Μία Οἰκοδομή

            Ἀνάλυσι τοῦ Ἀποστόλου τῆς Κυριακῆς Θ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, (Α’ Κορ. 3, 9-17), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ».

«Θεοῦ ἐσμέν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» (Α’ Κορ. 3, 9)

            ΔΕΝ ΕΙΝΕ, ἀγαπητοί μου, δέν εἶνε πολύς καιρός, πού συνέβη στή Θεσσαλονίκη τό ἐξῇς. Σέ κάποιο μέρος εἶχε χτιστῇ μιά πολυκατοικία. Ὅλες οἱ ἐργασίες εἶχαν τελειώσει. Ἀπ’ ἔξω ἡ πολυκατοικία φαίνονταν πολύ ὡραία. Ἐσωτερικά εἶχε ὄμορφη διαρρύθμισι. Σέ λίγο τά διαμερίσματα νοικιάστηκαν. Οἱ ἐνοικιασταί ἔβαλαν καί τηλεοράσεις. Ὅλα στήν πολυκατοικία φαινόντουσαν εὐχάριστα. Ἀλλά ξαφνικά ἦρθε ἡ συμφορά. Ἐνῶ αὐτοί που κάθονταν μέσα εἶχαν ἀνοίξει τά ραδιόφωνα καί τίς τηλεοράσεις κ’ ἔβλεπαν κί ἄκουγαν εὐχάριστα γι’ αὐτούς πράγματα, ἡ πολυκατοικία σείστηκε. Ὅλοι τρόμαξαν. Νόμισαν πώς ἔφθασε τό τέλος τους, κ’ ἔτρεξαν νά φύγουν τό γρηγορότερο ἀπ’ τήν πολυκατοικία. Τί εἶχε συμβῇ; Σεισμός;

            Ὄχι. Ὁ μηχανικός, πού εἶχε ἀναλάβει νά χτίσῃ τήν πολυκατοικία, δέν πρόσεξε τά θεμέλια. Ἔβαλε θεμέλια σέ μέρος πού τό ἔδαφος δέν ἦταν στέρεο. Ἔτσι ἡ πολυκατοικία με τό βάρος της «κάθισε», καί γι’ αὐτό κλονίστηκε. Ἡ πολυκατοικία ἔμεινε μόνο μέ τά ἔπιπλα, τά ραδιόφωνα καί τίς τηλεοράσεις. Ἔμεινε ἔρημη ἀπό ἀνθρώπους. Κρίθηκε τέλος σάν ἐπικίνδυνη γιά τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, καί συνεργεῖα τῆς μηχανικῆς ὑπηρεσίας ἤρθαν καί τήν κατεδάφισαν…..

            Ἔτσι γκρεμίστηκε μιά πολυκατοικία στή Θεσσαλονίκη. Καί δέν εἶνε ἡ μόνη. Κι ἄλλες οἰκοδομές πού χτίζονται γκρεμίζονται καί σκοτώνουν ἀνθρώπους, πού δέν προλαβαίνουν νά βγοῦν ἔξω. Δυστυχῶς! Γιά νά κερδίσουν περισσότερα χρήματα μηχανικοί καί ἐργολάβοι, δέν προσέχουν τά θεμέλια. Τά θεμέλια δέν φαίνονται· εἶνε κρυμμένα κάτω ἀπ’ τή γῆ, καί δέν τά κοιτάζει κανείς. Ἐνῶ τό ὑπόλοιποι μέρος τῆς οἰκοδομῆς φαίνεται, καί ἀναγκαστικά τό προσέχουν, γιά να φαντάζῃ καί νά ἑλκύῃ. Ἀλλά τί τό ὄφελος νά εἶνε ὅλα τακτοποιημένα κι όμορφα, καί τά θεμέλια τῆς οἰκοδομῆς νά μήν εἶνε στέρεα; Οἰκοδομές χωρίς στερεά θεμέλια ἀργά ἤ γρήγορα πέφτουν καί γίνονται ἐρείπια.

            Ἀλλά γιατί μιλᾶμε ἐδῶ γιά οἰκοδομές καί θεμέλια; Τί μᾶς ἐνδιαφέρουν; Θά μοῦ πήτε· Ἐμεῖς δέν εἵμαστε οὔτε μηχανικοί οὔτε ἐργολάβοι, οὔτε λεφτά ἔχουμε γιά ν’ ἀγοράζουμε διαμερίσματα καί πολυκατοικίες. Εἵμαστε φτωχοί ἄνθρωποι. Μένουμε στό σπιτάκι μας, πού ἔμεναν κ’ οἱ γονεῖς μας κ’ οἱ παππούδες μας. Πᾶνε τώρα 200 χρόνια, πού χτίστηκε τό πατρικό μας σπίτι, καί δέν ἔχει πάθει τίποτε. Στό πατρικό αὐτό σπίτι μένουμε κ’ ἐμεῖς τώρα, καί δέν τό ἀλλάζουμε μέ ὅλες τίς πολυκατοικίες καί τούς οὐρανοξύστες τῆς Νέας Ὑόρκης. Στερεά σπίτια, φίλε μου, στερεά σπίτια πρέπει νά ζητοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, γιά νά μένουν ἐκεῖ μέσα μέ ἀσφάλεια…..

            Ἐκτός ὅμως ἀπό τίς ὑλικές αὐτές οἰκοδομές, πού ὅλοι ξέρουμε, ὑπάρχει καί μιά ἄλλη οἰκοδομή, οἰκοδομή πνευματική, πού τό ἔνα μέρος της εἶνε ὁρατό καί τό ἄλλο μέρος ἀόρατο. Εἶνε οἰκοδομή, πού ἀρχίζει ἀπό τή γῆ καί φτάνει στα ἄστρα. Μιά οἰκοδομή, πού ξεπερνάει σέ τάξι, σέ ὀμορφιά καί σέ στερεότητα κάθε ἄλλη οἰκοδομή. Γι’ αὐτή τήν οἰκοδομή, τήν πνευματική οἰκοδομή, μιλάει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παύλος.

            Ποιά εἶνε ἡ πνευματική αὐτή οἰκοδομή; Εἶνε ἡ Ἐ κ κ λ η σ ί α. Ἀλλ’ ὅταν λέμε Ἐκκλησία τί πρέπει νά ἐννοοῦμε; Τό ναό τῆς ἐνορίας μας, τό κτήριο δηλαδή, πού ἔχουμε χτίσει γιά νά μαζευώμαστε ἐκεῖ καί νά λατρεύουμε τόν Κύριο; Βέβαια καί τό κτήριο λέγεται Ἐκκλησία. Ἀλλά Ἐκκλησία κυρίως εἶνε ὅλοι ἐκεῖνοι, πού πιστεύουν στό Χριστό, κοινωνοῦν τά ἄχραντα μυστήρια καί συνδέονται μεταξύ τους μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί θεωρεῖ ὁ ἔνας τόν ἄλλο ἀδελφό. Αὐτοί ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία, τήν πνευματική οἰκοδομή, γιά τήν ὁποία μιλάει ὁ Παῦλος. Καί τήν ὀνομάζει ἔτσι τήν Ἐκκλησία ὁ Παῦλος, γιατί ὑπάρχουν ὁμοιότητες μεταξύ τῆς ὑ λ ι κ ή ς καί τῆς π ν ε υ μ α τ ι κ ῆ ς οἰκοδομῆς. Κοιτάξτε μερικές.

            Μιά οἰκοδομή, γιά νά ‘νε στερεά, πρέπει νά ‘χῃ γερό θεμέλιο. Πρέπει νά ‘νε χτισμένη πάνω σέ βράχο. Ἔτσι κ’ ἡ Ἐκκλησία, ἡ πνευματική οἰκοδομή, ἔχει θεμέλιο. Θεμέλιο δέ στερεό καί ἀκλόνητο τῆς Ἐκκλησίας εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Θεμέλιο εἶνε ἡ πίστι στό Χριστό, ἡ πίστι ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶνε ἁπλός ἄνθρωπος, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλ’ εἶνε καί Θεός, ὁ ἀληθινός Θεός, πού κατέβηκε ἀπ’ τά οὐράνια ἐδῶ στή γῆ, φόρεσε σάρκα ἀνθρώπινη, ἐμφανίσθηκε σάν ἄνθρωπος, πείνασε, δίψασε, κήρυξε, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε καί ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς, καί θά ἔρθῃ καί πάλι γιά νά κρίνῃ τόν κόσμο. Ὁ Χριστός εἶνε τό Α καί τό Ω. Ὁ Χριστός εἶνε τό πᾶν.

            Πάνω στήν πίστι αὐτή εἶνε χτισμένη ἡ πνευματική οἰκοδομή, ἡ Ἐκκλησία. Τό εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στόν Πέτρο, ὅταν ὁ Πέτρος ὡμολόγησε πώς ὁ Χριστός εἶνε ὁ ἀληθινός Θεός. Σύ, εἶπε ὁ Χριστός στόν Πέτρο, με τήν πίστι αὐτή πρέπει νά ὀνομάζεσαι Πέτρος. Καί σέ βεβαιώνω, πώς πάνω στήν πίστι αὐτή θά χτίσω τήν Ἐκκλησία μου, καί θά ‘νε τόσο στερεά κι ἀκλόνητη ἡ Ἐκκλησία, ὥστε ὅλοι οἱ σατανᾶδες νά βγοῦν ἀπ’ τό σκοτεινό τους βασίλειο καί νά τήν πολεμήσουν, δέν θά μπορέσουν νά τή νικήσουν. Αὐτό τό νόημα ἔχουν τά λόγια τοῦ Χριστοῦ· «Σύ εἶ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρα οἰκοδομήσω μου τήν ἐκκλησίαν, καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16.18).

            Ὅπως πάνω σ’ ἔνα θεμέλιο οἱ χτίστες τοποθετοῦν πέτρες, ἄλλες μικρότερες κι ἄλλες μεγαλύτερες, καί τίς συνδέουν μεταξύ τους μέ ἀσβέστη καί γίνονται ὅλες ἔνα σῶμα, ἔτσι καί στήν Ἐκκλησία. Ὅσοι πιστεύουν στο Χριστό δέν εἶνε ψυχικά ὁ ἔνας μακριά ἀπ’ τόν ἄλλο, ἀλλά σάν πέτρες πελεκημένες τοποθετοῦνται ὁ ἔνας κοντά στόν ἄλλο καί συνδέονται κι ἀποτελοῦν ἔνα σῶμα, μιά κοινωνία. Ἀσβέστης, πού κολλάει τή μιά πέτρα μέ τήν ἄλλη στή θεία αὐτή οἰκοδομή, εἶνε ἡ ἀγάπη. Χωρίς τήν ἀγάπη ἡ ἕνωσις τῶν χριστιανῶν μοιάζει μ’ ἔναν τοῖχο, πού εἶνε χτισμένος χωρίς ἀσβέστη καί εἶνε εὔκολο νά γκρεμιστῇ σέ μιά πλημμύρα. Χτίστες, πού πρέπει νά πελεκοῦν τίς πέτρες, δηλαδή νά διορθώνουν τούς χριστιανούς ἀπ’ τίς κακίες καί τά ἐλαττώματά τους, εἶνε οἱ ἱερεῖς. Καί ὅπως σέ μιά οἰκοδομή ὑπάρχει εἰδική μηχανή, τό ἀναβατόριο, πού παίρνει τίς πέτρες ἀπ’ τή γῆ καί τίς ἀνεβάζει ψηλά γιά νά χτιστοῦν στό κατάλληλο μέρος, ἔτσι μηχανή μποροῦμε νά ποῦμε, πού παίρνει τούς χριστιανούς ἀπό χαμηλά καί τούς ἀνεβάζει ψηλά, εἶνε ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ναί! Ὁ σταυρός, λέει κάποιος ἅγιος, σάν μηχανή παίρνει τούς πιστούς καί τούς ἀνεβάζει στά ὕψη. Δέν θά μποροῦσε ν’ ἀποκτήσῃ ὕψος ἡ πνευματική οἰκοδομή χωρίς τή δύναμι τοῦ σταυροῦ.

            Ἀγαπητοί μου! Οἰκοδομή πού ἀρχίζει ἔχει καί τέλος. Ἀλλ’ ἡ πνευματική οἰκοδομή, ἡ Ἐκκλησία, 20 αἰῶνες τώρα χτίζεται συνεχῶς. Νέοι χριστιανοί σάν ζωντανά λιθάρια προστίθενται, καί ἡ οἰκοδομή διαρκῶς προχωρεῖ, καί κανένας δέν θά μπορέσῃ να σταματήσῃ τήν πρόοδο τῆς οἰκοδομῆς αὐτῆς. Θά αὐξάνῃ μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, μέχρι νά προστεθῇ κι ὁ τελευταῖος πιστός.

            Σ’ αὐτή τήν οἰκοδομή, στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἀνήκουμε κ’ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου. Μεγάλοι πατέρες, ἅγιοι καί μάρτυρες ἦταν στῦλοι καί κολῶνες. Ἐμεῖς τι εἵμαστε; Εὐτυχισμένοι θά εἵμαστε, ἄν γίνουμε ἔνα μικρό λιθαράκι μέσα στήν ἀπέραντη καί μεγαλειώδη οἰκοδομή, πού λέγεται Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

            Οἱ φωτογραφίες τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.