Ποιός σταυρώθηκε;

                Ἀνάλυσις τοῦ Ἀποστόλου τῆς Κυριακῆς Η’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, (Α’ Κορ. 1, 10 – 17), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ».

«Μεμέρισται ὁ Χριστός; μή Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπέρ ὑμῶν;» (Α’ Κορ. 1, 10-17).

            Ὁ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παῦλος, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου. Ἦταν δέ τότε ἡ Κόρινθος μιά ἀπό τίς πιό μεγάλες πόλεις τοῦ κόσμου. Χτισμένη κοντά στή θάλασσα, στόν περίφημο Ἰσθμό, εἶχε ἐξελιχθῆ σ’ ἕνα σπουδαῖο ναυτικό καί ἐμπορικό κέντρο τῆς Μεσογείου. Χιλιάδες καράβια ἔρχονταν κ’ ἔφευγαν ἀπ’ τό λιμάνι της. Οἱ κάτοικοι ζοῦσαν μέ πολυτέλεια καί ἀσωτία. Διεφθαρμένες γυναῖκες κοπάδια. Εἶχαν ὡς κατοικία ἕνα ναό, τόν περιβόητο ναό τῆς Ἀφροδίτης, πού οἱ Ἕλληνες εἰδωλολάτρες εἶχαν χτίσει γιά νά τιμήσουν τήν αἰσχρά θεότητα.

            Φιλόσοφοι καί ρήτορες ἔρχονταν ἐκεῖ ἀπ’ τή γειτονική πόλι, τήν Ἀθήνα, καί μέ πληρωμή δίδασκαν τούς νέους τήν πονηριά καί τήν ψευτιά. Ἔτσι στήν πόλι μαζεύτηκε πολλή κοπριά. Πορνεία, μοιχεία, ἀσωτία, πολυτέλεια καί κάθε ἄλλη κακία, αὐτή ἦταν ἡ κοπριά, πού ἤξερε ὁ σατανᾶς νά τή σκεπάζῃ μέ χρυσόχαρτο, μέ τίς ψευτοφιλοσοφίες τῶν ἀρχαίων, γιά νά μή φαίνεται ἡ ἀσχήμια της.

            Στήν Κόρινθο ἦταν ἄγνωστος ὁ Χριστός. Ἀλλ’ ἦρθαν καί σ’ αὐτήν οἱ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου. Ἦρθε καί ὁ Παῦλος. Ὁ Παῦλος ἔμεινε ἑνάμισυ χρόνο. Μέ φλογερή καρδιά κήρυξε καί κάλεσε τούς ἀνθρώπους νά πιστέψουν στόν Ἐσταυρωμένο. Τό κήρυγμά του ἔφερε λαμπρά ἀποτελέσματα. Ἄνθρωποι, πού μέχρι χτές ἦταν βουτηγμένοι στήν πιό μεγάλη διαφθορά, βγῆκαν ἀπό τό βοῦρκο αὐτό, πίστεψαν, βαπτίστηκαν καί ἔγιναν χριστιανοί. Ἦταν αὐτό ἕνα ἀπό τά πιό συγκινητικά θεάματα πού παρουσίασε ἡ δύναμις τοῦ χριστιανισμοῦ. Μέ τά κηρύγματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅπως καί ἄλλων Ἀποστόλων καί κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου, σχηματίσθηκε ἡ πρώτη Ἐκκλησία στήν Κόρινθο. Αὐτή ἡ Ἐκκλησία δέν εἶχε κανένα ναό, γιατί οἱ εἰδωλολάτρες ὄχι μόνο δέν ἐπέτρεπαν νά χτίσουν οἱ χριστιανοί ναούς, ἀλλά καί δέν τούς ἄφηναν οὔτε νά συγκεντρωθοῦν δημόσια. Ὅσοι πίστευαν στό Χριστό, κρυφά ἀπό τούς εἰδωλολάτρες μαζεύονταν σέ ὡρισμένα σπίτια χριστιανῶν κ’ ἐκεῖ προσεύχονταν καί τελοῦσαν τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἦταν δέ ὅλοι οἱ χριστιανοί ἐκεῖνοι ἑνωμένοι στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἦταν μία μεγάλη οἰκογένεια, πού ὅλα τά μέλη της συνδέονταν μέ τήν πίστι καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

            Ἑνωμένη ἦταν ἡ Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου. Χαρά τοῦ Παύλου, λύπη τῶν δαιμόνων. Γιατί τίποτε ἄλλο δέν μισεῖ ὁ σατανᾶς τόσο ὅσο νά βλέπῃ τούς χριστιανούς νά εἶνε ἑνωμένοι κι ἀγαπημένοι. Γι’ αὐτό καί προσπάθησε ὁ σατανᾶς νά διαιρέσῃ τήν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου. Καί πρός στιγμήν τό κατώρθωσε. Ἕλληνες ἦταν οἱ περισσότεροι χριστιανοί τῆς Κορίνθου. Οἱ δέ Ἕλληνες ἔχουν ἕνα φοβερό κληρονομικό ἐλάττωμα, τή διχόνοια. Οἱ Ἕλληνες δύσκολα συμφωνοῦν. Καί ἄν συμφωνήσουν, ἡ συμφωνία τους δέν διαρκεῖ πολύ. Ὁ καθένας, ὑπερήφανος καί ἐγωιστής, σηκώνει τή σημαία, ἐπαναστατεῖ κατά τῆς πνευματικῆς ἡγεσίας. Ἔτσι φύτρωσαν μέσα στήν Κόρινθο θρησκευτικά κόμματα. Οἱ λίγοι χριστιανοί διαιρέθηκαν. Ἄλλοι ἔκαναν ἀρχηγό τους τόν Παῦλο· ἄλλοι τόν Ἀπολλῶ, πού ἦταν ἕνας δυνατός ρήτορας· ἄλλοι τόν Πέτρο, πού ἦταν ὁ πιό γνωστός Ἀπόστολος καί μαθητής τοῦ Κυρίου. Ὄχι! φωνάζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους. Αὐτό πού κάνετε, νά διαιρῆτε τήν Ἐκκλησία σέ διάφορα κόμματα, δέν εἶνε σωστό. Οὔτε ἐγώ οὔτε ὁ Πέτρος οὔτε ὁ Ἀπολλώς ἤρθαμε στήν πόλι σας γιά νά προβάλουμε τον ἑαυτό μας καί νά ζητήσουμε τιμές καί δόξες. Τί εἴμαστ’ ἐμεῖς; Ὅτι ἔχετε, ἀπ’ τό Χριστό τό ἔχετε. Ὁ Χριστός εἶνε τό πᾶν. Ὁ Χριστός δημιούργησε τόν κόσμο ἀπό τό μηδέν. Ὁ Χριστός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο. Ὁ Χριστός δίνει στόν ἄνθρωπο ὅτι χρειάζεται γιά νά ζήσῃ. Τό νερό, τό φῶς, ὁ ἀέρας δικά του εἶνε. Ὅλα εἶνε δικά του. Λίγα λεπτά τῆς ὥρας νά πάψῃ ὁ Χριστός νά ἐνδιαφέρεται, πῶς θά μπορέση ὁ ἄνθρωπος νά ζήσῃ;……

            Ἀλλ’ ὁ Παῦλος ἀφήνει αὐτές τίς ὑλικές εὐεργεσίες τοῦ Χριστοῦ καί ἔρχεται νά ὑπενθυμίσῃ στούς Κορινθίους τήν πιό τρανή ἀπ’ ὅλες τίς εὐεργεσίες, πού θά διαλαλῆ σ’ ὅλους τούς αἰῶνας, ὅτι κανένας ἄλλος δέν ἀγάπησε τόσο τόν ἄνθρωπο ὅσο ὁ Χριστός. Καί ἡ εὐεργεσία αὐτή, πού δέν ὑπάρχει μέτρο νά μετρηθῇ καί ζυγαριά νά ζυγιστῇ, εἶνε, ὅτι ὁ Χριστός σταυρώθηκε καί ἔχυσε τό τίμιό του αἷμα γι’ αὐτόν.

            Ναί, ὁ σταυρός εἶνε ἡ πιό τρανή ἀπόδειξι τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Χωρίς τή θυσία πού πρόσφερε ὁ Χριστός πάνω στό σταυρό, κανένας δέν θά μποροῦσε νά σωθῇ. Αὐτό βέβαια δέν τό αἰσθάνονται οἱ πιό πολλοί χριστιανοί. Καί γι’ αὐτό μένουν ἀδιάφοροι ὅταν ἀκοῦνε ὅτι ὁ Χριστός σταυρώθηκε. Οἱ μικρές εὐεργεσίες, πού τούς κάνουν οἱ άνθρωποι, τούς συγκινοῦν. Ἄν π.χ. ἕνας ἀρρωστήση καί κινδυνεύη νά πεθάνῃ, κ’ εἶνε ἀνάγκη νά τοῦ γίνη μετάγγισι αἵματος, καί βρεθῆ ἄνθρωπος καί δώση αἷμα, ὁ ἄρρωστος αἰσθάνεται βαθιά τήν εὐγνωμοσύνη· καί ἄν γίνη καλά καί σηκωθῆ ἀπ’ τό κρεββάτι, δημοσιεύει στίς ἐφημερίδες θερμό εὐχαριστήριο.

            Ἀλλ’ αὐτό πού ἔκανε ὁ Χριστός, ν’ ἀνοίξῃ τίς φλέβες του καί νά μεταγγίσῃ το ἅγιό του αἷμα μέσα στήν ἄρρωστη καί ἑτοιμοθάνατη ἀπό τίς ἁμαρτίες ἀνθρωπότητα, δυστυχῶς πολλοί δέν τό αἰσθάνονται. Το αἷμα τοῦ Χριστοῦ δέν λαλεῖ μεσ’ στίς καρδιές τους. Ὁ σταυρός δέν τούς συγκινεῖ. Μένουν ἀδιάφοροι.

            Καί ὅμως χωρίς τό σταυρό, χωρίς τό αἷμα τοῦ Θεανθρώπου πού χύθηκε πάνω στό φρικτό Γολγοθᾶ, Ἐκκλησία δέν θά ὑπῆρχε. Ὑπάρχει Ἐκκλησία, ἐπειδή θυσιάστηκε ὁ Χριστός. Ὑπάρχει Ἐκκλησία ἐπειδή, κάθε φορά πού χτυπάει ἡ καμπάνα καί μαζεύονται οἱ χριστιανοί, αὐτή ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐπαναλαμβάνεται καί τό τίμιο αἷμα τοῦ Χριστοῦ κατά μυστηριώδη τρόπο προσφέρεται στούς χριστιανούς «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον».

            Ὁ Παῦλος, θέλοντας νά χτυπήσῃ τή διαίρεσι τῶν χριστιανῶν καί νά τούς ἑνώσῃ, σάν τό πιό δυνατό ἐπιχείρημα ἀναφέρει τό σταυρό. Ποιός, ἐρωτᾶ, σταυρώθηκε; Ποῖος, ἔχυσε τό αἷμα του; Ποῖο αἷμα στάθηκε ἱκανό νά ξεπλύνῃ τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου; Χίλιοι Παύλοι, χίλιοι Ἀπολλῷ, χίλιοι Πέτροι νά ‘χυναν τό αἷμα τους, δέν θά μποροῦσαν νά σβήσουν οὔτε μιά ἁμαρτία. Γιατί ὅλοι ἀνεξαιρέτως εἶνε ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί, καί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό συγχώρησι καί λύτρωσι.

            Ἕνας μᾶς σώζει, ἕνας μᾶς λυτρώνει, ὁ Χριστός. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, πού κηρύττουμε τό Χριστό, δέν εἴμαστε τίποτε μπροστά του. Δοῦλοι του εἴμαστε, ὑπηρέτες του εἴμαστε. Γιατί λοιπόν ὑπερηφανευόμαστε καί καυχιόμαστε; Γιατί διαιροῦμε τήν Ἐκκλησία καί προβάλλουμε τόν ἑαυτό μας καί θέλουμε νά στήσουμε τό «ἐγώ» μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ἄχ αὐτά τά «ἐγώ» κομματιάζουν τήν Ἐκκλησία!

            Αὐτά τά «ἐγώ» πρέπει νά σβήσουν. Μόνο ὅταν τά μικρά καί τά μεγάλα «ἐγώ» ὑποταχθοῦν στό θέλημα τοῦ Ἑνός, ἐκείνου δηλαδή πού μέ τό τίμιό του αἷμα ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία, μόνο τότε θά ἐξαφανιστοῦν ὅλα τά σχίσματα καί ὅλες οἱ διαιρέσεις, καί τότε ἡ Ἐκκλησία ἑνωμένη θά προβάλη λαμπρή σάν τόν ἥλιο, χωρίς σύννεφα καί χωρίς σκιές.

            Ἡ Εἰκόνα καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.