2η. Ἀνάλυσι τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, Ι’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, (Ματθ. ιζ’ 14 – 23), ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ», (1980)
Ὁποιαδήποτε καί ἄν εἶναι ἡ ἐξέλιξι τῶν Κοινωνιῶν, ἡ ἐπίτευξι τῶν μέσων τῆς καλοπεράσεως, ἡ πρόσκτησι ποικίλων γνώσεων, ἕνα θά ἀπομένῃ στόν ἄνθρωπο: ἡ ἀδυναμία τοῦ νά πιστέψῃ ὅτι μέ τή λύσι τῶν ὑλικῆς φύσεως προβλημάτων, δηλ. τῆς διατροφῆς, τῆς στέγης, τῶν σκεπασμάτων κλπ. θά ἐνικοῦσε τήν ἀσθένεια, τόν πόνο, τό ἄγχος ἐκ τῆς πλεονεξίας, τόν ἐγωϊσμό, τό φθόνο, τή φιλοπλουτία, καί, παντός, ὅτι ἀποτελεῖ φραγμό γιά τήν πνευματική ζωή καί οἰκοδομή. Ἐνόμισεν ὁ πλανηθεῖς ἄνθρωπος ὅτι ἡ ἐπιστήμη, ἡ κατά κόσμον σοφία, ἡ ὑλική εὐδαιμονία καί κάθε τί πού ἀναφέρεται στό κτηνῶδες ἄμεσα, χωρίς ἔξαρσι τῆς ἀνάγκης πρός ἐπιδίωξιν τῆς ἠθικῆς ἡμερότητος, θά τόν ἔκανε νά κολυμβᾶ σέ πελάγη εὐτυχίας. Θεοποιήσας συγχρόνως τή διάνοιά του ἐλησμόνησε τό Θεό πού τοῦ τήν ἔδωσε. Καί ὁ γελοῖος βλέπει τά ἀποτελέσματα ἐπί τῆς κοινωνικῆς σκηνῆς.
Ἡ ἀνθρωπότης, χωρίς νά εἶναι κλασσικῶς δαιμονισμένη, ἐκαλλιέργησε τό πνεῦμα τοῦ δαιμονισμοῦ σπαραττομένη ἀπό τά πάθη της. Καί δέν σεληνιάζεται μόνον ἅπαξ τοῦ μηνός κατά τήν ὁλοκλήρωσι τοῦ δίσκου τῆς σελήνης, ἀλλά τελοῦσα ὑπό μόνιμον καθεστώς ἀναρχίας καί κακότητος, λόγῳ ἀπουσίας πίστεως στόν Προσωπικό Θεό, τοῦ τεμαχισμοῦ καί τῆς συντριβῆς τῆς ἁλυσίδος τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς καί ἀγάπης εἰδικώτερον, ξηραίνεται ὅπως ὁ σεληνιαζόμενος καί συνεχῶς πάσχει ἀθεραπεύτως. Οἱ σοφοί τῆς εἶπαν ὅτι ἡ ἐπιστήμη ἔφερε τόν ἄνθρωπο στό φεγγάρι, οἱ τεχνολόγοι ὅτι ἐβελτίωσαν καταπληκτικῶς τούς ὄρους τῆς διαβιώσεως, οἱ ψευδοπροφήτες τῆς διαβεβαιοῦν ὅτι στό ἄπειρο πλέον θ’ ἀποκτήσῃ περιουσιακά στοιχεῖα, γιατί θά κατακτήσῃ τό Σύμπαν καί θά τρώγῃ μέ χρυσά κουτάλια, καί ὄχι μόνον θά λύσῃ τό πρόβλημα, ἔτσι τῆς ζωῆς, ἀλλά θά κατανικήσῃ καί τό θάνατο!
Ὅλες αὐτές τίς βλακεῖες πού ἡ πραγματικότης τίς διαψεύδει παταγωδῶς καί τά γεγονότα καγχάζουν εἰς βάρος μιᾶς ἀφελείας, ἄν ὄχι μωρίας ὡρίμων μάλιστα ἀνθρώπων, ἐκμεταλλεύονται οἱ ἔχοντες προσωπικούς λόγους νά ὑποδύωνται τόν ἄθεον ὑλισταί καί νά κρατοῦν μιά Γενεά σέ πνευματική ὑπανάπτυξι καί σέ πεῖσμα τῶν εὐαγγελικῶν ἀξιῶν τίς ὁποῖες συκοφαντοῦν συστηματικῶς, μέ ἀποτέλεσμα τή θρησκευτική ἀδιαφορία, τήν ἠθική χαλάρωσι καί παρακμή, τή χλεύη κατά παντός ἀληθοῦς, καλοῦ, ὡραίου καί ἀγαθοῦ. Ἔτσι, τήν πρός τόν Θεό πίστι ἀντικαθιστᾶ ὁ ἐφιαλτικός σατανισμός, τήν καλωσύνη ὁ φθόνος, τήν ἐλπίδα ἡ ἀγωνία καί τό ἄγχος, τήν εὐαγγελική ἐγκράτεια ὁ ἠθικός ἐκτραχηλισμός, τήν εὐπρέπεια λόγων καί ἔργων ἡ κάθε εἴδους ἐμετική ἀσχημία, τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου ἡ χυδαιότης, τή σεμνότητα ἡ ἀναιδής ἐλευθεριότης, τά τῆς αἰσθητικῶς ἀνωτέρας ποιότητος ἄσματα ἀντικαθιστοῦν τά ὀγκανίσματα καί γρυλλίσματα μετά κατσικοβελασμάτων, πού εἶναι προϊόντα τῶν χοιρανθρώπων καί ἀφρικανῶν ἡμιβαρβάρων λαῶν σέ στενούς καί δημοσίους χώρους, ἡ δέ πορνογραφία καί κοπρολογία τῶν «λογάδων καλλιτεχνῶν» δέν ἔχει φραγμούς καί συμπληρώνει τά καλλιτεχνικά ἐδέσματα γιά τούς κολασμένους. Καί ὅλ’ αὐτά, γιατί ἡ ἀποσύνδεσις ἀπό τό Θεό, ἡ περιφρόνησι τῶν παραδοσιακῶν μας κληρονομιῶν πού ἐξευγενίζουν τά ἤθη, καί ἡ ζωή τοῦ Σαρδανάπαλου ἐτυποποίησαν ὄντα μέ πρόσωπον ἀνθρώπου καί γνώμη διαβολική, ὡς θά ἔλεγε καί σήμερα ὁ Μηνιάτης ἀπό τοῦ ἐπισήμου ἄμβωνος.
Καί ὁ μέν σεληνιαζόμενος τοῦ Εὐαγγελίου πού ἐδεινοπάθει καί εἶχε τάσεις πρός αὐτοκτονίαν, ἐθεραπεύθη ὑπό τοῦ Ἰησοῦ, ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου. Ποιός ὅμως αὐτή τήν ἄπιστη καί διεστραμμένη σύγχρονη γενεά, αὐτή τήν ἀνερμάτιστη Κοινωνία, θ’ ἀπαλλάξῃ ἀπό τή φοβερή νόσο πού τή δέρνει, καί ἡ ὁποία ἁπλοῦται ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα καί τείνει νά νεκρώση πνευματικῶς καί σωματικῶς τήν ἀνθρωπότητα, τήν ὁποία καί ὀργανικῶς ἐκφυλίζει, ὥσπου νά αὐτοκαταστραφῇ μέ τό δρόμο πού πῆρε;
Κοσμοθεωρητικά διδάσκεται ἡ ἀθεΐα, προσβάλλεται ἡ θεότης τοῦ Χριστοῦ μετά μανίας καί λύσσῃς πολλῆς ἀπό τούς μαρξιστές καί ὑλιστές καί αὐτῆς τῆς λεγομένης ἀστικῆς Τάξεως μέ τόν πλοῦτο της, τά αὐτοκίνητά της, τάς ἐφαμάρτους ποικιλίας της, τούς ἐξ ἴσου μετά τῶν μαρξιστῶν καγχασμούς της εἰς βάρος τῆς θρησκείας τοῦ Ἐσταυρωμένου καί τῆς Ἐκκλησίας του, λές καί ἔχουν προσωπικά μαζί του. Ἀμφισβητεῖται καί θεωρεῖται παραμύθι ἡ περί ἀθανασίας τῆς ψυχῆς διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως καί ἡ περί Κρίσεως καί ἀνταποδόσεως δογματική του ἀλήθεια πού θά ἐπαναφέρη τήν διασαλευθεῖσαν ἠθική τάξι. Τάξεις ὁλόκληροι ἐξεγείρονται ἐναντίον ἀλλήλων καί τό φαινόμενον τοῦ καθολικοῦ σχεδόν δαιμονισμοῦ τῶν ἀποστατῶν τρομάζει κάθε σοβαρό μελετητῆ τῆς καταστάσεως, κάθε πνευματικόν ἄνθρωπο γιά τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος. Ὁ ἀφηνιασμός τῆς Νεολαίας, τῆς ὁποίας τήν ξετσιπωσιά καί τή θρασύτητα δικαιολογοῦν ὡς εἰλικρίνεια, τήν ὁδηγεῖ στήν ἄβυσσο τῆς ἀπωλείας. Λοιπόν; Ποιά Κοινωνία θά σπαράξῃ καί θά φωνάξῃ ὅπως ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ: «Κύριε, ἐλέησον μου τόν υἱόν ὅτι σεληνιάζεται καί κακῶς πάσχει» ὅταν ἠθικά ἡ ἰδία νοσῇ σοβαρά λόγῳ τῆς προκεχωρημένης σήψεως; Τό ἄθεον Κράτος; Ἡ ὑπνώττουσα Διοικοῦσα Ἐκκλησία; Οἱ πλεῖστοι τῶν Ἱεροκηρύκων πού ἀσχολοῦνται μέ τό χτένισμα τῶν γενίων – ἄν ἔχουν – τῶν Γερόντων τους πρός δεσποτοποίησιν; Ἤ αἱ χιλιάδες τῶν λαϊκῶν θεολόγων μας πού θά ἠμποροῦσαν νά σείσουν μέ τήν μαρτυρία τους τόν τόπο; Τούς λείπει τό ἡρωϊκό στοιχεῖο.
(1904 – 1992)
Ἡ Εἰκόνα καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
