«Ὦ γενεά ἄπιστος…»

            Σύντομο κήρυγμα ἐπί τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς Δ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ἢ Ἅγιου Ἰωάννη τῆς κλίμακος (Μᾶρκ. 9, 17 – 31), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΚΥΡΙΑΚΗ». (σελ. 370).

«Ὦ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Μᾶρκ. 9, 19)

            Ἦταν, ἀγαπητοί, ἕνας πατέρας. Πατέρας δυστυχισμένος. Τό παιδί του ἔπασχε. Ἀπό τί; Ἀπό ἀρρώστια; Μακάρι νά εἶχε κάποια ἀρρώστια. Καί ἡ πιό φοβερή ἀρρώστια μικρή εἶνε μπροστά στό κακό πού εἶχε βρεῖ τό παιδί. Τό παιδί ἦταν δαιμονισμένο. Ναί, δαιμονισμένο. Δαίμονας εἶχε κυριεύσει τό παιδί καί τό βασάνιζε. Δέν ἄκουγε. Δέ μιλοῦσε. Κουφό καί ἄλαλο ἦταν. Κ’ ἐκεῖ πού φαινόταν ἥσυχο, τό ἔπιανε ξαφνικά κρίσι. Φρικτό τότε θέαμα παρουσίαζε. Ἔπεφτε κάτω, σπαρταροῦσε σάν τό ψάρι πού βγάζει ὁ ψαρᾶς ἀπό τή θάλασσα, ἔβγαζε ἀφρούς ἀπό τό στόμα, ἔτριζε τά δόντια, γινόταν σά νεκρό. Δύσκολα ἐρχόταν στίς αἰσθήσεις του. Ἔπρεπε νά τό φυλᾶνε, γιατί, ὅταν ξαφνικά ἐρχόταν ἡ κρίσι καί δέν ἦταν κανείς κοντά του, μποροῦσε νά πέσῃ στή φωτιά ἤ στό νερό καί νά καῇ ἤ νά πνιγῇ. Δυστυχισμένο παιδί! Ἀλλά πιό δυστυχισμένος ἦταν ὁ πατέρας, πού τό ἔβλεπε καί καιγόταν. Τί δέν θά ‘δίνε γιά νά γίνῃ καλά τό παιδί του! Μά κανένας γιατρός τοῦ κόσμου δέν μποροῦσε νά γιατρέψῃ τό δαιμονισμένο παιδί.

* * *

            Αὐτός ὁ πατέρας παίρνει τώρα τό παιδί του καί τό φέρνει στούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ καί τούς παρακαλεῖ νά τό κάνουν καλά. Γιά νά γίνῃ ὅμως τό θαῦμα, ἔπρεπε νά ὑπάρχῃ πίστι. Ὁ πατέρας θά ἔπρεπε νά πιστεύῃ στή δύναμι τοῦ Χριστοῦ. Πίστευε; Πίστευε. Γι’ αὐτό καί ἔφερε τό παιδί του. Ἀλλά ἡ πίστι του ἦταν πολύ μικρή. Εἶχε ἀμφιβολίες. Σκεπτόταν· ἆρα γε θά μπορέσῃ νά κάνῃ καλά τό παιδί του ὁ Χριστός;… Δέν θά ‘πρεπε νά ὑπάρχῃ καμμιά ἀμφιβολία στήν καρδιά του, γιατί ὁ τόπος βούιζε ἀπό τά θαύματα πού εἶχε κάνει ὁ Χριστός. Θαύματα χιλιάδες. Θαύματα πιό μεγάλα ἀπό τό θαῦμα πού ζητοῦσε νά γίνῃ. Ὄχι ἕνα δαιμόνιο, ἀλλά πολλά δαιμόνια εἶχε βγάλει ὁ Χριστός. Καί ὅμως ὁ πατέρας δέν πίστευε μέ ὅλη του τήν καρδιά. Ἦταν κι αὐτός ἕνας ἀπό τούς πολλούς Ἰουδαίους πού, ἐνῷ ἔβλεπαν καθημερινῶς θαύματα, δέν πίστευαν στό Χριστό καί δέν τόν ἀκολουθοῦσαν. Ὅλο ἀμφιβολίες εἶχαν κι ὅλο ἐρωτήσεις ἔκαναν. Ὅλο καί πιό μεγάλα θαύματα ἤθελαν νά βλέπουν. Τίποτε δέν τούς ἱκανοποιοῦσε. Τίποτε δέν τούς ἔπειθε. Φαρμάκι ἔσταζε ἡ γλῶσσα τους. Ἦταν σάν τούς προγόνους τους, πού ὁ Θεός τούς εὐεργετοῦσε κάθε μέρα, ἔβγαζε νερό ἀπό τό βράχο, ἄνοιγε τά οὐράνια καί τούς ἔβρεχε μάννα, τροφή καθαρή καί ἐκλεκτή, μά αὐτοί ἐξακολουθοῦσαν νά εἶνε τό ἴδιο γογγυσταί καί ἀχάριστοι.

            Καί ὁ Χριστός, βλέποντας τήν ἀπιστία τοῦ πατέρα καί ὅλων τῶν ἄλλων Ἰουδαίων, βλέποντας τή σκληρή τους καρδιά, πού τίποτε δέν μποροῦσε νά τή μαλακώσῃ, λυπᾶται, ἀναστενάζει, ἀγανακτεῖ καί λέει τά φοβερά τοῦτα λόγια· «Ὦ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι;» (Μᾶρκ. 9, 19). Ὁ Χριστός λυπᾶται καί ὑποφέρει τόσο πολύ ἀπό τήν ἀπιστία τῶν Ἰουδαίων, ὥστε προτιμᾷ τό θάνατο, παρά νά μένῃ μέσα σέ τέτοιο λαό, ἄπιστο, διεφθαρμένο καί ἀχάριστο.

* * *

            «Ὦ γενεά ἄπιστος». Τά φοβερά αὐτά λόγια, πού εἶπε ὁ Χριστός γιά τούς Ἰουδαίους, δυστυχῶς ταιριάζουν καί σ’ ἐμᾶς. Γιατί κ’ ἐμεῖς εὐεργετηθήκαμε ἀπό τό Χριστό, καί πιό πολύ ἀπό τούς Ἰουδαίους. Σ’ αὐτούς ἔδωσε μάννα· σ’ ἐμᾶς δίνει τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, τό τίμιο αἷμα του καί τό ἄχραντο σῶμα του, τή θεία Κοινωνία. Σ’ ἐμᾶς ἔδειξε ἀγάπη, πού δέν ὑπάρχει μέτρο νά μετρηθῇ. Εἴδαμε θαύματα πιό πολλά καί πιό μεγάλα ἀπ’ ὅ,τι εἶδαν τά μάτια τῶν Ἰουδαίων. Ἀμφιβάλλετε; Ἀνοῖξτε τούς βίους τῶν ἁγίων κ’ ἐκεῖ θά δῆτε θαύματα ἀναρίθμητα, πού ἔκαναν οἱ μάρτυρες καί οἱ ἅγιοι μέ τή δύναμι τοῦ Χριστοῦ. Καί κάνουν καί μέχρι σήμερα. Πηγαίνετε στήν Κεφαλλονιά, καί θά δῆτε πῶς ὁ ἅγιος Γεράσιμος διώχνει δαιμόνια καί θεραπεύει τούς δαιμονισμένους. Πηγαίνετε στά μοναστήρια καί στά ἱερά προσκυνήματα, καί θά δῆτε τί θαύματα κάνουν στούς πιστούς οἱ ἅγιοι. Καί δέν εἶνε μόνο οἱ βίοι τῶν ἁγίων πού μιλοῦν γιά θαύματα. Ὑπάρχει κι ἄλλο βιβλίο. Εἶνε τό βιβλίο τῆς ζωῆς κάθε χριστιανικῆς οἰκογενείας. Ῥώτησε, παιδί μου, τόν πατέρα σου, τόν παπποῦ, τή γιαγιά, τούς συγγενεῖς καί φίλους, πού ἄσπρισαν τά μαλλιά τους καί εἶδαν βάσανα πολλά στόν κόσμο τοῦτο, καί θά σοῦ ποῦν μέ δάκρυα στά μάτια, ὅτι ἦρθαν στιγμές πού κινδύνευσαν τρομερά. Ἀλλά τήν τελευταία στιγμή κάποιο χέρι ἀόρατο τούς ἔσωσε. Τούς ἔσωσε ὁ Χριστός. Κάθε χριστιανική οἰκογένεια ἔχει τά θαύματά της. Καί ἄν, παιδί μου, ἀνοίξῃς ἕνα ἄλλο βιβλίο, πολύ μεγαλύτερο, πού περιγράφει τή ζωή τοῦ ἔθνους πού λέγεται Ἑλλάς, ἐκεῖ θά δῇς, ὅτι ἡ ἱστορία τοῦ μικροῦ καί πολυβασανισμένου αὐτοῦ ἔθνους εἶνε ἱστορία θαυμάτων.

            Ἒ λοιπόν, ὕστερα ἀπό τόσα θαύματα θά ἔπρεπε ὅλοι οἱ Ἕλληνες νά πιστεύουμε στό Χριστό. Καί σᾶς ἐρωτῶ· Πιστεύουμε; «Τό δέντρο ἀπό τόν καρπό φαίνεται», εἶπε ὁ Χριστός (πρβλ. Ματθ. 12, 33). Καί ἡ πίστι μας ἀπό τά ἔργα μας φαίνεται. Καί τά ἔργα μας δέν δείχνουν πίστι. Ἡ πίστι μας δέν εἶνε ζωντανή, δέν ἔχει μέσα φωτιά καί δύναμι. Εἶνε μιά πίστι χλιαρή, πού δέν διαφέρει πολύ ἀπό τήν ἀπιστία. Ἄν πιστεύαμε, ὅπως οἱ πατέρες μας, θ’ ἀκούγαμε τήν Κυριακή τήν καμπάνα τῆς Ἐκκλησίας καί θά λέγαμε· μᾶς καλεῖ ὁ Θεός. Καί κανείς μας δέν θά ἔλειπε ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἄν πιστεύαμε, θά τηρούσαμε τή νηστεία τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς καί πρό παντός τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἄν πιστεύαμε, θά τρέχαμε στήν ἐξομολόγησι καί μέ δάκρυα στά μάτια θά λέγαμε τά κρίματά μας. Ἄν πιστεύαμε, δέν θά ἀδικοῦσε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, δέν θά ἔκλεβε καί δέν θά ἀπατοῦσε τό γείτονά του, δέν θά ἀτίμαζε τό σπίτι του, δέν θά προσέβαλλε τήν προσωπική του τιμή. Ἄν πιστεύαμε, θά ἤμασταν δίκαιοι καί ἐλεήμονες. Ἄν πιστεύαμε, δέν θά βλαστημούσαμε τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Θεοῦ, πού τρέμουν καί οἱ δαίμονες ἀκόμη. Αὐτή ἡ διαφθορά καί ἡ ἀσέβεια μικρῶν καί μεγάλων, αὐτή ἡ ἀδικία καί ἀσπλαχνία καί θηριωδία, εἶνε ἀποτέλεσμα τῆς ἀπιστίας.

* * *

            Τί πρέπει νά κάνουμε; Νά μείνουμε σ’ αὐτή τήν ἐλεεινή κατάστασι; Νά καταντήσουμε τελείως ἄπιστοι καί ἄθεοι; Ὄχι, ἀγαπητοί. Νά μιμηθοῦμε τόν πατέρα τοῦ δυστυχισμένου παιδιοῦ τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Νά συναισθανθοῦμε τήν ἀπιστία μας. Νά πέσουμε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί μέ δάκρυα ὁ καθένας ἀπό μᾶς νά τοῦ πῇ· «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» (Μᾶρκ. 9, 24). Χριστέ, βοήθησέ με νά διώξω ἀπ’ τήν καρδιά μου κάθε ἀμφιβολία, κάθε δισταγμό, καί νά γίνω ἕνας πιστός μαθητής σου, πού νά μείνω κοντά σου αἰώνια. Χριστέ, «βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».