Ἀπόσπασμα ἀπό τόν βίο τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τήν 12η Ἰουνίου.
Ὁ Ὀνούφριος ὁ Ὅσιος καί ἀσκητής ἤκμασε κατά τόν Δ’ (4ον) ἀπό Χριστοῦ γεννήσεως αἰῶνα. Οὗτος ἡσύχαζε πρότερον εἰς Κοινόβιον κείμενον πλησίον τῆς Ἑρμουπόλεως τῶν Θηβῶν· ἀκούσας δέ ὕστερον τήν ἥσυχον καί ἐρημικήν ζωήν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ καί Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ ἐξῆλθε τοῦ Κοινοβίου καί κατῴκησεν εἰς τήν ἔρημον ἔτη ἑξήκοντα ἀποκεχωρισμένος τῶν ἀνθρώπων. Τοῦτον εὗρεν ὁ Μοναχός Παφνούτιος ὅστις ἔγραψε καί τόν βίον αὐτοῦ. Ἡσύχαζε δέ τότε ὁ Παφνούτιος εἰς τήν Αἴγυπτον, ὅτε ἐκ Θεοῦ φωτισθείς ἀπῆλθεν εἰς τήν ἐσωτέραν ἔρημον. Καί ἀπελθών ἠξιώθη νά ἴδῃ διά τῶν ἰδίων αὐτοῦ ὀφθαλμῶν ὅσα ὁ ἴδιος περί τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου ἔγραψε.
Διηγεῖται ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος στόν Ὅσιο Παφνούντιο:
Τό μέν ὄνομά εἶναι Ὀνούφριος, ἔχω δέ εἰς τοῦτον τόν τόπον χρόνους ἑβδομήκοντα μέ θηρία συνδιαιτώμενος, καί μέ χόρτα καί ὕδωρ τρεφόμενος. Οὔτε ἄλλον τινά ἄνθρωπον ἑώρακα ποτέ, μόνον σέ τόν ὁποῖον ἔστειλεν ὁ Θεός, διά νά ἐνταφιάσῃς τό σῶμά μου αὔριον. Ὁ πατήρ μου ἦτο βασιλεύς τῆς Περσίας. Ἐπειδή δέ ἡ μήτηρ μου ἦτο στεῖρα, ἐδέοντο ἀμφότεροι τοῦ Θεοῦ νά τούς δώσῃ κληρονομίαν. Καί μετά πολλάς προσευχάς ἐπήκουσεν αὐτῶν ὁ Κύριος, καί ὅτε συνέλαβεν ἡ μήτηρ μου, ἔγινε χαρά μεγάλη εἰς τό παλάτιον. Μετά τήν κύησιν εἶδεν ὁ πατήρ μου θείαν ἀποκάλυψιν, κελεύουσαν αὐτόν νά μέ ὀνομάσῃ Ὀνούφριον εἰς τό Ἅγιον Βάπτισμα· ἔπειτα νά μέ ὁδηγήσῃ εἰς ἕνα Μοναστήριον, τό ὁποῖον εἶναι εἰς τήν Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου καί τό ὀνομάζουν ἡσυχαστήριον, καί οὕτως ἐποίησεν ὁ πατήρ μου. Καί πορευόμενος μέ ὑπηρέτας πρός τήν Αἴγυπτον μᾶς συνώδευσεν ἀπό θείαν νεῦσιν καί βούλησιν ἔλαφος, ἡ ὁποία μέ ἔτρεφε μέ τό γάλα της καθ’ ὅλην ἐκείνην τήν ὁδοιπορίαν, πρός θαυμασμόν καί ἔκπληξιν πάντων.
Φθάσαντες εἰς τό ρηθέν Μοναστήριον, ἀνήγγειλεν ὁ πατήρ μου ἅπαντα εἰς τόν Ἡγούμενον, ὅστις εἶπεν αὐτῷ· ἐδῶ ποσῶς γυνή δέν ἐπλησίασε πώποτε, καί πῶς εἶναι δυνατόν νά τραφῇ τό παιδίον; ὁ δέ ἀπεκρίνατο· καθώς ὁ Κύριος ᾠκονόμησε καί μᾶς συνώδευσεν εἰς ὅλον τόν δρόμον ἡ ἔλαφος, ἥτις τό ἔτρεφεν, οὕτω πάλιν μέ τό θεῖον πρόσταγμα θέλει ἔρχεσθαι καί ἐδῶ καθ’ ἑκάστην νά τό θηλάζῃ, ἕως νά μεγαλώσῃ. Οὕτω λοιπόν ἔστερξεν ὁ Ἡγούμενος καί ἔμεινα εἰς ἐκεῖνο τό Κοινόβιον· καί ὁ μέν πατήρ μου ἀπῆλθεν εἰς τόν οἶκόν του, ἡ δέ ἔλαφος ἤρχετο καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, ἕως τόν τρίτον χρόνον, καί μέ ἐθήλαζεν. Ἦσαν δέ πάντες οἱ Μοναχοί τῆς Μονῆς ἐκείνης ἁγιώτατοι, πορευόμενοι εἰς πάσας τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι· εἶχον ὅλοι μίαν ψυχήν καί μίαν καρδίαν καί ἀγάπην πρός ἀλλήλους θαυμασίαν· εἴ τι ἤρεσκεν εἰς τόν ἕνα, ἔστεργον ἅπαντες· ἐνήστευον, προσηύχοντο ὅλην τήν νύκτα καί τήν ἡμέραν ἔκαμνον μέ τόσην σιωπήν τό ἐργόχειρον, ὥστε οὐδείς ἐτόλμα χωρίς ἀνάγκην νά λαλήσῃ λόγον βραχύτατον. Ἔμαθον λοιπόν παρ’ αὐτῶν καί ἐδιδάχθην τήν ἱεράν Γραφήν, καί τῆς μοναχικῆς πολιτείας ὅλας τάς τάξεις μέ πᾶσαν ἀκρίβειαν. Πολλάκις δέ ἐπαινοῦσαν τόν Προφήτην Ἠλίαν πῶς ἐδυναμώθη ἀπό τόν Θεόν εἰς τήν ἔρημον μέ τήν ὑπομονήν καί ἐγκράτειαν, καί ἔλαβε χάριν παρά Θεοῦ νά ποιῇ θαυμάσια, καί μάλιστα ὅτι δέν ἐδοκίμασεν ἀκόμη τό πικρόν τοῦ θανάτου ποτήριον, ἀλλά μετέστη εἰς τόν Παράδεισον σύσσωμος. Καί πάλιν εἰς τήν Νέαν Διαθήκην τόν ὑπέρτιμον Βαπτιστήν καί Πρόδρομον, τόν ὑπέρ πάντας τούς ἁγίους χριστομαρτύρητον, τόν ὁποῖον ἐπαινοῦσαν κατά πολύ.
Ἀκούων ὅθεν καθ’ ἑκάστην τούς Πατέρας ὅλου τοῦ Κοινοβίου νά εὐφημίζωσι τούς τοιούτους, τούς ἠρώτησα: Λοιπόν οἱ ἀναχωρηταί ἔχουσι παρρησίαν πρός τόν Θεόν περισσοτέραν; Οἱ δέ εἶπόν μοι· ναί, τέκνον, μεγαλύτεροι εἶναι ἀπό ἡμᾶς· ὅτι ἡμεῖς μέν βλέπομεν καθ’ ἑκάστην ὁ εἷς τόν ἄλλον μας, ἀναγινώσκομεν τήν ἀκολουθίαν κοινῶς μέ πνευματικήν εὐφροσύνην καί ἀγαλλίασιν. Ὅταν πεινάσωμεν, εὑρίσκομεν τήν τράπεζαν ἑτοίμην. Ἐάν ἀσθενήσῃ κάποιος ἀπό ἡμᾶς σωματικῶς ἤ καί ψυχικῶς, τόν βοηθοῦσι καί ὑπηρετοῦσιν οἱ ἄλλοι μέ πολλήν ἐπιμέλειαν, καί ἁπλῶς εἴ τι ἄλλο χρειασθῶμεν, εὑρίσκομεν τήν ἁρμόζουσαν θεραπείαν. Ἀλλά ἐκεῖνοι οἱ εὐλογημένοι ἡσυχασταί δέν ἔχουσιν ἐξ ἀνθρώπων τινά παράκλησιν, ἀλλά εἰς μόνον τόν Θεόν ὁλοψύχως ἐλπίζουσιν. Ἐάν τούς ἔλθῃ πειρασμός ἐκ τοῦ δαίμονος, δέν ἔχουν τινά νά τούς συμβουλεύσῃ. Ἐάν πεινάσουν ἤ διψήσουν ἤ γυμνητεύσουν ἤ ἄλλο ὅμοιον χρειασθοῦν, δέν ἔχουν τίποτε ἀπό ὅλα τά ἀναγκαῖα τοῦ σώματος. Ἀλλά καί εἰς τάς ἀκολουθίας καί προσευχάς σχολάζουσι περισσότερον, μή ἔχοντες σωματικόν ἐργόχειρον, καί οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ καθ’ ἑκάστην διακονοῦσιν αὐτοῖς, καί ὅταν ἐξέρχεται ἡ ψυχή αὐτῶν ἐκ τοῦ σώματος τήν λαμβάνουσι μετά πολλῆς εὐλαβείας καί τήν φέρουν ἐνώπιον τῆς Παναγίας Τριάδος ψάλλοντες μέ εὐφροσύνην καί ἀγαλλίασιν.
Ταῦτα ἀκούσας ἐγώ ὁ ἐλάχιστος ἀπό τούς θεοφόρους Πατέρας ἐτρώθην εἰς τήν καρδίαν ἀπό τόν πόθον καί τόν ἔρωτα τῆς ἀναχωρήσεως, καί καθ’ ἑκάστην ηὔξανεν ὁ πόθος αὐτός καί ἐτήκετο ἡ ψυχή μου διά τήν ἀγάπην τῆς ἡσυχίας. Λοιπόν μίαν νύκτα ἔλαβον ὀλίγους ἄρτους καί ἐξῆλθον τοῦ Μοναστηρίου, δεόμενος τοῦ Θεοῦ νά μέ ὁδηγήσῃ ὅπου εἶναι εὐάρεστον Αὐτῷ νά οἰκήσω. Φθάσας δέ εἰς τήν ἔρημον, ἔβαλα εἰς τόν νοῦν μου νά μείνω ἐκεῖ εἰς ἕνα ὄρος, καί τότε βλέπω ἔμπροσθέν μου φῶς μέγα. Ὅθεν φοβηθείς εβουλήθην νά ἐπιστρέψω πάλιν εἰς τό κοινόβιον. Ἀλλ’ εὐθύς ἐφάνη εἰς ἐκεῖνο τό φῶς ἕνας ὡραιότατος ἄνθρωπος, θαυμάσιος τήν θέαν καί ἔνδοξος, λέγων μοι. Μή φοβηθῇς, Ὀνούφριε· ἐγώ εἰμι Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, ὅστις μέ ἐπρόσταξε νά σέ φυλάττω ἀπό τήν ὥραν τῆς γεννήσεως ἕως τήν τελευταίαν ἡμέραν σου. Πορεύου λοιπόν εἰς τήν προκειμένην ὁδοιπορίαν σου καί μή δειλιάσῃς πανουργίας τοῦ δαίμονος, οὔτε πειρασμούς ἤ ἄλλο συνάντημα. Ὅτι ἐγώ εἶμαι μαζί σου, νά σέ διαφυλάττω ἕως ὅτου παραστήσω τήν ψυχήν σου εἰς χεῖρας Θεοῦ.
Ταῦτά μοι λαλήσας ὁ Ἄγγελος, μέ συνώδευσεν ἕως μίλια ἑβδομήκοντα, ὅπου ἦτο ἕνα σπήλαιον καί τότε αὐτός μέν ἔγινεν ἄφαντος, ἐγώ δέ κρούσας τήν θύραν τοῦ σπηλαίου, εἶδον νά ἐξέρχεται εἷς γηραιός καί χαριέστατος τήν θέαν καί ἐξαιρέτως ἐνάρετος. Ἀφοῦ προσεκύνησα αὐτόν, μέ ἠσπάσατο λέγων. Καλῶς ἦλθες, τέκνον καί ἀδελφέ συνεργάτα Ὀνούφριε· ὁ Κύριος νά σέ περισκέπῃ καί νά σέ διαφυλάττῃ εἰς τόν φόβον αὐτοῦ. Εἰσελθόντων λοιπόν εἰς τό σπήλαιον, ἔμεινα παρ’ αὐτῷ ὀλίγας ἡμέρας διδασκόμενος διάφορα πράγματα καί ἀφ’ οὗ μέ ἐνουθέτησεν ἱκανῶς ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα διά τήν ἄσκησιν, εἶπέ μοι: Ἀνάστηθι, τέκνον, ἵνα σέ ὁδηγήσω εἰς ἕν σπήλαιον ἡσυχαστικόν εἰς τήν ἐσωτέραν ἔρημον, εἰς τό ὁποῖον θέλει ὁ Κύριος νά οἰκήσῃς μόνος σου, νά πολεμήσῃς ἀνδρείως κατά τοῦ δαίμονος, ἵνα λάβῃς τῆς νίκης τά τρόπαια. Περιπατήσαντες οὖν νυχθήμερα τέσσαρα, ἐφθάσαμεν εἰς μίαν καλύβην μικράν, ἥτις εἶχε φοίνικα καί βρύσιν ὡραίαν, καί λέγει μοι. Οὗτός ἐστιν ὁ τόπος, τόν ὁποῖον σοῦ ηὐτρέπισεν ὁ Κύριος εἰς κατοίκησιν. Ἔμεινε λοιπόν μετ’ ἐμοῦ ἡμέρας τριάκοντα, διδάσκων με πᾶσαν ἀκρίβειαν τῆς μοναχικῆς παλαίστρας, καί ἀπελθών εἰς τό σπήλαιον αὐτοῦ ἤρχετο κάθε χρόνον καί μέ ἐπεσκέπτετο, ἕως οὗ ἀπέθανεν ἐδῶ καί τόν ἐνεταφίασα. Τό δέ ὄνομά του ἦτο Ἐρμείας ἀπό τήν φυλήν τοῦ Ἰσάχαρ, καθώς μοῦ εἶπε.
Ταῦτα ἀκούσας ἐγώ ὁ Παφνούντιος εἶπον αὐτῷ. Γνωρίζω, πάτερ ἁγιώτατε, ὅτι πολύν κόπον ἐδοκίμασας εἰς ταύτην τήν ἔρημον. Ο δέ ἀπεκρίνατο· πίστευσόν μοι, ἀγαπητέ, ὅτι τόσην βάσανον ὑπέμεινα ὥστε ἀπηλπίσθην ἕως θανάτου διά τήν πολλήν καῦσιν τοῦ θέρους καί τήν τοῦ χειμῶνος ψυχρότητα, πεῖναν καί ἄλλας στεναχωρίας τοῦ σώματος· διότι τά ἱμάτιά μου ἐφθάρησαν ἀπό τήν ψύχραν, καί ἔμεινα ὁλόγυμνος, ἀσθενήσας ἡμέρας πολλάς, καί ἄλλους πειρασμούς καί βάσανα ἔπαθα, ὥστε δέν φθάνει γλῶσσα νά τά διηγηθῇ. Καί πάντα ταῦτα ὑπέμεινα καρτερικῶς, στοχαζόμενος, καθώς εἶναι πρέπον νά κάμνῃ ἕκαστος, τά ἀνέκλάλητα ἀγαθά, τά ὁποῖα ἡτοίμασεν ὁ Θεός διά τούς ἀγαπῶντας Αὐτόν. Ὁ δέ Κύριος, ἰδών τήν πολλήν μου στεναχωρίαν, ἐκέλευσε καί ἐφύτρωσαν τρίχες εἰς ὅλον τό σῶμά μου, καί σκεπόμενος ὑπ’ αὐτῶν δέν ᾐσθανόμην πλέον τό ψῦχος ἤ ἄλλην βάσανον. Ἀλλά καί καθ’ ἑκάστην ἡμέραν μοῦ ἔφερεν ἅγιος Ἄγγελος ἕνα ἄρτον, διά νά στηρίζωμαι καί νά δουλεύω τῷ Θεῷ μέ περισσοτέραν θερμότητα.
Ἀκούσας ταῦτα παρά τοῦ Ὁσίου ἐθαύμασα, καί εἶπον αὐτῷ· πόθεν κοινωνεῖς τῶν θείων Μυστηρίων; Ὁ δέ ἀπεκρίνατο. Πᾶσαν Κυριακήν ἔρχεται ἅγιος Ἄγγελος καί μᾶς μεταλαμβάνει ὅλους τούς ἐρημίτας, καί τήν ἡμέραν αὐτήν καθ’ ἥν θά κοινωνήσωμεν, πληρούμεθα πάσης πνευματικῆς παρακλήσεως. Οὔτε πεινῶμεν ἤ διψῶμεν οὔτε πόνον ἤ ἄλλην θλῖψιν αἰσθανόμεθα, καί ὅταν κάποιος ἐξ ἡμῶν ἐπιθυμήσῃ νά ἴδῃ ἄνθρωπον, ἀναλαμβάνεται ὑπό τῶν Ἀγγέλων εἰς τόν παράδεισον, καί θεωρῶν τοσαύτην λάμψιν καί ὡραιότητα τῶν οὐρανίων ταγμάτων ἐξίσταται, μετέχων ἐκείνου τοῦ θείου φωτός· χαίρει τῷ πνεύματι· εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται περισσῶς, τοσούτου ἀγαθοῦ ἀξιούμενος, λησμονεῖ τελείως ὅλους τούς προτέρους κόπους καί τάς στεναχωρίας τάς ὁποίας ὑπέμεινεν· εἰς δέ τό μέλλον ἐξάπτεται μᾶλλον ὁ πόθος του εἰς τόν ἔνθεον ἔρωτα, καί δουλεύει περισσότερον ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς εἰς τούς πνευματικούς ἀγῶνας, διά ν’ ἀξιωθῇ νά κληρονομήσῃ αἰωνίως τοσαύτην μακαριότητα. Ταῦτα τοῦ ἀειμνήστου Ὀνουφρίου διηγουμένου μοι, ᾐσθανόμην τοσαύτην γλυκύτητα, ὥστε ἐλησμόνησα παντελῶς τά λυπηρά τῆς ὁδοιπορίας, τήν πεῖναν καί δίψαν καί ὅλον τόν κόπον εἰς οὐδέν λογισάμενος. Ἐνδυναμωθείς δέ ψυχή τε καί σώματι, εἶπον αὐτῷ μετ’ ἀγαλλιάσεως. Μακάριος ἐγώ, ὅστις ἠξιώθην καί εἶδόν σε, καί ἤκουσα τούς γλυκυτάτους λόγους σου. Ὁ δέ εἶπέ μοι. Ἄς καταπαύσωμεν τόν λόγον, ὦ τέκνον, καί ἄς ὑπάγωμεν ἵνα ἴδῃς τήν κατοικίαν μου.
Περπατήσαντες οὖν τρία μίλλια, ἐφθάσαμεν εἰς μικράν καλύβην ἔχουσαν πηγήν καί φοίνικα πλησίον αὐτῆς, καί εὐξάμενοι ἐκαθήσαμεν τά περί Θεοῦ διηγούμενοι. Τῆς δέ ἡμέρας τελειουμένης, περί τήν ἡλίου δύσιν βλέπω εἰς τό μέσον τοῦ κελλίου ἕνα ἄρτον μεγάλον καί ὡραιότατον. Ὁ δέ Ἅγιος εἶπέ μοι. Ἔγειρε, τέκνον μου, φάγε καί πίε εἴ τι ἐξαπέστειλεν ὁ Κύριος, ὅτι πολύ εἶσαι ταλαιπωρημένος ἀπό τήν ὁδοιπορίαν καί ἐάν δέν φάγῃς ἔχεις κίνδυνον. Ἐγώ δέ εἶπον. Ζῇ Κύριος ὁ Σωτήρ ἡμῶν, οὗ ἐνώπιον παριστάμεθα, οὐ μή φάγω, ἐάν δέν φιλευθῶμεν μέ ἀδελφικήν ἀγάπην ἀμφότεροι. Ἐπί πολύ λοιπόν τόν παρεκάλεσα καί μετά βίας τόν κατέπεισα. Εὐλογήσας λοιπόν τήν τράπεζαν, ἔκοψε τόν ἄρτον, καί φάγοντες εἰς δόξαν Θεοῦ ἐχόρασα καί μᾶς ἀπέμεινεν ἄρτος. Μετά τήν εὐχαριστίαν ἐπεράσαμεν ὅλην τήν νύκτα προσευχόμενοι.
Πρωΐας γενομένης βλέπω τήν ὄψιν τοῦ προσώπου τοῦ Ἁγίου χλωμήν καί ἐνηλλαγμένην. Ὅθεν δειλιάσας, ἠρώτησα τό αἴτιον τούτου. Ὁ δέ λέγοι μοι. Μή φοβηθῇς, ἀδελφέ, ὅτι ὁ περί πάντας ἀγαθός καί εὔσπλαγχνος Κύριος σέ ἀπέστειλε, νά ἐνταφιάσῃς τό σῶμά μου. Ἰδού γάρ σήμερον τελειώνει ἡ παροικία μου καί ἀπελεύσεται ἡ ψυχή μου εἰς τήν ἀνέκλάλητον εὐφροσύνην τῆς οὐρανίου μακαριότητος, καί ἐνθυμοῦ ὅταν ὑπάγῃς εἰς τήν Αἴγυπτον νά κηρύξῃς εἰς τούς μοναχούς, καί εἰς ὅλους τούς χριστιανούς, ὅτι ἐζήτησα ταύτην τήν χάριν παρά Θεοῦ, ὅστις τελέσῃ τό μνημόσυνόν μου καί ἑορτάσῃ με, ἤ γράψῃ καί κηρύξῃ τόν βίον μου, καθώς σοῦ τόν ἐδιηγήθηκα, νά μή τοῦ ἔλθῃ ποσῶς ἐκ τοῦ διαβόλου πειρασμός. Ἐγώ δέ εἶπον αὐτῷ. Μεγάλως ἐπιθυμῶ, πάτερ Ἅγιε, τοῦτον τόν τόπον, καί δός μοι τήν εὐλογίαν σου, νά τελέσω ἐνθάδε τό ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς μου. Λέγει μοι· δέν σέ ἀπέστειλεν ὁ Κύριος νά μείνῃς ἐδῶ, ἀλλά μόνον νά ἐνταφιάσῃς τό σῶμά μου καί νά εὐφρανθῇς μέ τούς Ὁσίους δούλους αὐτοῦ, ὅσοι οἰκοῦσιν εἰς ταύτην τήν ἔρημον καί νά κηρύξῃς εἰς τόν κόσμον τοῖς φιλοχρίστοις τήν πολιτείαν αὐτῶν εἰς δόξαν Θεοῦ, ἵνα τούς μιμηθῶσι τό κατά δύναμιν.
Ἀφοῦ ἤκουσα ταῦτα παρά τοῦ Ἁγίου ἔπεσον εἰς τούς πόδας του λέγων. Γινώσκω, ἁγιώτατε Πάτερ, ὅτι ὅσα αἰτήσεις τῷ Θεῷ δώσει σοι διά τούς πολλούς σου ἀγῶνας. Δέομαι λοιπόν καί παρακαλῶ σε νά μέ εὐλογήσῃς, νά γίνω εἰς τήν ἀρετήν ὅμοιός σου, νά λάβω παρά Θεοῦ μετά σοῦ τήν αὐτήν δόξαν καί ὅμοιον στέφανον εἰς τήν αἰώνιον ζωήν, καθώς εἰς ταύτην ἠξιώθην καί σέ ἀπήλαυσα. Ὁ δέ ἀπεκρίνατο. Ὁ Κύριος νά μή σέ λυπήσῃ εἰς αὐτό ὅπερ ἐζήτησας, ἀλλά νά σέ εὐλογήσῃ καί νά σέ στηρίξῃ εἰς τήν ἀγάπην Του, νά σέ λυτρώσῃ ἀπό πᾶσαν ἁμαρτίαν καί πειρασμόν τοῦ ἀντικειμένου, καί νά τελειώσῃ εἰς σέ τό ἔργον, τό ὁποῖον ἐπόθησας. Οἱ Ἄγγελοί του νά σέ σκεπάσωσι καί νά σέ φυλάξωσιν ἀπό τάς ἐπιβουλάς τοῦ ἐχθροῦ, διά νά μή εὕρῃ ὁ ψυχοφθόρος οὐδέν πταῖσμα εἰς σέ κατά τήν ὥραν τῆς κρίσεως, καί ἡ εὐλογία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά σοῦ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι.
Ταῦτα εἰπών καί κλίνας τά γόνατα, ύψωσε πρός τόν οὐρανόν τάς χεῖρας καί τά ὄμματα, λέγων μετά δακρύων. Ὕψιστε Θεέ καί ἀόρατε, οὗ ἡ δύναμις ἀνεξιχνίαστος καί ἡ δόξα ἀκατανόητος καί ἀνέκφραστος, καί τό ἔλεος ἄπειρον καί ἀμέτρητον, ὑμνῶ, εὐλογῶ, προσκυνῶ καί δοξάζω σε, ὅν ἐπόθησα ἐκ νεότητός μου, καί Σοί ἠκολούθησα. Ἐπάκουσόν μου, πρός σέ γάρ ἔκραξα, ὅτι ἐπεῖδες ἐπί τήν ταπείνωσίν μου, ἔσωσας ἐκ τῶν ἀναγκῶν τήν ψυχήν μου, οὐ συνέκλεισάς με εἰς χεῖρας ἐχθρῶν, ἀλλ’ ἔστησας ἐν εὐρυχώρῳ τούς πόδας μου. Δέομαί σου, Κύριέ μου, τῇ σῇ δεξιᾷ σκέπασόν με, ἵνα μή ταραχθῇ ἡ ψυχή μου ἀπό τούς δαίμονας, ὅταν ἐξέρχεται ἐκ τοῦ σώματος, ἀλλά παράλαβε αὐτήν δι’ ἁγίων Ἀγγέλων σου καί κατάταξον αὐτήν ἔνθα ἐπισκοπεῖ τό φῶς τοῦ προσώπου σου, ὅτι εὐλογητός εἶ καί δεδοξασμένος εἰς τούς αἰῶνας. Μνήσθητι, πανοικτίρμον καί πολυέλεε, τοῦ πιστοῦ λαοῦ σου· καί ὅστις εὑρεθῇ εἰς κίνδυνον θαλάσσης ἤ εἰς θυμόν δικαστοῦ ἤ εἰς ἄλλην τινά στεναχωρίαν, καί σέ ἐπικαλεσθῇ λέγων: Παντοδύναμε Κύριε, διά πρεσβειῶν τοῦ δούλου σου Ὀνουφρίου ἐλέησόν με, παρακαλῶ τήν βασιλείαν σου, καθώς μοῦ ἔταξες, ἐπάκουσον τῆς δεήσεως αὐτοῦ.
Ταῦτα προσευξάμενος εἶπε: Κύριε, εἰς χεῖρας Σου παρατίθημι τό πνεῦμά μου, καί οὕτως ἔπεσεν ὕπτιος εἰς τήν γῆν, καί πάλιν προσηύχετο μυστικά. Τό δέ πρόσωπόν του ἔγινεν ὡς φῶς, καί τότε ὠσφράνθην τόσην εὐωδίαν, ὥστε ἔμεινα ἐξεστηκώς ἀπό τήν ἄρρητον ἐκείνην πνοήν τοῦ Παραδείσου καί γλυκύτητα, εὐθύς δέ ἔγιναν βρονταί καί ἀστραπαί φοβεραί. Τότε ἔπεσον ἀπό τόν φόβον μου εἰς τήν γῆν καί βλέπω ἀνεῳγμένους τούς οὐρανούς, καί πᾶσαν τήν στρατιάν τῶν Ἀγγέλων ψάλλουσαν ἄνωθεν τοῦ Ἁγίου γλυκυτάτους ὕμνους καί μελῳδικά ἄσματα εὐτάκτως μέ λαμπάδας ἀνημμένας καί χρυσᾶ θυμιατά εἰς τάς χεῖρας αὐτῶν ὡς διάκονοι. Εἰς δέ τό μέσον αὐτῶν ἐφάνη φῶς μέγα, καί ἐκ τοῦ φωτός ἐξῆλθε φωνή γλυκυτάτη λέγουσα. Δεῦρο, ψυχή φιλτάτη μου, ἵνα σέ ὁδηγήσω εἰς ἐκείνην τήν ἀνάπαυσιν τῶν δικαίων καί τήν ἄρρητον ἀγαλλίασιν, τήν ὁποίαν ἐπόθησας.
Τότε ἐξῆλθε τοῦ σώματος ἡ μακαρία ἐκείνη ψυχή ἐν εἴδει λευκοτάτης περιστερᾶς, καί λαβών αὐτήν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τάς παναχράντους χεῖρας Αὐτοῦ ἀνῆλθεν εἰς τούς οὐρανούς μέ τούς ἁγίους Ἀγγέλους, ψάλλοντας μέ εὐφροσύνην καί ἀγαλλίασιν. Ἐγώ δέ ἐγερθείς κατεφίλουν μετά δακρύων τό ἱερώτατον λείψανον, τό ὁποῖον ἐξήστραπτεν ὡς πολυτίμητος μαργαρίτης καί εὐωδίαζεν ὡς ἀρώματα.
Πηγή: Ὁ Μέγας συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Βίκτωρος Ματθαῖου, Τόμος ΣΤ’ Μηνός Ἰουνίου, σελ. 134. (Ἔκδοσις Γ’ 1969).
Ἡ Εἰκόνα τοῦ κειμένου, ἔχει τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
