Ἐλθῶν ὁ Ἰωάννης ἀπό τοῦ ἔργου αὐτοῦ πρός μέ, ἠρώτα διά ποίαν αἰτίαν κλαίει τόσον πικρῶς ἡ Ρωμάνα. Πρίν δέ προφθάσω ἐγώ νά ἀπαντήσω, ἰδοῦσα ἡμᾶς ὁμιλοῦντας πρός ἀλλήλους αὕτη, δραμοῦσα ἥρπασε τόν Ἰωάννην καί κρατοῦσα ἔλεγε πρός αὐτόν· «Μάγε, ἀνεκαλύφθησαν αἱ μαγεῖαι σου, διότι ἀπό τήν ἡμέραν ὅπου ἦλθες εἰς τήν ὑπηρεσίαν μου μᾶς ἐγκατέλειψεν ἡ θεά ἡμῶν Ἄρτεμις· ὅθεν ἤ ανάστησον τόν υἱόν τοῦ κυρίου μου ἤ αὐτήν τήν ὥραν θά χωρίσω τήν ψυχήν ἀπό τοῦ σώματός σου». Λέγει πρός αὐτήν ὁ Ἰωάννης· «Εἰπέ εἰς ἐμέ, τί εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἔφερεν σέ τοῦτο τό μέγα πένθος»· ἡ δέ Ρωμάνα ἀπό θυμόν μέγαν καί ὀργήν κινούμενη, ἁπλώσασα τήν χεῖρα αὐτῆς, ἐρράπισε τόν Ἰωάννην εἰποῦσα πρός αὐτόν· «Δοῦλε πονηρέ· πάντες οἱ κατοικοῦντες τήν Ἔφεσον ἔμαθον τό γενόμενον, καί σύ ἦλθες διά νά μέ περιπαίξῃς χαίρων καί λέγων ὅτι δέν γνωρίζεις τό γενόμενον εἰς ἐμέ δεινόν; δέν γνωρίζεις ὅτι ὁ υἱός τοῦ κυρίου μου Διοσκορίδου ἀπέθανε μέσα εἰς τό λουτρόν;» Ἀκούσας δέ ὁ Ἰωάννης καί περιχαρής γενόμενος, ὑπεχώρησεν ὀλίγον· καί εἰσελθών εἰς τό λουτρόν προσηυχήθη· καί διά τῆς προσευχῆς του, ἀποδιώκει ἐκεῖθεν τό ἀκάθαρτον πνεῦμα καί εἰσοκίζει εἰς τό σῶμα τήν ψυχήν τοῦ νεανίσκου ἀναστήσας αὐτόν· καί λαβών τοῦτον ἐκ τῆς χειρός, ἐξῆλθε τοῦ λουτροῦ καί λέγει πρός τήν Ρωμάναν· «Λάβε τόν υἱόν τοῦ κυρίου σου».
Ἰδοῦσα ἡ Ρωμάνα τό γεγονός τοῦτο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Δόμνου, ἐξέστη τό πνεῦμα αὐτῆς καί φόβος καί τρόμος ἔλαβεν αὐτήν· καί δέν εἶχε πλέον εἰς τόν νοῦν της τόν θάνατον τοῦ Δόμνου, ἀλλ’ εἰς τό σημεῖον τό ὁποῖον ἐποιήσεν ὁ Ἰωάννης, διά τό ὁποῖον ἐθαύμαζε καί ἐξεπλήττετο, καί ὡς νά ἐπληγώθη εἰς τήν καρδίαν, οὕτως ἐκείτετο ὡς νεκρά καί ἀκίνητος ὡσεί λίθος ἐπί δύο ὥρας· ὕστερον δέ ἐλθοῦσα εἰς τόν ἑαυτόν της, δέν ἠδύνατο ἐκ τῆς ἐντροπῆς νά παρατηρήσῃ εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἰωάννου, προτιμῶσα μᾶλλον τόν θάνατόν της· διότι ἐσκέπτετο καθ’ ἑαυτήν λέγουσα· «Πῶς νά ἀτενίσω εἰς τό πρόσωπον τοῦ ἀνθρώπου τούτου, πρός τόν ὁποῖον τόσας πληγάς ἔδωσα, χωρίς νά ἔχω καμμίαν ἀφορμήν; πού νά κρύψω τόν ἑαυτόν μου; εἴθε νά ἀνοίξῃ ἡ γῆ νά μέ καταπίῃ! Ὦ θάνατε, σέ ἐπικαλοῦμαι· ἐλθέ καί ἀπάλλαξόν με ἐκ τῆς ἐντροπῆς ταύτης!».
Βλέπων ὁ Ἰωάννης τό πρόσωπον τῆς γυναικός μεταμορφωμένον καί ὅτι πρόκειται αὕτη νά πέσῃ εἰς τήν γῆν, ἐκράτησεν αὐτήν ἐκ τῆς χειρός καί ἐσφράγισεν ἐκ τρίτου διά τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, καί οὕτως ἔφερεν αὐτήν εἰς τήν προτέραν κατάστασιν· πεσοῦσα δέ αὕτη εἰς τούς πόδας τοῦ Ἰωάννου καί κλαίουσα πικρῶς, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Παρακαλῶ σε, πληροφόρησόν με ποῖος εἶσαι· διότι καθώς βλέπω ἤ Θεός ἤ υἱός Θεοῦ». Εἶπε δέ πρός αὐτήν ὁ Ἰωάννης· «Οὔτε Θεός εἶμαι, οὔτε υἱός Θεοῦ¨ἀλλ’ εἶμαι ὁ Ἰωάννης ὁ μαθητής τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀνέπεσα εἰς τό στῆθος αὐτοῦ καί ἤκουσα θεῖα μυστήρια· ἐάν λοιπόν πιστεύσῃς καί σύ εἰς αὐτόν, θά γίνῃς δούλη του, καθώς καί ἐγώ εἶμαι δοῦλος του». Ταῦτα ἀκούσασα ἡ Ρωμάνα, μετά μεγάλης ἐντροπῆς καί φόβου πολλοῦ εἶπε πρός τόν Ἰωάννην· «Πρῶτον, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, συγχώρησον εἰς ἐμέ πάντα ὅσα σοί ἔπταισα ἐγώ ἡ ἀθλία». Ὁ δέ Ἰωάννης εἶπε πρός αὐτήν· «Ἐάν πστεύσῃς εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, πάντα τά ἁμαρτήματά σου θά συγχωρηθῶσιν»· ἡ δέ γυνή λέγει πρός αὐτόν· «Πιστεύω, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, εἰς ὅλα ὅσα ἀκούω ἐκ τοῦ στόματός σου».
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Θ’ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 567 – 568) ΑΘΗΝΑΙ 1963
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
