τά πλήθη τοῦ λαοῦ ὑπεδέχθησαν αὐτόν, κράζοντα καί βοῶντα· «Ὡσαννά τῷ Υἱῷ Δαβίδ· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις» (Ματθ. κα’, 9) καί ἄλλους ὁμοίους ὕμνους· ὁ δέ προδότης Ἰούδας ἑτοιμάζει εἰς ὑποδοχήν αὐτοῦ τῆς προδοσίας τό φίλημα καί οἱ ἀρχιερεῖς καί τό συνέδριον αὐτῶν συνάγουν βουλευτήρια καί ἀποφασίζουν τόν θάνατον ὄχι μόνον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τοῦ Λαζάρου.
Ἡ σήμερον ἡμέρα εἶναι ἡ πρό ἕξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα· ἡ αὔριον εἶναι ἡ πρώτη ἡμέρα τῶν παθῶν, ἡ μετά τήν αὔριον ἡ δευτέρα καί ἐφεξῆς ὁμοίως ἕως τοῦ σαββάτου· μετά δέ ἕξ ἡμέρας, μετροῦντες ἀπό τῆς σήμερον, ἐπιτελοῦμεν τό Πάσχα. Τί σημαίνουν ταῦτα; ἆρά γε ἡ ἀνάγνωσις τῶν Εὐαγγελίων τῶν παθῶν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ τελετή τοῦ νιπτῆρος, τά ψάλματα τῆς Ἐκκλησίας τά μηδέν ἄλλο κηρύττοντα εἰμή τοῦ Χριστοῦ τά πάθη καί ὁ ἐτήσιος διορισμός τῶν τοιούτων ἡμερῶν εἰς μάτην γίνονται; Ὄχι· αὐτά γίνονται, διά νά λάβωμεν κατά νοῦν ἐκείνας τάς ἡμέρας εἰς τάς ὁποίας ταῦτα ἐγένοντο, καί ἀναλογισθῶμεν ὅτι αἱ παροῦσαι ἡμέραι ὑπενθυμίζουν ἐκείνας καί ὅτι καί κατά τό παρόν ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὄχι ἀπό τῆς Βηθανίας, ἀλλ’ ἐξ ὕψους κατοικητηρίου αὐτοῦ, διά νά εἰσέλθῃ ὄχι εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, ἀλλ’ εἰς ἕκαστον ἐκ τῶν εἰς αὐτόν πιστεύοντων· ἔρχεται δέ, διά νά συνενωθῇ μεθ’ ἡμῶν καί μείνῃ εἰς ἡμᾶς.
Τοῦτο τό μυστήριον τῆς ἑνώσεως τῶν ἐν τῇ γῇ ἀνθρώπων μετά τοῦ ἐνανθρωπίσαντος Θεοῦ παρέδωκεν αὐτός ὁ Θεάνθρωπος ὀλίγας ὥρας πρίν ἤ παραδοθῇ εἰς τό πάθος, δηλαδή τήν Πέμπτην εἰς τήν ὥραν τοῦ δείπνου τοῦ μυστικοῦ, ἐκφωνήσας ταύτην τήν πανεύσπλαγχνον προσκαλεστικήν ἅμα καί προστακτικήν φωνήν· «Λάβετε, φάγετε· τοῦτο ἐστι τό σῶμά μου. Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τό αἷμά μου» (Αὐτόθι κστ’, 27 – 28).
Ταύτης δέ τῆς ἡμέρας καί τῆς παραδόσεως τούτου τοῦ μυστηρίου τήν ἀνάμνησιν ποιοῦμεν κατά τήν ἁγίαν καί Μεγάλην Πέμπτην· διά τοῦτο δέ ἡ ἀνάμνησις γίνεται, διά νά μεταλάβωμεν καί ἡμεῖς, καθώς τότε οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά δέ τῆς μεταλήψεως τοῦ ὑπερφυοῦς τούτου μυστηρίου συνενοῦται μεθ’ ἡμῶν ὁ Σωτήρ ἡμῶν καί μένει εἰς ἡμᾶς· «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν. στ’, 56). Ποίαν λοιπόν ἡμεῖς ποιοῦμεν ἑτοιμασίαν πρός ὑποδοχήν αὐτοῦ; τήν ἁγίαν ἑτοιμασίαν ἐκείνων τῶν εὐλαβεστάτων ἀνθρώπων, τῶν τότε ἀξιοπρεπῶς ὑποδεχθέντων αὐτόν, ἤ τήν ὀλέθριον ἑτοιμασίαν, τήν ὁποίαν ἐποίησεν ὁ προδότης Ἰούδας καί τό παμπόνηρον τῶν ἀρχιερέων συνέδριον;
Χριστιανέ, ὁ Ἰησοῦς ὁ Σωτήρ σου ἔρχεται· ἀλλ’ ἆρά γε ἑτοιμάζεις καί σύ δι’ αὐτόν δεῖπνον, καθώς ὁ Σίμων ὁ λεπρός; Ἀλλ’ ἐγώ, λέγεις, δέν βλέπω αὐτόν, πῶς λοιπόν νά ἑτοιμάσω δεῖπνον δι’ αὐτόν; Πλανᾶσαι· πᾶσαν ὥραν σχεδόν βλέπεις αὐτόν· διότι, ὅταν βλέπῃς τόν πτωχόν, τότε βλέπεις αὐτόν· ὅθεν, ὅ,τι ἄν ποιήσῃς εἰς τόν πτωχόν, ποιεῖς εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, κατά τόν λόγον αὐτοῦ· «ἀμήν λέγω ὑμῖν· ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε’, 40). Ἐάν κατ’ αὐτάς τάς ἡμέρας ἀνοίξῃς τά σπλάγχνα τῆς καρδίας σου καί δώσῃς δεῖπνον εἰς τούς πτωχούς καί θρέψῃς τούς πεινῶντας καί χορτάσῃς τόν ὀρφανόν καί τήν χήραν, τότε ἑτοιμάζεις καί σύ, καθώς ὁ Σίμων, δεῖπνον εἰς τόν ἐρχόμενον Ἰησοῦν Χριστόν, τότε γίνεσαι καί σύ, καθώς ὁ Σίμων, ἄξιος τῆς ὑποδοχῆς αὐτοῦ. «Πλήν τά ἐνόντα δότε ἐλεημοσύνην· καί ἰδού πάντα καθαρά ὑμῖν ἔσται» (Λουκ. ια’, 41).
Χριστιανέ, ὁ Κύριος σου ἔρχεται· ἀλείφεις ἆρά γε καί σύ διά τοῦ μύρου τούς παναχράντους αὐτοῦ πόδας, καθώς ἡ Μαρία; Ἀλλά πῶς δύναμαι, λέγεις, νά πράξω τοῦτο ἀφοῦ δέν βλέπω αὐτόν; Αὐτός ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών, ἐκ δεξιῶν σου ἵσταται διά παντός· δέν ἀκούεις τί λέγει ὁ Προφήτης; «Προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διά παντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν ἵνα μή σαλευθῶ» (Ψαλμ. ιε’, 8). Καί ἄν δέν βλέπῃς αὐτόν διά τῶν σωματικῶν σου ὀφθαλμῶν, βλέπεις ὅμως αὐτόν διά τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς σου. Ἡ Μαρία ἤλειψε τούς πόδας αὐτοῦ διά «μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου» (Ἰωάν. ιβ’, 3), σύ πλῦνον αὐτούς διά τῶν θερμῶν δακρύων τῆς μετανοίας τῶν ἁμαρτιῶν σου.
Τό μύρον τῆς Μαρίας ἐτιμήθη τριακοσίων δηναρίων· ἡ τιμή τοῦ μύρου τῶν δακρύων σου εἶναι ἀτίμητος, ἐπειδή τῆς μετανοίας τό δάκρυον εἶναι ἰσοδύναμον μέ τό ἅγιον βάπτισμα. «Καί δάκρυον στάξαν», λέγει ὁ ἐν ἁγίοις Γρηγόριος ὁ Νύσσης, «ἰσοδυναμεῖ τῷ λουτρῷ» (Νύσσης περί μεταν.). Ὅταν ἴδῃ τά δάκρυά σου, ἐξαλείφει τάς ἁμαρτίας σου, καί δίδει εἰς σέ τήν αἰώνιον μακαριότητα καί σωτηρίαν· «μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσονται» (Λουκ. στ’, 21). Ἡ Μαρία πρῶτον ἤλειψε τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, ἔπειτα ἀπεσπόγγισεν αὐτούς διά τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς αὐτῆς· σύ ἄλειψον αὐτούς διά τῶν δακρύων σου, ἔπειτα ἀφιέρωσον εἰς αὐτόν πάντας τούς λογισμούς τοῦ νοός σου ὑποτάξας αὐτούς εἰς τό ἅγιον αὐτοῦ θέλημα. Αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς εἶναι τοῦ σώματος βλαστοί, οἱ λογισμοί τοῦ νοός εἶναι τῆς καρδίας καρποί· αὐτός δέ τήν καρδίαν ἡμῶν ζητεῖ· «δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν» (Παροιμ. κγ’, 26).
Χριστιανοί, ὁ Κύριος ἡμῶν ἔρχεται· ὅσοι λοιπόν εἰς τάς προλαβούσας ἡμέρας τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ἐνικήσατε τῆς σαρκός τά πάθη καί κατετροπώσατε τοῦ Διαβόλου τήν δύναμιν καί ἐλάβετε τό τρόπαιον κατά τῆς ματαιότητος τοῦ κόσμου, ἐξέλθετε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ, προϋπαντήσατε αὐτόν, βαστάζοντες ὄχι μόνον τά βαΐα, τά σύμβολα τῆς νίκης τοῦ θανάτου, ἀλλά καί αὐτά τά τρόπαια τῆς ἁμαρτίας· ὅσοι διά τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως ἐκαθαρίσθητε ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν σας, ὅσοι ἐνηστεύσατε καί ἐταπεινώθητε, ὅσοι ἐσωφρονήσατε καί ἠλεήσατε, ὅσοι ἐπράξατε τά καλά ἔργα, ἔχετε τούς κλάδους τῶν ἀρετῶν· ὅθεν ἁπλώσατε τώρα τήν καρδίαν σας καθώς ὁ λαός τά ἐνδύματα αὐτῶν, καί μεταλαβόντες τῶν θείων μυστηρίων, ὑποδεχθῆτε αὐτόν ὄχι εἰς τόν ναόν τόν νομικόν, ὡς οἱ παῖδες, ἀλλ’ εἰς τόν ναόν τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός σας· ὑποδεχθῆτε τόν Βασιλέας τῆς δόξης ψάλλοντες ὡς οἱ μαθηταί· «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος Βασιλεύς ἐν ὀνόματι Κυρίου· εἰρήνη ἐν οὐρανῷ καί δόξα ἐν ὑψίστοις» (Λουκ. ιθ’, 38) καί ὑμνολογοῦντες αὐτόν, ὡς οἱ παῖδες, διά τοῦ ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαβίδ» (Ματθ. κα’, 15).
Ὅσοι δέ εἴτε διά τήν ἀπιστίαν σας ὄχι μόνον δέν δέχεσθε τόν ἐρχόμενον Ἰησοῦν, ἀλλά καί ὑβρίζετε καί βλασφημεῖτε καί ἐπιβουλεύεσθε καί τήν εἰς αὐτόν πίστιν καί τούς εἰς αὐτόν πιστεύοντας, καθώς ἐπεβουλεύθησαν τήν ζωήν αὐτοῦ καί τήν τοῦ Λαζάρου τό συνέδριον τῶν ἀπίστων, εἴτε ἔχοντες δόλον ἤ μῖσος ἤ ἔρωτα ἤ ἄλλο ἁμάρτημα εἰς τήν καρδίαν, καθώς ὁ Ἰούδας τήν φιλαργυρίαν, ἤ μετανοήσατε καί διορθώθητε ἤ φύγετε καί κρυφθῆτε· διότι, ἐάν πλησιάσητε πρός αὐτόν καί μεταλάβητε αὐτοῦ, καθώς ὁ Ἰούδας, ἀλλοίμονον εἰς σᾶς! πῦρ ὑπάρχει τούς ἀναξίους φλέγον.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ὅση εἶναι ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τόση εἶναι καί ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ· ἔρχεται ἀληθῶς πραῢς καί σῴζων, ἀλλ’ ἔρχεται καί δίκαιος, ὡς εἶπεν ὁ ἅγιος Προφήτης αὐτοῦ· «Ἰδού ὁ Βασιλεύς σου», εἶπεν, «ἔρχεταί σοι δίκαιος καί σῴζων αὐτός, πραῢς καί ἐπιβεβηκώς ἐπί ὑποζύγιον καί πῶλον νέον» (Ζαχ. θ’, 9). Δι’ ἐκείνους, οἵτινες ὑποδέχονται αὐτόν ἐν ἀγάπῃ, ὡς ὁ Σίμων, ἐν εὐωδίᾳ ἀρετῆς, ὡς ἡ Μαρία, ἐν εὐλαβείᾳ ὡς ὁ λαός ὁ εἰς προϋπάντησιν αὐτοῦ ἐξελθών, ἐν καθαρότητι καί ἀκακίᾳ, ὡς οἱ παῖδες, ἔρχεται πραῢς καί σῴζων· δι’ ἐκείνους δέ, οἵτινες ἤ οὐδόλως ὑποδέχονται αὐτόν, καθώς τό συνέδριον τῶν ἀνόμων, ἤ ἀναξίως ὑποδέχονται αὐτόν, ὡς ὁ φιλάργυρος καί ἐμπαθέστατος Ἰούδας, ἐξεφώνησεν ὡς δίκαιος τόσον φοβεράν καί φρικτήν ἀπόφασιν, ὥστε καί μόνον τό ἄκουσμα αὐτῆς φέρει φρίκην καί τρόμον. Τόσον δέ δικαία εἶναι ἡ ἀπόφασις, ὥστε καθιστᾷ πάντα ἄνθρωπον παντελῶς ἀναπολόγητον.
Ἐάν ὁ Βασιλεύς σου ὁ ἐπίγειος, θέλων νά ἔλθῃ εἰς τόν οἶκόν σου, διά νά σέ εὐεργετήσῃ, ἔστελλε πρῶτον κήρυκα ἀναγγέλλοντα εἰς σέ καί λέγοντα· Ἔρχεται ὁ βασιλεύς σου εἰς τόν οἶκόν σου, διό ἑτοίμασον τά πρός ὑποδοχήν αὐτοῦ, σύ δέ, οὐδόλως περί τούτου φροντίσας, βλέπων τόν βασιλέα ἐρχόμενον, ἤ ἔκλειες τήν θύραν τοῦ οἴκου σου κατά πρόσωπον αὐτοῦ, μή θέλων νά ὑποδεχθῇς αὐτόν, ἤ ἤνοιγες αὐτήν, αὐτός δέ, εἰσελθών, ὄχι μόνον εὕρισκεν ἀκάθαρτον καί κατερρυπωμένον τόν οἶκόν σου, ἀλλά καί ἤκουεν ἀπό τοῦ στόματός σου ὕβρεις καί περιφρονήσεις, ποίαν ἀπολογίαν θά εἶχες τότε, κἄν ὁποιανδήποτε τιμωρίαν ἀπεφάσιζε κατά σοῦ ὁ βασιλεύς ἐκεῖνος;
Ὁ Βασιλεύς ὁ ἐπουράνιος, ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί της γῆς καί πάσης τῆς κτίσεως, θέλει νά ἔλθῃ εἰς τήν ψυχήν σου διά νά σώσῃ αὐτήν, προαναγγέλλει δέ εἰς σέ τόν ἐρχομόν αὐτοῦ διά τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία κηρύττει καί λέγει εἰς σέ· Μετά ἕξ ἡμέρας γίνεται τό Πάσχα, ἑτοίμασον τόν ἑαυτόν σου ἵνα διά τῆς μεταλήψεως τῶν ἁγίων μυστηρίων ὑποδεχθῇς τόν Βασιλέα τῆς δόξης. Σύ δέ, ἀναισθητῶν εἰς τοῦτο τό κήρυγμα ἤ οὐδόλως μεταλαμβάνεις τά μυστήρια ἤ μεταλαμβάνεις αὐτά ἀναξίως, τότε ποίαν ἀπολογίαν ἔχεις κατά τῆς φοβερᾶς ἀποφάσεως, τήν ὁποίαν ἐποίησεν ὁ Θεός σου κατά σοῦ;
Ἀκούσατε λοιπόν πάντες τήν φοβεράν ἀπόφασιν, ἵνα, ἀφοῦ κατανυγῆτε τήν καρδίαν καί ἀφοῦ ἀφήσετε τάς ματαίας προφάσεις, προσέλθητε πρός αὐτόν μετά τῆς πρεπούσης προετοιμασίας. Ἔρχεται τώρα ὁ πολυεύσπλαγχνος Ἰησοῦς καί, θέλων νά εἰσέλθῃ εἰς τόν οἶκον τῆς ψυχῆς ἡμῶν, προσκαλεῖ πάντας λέγων· «Λάβετε, φάγετε· τοῦτό ἐστι τό σῶμά μου. Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτό ἐστι τό αἷμά μου». Ὅσοι δέ ἤ ἀναισθητοῦντες ἀποστρέφονται αὐτόν ἤ τολμῶντες ὑποδέχονται αὐτόν ἀναξίως, αὐτός μέν φεύγει ἀπ’ αὐτῶν, ἐκεῖνοι δέ κατά τήν ὥραν τοῦ θανάτου ζητοῦν αὐτόν, διά νά συγχωρήσῃ τάς ἀνομίας αὐτῶν καί δέν τόν εὑρίσκουν, ἀλλ’ ἀποθνῄσκουν εἰς τάς ἁμαρτίας αὐτῶν. Ἰδού αὐτά τά λόγια τοῦ Κυρίου· «Ἐγώ ὑπάγω καί ζητήσετέ με, καί ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ὑμῶν ἀποθανεῖσθε» (Ἰωάν. η’, 21).
Ἀρχιεπίσκοπος Ἀστραχανίου καί Σταυρουπόλεως
1736 – 1800
Πηγή: «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ». Ἑρμηνεῖαι καί ἠθικαί ὁμιλίαι εἰς τάς κατά Κυριακήν ἀναγινωσκόμενας ἐν τῇ Θεῖα Λειτουργία περικοπάς τῶν Εὐαγγελίων καί τῶν Ἀποστόλων. Διασκευασμένη ὑπό Βίκτωρος Ματθαίου Καθηγουμένου τῆς ἐν Κρονίζῃ, Κουβαρά Ἀττικῆς Ἱεράς καί σεβασμίας Δεσποτικῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος. Ἀθῆναι 1972 (Τόμος Α’, σελ. 395).
Οἱ Εἰκόνες τοῦ κειμένου, ἔχει τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
