† Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα
Ὁ πάπας καί τό σύστημά του, τό ὁποῖον δέν ἀπέχει ἀπό τό σύστημα τοῦ κομμουνιστικοῦ καί ναζιστικοῦ συστήματος, ὡς ἀνωτέρω εἴπομεν, ηὐχαριστήθη τά μέγιστα μέ τήν κατάληψιν τῆς Κων/πόλεως ὑπό τῶν Φράγκων καί ηὐλόγησε τά διαπραχθέντα κακουργήματα τῶν ὁποίων ἐμπνευστής καί ἠθικός αὐτουργός ὑπῆρξεν αὐτός, οὐχί ὡς Ιννοκέντιος ἁπλῶς, ἀλλ’ ὡς πάπας, ὡς ἀρχηγός τῆς Δυτικῆς ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ἀπέσχισε ἀπό τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Διότι τί ἄλλο εἶναι τό π ρ ω τ ε ῖ ο ν κ α ί ὁ ὅ ρ κ ο ς π ί σ τ ε ω ς εἰς αὐτόν, ὅρκον εἰς τόν ὁποῖον ὑπεβλήθησαν κατά τήν λατινοκρατίαν οἱ ὀρθόδοξοι Κληρικοί τῶν Ἑλλήνων; Καί ὅτι ὑπεβλήθησαν εἰς τοιούτου εἴδους ὅρκον οἱ ἡμέτεροι, τό σημειώνουν ἅπασαι αἱ Ἱστορίαι. Ὁ Ἐκκκλ. Ἱστορικός Στεφανίδης γράφει: «Οἱ Δυτικοί, πολιτικῶς ἤδη κύριοι τῆς Ἀνατολῆς ἐπέβαλον εἰς τούς ὀρθοδόξους Κληρικούς ὅρκον πίστεως εἰς τόν πάπαν. Οἱ περισσότεροι Κληρικοί ἠρνήθησαν νά δώσωσι τόν ὅρκον τοῦτον. Οὗτοι, διωκόμενοι, κατέφευγον εἰς τά σχηματισθέντα Ἑλληνικά κρατίδια καί πρό πάντων εἰς τό τῆς Νικαίας, ὅπου διέτρηβεν ὁ Βυζαντινός Αὐτοκράτωρ καί ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως. Ἡ ἀποστροφή πρός τούς λατίνους ηὔξησε μέχρι τοῦ σημείου, ὥστε ὀρθόδοξοι Κληρικοί ἀπεῖχον νά τελῶσι θείαν Εὐχαριστίαν ἐπί ἁγίων Τραπεζῶν ἐπί τῶν ὁποίων εἶχον ἱερουργήσει λατῖνοι Κληρικοί καί ἀνεβάπτιζον τούς ὑπ’ αὐτῶν βαπτισθέντας… Ἐπειδή οἱ Ἀνατολικοί δέν ἐδέχοντο τά ἐκκλησιαστικά ἔθιμα τῶν λατίνων, ἡ Σύνοδος τοῦ Λατερανοῦ (1215) ἀπεφθέγξατο τάδε: «Ἐάν ἔν τινι διαμερίσματι ζῶσι διάφορα ἔθνη μετά διαφόρων γλωσσῶν καί ἐκκλησιαστικῶν ρυθμῶν», ὁ Ἐπίσκοπος νά ἐκλέξῃ ἀξίους ἄνδρας οἱ ὁποῖοι δι’ ἕκαστον Ἔθνος νά τελῶσι τήν θείαν λατρείαν ἐν τῇ γλώσσῃ καί τῷ ρυθμῷ αὐτοῦ» (ἐνθ. ἀνωτ. σ. 382). Δηλαδή ἐκεῖνο πού ἐνδιέφερε τήν παπωσύνην δέν ἦτο ἡ ἐξωτερική ἐμφάνισις τῶν κληρικῶν καί ἡ σχηματική μορφή τῆς λατρείας οὔτε καί ἡ γλῶσσα, ἀλλά τό πρωτεῖον τοῦ πάπα, ἡ ἀναγνώρισίς του ὡς ἀνωτάτου δικαστοῦ ἐπί τῆς γῆς ἔχοντος τό τελικόν veto, τό ἀλάνθαστον τῶν ἀποφάσεών του, ἡ κοσμική του ἐξουσία καί ἡ εἰσαγωγή τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν εἰς τήν ὀρθόδοξον χριστιανικήν Ἀνατολήν. Ἄρα ἡ Σύνοδος τοῦ Λατερανοῦ ἠμπορεῖ νά θεωρηθῇ ὡς μητέρα τῆς οὐνίας καί ὡς ἔκφρασις τοῦ πονηροῦ πνεύματος τῆς παπωσύνης ἡ ὁποία, μή δυναμένη ν’ ἀντιμετωπίσῃ τήν Ὀρθοδοξίαν κατά μέτωπον, ἀπεφάσισε συνοδικῶς τόν δι’ ἀ π ά τ η ς π ρ ο σ η λ υ τ ι σ μ ό ν τῶν ἡμετέρων. Τό «συνοδικῶς» εἶναι τρόπος τοῦ λέγειν, διότι, κατά τήν Δυτικήν Ἐκκλησίαν, ὁ πάπας ὑπέρκειται καί αὐτῶν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, αἵτινες εἶναι ἁπλᾶ καί ἄχρηστα συμβουλευτικά Σώματα μή ἔχοντα ἰδίαν βούλησιν καί γνώμην. Καί τό ὅτι ἡ παπωσύνη ἠκολούθησε τήν μέθοδον τῆς ἀ π ά τ η ς ἐν τῷ ἀγῶνι της ὅπως καθυποτάξῃ τήν Ὀρθοδοξίαν, μέθοδον ἀνθρώπων τοῦ ἐγκληματικοῦ πανθέου, εἶναι ἀρκετόν νά τήν στιγματίσῃ καί νά τήν παραδώσῃ εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ἐγκλήματα ἐσκεμμένα ὑπόκεινται εἰς αὐστηροτέραν ἐπιτίμησιν, ὅταν τά ἐγκλήματα ταῦτα στρέφωνται κατά τῆς ἑνότητος τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας, ἑπομένως κατά τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς ὅπως παρεδόθησαν ἡμῖν ἀπό τούς Μεγάλους τῆς Ἐκκλησίας Πατέρας δι’ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἐγένοντο βιώματα τῶν ὀρθοδόξων. Ἡ ἀνάλυσις τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεώς μας βεβαιοῖ τήν ἀλήθειαν.
Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, οὔτε ἡ φωτιά οὔτε τό σίδερο δέν ἔκαμψαν οὔτε κάμπτουν τήν ἠθικήν ἀντίστασιν τῶν ὀρθοδόξων καί δέν ἐπετεύχθησαν τά διά τῆς βίας προσδοκώμενα ὑπό τῆς παπωσύνης ἀποτελέσματα, θέσωμεν, εἶπεν, εἰς ἐνέργειαν τήν ὑποκρισίαν τῶν Φαρισαίων, τήν πονηρίαν τῆς ἀλεποῦς, τήν φρονιμάδα τοῦ ὄφεως, τά δάκρυα τοῦ κροκοδείλου, τήν τακτικήν τοῦ κρυφόσκυλου, τήν ἐπιστήμην τοῦ ψαρᾶ, τάς ἐφευρέσεις τῶν ἀπατεώνων, ἀρκεῖ νά περιέλθῃ τό «ψητόν» εἰς τήν τράπεζάν μας. Καί ψητόν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία τήν ὁποίαν ἀείποτε ἐπεδίωξαν νά καταβροχθίσουν καί νά τήν μεταβάλουν εἰς κόπρον τοῦ πνεύματός των, διότι κόπρος εἶναι αἱ αἱρετικαί καινοτομίαι τῆς παπωσύνης, ξηρά κόπρος, ἡ ὁποία συντηρεῖ τό πῦρ τῆς αἰωνίου κολάσεως, τοῦ Ἀποστόλου φθεγξαμένου τό ἐπί τό ὑπερβολικώτερον ἔστω: «Ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐαγγελιζόμεθα ὑμῖν, ἀ ν ά θ ε μ α ἔστω. Ὡς προειρήκαμεν, καί ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. α’, 8). Ἀλλά τί εἶναι τέλος πάντων αὐτή ἡ ο ὐ ν ί α, αὐτό τό τρομερόν ὅπλον τῶν παπῶν ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἄς ἀφήσωμεν καλλίτερα τούς Ἱστορικούς νά ὁμιλήσουν ὑπευθύνως. Κατά τόν εἰδικῶς μέ τήν οὐνίαν ἀσχοληθέντα μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον ἱστορικόν συγγραφέα Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, οὐνία εἶναι: «Σύστημα παράδοξον ὠργανωμένης προσπαθείας προσηλυτισμοῦ τῶν ὀρθοδόξων ἀπό τήν Δυτικήν Ἐκκλησίαν, καί τό ὁποῖον ἐπισημότερον ἄρχεται τῷ 1596 μέ τήν Σύνοδον τῆς Δρέσδης. Τό πρόγραμμα τῆς οὐνίας εἶναι εὐρύτατον δι’ ὅλους τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς, ὅπου καί ἄν εὑρίσκωνται, ἐφ’ ὅσον κατά τούς προπαγανδιστάς πᾶς μή ἡνωμένος μετά τῆς λατινικῆς Ἐκκλησίας δέν ἐθεωρεῖτο χριστιανός, δι’ ὅ καί ὁ βίαιος ἐκλατινισμός τῶν ὀρθοδόξων. Οἱ πάπαι ἐδημιούργησαν ὁλόκληρον Ἐκκλησίαν ἔχουσαν ὑπό τό πέλμα τοῦ πάπα τούς προσηλυτισθέντας ὅλων τῶν Ἐθνῶν ὀρθοδόξους χριστιανούς. Ἡ οὐνιτική Ἐκκλησία ταυτίζεται πρός τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν ἐν πᾶσι καί κατά πάντα, πρεσβεύουσα πάντα ὅσα αὐτή πρεσβεύει, ἀλλ’ ἔχει τοῦτο τό ἰδιάζον, ὅτι ἕκαστον τμῆμα τῆς οὐνιτικῆς Ἐκκλησίας διατηρεῖ τήν ἐξωτερικήν ἐμφάνισιν τοῦ Κλήρου καί τήν γλῶσσαν τῆς θείας λατρείας, ἥν εἶχε πρίν προσέλθῃ εἰς τόν παπισμόν. Ὅθεν ὁ Ἕλλην λ.χ. «καθολικός» ὡς οὐνίτης, διατηρεῖ τήν ἑλληνικήν γλῶσσαν ἐν τῇ θείᾳ λατρείᾳ καί τό σχῆμα τῶν ὀρθοδόξων Κληρικῶν, τό ἴδιον καί ὁ Βούλγαρος οὐνίτης καί οἱ λοιποί οὐνίται. Τῇ ἀδείᾳ τοῦ πάπα πᾶς καθολικός δύναται νά γίνῃ «οὐνίτης», ἤτοι ὁ Γάλλος «καθολικός» κληρικός δύναται νά ἐνδυθῇ τό ἔνδυμα τοῦ Ἕλληνος λ.χ. Κληρικοῦ καί νά τελῇ ἑλληνιστί τήν θείαν λατρείαν. Ἀλλ’ ἐκτός τοῦ σχήματος καί τῆς γλώσσης, διατηροῦσι καί ἄλλα τινά ἤθη καί ἔθιμα ὡς καί τόν γάμον τῶν κληρικῶν. Ὁ οὐνίτης γενόμενος «καθολικός» ὀφείλει νά συμμορφωθῇ κατά πάντα πρός πάντας παντός γένους «καθολικούς» νόμους καί νά τελῇ τά τῆς λατρείας λατινιστί.
Ἡ μόρφωσις τοῦ παραδόξου αὐτοῦ συστήματος τοῦ οὐνιτισμοῦ, συνεχίζει ὁ Ἱστορικός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὀφείλεται κυρίως εἰς σκοπούς προσηλυτιστικούς. Μετά τό σχίσμα ἡ Δυτική Ἐκκλησία ἐπεδίωξε τήν μεθ’ ἑαυτῆς ἕνωσιν τῶν ὀρθοδόξων λαῶν διά τῆς πλήρους αὐτῶν ὑποταγῆς καί τῆς ἀφομοιώσεως… Τό πνεῦμα τῆς ἀνοχῆς ἐπεκράτησεν ἐκ μέρους τῶν λατίνων καί ἐν τῇ Συνόδῳ τῆς Φλωρεντίας, ὑπό τό πνεῦμα δέ τοῦτο ἐ π ε ν ο ή θ η ἡ οὐνία καί ὁ οὐνιτισμός κατά τάς μεγάλας προσπαθείας τῶν Ἰησουϊτῶν ὅπως προσελκύσωσι τούς Ρώσους κατά τόν ΙΣΤ’ αἰῶνα. Οἱ ἑνούμενοι μετά τῆς Ρώμης θ’ ἀνεγνώριζον τό πρωτεῖον τοῦ πάπα τῆς Ρώμης καί τάς θεμελιώδεις τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας διδασκαλίας, ἀλλά θά διετήρουν τά ἤθη καί τά ἔθιμα αὐτῶν καί τήν ἰδιαιτέραν γλῶσσαν τῆς θείας λατρείας. Ἡ ἐ φ α ρ μ ο γ ή κ α ί ἡ ἐ π ι β ο λ ή τ ο ῦ σ υ σ τ ή μ α τ ο ς τ ο ύ τ ο υ ἐ π ί τ ῶ ν π ο λ υ α ρ ί θ μ ω ν κ α ί ἀ κ μ α ι ο τ ά τ ω ν ἑ λ λ η ν ι κ ῶ ν π α ρ ο ι κ ι ῶ ν τ ῆ ς κ ά τ ω Ἰ τ α λ ί α ς ἐ ν τ ό ς τ ρ ι ῶ ν α ἰ ώ ν ω ν, ἐ ξ η φ ά ν ι σ ε ν α ὐ τ ά ς. Π α ν τ α χ ο ῦ ἡ ἐ φ α ρ μ ο γ ή τ ῆ ς ο ὐ ν ί α ς, ἀ ρ χ ῆ ς γ ε ν ο μ έ ν η ς ἀ π ό τ ῆ ς Ρ ω σ ί α ς κ α ί τ ῆ ς Π ο λ ω ν ί α ς, σ υ ν ω δ ε ύ θ η ὑ π ό ἀ π ε ρ ι γ ρ ά π τ ω ν ἀ ν α σ τ α τ ώ σ ε ω ν κ α ί ἐ μ φ υ λ ί ω ν σ π α ρ α γ μ ῶ ν. Ἀλλ’ ἡ ἐπιτυχία τοῦ δι’ αὐτῆς ἐπιδιωκομένου προσηλυτιστικοῦ σκοποῦ συνετέλεσεν ὥστε νά μήν ἀποστῇ αὐτῆς ἡ λατινική Ἐκκλησία… Ὁ πάπας Λέων ὁ ΙΓ’, ὅστις πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἐγκαθίδρυσε τό τάγμα τῶν Ἀσσομψιονιστῶν μοναχῶν ἐν Κων/πόλει ἐπέβαλε τόν σέβασμόν οὐ μόνον τῶν λειτουργικῶν τύπων τῶν Ἀνατολικῶν, ἀλλά καί τῆς «πειθαρχίας», δηλαδή τῆς ἐσωτερικῆς ὀργανώσεως. Ὁ αὐτός πάπας ἐν τοῖς ἐγκυκλίοις του «declara» καί «orientalium dignitas» ἔλεγεν: «Ἡ ἀληθής ἕνωσις τῶν χριστιανῶν ἔγκειται ἐν τῇ ἑνότητι τῆς πίστεως καί τῆς διοικήσεως. Ἀλλ’ οὔτε ἡμεῖς οὔτε οἱ διάδοχοι ἡμῶν θά καταργήσωμέν τι τοῦ ὑμετέρου – δηλ. τῶν Ἀνατολικῶν – δικαίου, οὐδέ τοῦ προνομίου τῶν ὑμετέρων Πατριαρχῶν, οὐδέ τῶν λειτουργικῶν ἠθῶν ἑκάστης Ἐκκλησίας. Ἡ Ἁγία Ἕδρα πάντοτε ἐσκέφθη καί θά σκέπτεται νά ἐπιδεικνύεται ἀφειδής εἰς παραχωρήσεις ὡς πρός τάς ἀρχάς καί τά ἤθη τά προσιδιάζοντα εἰς ἑκάστην Ἐκκλησίαν». Καί συνεχίζει ὁ Ἱστορικός: «Αἱ σκέψεις αὗται καί ἀποφάσεις τοῦ Λέοντος ἀντιπροσωπεύουσι τό πνεῦμα τῆς οὐνίας, δι’ ἧς ἐνομίσθη ὅτι ἦτο δυνατόν ἡ Ρωμαϊκή Ἐκκλησία νά ἐπαναγάγῃ βαθμηδόν καί κατ’ ὀλίγον εἰς ἑαυτήν «τά ἀπεσχισμένα μέλη τοῦ μεγάλου ἀποστολικοῦ καί ρωμαϊκοῦ Σώματος». Βάσει αὐτῶν τῶν ἀρχῶν ἡ ἡμετέρα Ἑλληνική Ἐκκλησία ὑπέστη τάς ἐκ τῶν οὐνιτῶν ταλαιπωρίας ἰδίᾳ μετά τήν μικρασιατικήν καταστροφήν μέ δρῶν πρόσωπον τόν διαβόητον οὐνίτην Ἐπίσκοπον Θεοδωρουπόλεως Χαλβατζῆν (Μ.Ε.Ε. τ. ΙΘ’ «Οὐνῖται»).
Ἀλλά καί ὁ νεώτερος συγγραφεύς εἰς ἄρθρον του ἐν τῇ Ἐγκυκλοπαιδείᾳ τοῦ «Ἡλίου» τά αὐτά ἀναφέρει περί τῆς φύσεως καί δράσεως, εἰς βάρος τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τῆς οὐνίας, καί κανείς παπικός δέν διέψευσε τά ὅσα περί αὐτῆς ἐγράφησαν, κανείς δέν ἐθεώρησε ταῦτα συκοφαντικά, κανείς δέν τά ἀνῄρεσε, γνωστή δέ ἡ ἀλληλογραφία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Παπαδοπούλου πρός τόν προαναφερθέντα οὐνίτην Θεοδωρουπόλεως Χαλαβατζῆν, δι’ ἧς ὁ παπισμός καί τό ἀντιχριστιανικόν σύστημά των ἐκονιορτοποιήθησαν. Ἀλλ’ ἄς παραθέσωμεν τό ἄρθρον αὐτούσιον: «Οὐνῖται» ὀνομάζονται οἱ χριστιανοί, π ρ ώ η ν ὀ ρ θ ό δ ο ξ ο ι, προσηλυτισθέντες εἰς τόν κ α θ ο λ ι κ ι σ μ ό ν. Οὗτοι ἀναγνωρίζουν ὡς ὑπέρτατον ἀρχηγόν τῆς Ἐκκλησίας τόν πάπαν τῆς Ρώμης, διατηροῦν ὅμως ὅλην τήν ἐξωτερικήν ἐμφάνισιν τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος, ἤτοι τό ἱερατικόν σχῆμα, τήν γενειάδα, τόν γάμον τῶν ἱερέων, ὡς καί τήν γλῶσσαν τῆς πατρίδος των ἐν τῇ θείᾳ λειτουργίᾳ, ἐν τῇ λατρείᾳ δέ τελοῦν τήν θείαν Εὐχαριστίαν δι’ ἐνζύμου καί ἀζύμου ἄρτου, ἀποδεχόμενοι καί τό filioque εἰς τό Σύμβολον τῆς πίστεως. Ὁ οὐνισμός προῆλθεν ἐκ τῆς προσπαθείας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ὅπως περιλάβῃ ἐν ἑαυτῇ ὅλους τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς κ α ί ἀ φ ο μ ο ι ώ σ ῃ τούτους διά παντός μέσου, ἔ σ τ ω κ α ί δ ι ά τ ῆ ς β ί α ς, ὅπως ἐπεδιώχθη κατά τούς χρόνους τῶν σταυροφοριῶν. Ἐπειδή ὅμως ὁ βίαιος ἐκλατινισμός τῶν ὀρθοδόξων προὐκάλεσε μᾶλλον τήν ἀντίδρασιν τούτων, ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἤλλαξε μέθοδον καί έν τῇ Συνόδῳ τῆς Φλωρεντίας τῆς 6/7/1439 ἐπεκράτησεν ἡ ἄποψις ἀνοχῆς ἀπέναντι τῶν προσηλυτιζομένων, ὥστε νά ἐπιτραπῇ εἰς τούς ἀσπαζομένους τόν καθολικισμόν ἡ τήρησις τῶν πατρίων ἐθίμων τῆς λατρείας. Ἀκμαιότατος Ἑλληνισμός, ἀπογόνων τῶν ἀρχαίων ἀποικιῶν τῆς καλουμένης Μεγάλης Ἑλλάδος ὑπῆρχεν ἐν κάτῳ Ἰταλίᾳ καί Σικελίᾳ. Πρό τοῦ σχίσματος τῶν Ἐκκλησιῶν οὗτοι διατηροῦντες τήν ἐ θ ν ι κ ή ν των συνείδησιν, τήν γλῶσσαν, τά ἤθη καί τά ἔθιμά των, ὑπήγοντο εἰς τόν Ἐπίσκοπον Ρώμης. Κατά τούς χρόνους τῆς εἰκονομαχίας (8ος αἰών μ.Χ.) ἕνεκα τῆς ἀντιδράσεως τῶν τότε παπῶν, ὑπήχθησαν μετά τοῦ θέματος τοῦ Ἰλλυρικοῦ εἰς τόν ἐκκλησιαστικόν θρόνον τῆς Κων/πόλεως ἀσπασθέντες τῆς Ρώμης. Μετά τήν κατά τόν 11ον αἰῶνα μ.Χ. ἵδρυσιν τοῦ κράτους τῶν Νορμανδῶν, ἕνεκα παντοειδῶν πιέσεων τάς ὁποίας ὑφίσταντο, ἀνεγνώρισαν τόν πάπαν τῆς Ρώμης ὡς ἐκκλησιαστικόν Ἀρχηγόν διατηρήσαντες τά ἀρχαῖα των ἔθιμα, τήν γλῶσσαν ὡς καί τούς τύπους τῆς λατρείας εἰς τάς Ἑλληνικάς μονάς καί τούς ναούς των, παρ’ ὅλας τάς προσπαθείας τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας μέχρι τοῦ 16ου αἰῶνος, ὅπως ἀφομοιώσῃ τούτους πλήρως. Μετέπειτα ὅμως αἱ μοναί ἐκλείσθησαν, ἀπηγορεύθη ἡ χρῆσις τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης κατά τήν θείαν λειτουργίαν εἰς τούς ναούς των καί οὕτω ὁ Καθολικισμός ἐπεβλήθη ἐπ’ αὐτῶν εἴτε ἄνευ προσχημάτων εἴτε ὑπό μορφήν τοῦ οὐνιτισμοῦ. Ὠνομάσθησαν δέ Ἰταλογραικοί ἤ Γραικοκαθολικοί.
Ἐκτός τῆς Ἰταλίας τό πρῶτον προσηλυτίσθησαν εἰς τόν καθολικισμόν γενόμενοι οὐνῖται Ρῶσοι ὀρθόδοξοι τῆς Πολωνίας. Βαθμηδόν ὁ οὐνιτισμός διά τῆς καταλλήλου καί ἐπιμόνου προπαγάνδας τῶν καθολικῶν διεδόθη καί μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων τῆς Ρωσίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, ἐπίσης εἰς τήν ἀραβόφωνον Ἀνατολήν μεταξύ Χαλδαίων, Σύρων κοπτῶν, Ἀρμενίων, ὡς καί μεταξύ τῶν Ἑλλήνων ἀποτελεσθείσης τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία περιλαμβάνει περίπου ὀκτώ ἑκατομμύρια χριστιανῶν. Ἐπειδή κατά τούς νεωτάτους χρόνους εἶχεν ἀρχίσει να΄εκδηλοῦται ζωηρά προσπάθεια πρός ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῆς Ἀγγλικανικῆς, ὁ πάπας ὁ Λέων ὁ ΙΓ’ (1878 – 1903) δι’ ἐγκυκλίου του συνέστησεν ἔ ν τ α σ ι ν τῆς προπαγάνδας τοῦ προσηλυτισμοῦ εἰς τόν οὐνιτισμόν μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων, καί, πρός τοῦτο ἐγκαθίδρυσιν ἐν Κων/πόλει τό τάγμα τῶν Ἀσσομψιονιστῶν μοναχῶν. Συγχρόνως ὑπεδείκνυε πλήρη ἀνοχήν ἀπέναντι τῶν ἀσπαζομένων τόν οὐνιτισμόν, ἐγκαταλειφθέντων καί τῶν ἀζύμων ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, γενομένης ἀνεκτῆς τῆς τελέσεως ταύτης ὑπό ὀρθόδοξον μόνον τύπον. Παραμερίσθη δέ ἐπίσης καί ἡ ἀπαίτησις τῆς ὁμολογίας τοῦ filioque παρά τῶν προσηλυτιζομένων, ἐνῷ ἐ ν τ έ χ ν ω ς ὑπεστηρίζοντο τά ἐ θ ν ι κ ά ἰδεώδη ὡς καί τά ἤθη καί τά ἔθιμα τῶν ὀρθοδόξων. Τό ἐν Κων/πόλει τάγμα τῶν Ἀσσομψιονιστῶν μοναχῶν εἰργάσθη δραστηρίως, ἵδρυσε Σχολάς εἰς τούς ἐντός τῶν ὁποίων ναούς, μερικοί ἐκ τῶν μοναχῶν τούτων φέροντες τό ἱερατικόν σχῆμα τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν ἐλειτούργουν ἐν τῇ ἑλληνικῇ γλώσσῃ προκαλέσαντες μέ τήν ἀσύστολον προπαγάνδαν των τήν ἔκδοσιν ἐντόνου ἐγκυκλίου καταδικαζούσης τόν οὐνιτισμόν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως Ἰωακείμ τοῦ Γ’ (1878 – 1884 καί 1901 – 1902) κατά τήν 21/3/1907, καίτοι ο ὐ δ έ ν α Ἕλληνα εἶχον κατορθώσει ἕως τότε νά προσηλυτίσουν εἰς τόν οὐνιτισμόν ἐν Κων/πόλει.
Τήν ἀνεκτικήν τακτικήν τοῦ Λέοντος ΙΓ’ ἠκολούθησεν ἰδιαιτέρως ἐργασθείς διά τήν ὀργάνωσιν τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων ὁ πάπας Βενέδικτος ὁ ΙΕ’ (1914 -1922), ἕνεκα δέ τῆς δράσεως τῶν καθολικῶν ἐν Πολωνίᾳ ἐπιδιωκόντων τόν β ί α ι ο ν ἐκλατινισμόν τῶν οὐνιτῶν προεκλήθησαν πολλαί προστριβαί μεταξύ Πολωνίας καί Βατικανοῦ. Τήν αὐτήν μέθοδον τῆς ἀνοχῆς ἠκολούθησε καί ὁ πάπας Πῖος ὁ ΙΑ’ (1922 -1939), ὁ ὁποῖος κατά τήν 12 Νοεμβρίου 1923 ἐξέδωκε περί οὐνιτῶν ἐγκύκλιον κατά τήν ἐπέτειον τοῦ θανάτου τοῦ Ρουθήνου Ἐπισκόπου Ἰωσαφάτ, τόν ὁποῖον ἀπεκάλεσεν «ἀπόστολον τῆς οὐνίας», τελέσας μάλιστα ποντιφηκικήν λειτουργίαν ἐν σλαυικῇ καί ρουθηνικῇ γλώσσῃ κατά τούς τύπους τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ πρῶτοι Ἕλληνες οὐνῖται ὑπῆρξαν ὁ Ἡσαΐας Παπαδόπουλος καί Χριστόφορος Παπαδόπουλος, οἱ ὁποῖοι ἀνέπτυξαν ἔντονον δρᾶσιν προσηλυτισθέντες ὑπό τοῦ μοναχοῦ τοῦ Τάγματος τοῦ Δ ο μ ι ν ι κ α ν ο ῦ Ὑακίνθου Μαραγκοῦ, ἐκ Σύρου, ἐφημερίου τοῦ ἐν Πέραν ναοῦ τῶν Καθολικῶν. Ἐκ τῶν ἀνωτέρω ὁ Ἡσαΐας Παπαδόπουλος μετακληθείς εἰς Ρώμην ὑπό τοῦ πάπα, ἐχειροτονήθη ἐπίσκοπος Γρανιτουπόλεως. Τοῦτον διεδέχθη ἐν Κων/πόλει ὁ Γεώργιος Χαλαβατζῆς, ὁ ὁποῖος κατά τό 1920 προήχθη εἰς Ἐπίσκοπον Θεοδωρουπόλεως. Οὕτως ἐξεμεταλλεύθη πολύ τήν ἐθνικήν καταστροφήν τό 1922, διότι κατελθών εἰς τήν Ἑλλάδα ὡς π ρ ό σ φ υ ξ καί τυχών ὡς τ ο ι ο ῦ τ ο ς τ ῆ ς π ρ ο σ τ α σ ί α ς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ὑπό τό πρόσχημα παροχῆς βοηθείας εἰς τούς πρόσφυγας, ἐπεδίωξε τήν διάδοσιν τοῦ οὐνιτισμοῦ. Οὗτος ἱδρύσας ὀρφανοτροφεῖον, ἀνεγείρας πολυκατοικίαν πρός στέγασιν προσφύγων, ἱδρύσας Σχολήν θηλέων καί τυπογραφεῖον, ἐπεδόθη εἰς προσηλυτισμόν εἰς τήν οὐνίαν, προεκάλεσεν ὅμως τήν διαμαρτυρίαν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος δι’ ἐπιστολῶν πρός αὐτόν καί διά δημοσιευμάτων κατέδειξε τούς ἀληθεῖς σκοπούς τοῦ οὐνιτισμοῦ, ὅστις, πλήν ἐλαχίστων, δέν κατώρθωσε νά εὕρῃ ὀπαδούς ἐν Ἑλλάδι.
Νέα ἔντονος δρᾶσις προσηλυτισμοῦ ἤρχισε σημειουμένη διά τοῦ «Ἀνατολικοῦ Ἰνστιτούτου», ἱδρυθέντος ἐπί τῇ βάσει καταστατικοῦ, τό ὁποῖον ἐξεπόνησε ἐπιτροπή Καρδιναλίων ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Καγκελλαρίου τοῦ Βατικανοῦ καρδιναλίου Γάσπαρη κατά τό 1929, ὁπότε ἐπεβλήθη καί εἰδική φορολογία ἰδίως μεταξύ τῶν ἐν Ἀμερικῇ Ρωμαιοκαθολικῶν. Οὐνίτης δέ Ἀρχιεπίσκοπος ἰδίως μεταξύ τῶν ἐν Ἀμερικῇ Ρωμαιοκαθολικῶν, προεχειρίσθη εἰς Καρδινάλιον. Σήμερον οὐνῖται ὑπάρχουν κυρίως εἰς τάς χώρας τῆς πρώτης Αὐστροουγγρικῆς μοναρχίας, τήν Ρουθηνίαν, Κροατίαν, Οὑγγαρίαν, Τρανσυλβανίαν, ὑπαγόμενοι εἰς ἰδίους Ἐπισκόπους, κέντρον δέ τούτων εἶναι ἡ παρά τήν Ρώμην ὀνομαστή μονή τῆς Κρυπτοφέρης». (Ἐγκυκλ. Λεξικόν Ἡλίου «Οὐνῖται»).
Ἐπ’ αὐτῶν τί σχόλια νά γίνουν; Μήπως τῷ 1848 ὁ πάπας Πίος Θ’ δέν ἔστειλεν ἐγκύκλιον, παράπλευρα πρός τό ἄτιμον σύστημα τῆς οὐνίας, πρός τούς Ἀνατολικούς προτρέπων αὐτούς εἰς ὑποταγήν διά τῆς ἑνώσεως καί δέν ἀπήντησεν ὁ Πατριάρχης Ἄνθιμος ὁ ΣΤ’ δι’ ἐγγράφου ἀρνητικοῦ συνταχθέντος ὑπό τοῦ πρῴην Κων/πόλεως τοῦ ἀπό Σιναίου; Μήπως καί πάλιν ὁ αὐτός πάπας – χωρίς νά διαλύσῃ τήν οὐνίαν – δέν ἐκάλεσε καί πάλιν τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἀνατολῆς τῷ 1780 ἵνα συζητήσουν τό ζήτημα τῆς ἑνώσεως, λαβῶν παρ’ αὐτῶν ἀρνητικήν ἀπάντησιν; Μήπως τό αὐτό δέν ἔπραξεν ὁ Ρώμης Λέων ὁ ΙΓ’ τῷ 1894 δι’ ἐγκυκλίου δι’ ἧς ἐκάλει τούς Ἀνατολικούς νά ὑποταχθοῦν εἰς τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ὅπου οἱ Γερμανός Καραβαγγέλης, Βρυέννιος καί Ἄνθιμος ὁ Ζ’, ἐξανέστησαν κατά τῆς παπικῆς ἀναιδείας καί θρασύτητος; Τί πρῶτον, τί τελευταῖον νά σημειώσῃ κανείς γύρω ἀπό τήν μ α ν ί α ν τῆς παπωσύνης νά ὑποτάξῃ τήν Ὀρθοδοξίαν τήν ὁποίαν ἐμίσησε καί μισεῖ θανασίμως ὅσῳ δέν μισεῖ τούς εἰδωλολάτρας;
(1904 – 1992)
Οἱ εἰκόνες τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
ΠΗΓΗ: Τό Βιβλίο «ΠΑΠΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ», 1964, τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα. (Σελ. 48 – 57). ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ «ΚΥΨΕΛΗ» ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΩΝ.
