Κυροῦ Νικηφόρου Θεοτόκη, Ἀρχιεπισκόπου Ἀστραχανίου καί Σταυρουπόλεως
Ὅταν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, βλέποντες ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέχεται τούς τελώνας καί ἁμαρτωλούς καί μετ’ αὐτῶν συναναστρέφεται καί συντρώγει, ἐγόγγυζον κατ’ αὐτοῦ λέγοντες· «Οὗτος ἁμαρτωλούς προσδέχεται καί συνεσθίει αυτοῖς» (Λουκ. ιε’, 2), τότε ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ἀνοίξας τόν θησαυρόν τῶν παραβολικῶν αὐτοῦ λόγων, ἀπήντησεν εἰς τόν ἄδικον αὐτῶν γογγυσμόν καί ἔφραξε τά ἀπύλωτα αὐτῶν στόματα. Εἶπε πρῶτον πρός αὐτούς τήν ἀγαλλίασιν τοῦ ποιμένος διά τήν εὕρεσιν τοῦ ἀπολωλότος αὐτοῦ προβάτου καί τήν χαράν τῆς γυναικός, ὅταν εὗρε τήν ἀπολεσθεῖσαν δραχμήν αὐτῆς, ἐπιβεβαιώσας ὅτι καί ὁ οὐρανός καί οἱ ἄγγελοι χαίρουν διά τήν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ· ἔπειτα ἐξεφώνησε καί τήν θαυμασίαν παραβολήν τοῦ σήμερον ἀναγνωσθέντος Εὐαγγελίου. (Λουκᾶ ΙΕ’, 11 – 32, ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ). Δι’ αὐτῆς δέ ὁ φιλανθρωπότατος Ἰησοῦς τρία πράγματα παρέστησεν εἰς ἡμᾶς· τήν κατάστασιν τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως τόν κανόνα καί τῆς εὐσπλαγχνίας αὐτοῦ τό μέγεθος Ταῦτα δέ γίνονται εἰς ἡμᾶς καταληπτά, ἐάν προσηλώσωμεν τόν νοῦν εἰς τήν ἐξήγησιν τῶν σήμερον ἀναγνωσθέντων παραβολικῶν λόγων.
Διά τῆς μετανοίας καί ἐπιστροφῆς τοῦ ἀσώτου παρέδωκεν εἰς ἡμᾶς ὁ Θεάνθρωπος τόν τύπον καί κανόνα τῆς ἀληθινῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως. Ἐάν περιερευνήσωμεν τοῦτον τόν κανόνα καί στοχασθῶμεν τόν τρόπον διά τοῦ ὁποίου ἡμεῖς τήν σήμερον μετανοοῦμεν καί ἐξομολογούμεθα, εὑρίσκομεν τόσην διαφοράν μεταξύ αὐτῶν, ὅσην ἔχει ὁ οὐρανός ἀπό τῆς γῆς. Ἀρχή τῆς μετανοίας τοῦ ἀσώτου εἶναι τό «εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών»· ἀληθῶς δέ τοῦτο εἶναι ἡ πρώτη ἀρχή τῆς ἀληθινῆς μετανοίας, χωρίς δέ τοῦτο οὐδείς ἔρχεται εἰς μετάνοιαν· διότι, ἐάν δέν γνωρίσῃς τάς ἁμαρτίας σου, πῶς δύνασαι νά μετανοήσῃς; ἐάν δέν συλλογισθῇς ὅσα ἔπραξας, πῶς δύνασαι νά γνωρίσῃς τάς ἁμαρτίας σου; ἐάν δέν συνάξῃς τόν νοῦν σου καί ἀφιερώσῃς αὐτόν εἰς τήν ἔρευναν τοῦ ἑαυτοῦ σου, πῶς δύνασαι νά ἀναλογισθῇς τάς πράξεις σου;
Ὁ ἄσωτος ἀποχωρήσας τόν νοῦν αὐτοῦ ἀπό τῶν λογισμῶν τῆς ἀσωτείας περιέκλεισεν αὐτόν εἰς τήν θεωρίαν καί ἔρευναν τῆς ἰδίας καταστάσεως· ἐξερευνῶν δέ τήν ἰδίαν αὑτοῦ κατάστασιν, τούς λόγισμούς δηλαδή, τά λόγια καί τάς πράξεις αὑτοῦ, εἶδεν εὐθύς πάσας τάς ἀνομίας αὑτοῦ· ὅθεν ἐγνώρισε ποῖον παρώργισεν, ἀπό ποῖον ἐχωρίσθη, πόθεν ἐξέπεσε καί ποῦ κατεποντίσθη· εἶδε τόν βόρβορον τῶν ἀνομιῶν αὐτοῦ καί ᾐσθάνθη τήν δυσωδίαν τῶν ἁμαρτιῶν αὑτοῦ, τήν στέρησιν τῆς θείας χάριτος καί τήν ἀπώλειαν τῆς ψυχῆς αὑτοῦ. «Εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών», ἐσυλλογίσθη τήν ἀθῳότητα καί ἀρετήν τῆς πρώτης καταστάσεως αὑτοῦ καί ἀνεμνήσθη τήν δόξαν καί τιμήν καί τά θεῖα ἀγαθά, τά ὁποῖα ἀπολαμβάνουν ἐν ἀφθονίᾳ πάντες οἱ εἰς τόν Θεόν δουλεύοντες καί μετ’ αὐτοῦ διαμένοντες.
Ἡ σύγκρισις αὐτή τῆς πρώτης καταστάσεως, τῆς ἁγίας, καί τῆς δευτέρας τῆς ἁμαρτωλοῦ ἔπληξε καιρίως τήν ναρκωμένην καρδίαν τοῦ ἀσώτου καί ἔφερεν εἰς τό στόμα αὐτοῦ ταῦτα τά κατανυκτικά λόγια· «πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι!» (Λουκ. ιε’, 17). Ταῦτα δέ εἶναι σύμφωνα μέ τούς λόγους τούς ὁποίους ὁμίλησεν ὁ Θεός διά τοῦ προφήτου Ἡσαΐου· «Τάδε λέγει Κύριος· ἰδού οἱ δουλεύοντές μοι φάγονται, ὑμεῖς δέ πεινάσετε· ἰδού οἱ δουλεύοντές μοι πίονται, ὑμεῖς δέ διψήσετε· ἰδού οἱ δουλεύοντές μοι εὐφρανθήσονται, ὑμεῖς δέ αἰσχυνθήσεσθε· ἰδού οἱ δουλεύοντές μοι ἀγαλλιάσονται ἐν εὐφροσύνῃ, ὑμεῖς δέ κεκράξεσθε διά τόν πόνον τῆς καρδίας ὑμῶν καί ἀπό συντριβῆς πνεύματος ὑμῶν ὀλολύξετε» (Ἡσ. ξε’ 13 – 14).
Εἴπατε εἰς ἐμέ τώρα, ποῖος ἐξ ἡμῶν τήν σήμερον βάλλει ἀρχήν τῆς μετανοίας αὐτοῦ τήν ἐπιστροφήν τοῦ νοός αὐτοῦ εἰς τήν ἐξέτασιν τῆς ἰδίας ζωῆς καί πολιτείας; ποῖος, λέγω, θέλων νά μετανοήσῃ, ἀποσπᾷ πρῶτον τόν νοῦν αὑτοῦ ἀπό τῶν σαρκικῶν καί κοσμικῶν διαλογισμῶν καί ἐνθυμήσεων καί ἔπειτα ἐρευνᾷ τήν συνείδησιν αὐτοῦ καί συλλογίζεται ὅσα ἥμαρτε κατά διάνοιαν, ὅσα διά λόγου, ὅσα διά τῶν πράξεων; ποῖος συλλογίζεται ὅτι διά τάς ἁμαρτίας αὐτοῦ ἐγένετο ἀνάξιος τῆς θείας βασιλείας καί ὑπόδικος τῆς αἰωνίου κολάσεως; ποῖος συγκρίνει τήν κατάστασιν αὐτοῦ μετά τῆς ζωῆς καί μακαριότητος τῶν δικαίων; Οὐδείς· τήν σήμερον καθείς βάλλει ἀρχήν καί θεμέλιον τῆς μετανοίας αὐτοῦ ταῦτα τά λόγια· ὑπάγω εἰς τόν πνευματικόν, ἵνα ἐξομολογηθῶ.
Ἄνθρωπε, τί πράττεις; ἐάν ἐπρόκειτο νά ὑπάγῃς εἰς τινα τῶν μεγάλών ἀρχόντων, διά νά ζητήσῃς συγχώρησιν διά τό κατ’ αὐτοῦ σφάλμα σου, ἆρά γε ἐτόλμας νά ἔλθῃς πρός αὐτόν οὕτως ἀνετοίμως καί ἀπερισκέπτως; ἔλεγες ἆρά γε καί τότε, ὑπάγω εἰς τόν ἄρχοντα, ἵνα φανερώσω τό σφάλμα μου; Ὄχι· πολλοί στοχασμοί πρῶτον θά ἀνέβαινον εἰς τόν νοῦν σου περί τοῦ βάρους τοῦ σφάλματός σου, ἔπειτα πολύ θά ἐσκέπτεσο περί τοῦ πῶς θά παρασταθῇς ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος καί πολλήν προετοιμασίαν θά ἔκαμνες τῶν λόγων, τούς ὁποίους ἐπρόκειτο νά εἴπῃς ἐνώπιον αὐτοῦ καί νά ζητήσῃς τήν συγχώρησιν· πολύς δέ καί μεγάλος φόβος θά ἔπιπτεν εἰς τήν καρδίαν σου, μήπως ἀντί συγχωρήσεως λάβῃς τιμωρίαν.
Μέλλων δέ νά παρασταθῇς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τοῦ δημιουργοῦ καί ἐξουσιαστοῦ πάσης τῆς κτίσεως, τοῦ δικαίου καί φοβεροῦ Κριτοῦ, διά νά ἐξομολογηθῇς ἐνώπιον αὐτοῦ τάς ἀνομίας σου καί ὀμολογήσῃς ὅτι παρέβης τάς ἐντολάς αὐτοῦ καί ζητήσῃς παρ’ αὐτοῦ τήν συγχώρησιν τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτιῶν σου, τολμᾷς καί ἔρχεσαι χωρίς νά συλλογισθῇς πρότερον οὔτε τόν ἀριθμόν οὔτε τό βάρος τῶν ἁμαρτημάτων σου οὔτε τό τί νά εἴπῃς οὔτε διά ποίων λόγων νά ζητήσῃς τήν συγχώρησιν; Αὐτό, τό ὁποῖον λέγεις, «ὑπάγω, ἵνα ἐξομολογηθῶ», χωρίς ἄλλης τινός σκέψεως καί προετοιμασίας, δέν εἶναι ἀρχή μετανοίας, ἀλλ’ ἀπερισκεψία καί αὐθάδεια καί περιφρόνησις τῆς σωτηρίας σου.
Στρέψατε πάλιν τούς ὀφθαλμούς σας εἰς τῆς μετανοίας τόν τύπον· στοχασθῆτε, λέγω, τί ἔπραξεν ὁ ἄσωτος μετά τήν πρώτην προετοιμασίαν, τήν ὁποίαν ἠκούσατε· «ἀναστάς», εἶπε, «πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου» (Λουκ. ιε’, 18). Ἀκούεις; «ἀναστάς», εἶπε· καί μή νομίσῃς ὅτι ἐκάθητο καί διά τοῦτο εἶπεν «ἀναστάς», διότι αὐτός δέν ἦτο καθήμενος ἐπί τήν πέτραν τῆς ἀρετῆς, ἀλλά πεσμένος ἦτο καί κατακείμενος εἰς τῆς ἁμαρτίας τό βάραθρον· σημαίνει δέ τό «ἀναστάς» τήν ἀπόφασιν τῆς φυγῆς καί τῆς τελείας ἀποχῆς ἀπό τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πρός τόν Θεόν ἐπιστροφῆς αὐτοῦ· διό, εἰπών τό «ἀναστάς», προσέθηκεν εὐθύς καί τό «πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου». Ἄκουσον δέ πῶς προητοίμασε καί τά λόγια τῆς ἐξομολογήσεως αὐτοῦ· «καί ἐρῶ αὐτῷ· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου καί οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου»· ἀκόμη δέ καί τά λόγια, διά τῶν ὁποίων ἐζήτησε παρά Θεοῦ τήν συγχώρησιν, «ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου».
Λέγομεν ἆρά γε ἡμεῖς πρός τῆς ἐξομολογήσεως τό «ἀναστάς» τοῦ ἀσώτου; δηλαδή ἀποφασίζομεν πρό τῆς ἐξομολογήσεως τήν τελείαν ἀποχήν τῶν ἁμαρτημάτων; Ὄχι· ἀλλ’ οὗτος μέν, ὅταν λέγῃ, Ὑπάγω, ἵνα ἐξομολογηθῶ, κρατεῖ σφιγκτά εἰς τάς χεῖρας αὐτοῦ τό ξένον πρᾶγμα· ἐκεῖνος δέ ἀσφαλίζει ἀκριβῶς εἰς τήν καρδίαν αὐτοῦ τό μῖσος καί τόν φθόνον· ὁ ἄλλος ἔχει εἰς τό στόμα τήν κατάκρισιν τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ· οὗτος δέν χωρίζεται ἀπό τῆς παρανόμου γυναικός· ἐκεῖνος συναναστρέφεται ἀκόμη τά πρόσωπα τά ἐξεγείροντα τῆς σαρκός τάς ἐπιθυμίας. Πρίν τῆς ἐξομολογήσεως οὔτε μελέτη καί ἐνθύμησις τῶν ἁμαρτιῶν γίνεται οὔτε ἀπόφασις τελείας ἀποχῆς ἀπό τῆς ἀνομίας οὔτε προετοιμασία τῶν λόγων τῆς ἐξομολογήσεως οὔτε ἄλλο τι τῶν ὅσων εἶναι ἀναγκαῖα διά τήν μετάνοιαν καί ἐξομολόγησιν· ἐρχόμεθα δέ εἰς τόν πνευματικόν πατέρα πολλάκις κατ’ αὐτήν τήν ἐσχάτην ἡμέραν τῆς νηστείας, εὑρίσκομεν δέ αὐτόν προθυμούμενον μέν ἵνα εὐαρεστήσῃ πᾶν τό πλῆθος τῶν ἀναμενόντων νά ἐξομολογηθοῦν, ἔχοντα ὅμως καί τόν νοῦν συγκεχυμένον ὑπό τῆς παρατεταμένης προσοχῆς καί τήν γλῶσσαν ἄτονον ὑπό τῶν πολλῶν νουθεσιῶν.
Παρασταθέντες δέ ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ, περιμένομεν ὅπως ἐρευνήσῃ αὐτός τά βάθη τῆς καρδίας ἡμῶν καί ἐρωτήσῃ εἰς ποῖα ἁμαρτήματα περιεπέσαμεν καί πόσας φοράς καί πότε καί τάς λοιπάς τῆς ἁμαρτίας περιστάσεις· περιμένομεν ἵνα αὐτός βάλῃ εἰς τό στόμα ἡμῶν καί τήν ὑπόσχεσιν τῆς ἀποχῆς τῶν ἁμαρτιῶν καί τῆς μετανοίας τά λόγια ὡσάν νά μή ἔχομεν οὔτε νοῦν οὔτε θέλησιν οὔτε λόγον οὔτε στόμα. Ὦ! πόσον ἀμφίβολος εἶναι ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν μετά τήν τοιαύτην ἐξομολόγησιν, ἄν καί ὁ πνευματικός πατήρ μετά κατανύξεως ἀναγινώκῃ τήν συγχωρητικήν εὐχήν! Ὦ! καί πῶς μετά τήν τοιαύτην μετάνοιαν καί ἐξομολόγησιν τολμῶντες πλησιάζομεν εἰς τό θυσιαστήριον τοῦ Θεοῦ καί μεταλαμβάνομεν τῶν ἁγίων καί φρικτῶν μυστηρίων;
Ἀλλ’ ὁ Θεός, λέγεις, εἶναι ἀπειροεύσπλαγχνος· ἀκόμη μακράν ἀπ’ αὐτοῦ ἀπεῖχεν ὁ ἄσωτος καί αὐτός ἔτρεξε καί ἦλθε πρός αὐτόν καί ἔπεσεν ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί κατεφίλησεν αὐτόν· ἔπειτα ἔδωκεν εἰς αὐτόν πάντα τά θεῖα αὐτοῦ χαρίσματα καί αὐτόν τόν μόσχον τόν σιτευτόν. Ναί, ἀληθῶς ταῦτα πάντα εἶναι ἀληθῆ καί βέβαια, ἀλλά πόθεν ἔμαθες ταῦτα; Ταῦτα ἔμαθες ἐκ τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου. Διατί λοιπόν ἀναγινώσκεις ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ μόνον τήν ἀπόδειξιν τῆς ἀπείρου εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ καί δέν βλέπεις καί τόν τρόπον τῆς μετανοίας τοῦ ἁμαρτωλοῦ;
Ἤκουσας ὅτι ὁ Θεός ἔδειξεν ἄπειρον εὐσπλαγχνίαν εἰς τόν ἄσωτον, ἀλλ’ ἤκουσας καί τό πῶς ὁ ἄσωτος ἐπέτυχε τοῦ τοιούτου ἐλέους· ἤκουσας ὅτι ἦλθεν εἰς ἑαυτόν, ὅτι ἐσυλλογίσθη πρῶτον τάς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ὅτι ἐλυπήθη διά τήν στέρησιν τῆς χάριτος, ὅτι προητοίμασεν ἑαυτόν εἰς τήν μετάνοιαν καί ἐξομολόγησιν, ὅτι ἐγκατέλειψε τήν ἁμαρτίαν καί ἐπέστρεψεν εἰς τόν Θεόν· ἐάν βλέπῃς μόνον τό ἔλεος τῆς εὐσπλαγχνίας καί παραβλέπῃς τήν προετοιμασίαν τῆς μετανοίας, ὁμοιάζεις ἐκεῖνον τόν ἄνθρωπον, ὅστις βλέπει μόνον μίαν βαθμίδα (ἕνα σκαλοπάτι) τῆς κλίμακος, τήν ἀνωτάτην, τάς δέ ἄλλας παραβλέπει· ὅθεν, ἐκτείνων τόν πόδα αὐτοῦ διά νά ἀναβῇ ἀμέσως εἰς τήν ἐπάνω βαθμίδα, ἀντί νά ἀναβῇ, πίπτει καί κατακρημνίζεται.
Ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρος· ἐκείνους ὅμως ὁ Θεός εὐσπλαγχνίζεται, ὅσοι γίνονται ἄξιοι τῆς εὐσπλαγχνίας αὐτοῦ. Ἐάν μετανοήσῃς ὡς ὁ ἄσωτος, λαμβάνεις τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καί ὅσα θεία χαρίσματα ἔλαβεν ἐκεῖνος. Ἐλθέ πρό τῆς ἐξομολογήσεώς σου εἰς τόν ἑαυτόν σου ὡς ὁ ἄσωτος, σύναξον τόν νοῦν σου τόν διεσκορπισμένον εἰς τάς ἡδονάς καί ματαιότητας τῆς σαρκός καί ἀναλόγισαι πᾶσαν ἀμαρτίαν σου μετά τῶν αὐτῆς περιστάσεων· συλλογίσου, ὡς ἐκεῖνος, ποῖον παρώργισας καί πόσων ἀγαθῶν ἐστερήθης· ἀποφάσισον ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας ὅπως ἐγκαταλείψῃς τήν ἁμαρτίαν καί ἐπιστρέψῃς εἰς τόν Θεόν· ἑτοίμασον τῆς ἐξομολογήσεώς σου τά λόγια, κατάνυξον τήν καρδίαν σου καί ἐξάγαγε δάκρυα ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν σου, τότε δέ οὕτω προητοιμασμένος λέγε· Ὑπάγω, ἵνα ἐξομολογηθῶ· «ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου» (Λουκ. ιε’, 18).
Τοιουτοτρόπως προητοιμασμένος, ἔρχου πρός τόν πνευματικόν, ὅστις κατά τήν ὥραν τῆς ἐξομολογήσεως ἀντιπροσωπεύει τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρός σου. Ἐλθών δέ πρός αὐτόν, μή ὡς ἄφωνος περιμένῃς ἵνα αὐτός σέ ἐρωτᾷ, σύ δέ ἀποκρίνεσαι μόνον τό ναί ἤ τό ὄχι, ἀλλ’ ὡς εὔλαλος εἰπέ σύ τάς ἁμαρτίας μετά τῶν ἀναγκαίων περιστάσεων· λέγων δέ αὐτάς μή προφασίζησαι διαφόρους προφάσεις διά τάς ἁμαρτίας σου καί μή καταδικάζῃς ἄλλους, ἀλλά τόν ἑαυτόν σου ὁμολόγει πταίστην· ἥμαρτον, λέγε, εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τοιουτοτρόπως ἀναβαίνεις ἀπό βαθμοῦ εἰς βαθμόν τήν σωτηριώδη τῆς ἀληθινῆς μετανοίας κλίμακα καί φθάνεις εἰς τήν βαθμίδα εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκεις τήν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ, ἥτις συγχωρεῖ πάσας τάς ἁμαρτίας σου καί σέ καταξιώνει τῶν θείων χαρισμάτων.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, οὗτος εἶναι ὁ κανών τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, τόν ὁποῖον ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς διετύπωσε διά τῶν παραβολικῶν λόγων τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου· καί ὅστις μέν δέν συμμορφοῦται μέ τόν κανόνα τοῦτον, ἐκείνου καί ἡ μετάνοια εἶναι ἀμφίβολος καί ἡ ἐξομολόγησις ἀτελής καί ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν ἀβέβαιος· μακάριος δέ ὅστις φυλάττει τοῦτον τόν θεοπαράδοτον κανόνα· μακάριος ὅστις τοιουτοτρόπως προετοιμάζεται καί τοιουτοτρόπως ἐξομολογεῖται· αὐτόν ἀναμφιβόλως δέχεται ὁ Θεός καί πίπτει ἐπί τόν τράχυλον αὐτοῦ καί καταφιλεῖ αὐτόν.
Ἀναμφίβολον εἶναι, ἀδελφοί μου, ὅτι διά τόν οὕτω πως γνησίως μετανοοῦντα ὁ μέν πνευματικός πατήρ ἐκφωνεῖ ὑπέρ αὐτοῦ ἐδῶ εἰς τήν γῆν τό «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», ὁ δέ Θεός ἐξ οὐρανοῦ ἄνωθεν δίδει εἰς αὐτόν τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν· ἀναμφίβολον εἶναι ὅτι αὐτός ἐνδύεται τῆς σωτηρίας τόν χιτῶνα καί λαμβάνει τοῦ Παναγίου Πνεύματος τήν χάριν καί κατευθύνει τῆς ψυχῆς αὐτοῦ τά διαβήματα εἰς τήν ὁδόν τῶν θείων ἐντολῶν καί καταξιοῦται θεοπρεπῶς τῆς μεταλήψεως τῶν Μυστηρίων· ἀναμφίβολον εἶναι ὅτι, ὅστις ἁμαρτωλός τοιουτοτρόπως μετανοήσῃ καί ἐξομολογηθῇ, γίνεται υἱός Θεοῦ καί κληρονόμος τῆς αἰωνίου αὐτοῦ Βασιλείας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Σωτῆρι ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἀρχιεπίσκοπος Ἀστραχανίου καί Σταυρουπόλεως
1736 – 1800
Πηγή: «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ». Ἑρμηνεῖαι καί ἠθικαί ὁμιλίαι εἰς τάς κατά Κυριακήν ἀναγινωσκόμενας ἐν τῇ Θεῖα Λειτουργία περικοπάς τῶν Εὐαγγελίων καί τῶν Ἀποστόλων. Διασκευασμένη ὑπό Βίκτωρος Ματθαίου Καθηγουμένου τῆς ἐν Κρονίζῃ, Κουβαρά Ἀττικῆς Ἱεράς καί σεβασμίας Δεσποτικῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος. Ἀθῆναι 1972 (Τόμος Α’, σελ. 329).
Οἱ εἰκόνες τοῦ κειμένου, ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
