Ἀδυναμία καί παντοδυναμία

            Σύντομο κήρυγμα ἐπί τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς Ζ’ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 8, 41 – 56), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΚΥΡΙΑΚΗ». (σελ. 235).

«Ἰάθη παραχρῆμα» «Ἀνέστη παραχρῆμα» (Λουκ. 8, 47, 55)

            Ἐπικρατεῖ, ἀγαπητοί μου, στούς πολλούς ἡ ἰδέα, ὅτι τό χρῆμα, ὁ παρᾶς, εἶνε παντοδύναμος. Ὅποιος ἔχει λεφτά, ἀκοῦς νά λένε, κάνει ὅ,τι θέλει. Μέ τά λεφτά ἀνοίγει ὅλες τίς πόρτες. Τά λεφτά εἶνε τό χρυσό κλειδί. Καί μέγαρο κτίζεις, καί μέ πολυτελέστατα ἔπιπλα τό ἐπιπλώνεις, καί καλοριφέρ βάζεις, καί αὐτοκίνητο παίρνεις, καί ἐκδρομές κάνεις στό ἐσωτερικό καί στό ἐξωτερικό, καί τά παιδιά σου σπουδάζεις καί τά στέλνεις στό ἐξωτερικό καί γίνονται μεγάλοι ἐπιστήμονες, καί τά κορίτσια σου παντρεύεις μέ τούς καλύτερους γαμπρούς, καί στά δικαστήρια βάζεις τούς πιό δυνατούς δικηγόρους, καί ὅπου συναντήσῃς δυσκολίες, πληρώνεις καί βγαίνεις ἀπ’ τίς δυσκολίες. Ἅμα ἔχῃς λεφτά, ἔχεις ὅλα τά μέσα. Ὁ παρᾶς εἶνε χαμοθεός! Αὐτό τό θεό, τό μαμωνᾶ, πέφτουν καί προσκυνοῦν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι.

            Στό χρῆμα πιστεύουν οἱ πολλοί. Ἄλλοι πάλι πιστεύουν στίς θέσεις καί στά ἀξιώματα. Καί ἄλλοι πιστεύουν στίς γνώσεις καί στήν ἐπιστήμη. Ἡ ἐπιστήμη, λένε, κάνει θαύματα. Αὐτή θά λύσῃ ὅλα τά προβλήματα καί θά κάνῃ τόν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο.

            Δύναμις τό χρῆμα. Δύναμις οἱ θέσεις καί τά ἀξιώματα. Δύναμις ἡ ἐξουσία. Δύναμις οἱ γνώσεις. Δύναμις ἡ ἐπιστήμη. Δύναμις ὅλα αὐτά. Ἀλλά τί δύναμι, ἀπεριόριστη; Ὄχι; Ὅσο μεγάλη καί ἄν φαίνεται ἡ δύναμι τοῦ ἀνθρώπου, στήν πραγματικότητα εἶνε μικρή καί περιωρισμένη. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶνε παντοδύναμος. Παντοδύναμος εἶνε μόνο ὁ Χριστός.

            Θέλετε ἀπόδειξι; Εἶνε τό σημερινό Εὐαγγέλιο. Δύο πρόσωπα παρουσιάζονται μέσα στό σημερινό Εὐαγγέλιο, πού εἶχαν χτυπηθῆ σκληρά ἀπό τόν πόνο. Τό ἕνα πρόσωπο εἶνε μιά γυναίκα, ἡ αἱμορροοῦσα. Τό ἄλλο εἶνε ἕνας ἄντρας, ὁ Ἰάειρος. Καί οἱ δύο εἶχαν περιέλθει σέ ἀδυναμία καί δέν μποροῦσαν νά κάνουν τίποτε. Καί γί’ αὐτό ἦρθαν στό Χριστό καί ζητοῦσαν τή βοήθειά του. Τί εἶχε συμβῆ; Ἡ γυναίκα εἶχε ἀρρωστήσει. Στό κορμί της ἄνοιξε πληγή καί ἔτρεχε αἷμα. Πάθαινε, δηλαδή, συχνά αἱμορραγία. Ἡ γυναικεία αὐτή ἀρρώστια τήν ἐξαντλοῦσε. Ἡ αἱμορραγία δέν σταματοῦσε. Τῆς συνέστησαν νά πάῃ σέ γιατρούς, πού φημίζονταν γιά τήν ἱκανότητά τους. Πῆγε. Γύρισε πολλούς γιατρούς. Ἀκολούθησε τίς συμβουλές τους. Πῆρε φάρμακα πολλά. Ἔκανε δίαιτα. Νόμιζε, ὅτι ἔτσι θά γινόταν καλά. Ἀλλ’ ἀποτέλεσμα μηδέν. Ἡ αἱμορραγία συνεχιζόταν. Δώδεκα χρόνια κρατοῦσε ἡ κατάστασι αὐτή. Ἡ γυναίκα δέν ἦταν, φαίνεται, φτωχή. Ἄν ἦταν φτωχή, δέν θά μποροῦσε νά πάῃ σέ τόσους γιατρούς. Ἡ γυναίκα ἦταν εὔπορη, πλούσια. Καί προκειμένου ν ἀποκτήσῃ τήν ὑγεία της δέν λυπήθηκε τά χρήματα. Ἄχ, θά ἔλεγε, ἄς γίνω καλά, κι ἄς μή μείνῃ πεντάρα πάνω μου. Τί νά τήν κάνω τήν περιουσία, ὅταν δέν ἔχω ὑγεία;… Ξώδεψε λοιπόν ὅλη τήν περιουσία της σέ γιατρούς καί σέ φάρμακα, μά δέν ἔγινε καλά. Πήγαινε στό χειρότερο. Δυστυχισμένη γυναίκα! Οἱ γιατροί στράγγιζαν τό πουγγί σου, καί ἡ ἀρρώστια στράγγιζε τό αἷμα σου…

            Ἀπελπισμένη ἡ γυναίκα ἀπό γιατρούς καί φάρμακα, ἀδύνατη, συντρίμμι ἀπό τήν αἱμορραγία, ἔρχεται στό Χριστό. Ἔρχεται μέ πίστι, ὅτι ὁ Χριστός θά τήν κάνῃ καλά. Λέει μέσα της· φτάνει ν’ ἀγγίξω τήν ἄκρη ἀπό τό ῥοῦχο τοῦ Χριστοῦ, καί θά γίνω καλά. Καί μέ τήν πίστι αὐτή ἄγγιξε, καί τό θαῦμα ἔγινε. Ἡ αἱμορραγία σταμάτησε ἀμέσως. Χριστέ μου! Ποιά δύναμις εἶνε αὐτή, πού βγῆκε ἀπό τό ἅγιό σου σῶμα καί ἔκανε ἀμέσως καλά τήν ἄρρωστη αὐτή γυναῖκα; Μά γιατί ἀπορῶ; Γιατί ῥωτάω; Μήπως εἶνε μικρότερη ἡ δύναμί σου, Χριστέ, πού ἔχει μέσα της ἡ Θεία Μετάληψις, τό ἅγιό σου σῶμα καί τό τίμιό σου αἷμα; Χριστέ μου, ἀξίωσέ με νά πλησιάζω, νά σ’ ἀγγίζω, νά σέ παίρνω μέσα μου, μέ τήν πίστι ἐκείνη πού εἶχε ἡ ἄρρωστη γυναίκα. Σύ εἶσαι ὁ παντοδύναμος Θεός. Καί χθές καί σήμερα καί στούς αἰῶνες.

            Εἴδαμε, ἀγαπητοί, τήν ἀδυναμία τῆς γυναίκας. Εἴδαμε τήν ἀδυναμία ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων μέσων γιά τή θεραπεία τῆς ἀρρώστιας. Ἂς δοῦμε τώρα καί τήν ἀδυναμία τοῦ ἄλλου προσώπου., τοῦ Ἰαείρου.

            Τί ἦταν ὁ Ἰάειρος; «Ἄρχων τῆς συναγωγῆς» (Λουκ. 8, 41). Κατεῖχε, δηλαδή, μιά ξεχωριστή καί ἀνώτερη θέσι μέσα στήν ἑβραϊκή κοινότητα. Εἶχε ἐξουσία καί ἐπιρροή πάνω στό λαό. Ἀλλά νά καί αὐτός μέ τό ἀξίωμα· περιέρχεται σέ ἀδυναμία πιό μεγάλη ἀπό τή γυναῖκα. Τί εἶχε συμβῆ; Ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶχε μιά μονάκριβη κόρη. Ἦταν δώδεκα χρονῶν. Ἡ χαρά τοῦ σπιτιοῦ του! Ἀλλά νά, ἡ μονάκριβη κόρη ἀρρωσταίνει, πέφτει στό κρεβάτι καί κινδυνεύει. Ὁ πατέρας βέβαια, σάν εὔπορος καί πλούσιος πού ἦταν καί αὐτός, θά κάλεσε γιατρούς καί θ’ ἀγόρασε φάρμακα καί θά μεταχειρίστηκε ὅλα τά ἀνθρώπινα μέσα γιά νά γίνῃ καλά ἡ κόρη του. Ἀλλά ἡ κατάστασι χειροτερεύει καί ὁ θάνατος πλησιάζει. Ποιός μπορεῖ νά διώξῃ τό θάνατο ἀπό τό σπίτι τοῦ Ἰαείρου; Ὁ θάνατος εἶνε σκληρός καί δέν κάνει διακρίσεις. Ἁρπάζει τόν ἀσπρομάλλη γέροντα, ἀλλ’ ἁρπάζει καί τά μικρά παιδιά. Μπαίνει στό σπίτι τοῦ φτωχοῦ, ἀλλά μπαίνει καί στό σπίτι τοῦ πλουσίου. Χτυπάει τούς ταπεινούς ἀνθρώπους, ἀλλά χτυπάει καί τούς ἄρχοντες.

            Ἡ κόρη τοῦ Ἰαείρου ψυχορραγεῖ. Καί ὁ πατέρας, ἀπελπισμένος ἀπό κάθε ἀνθρώπινη βοήθεια, βγαίνει ἀπό τό σπίτι καί τρέχει. Πηγαίνει στό Χριστό. Καί, ἄρχοντας αὐτός τῶν Ἰουδαίων, ταπεινώνεται, πέφτει στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί τόν παρακαλεῖ, νά πάῃ στό σπίτι καί νά γλυτώσῃ τήν κόρη του ἀπό τό θάνατο. Καί ὁ Χριστός, ἀφοῦ θεράπευσε τήν αἱμορροοῦσα γυναῖκα, πῆγε στό σπίτι τοῦ Ἰαείρου. Ἀλλά ἡ κόρη εἶχε πεθάνει. Κλάματα καί σπαρακτικές φωνές ἀκούγονταν. Ὁ Χριστός τούς διώχνει ὅλους ἀπό τό δωμάτιο τῆς νεκρᾶς, κρατάει μόνο κοντά του τούς τρεῖς ἀγαπημένους μαθητάς του καί τούς γονεῖς τῆς κόρης, στέκεται μπροστά στή νεκρά, πιάνει τό χέρι της, διατάζει ν’ ἀναστηθῇ, καί τό θαῦμα ἀμέσως ἔγινε. Ἡ κόρη ἀναστήθηκε.

            Στήν περίπτωσι τῆς αἱμορροούσης γυναικός ὁ Χριστός νίκησε τήν ἀσθένεια. Στήν περίπτωσι τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου ὁ Χριστός νίκησε τό θάνατο. Καί στά δύο θαύματα φαίνεται καθαρά, ἀπό τό ἕνα μέρος ἡ ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων, κι ἀπό τό ἄλλο μέρος ἡ παντοδυναμία τοῦ Χριστοῦ.

            Αἴ, σεῖς οἱ παπᾶδες καί οἱ ἱεροκήρυκες! θά μᾶς φωνάξῃ κάποιος· σᾶς ἀρέσει νά μιλᾶτε γιά τήν ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων καί τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ αὐτό τό κήρυγμα ταίριαζε στίς παλιές γενιές, τότε ποῦ ἡ ἐπιστήμη δέν εἶχε προοδεύσει ἀκόμη κι ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀδύναμος καί ἄοπλος. Τώρα ὅμως, πού ἡ ἐπιστήμη προώδευσε κι ὁ ἄνθρωπος γίνεται συνεχῶς δυνατώτερος καί ὁπλίζεται μέ τά μέσα τῆς ἐπιστήμης, ποῦ βλέπετε σεῖς τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου;

            Μᾶς ἐρωτοῦν οἱ ἄπιστοι, ποῦ βλέπουμε τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου; Τούς ἀπαντοῦμε· ἐσεῖς πού καυχᾶσθε γιά τήν παντοδυναμία τοῦ ἀνθρώπου, δέν σᾶς λέμε νά ἐπισκεφθῆτε τά νοσοκομεῖα, πού εἶνε γεμᾶτα ἀπό ἀρρώστους, οὔτε τά νεκροταφεῖα, πού εἶνε γεμᾶτα ἀπό νεκρούς. Μπῆτε μέσα στά διαστημόπλοιά σας καί πετάξτε στά ἄστρα. Ἐκεῖ θά δῆτε καί θά αἰσθανθῆτε, πόσο μικρός εἶνε ὁ ἄνθρωπος καί πόσο μεγάλος εἶνε ὁ Θεός!

* * * * *

            Ἡ Εἱκόνα καί οἱ φωτογραφίες τοῦ κειμένου, ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.