1η. Ἀνάλυσι τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, Ι’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, (Ματθ. ιζ’ 14 – 23), ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ», (1980).
Ὁ σεληνιασμός, πού παρουσιάζει φαινόμενα ἐπιληπτικοῦ, εἶναι πραγματικός δαιμονισμός, μέ τή διαφορά ὅτι παρατηρεῖται νά λαμβάνῃ χώραν κατά τό τελευταῖο τέταρτο τῆς Σελήνης, καί μάλιστα ὅταν εἶναι πανσέληνος. Τό ὅτι πρόκειται περί δαιμονισμοῦ, τοῦτο βγαίνει ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ ἀσθενής δαιμονόπληκτος καταλαμβάνεται ἀπό τή μανία τῆς αὐτοκαταστροφῆς, γιατί δέν λειτουργεῖ ὁ λογικός μηχανισμός. Τό δαιμόνιον, ὅπως καί ἀλλαχοῦ τονίζεται, αἰχμαλωτίζει τά δύο εὐγενέστερα κέντρα τοῦ ἀνθρώπου πού εὑρίσκεται μακρυά ἀπό τό προστατευτικό βλέμμα τοῦ Θεοῦ: τό μυαλό καί τήν καρδιά. Ὅταν αὐτά αἰχμαλωτισθοῦν καί ἀχρηστευθοῦν, τότε ὁ δαίμων παίζει καί μέ τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ὡς ὀργανισμοῦ μέ τά ἔνστικτά του. «Πολλάκις», ὀμολογεῖ ὅ πατέρας τοῦ σημερινοῦ δαιμονιζομένου παιδιοῦ, τό παιδί μου «πίπτει εἰς τό πῦρ καί πολλάκις εἰς τό ὕδωρ». Ὁ σατανᾶς, φυσικά, δέν ἐνδιαφέρεται τόσο γιά τή σωματική καταστροφή ἀφοῦ, ἄλλως τε, ὁ τάφος εἶναι ἀνοιχτός γιά ὅλους τούς θνητούς· ἀλλά γιά τήν ψυχική. Τό ὅτι ὠθεῖ πρός ἀφανισμόν τόν ἄνθρωπο καί σάν ζωντανή ὑλική ὕπαρξι, αὐτό ἀποκαλύπτει τό ἄσβεστο μῖσος κατά τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τό ὁποῖον θέλει νά τό ἀφανίσῃ, γιατί, ὡς ἔχον ψυχήν ἀθάνατη, θά ζήσῃ μετά τοῦ Κυρίου τήν αἰώνια μακαριότητα, τήν ὁποίαν ὁ διάβολος ἀπώλεσε γιά πάντα λόγῳ τῆς κακουργίας του.
Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ἑρμηνεύων τή σχετική περικοπή, γράφει ὅτι ὁ σατανᾶς θέλοντας νά συκοφαντήσῃ τά ἔργα τοῦ Δημιουργοῦ, δαιμονίζει τούς ἀνθρώπους κατά τίς ἡμέρες τῆς πανσελήνου, ὥστε ὁ, ὡς ἀσθένεια νευρική ἐκδηλούμενος δαιμονισμός, νά θεωρηθῇ ὅτι δέν ὀφείλεται στόν κρυπτόμενο διάβολο, ἀλλά στήν σελήνη, ἐξ οὐ καί ὁ σεληνιασμός, ἀντί τοῦ δαιμονισμοῦ. Τό ὅτι πρόκειται περί δαιμονισμοῦ στήν προκείμενη περίπτωσι, καταφαίνεται ἐκ τοῦ ὅτι ὁ Χριστός «ἐπετίμησεν αὐτόν» καί «ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ τό δαιμόνιον καί ἐθεραπεύθη ὁ παῖς» ἀπό τή στιγμή τῆς ἐπιτιμήσεως τοῦ σατανᾶ. Ἡ ἐπιτίμησι, πού σημαίνει αὐστηρά διαταγή, ἀπευθύνεται ὄχι πρός τήν ἀσθένεια πού εἶναι μία δυσάρεστη κατάστασι γιά τόν ψυχοσωματικόν ὀργανισμό, ἀλλά στό κακοποιόν, ἐμφωλεῦον στόν ἄρρωστο, πνεῦμα, πού εἶναι πρόσωπο. Ἡ ἐπιτίμησις εἶναι ἀξιωματικῆς ἰσχύος ἀπόδειξι, τοῦ Θεοῦ ἐπιτάσσοντος τόν δαίμονα νά ἐλευθερώσῃ τόν αἰχμάλωτό του, ὅπως πολλαχοῦ τῆς Ἁγίας Γραφῆς παρατηρεῖται: Ματθ. η’ 29. «Τί ἐμοί καί σοί, Ἰησοῦ Υἱέ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες πρό καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» Μιά ἀπόδειξι ὑπάρξεως κακοποιοῦ πνεύματος καί μιά ὁμολογία ὑποδικίας του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, βεβαίας καταδίκης του καί ὁδηγήσεώς του στό πῦρ τό ἐξώτερον. Ματθ. η’. 12.
Ἡ περίπτωσι τοῦ σεληνιαζομένου παιδιοῦ κατά τήν περικοπή τοῦ Εὐαγγελίου, ἦλθε καί πρό τῶν μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι, καί κατά τήν ἴδια τους ὁμολογία, «οὐκ ἠδυνήθησαν ἐκβαλεῖν» τό δαιμόνιον. Ὁ Ἰησοῦς τό ἀπέδωσε στήν ἀπιστία τόσον αὐτῶν ὅσο καί τῆς γενεᾶς ἐκείνης μέσα στήν ὁποῖα ζοῦσαν καί τήν ὁποίαν, ἔτσι, ἐχαρακτήρισε: «ἄπιστον καί διεστραμμένην». Τοῦτο ἑρμηνεύεται ἐκ τοῦ ὅτι οἱ μαθητές εὑρίσκοντο ἀκόμη ὑπό κατήχησιν, ἐπαιδαγωγοῦντο, ἠσκοῦντο, ἕως οὐ ἐχαριτώθησαν «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπιῶν» καί μάλιστα μέχρι τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς ὅπου ὡπλίσθησαν καί μέ θαυματουργικές δυνάμεις, σέ βαθμόν ὥστε καί νεκρούς νά ἀνασταίνουν: Πράξ. θ’ 40. Πράξ. κ’ 9, κ.ἀ. Ἀπαραίτητος προϋπόθεσις εἶναι ἡ πίστι καί τό χάρισμα τό ὁποῖον ἐνεργεῖ μέσῳ τῆς πίστεως, τό θαῦμα. Ταῦτα ἀπουσίαζαν καί ἀπό τό λαό καί ἀπό τούς μαθητές. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος εἶπεν ὅτι «λέγω ὑμῖν, ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσεται· καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμῖν». Προσέθεσεν ὅμως ὅτι ἀπαιτεῖται προσευχή καί νηστεία γιά τήν ἐκδίωξι τοῦ δαιμονίου. Εἶναι ἕνα μέσον, ἕνα ἰσχυρό ὅπλο ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ, προκειμένου νά ἀντιπαλαίσῃ οὐχί πρός τό κακό σάν ψυχική ἀσθένεια, ἀλλά πρός τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἐφεσ. β’. 2 κ.ἀ.
Ἐν πάσῃ περιπτώσει ὁ σαδισμός τοῦ σατανᾶ εἶναι καταφανής, καί καλούμεθα ὅλοι μας νά τόν ἀντιμετωπίσουμε σκληρά μέ τά ὄπλα τῆς στρατιᾶς ἡμῶν τά πνευματικά, Β’ Κορ. στ’ 7, ι’ 4, ἀμυνόμενοι κατά περιστάσεις καί ἐπιτιθέμενοι, μέ τήν ἀπόλυτη πεποίθησι ὅτι ὁ στρατευμένος σατανισμός, ὅσῳ κι’ ἄν ταλαιπωρῇ τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, θά συντριβῇ, γιατί καί κατά τίς οἱεσδήποτε δοκιμασίες του, μέ παραχώρησι Θεοῦ, ὁ πιστός θά νικήσῃ.
(1904 – 1992)
Ἡ Εἰκόνα καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
