ΘΑΥΜΑ Θ΄ (ΞΘ)
Ὀπτασία θαυμάσιος, ὅτι ὁ Κύριος πρός ἡμᾶς εὐμενίζεται ταῖς τῆς Μητρός ἱκεσίαις ἐπικαμπτόμενος
Φαίνεται εἰς τόν Λειμῶνα τῶν Ἀνθέων, εἰς τό η’ Κεφ. τοῦ γ’ μέρους, ὅτι ἧτον εἷς Πνευματικός ἁγιώτατος, καί τοιαύτης θαυμαστῆς διαγωγῆς εἰς τήν ἱεράν Λειτουργίαν, καί εἰς ἄλλας ἐναρέτους πράξεις, ὀποῦ εἶδε πολλάς ὁράσεις Ἀγγέλων, καί ὀπτασίας, διά τήν καθαράν αὐτοῦ πολιτείαν, εἰς δέ τό τέλος τῆς ζωῆς αὐτοῦ ἠξιώθη τοιαύτης θαυμασίας ἐκστάσεως, τήν ὁποίαν γράφομεν ἐδῶ εἰς τό τέλος τῆς Βίβλου διά σφραγῖδα τῶν ἄλλων, καί εἰς μνήμην ἡμῶν, να τήν ἐνθυμούμεσθεν πάντοτε, ἴσως ἀπό τόν φόβον τοιαύτης ἀσθενεστάτης καί φρικώδους ὁράσεως μετανοήσωμεν τάς ἀνομίας ἡμῶν, ἵνα λυτρωθῶμεν τῆς τοῦ δικαίου Κριτοῦ δεινῆς ἀποφάσεως.
Λέγει οὖν, ὅτι εἶδεν ἐν πνεύματι δι’ ἐκστάσεως ὁ ἄνωθεν Ἱερεύς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καθεζόμενον ἐπί Θρόνου μεγαλειότητος, καί ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ ἡ πανύμνητος Δέσποινα. Πᾶσα δέ Οὐράνιος στρατιά ἐκέλευσεν ἑνός ἰσχυροῦ Ἀγγέλου να κτυπήσῃ τήν φοβεράν σάλπιγγα ὅπου ἐκράτει, ἡ ὁποία ἧτον τόσον μεγάλη, καί εὐγῆκε τοσοῦτο βροντώδης φωνή ὀποῦ τοῦ ἐφάνη πῶς ἔτρεμεν ὅλος ὁ κόσμος ὡς φύλλον δένδρου, ὅταν τοῦ δίδῃ ὁ ἄνεμος. Εἰς ὀλίγην ὤραν ἔκαμε νεῦμα πάλιν ὁ Κύριος πρός τόν Ἄγγελον, να σαλπίσῃ ἐκ δευτέρου τήν σάλπιγγα, καί ὑπήκουσεν. Ἡ δέ πανάμωμος Μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ γινώσκουσα, ὅτι, μετά τρίτον ἦχον ἔμελλε να τελειώσῃ ὅλος ὁ Κόσμος, ἠγέρθη τοῦ θρόνου αὐτῆς σιωπῶντες μετά πολλῆς ἡσυχίας καί εὐλαβείας πάντες οἱ Ἅγιοι, καί προσπίπτουσα εἰς τούς ἀχράντους πόδας του δικαίου Κριτοῦ, ἐδέετο ἐκτενῶς δυσωποῦσα τήν αὐτοῦ ἀγαθότητα, να καταδεχθῇ διά τήν ἄπειρον αὐτοῦ εὐσπλαγχνίαν, να δώσῃ διορίαν καιροῦ τοῖς ἁμαρτωλοῖς, να κλαύσουν τάς ἀνομίας τους, με ταῖς ὁποίαις παρώργισαν αὐτόν, καί εἰς ἀγανάκτησιν παρεκίνησαν. Ὁ δέ Κύριος ἀπεκρίνατο λέγων· οἶδας, ὦ Μῆτερ φιλτάτη μου, πόσας αἰσχρουργίας ἐξετέλεσεν ὁ ἀχάριστος Κόσμος καί καθ’ ἑκάστην ἐργάζεται; Λοιπόν δέν εἶναι πρέπον πλέον, οὔτε δίκαιον ποσῶς να τούς ἐλεήσω· ὅτι οὐ μόνον οἱ κοσμικοί ἄνδρες τε καί γυναῖκες, ἀλλά καί οἱ Κληρικοί, καί μοναχοί μοῦ κεντοῦσι τά σπλάγχνα, καί με ξανασταυρώνουσι, καί ὅλως διόλου ἐμίαναν τό ἅγιον σχῆμα κοί Ἀγγελικήν διαγωγήν με τάς ἀσελγείας τους. Τότε πάλιν ἡ Δέσποινα ἐδέετο ἐκτενέστερον, λέγουσα· Τέκνον μου γλυκύτατον, ἐπάκουσόν μου διά τά σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου, καί διά τά ἄχραντα πάθη σου ὀποῦ ὑπέμεινας διά τούς ἁμαρτωλούς. Ὁ δέ εἶπε· γινώσκεις, ὦ Μῆτερ μου, ὅτι καί ἄλλαις πολλαῖς φοραῖς με τάς δεήσεις καί ἱκεσίας σου ἱλάρυνες τήν δικαίαν μου ἀγανάκτησιν, καί δέν με ἄφησες να κάμω τήν πρέπουσαν κρίσιν· ὅμως οἱ ἄνθρωποι ποσῶς δέν ἐκαλλιτέρευσαν ἀπό τήν προτέραν κακίαν καί πονηρίαν τους, ἀλλά μᾶλλον χεῖρον χειρότεροι ἔγιναν καταφρονοῦντες τόν Σταυρόν καί τό Πάθος μου. Οἱ ἡγεμόνες καί προεστοί τυραννοῦσι με ἀναισχυντίαν τό ὑπήκοον, καί μιαίνουσι τούς ἱερούς νόμους με τήν ἀσελγῆ πολιτείαν. Ὁ κοινός λαός πάλιν ἀθετεῖ διά παντός, καί καταφρονοῦσι τάς ἐντολάς μου, ἐπιτελῶν τά σαρκικά του θελήματα, πορνείας, φονικά, ἀδικίας, καί ἄλλα αἰσχρά καί θανάσιμα ἀνομήματα. Τότε λέγει ἡ Δέσποινα ὅλα ταῦτα εἶναι ἀλήθεια, γλυκύτατον Τέκνον μου, ἀλλά δέομαί σου, με τήν ἄπειρον εὐσπλαγχνίαν σου, να τούς στέλῃς τό φῶς τῆς σῆς χάριτος, ὅπως γνωρίζωσι τήν ζημίαν τους, καί ἐπιστρέψαντες τύχωσιν ἀφέσεως. Ναί, πολυέλεε Κύριε, ἐπάκουσόν μου, καί πλήρωσον τήν αἴτησιν ταύτην, ὄχι διότι τούς πρέπει (ἀνάξιοι γάρ εἰσί παντός ἐλέους καί συγχωρήσεως), ἀλλά διά τήν ἀγάπην ἐμοῦ καί πάντων σου τῶν Ἁγίων τούτων, ὀποῦ ἔχυσε διά ὄνομά σου τό αἷμα τους, καί παρέδωκαν εἰς διαφόρους θανάτους τάς σάρκας τους, καί κατεφρόνησαν πάσας τοῦ Κόσμου τάς ἡδονάς διά να ἔχουσι τήν ἀγάπην σου. Λοιπόν ἐπάκουσον ἐλεήμων τῆς ἡμετέρας δεήσεως. Τότε πάντες οἱ Ἅγιοι προσεκύνησαν με τήν Παναγίαν δεόμενοι τοῦ Κυρίου να κάμῃ ἔλεος. Τούτων πάντων ταῖς ἱκεσίαις ἐπικαμπτόμενος ὁ πανοικτίρμων Κριτής, ἀπεκρίθη με γαληνόν πρόσωπον· Νενίκηκας, Μῆτερ μου, με τήν εὔσπλαγχνον ἱκεσίαν σου, καί εὐμένισας τήν ἐμήν ἀγανάκτησιν· λοιπόν να γένη τό θέλημά σου. Καί ἐσεῖς, ἀδελφοί καί φίλοι, με ταῖς πρεσβείαις σας μεταβάλετε τόν θυμόν μου εἰς ἔλεον· να στείλω γοῦν πάλιν εἰς τόν Κόσμον διδασκάλους καί κήρυκας να διορθώσουν τούς ἁμαρτάνοντας.
Ταῦτα εἰπών ὁ Δεσπότης, ἔλαβε πέρας ἡ ὅρασις, τήν ὁποίαν ἐδιηγήθη ὁ ἄνωθεν πᾶσι τοῖς ἀδελφοῖς τοῦ Κοινοβίου, καί διά να πιστωθοῦσιν ὅτι ᾖτον ἡ ὀπτασία ἀληθινή, τούς εἶπε καί τινά ἀπόκρυφα καθ’ ἑνός ἐγκλήματα κατ’ ἰδίαν, ὀποῦ τοῦ ἐφανέρωσε, καί ἀπεκάλυψεν ὁ Κύριος, να τούς τά εἰπῇ πνευματικά να διορθωθοῦσι. Ταῦτα λέγων ὁ Ὅσιος παρέδωκε τήν ψυχήν εἰς χεῖρας Θεοῦ. Δεῦτε οὖν, Ἀδελφοί καί πατέρες, οἱ ἀκούοντες καί ἀναγινώσκοντες ταῦτα, ἐλᾶτε να κλαύσωμεν τάς ἀνομίας ἡμῶν. Άς πενθήσωμεν πρόσκαιρα, ἵνα μή ὀδυρώμεσθεν αἰωνίως ἀνόνητα. Μήν ἀμελοῦμεν τήν σωτηρίαν ἡμῶν, ὅτι ὁ θάνατος ἔρχεται, καί ἁρπάζει μας ὡς θηρίον ἀνήμερον. Μήν ἀναγνώθωμεν μόνον τάς βίβλους, καί να ἀκούσωμεν τούς μαργαρίτας τῶν θείων διδαχῶν, ἔπειτα να γένωμεν ἀδιόρθωτοι ὅτι κανένα μισθόν εἰς τοῦτο δέν ἔχομεν. Οὐ γάρ οἱ ἀκροαταί τοῦ νόμου δικαιωθήσονται καί τά ἐξῇς· ἤγουν δέν σώνονται ὅσοι ἀκροάζονται τόν νόμον, καί ἀναγινώσκουσι τάς Βίβλους, ἀλλά ὅσοι ποιοῦσι τά θεία θελήματα. Άς φροντίσωμεν οὖν, ἀγαπητοί, τά τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Ὁ Ἰατρός μᾶς παρακαλεῖ να θεραπεύσωμεν, καί ἡμεῖς ἀμελοῦμεν καί νυστάζωμεν. Ὦ τῆς ἀνοίας καί ἀφροσύνης μας!
Ἡ πάναγνος Δέσποινα στέκεται, καί πρεσβεύει τόν Δεσπότην διηνεκῶς διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν, καί ἡμεῖς ἀγνωμονοῦμεν εἰς τοιαύτην μεγίστην εὐεργεσίαν; Ἃς συκωθοῦμεν ἀπό τήν ἁμαρτίαν, ἀγαπητοί. Ἃς εὐχαριστήσωμεν τήν Ἀειπάρθενον εἰς τάς ἀναριθμήτους δωρεάς καί χαρίσματα, ὀποῦ ἐλάβαμεν, καί καθ’ ἑκάστην λαμβάνομεν παρ’ αὐτῆς. Ναί, φιλάγαθε καί φιλάνθρωπε Δέσποινα. Εὐχαριστοῦμεν, μεγαλύνομεν, καί δοξάζομέν σε. Κηρύττομεν τάς εὐεργεσίας. Οὐ κρύπτομεν τόν ἔλεον. Τήν πρόνοιαν οὐκ ἀγνοοῦμεν. Τήν κηδεμονίαν ὁμολογοῦμεν. Εὐχαριστοῦμεν τάς ἀναριθμήτους δωρεάς τε καί χάριτας, ᾄδοντες μεγαλοφώνως τά σά θαυμάσια. Σύ γάρ τήν ἀρχαίαν τῶν Προπατόρων ἀνώρθωσας ἔκπτωσιν. Σύ τήν ἀμαυρωθεῖσαν εἰκόνα εἰς τό κάλλος τό πρότερον ἀνεμόρφωσας. Σύ τάς έν λύπαις ὀδύνας τῆς Προμήτορος εἰς χαρᾶς γεννήματα τῇ φρικτῇ Κυήσει σου μετεποίησας. Διά σοῦ τῆς στρεφομένης ρομφαίας ἡ ὑποχώρησις γέγονεν! Ἡ κεκλεισμένη πύλη τῆς τρυφῆς ἡμῶν ἠνέῳκται, καί τῆς προτέρας τοῦ Παραδείσου τρυφῆς ἀπηλαύσαμεν. Διά σοῦ τῆς φθορᾶς ἐλυτρώθημεν, καί τῆς ἐσχάτης ἀναβιώσεως πάλιν καί Οὐρανῶν Βασιλείας τυχεῖν ἐλπίζομεν. Σε τῆς ἡμῶν σωτηρίας ἐπίκουρον καί βοηθείας ὑπέρμαχον ἔχομεν. Σύ τό ἡμέτερον ἀγαλλίασμα, καί πάσης τῆς Οἰκουμένης τό καύχημα. Σύ οὖν, πολυύμνητε Κόρη καί παντοδύναμε, μή παρόψῃ τῶν πιστῶς ἐπικαλουμένων τήν δέησιν. Ὄρεξον χεῖρα τοῖς κάμνουσιν. Ἐπιλαβοῦ τῶν κλυδωνιζομένων, καί τά ἄγρια κύματα καταπράϋνον. Διέγειρον εἰς αὔραν τά τῶν ἐπηρεαζόντων πνεύματα. Δός τῇ αἰτήσει κατάλληλον ὡς δυναμένη τήν ἔκβασιν. Ἔχεις ὡς Μήτηρ πρός τόν Υἱόν τήν παρρησίαν μεγίστην καί ἀπαραίτητον, τήν δύναμιν ἀήττητον, καί τό κράτος ἀπροσμάχητον. Οὐδέν τῇ σῇ δυνάμει ἀνθέστηκε. Πάντα ὑπείκει τῇ κελεύσει σου. Πάντα ὑποχωρεῖ τῇ προστάξει σου. Πάντα δουλεύει τῇ ἐξουσία σου. Ὑψηλοτέραν σέ τῶν ἁπάντων ποιημάτων ὁ ἐκ σοῦ γεννηθείς ὑπερουσίων προέστησε, καί πάντα πληροῖ τῇ δεήσει σου. Τέρπεται τῇ αἰτήσει. Χαίρει τῇ παρακλήσει. Οὐκ ἀντιτείνει πρός τήν ἐκπλήρωσιν, τήν σήν δόξαν οἰκείαν ἡγούμενος, καί ὡς Υἱός χρεωστικῶς ἐκπληροῖ τάς αἰτήσεις σου. Τῇ σῇ κἀγώ πεποιθώς, ὦ Δέσποινα, δυνάμει τε καί φιλανθρωπία, τόν ἐξ ἀπόρων χειλέων καρπόν σοι προσενήνοχα. Ἀνάξιον μέν εἰσφοράν ἔχοντα, μεγίστην δέ σοι τήν προαίρεσιν ὑποφαίνοντα. Οὐ γάρ ἡ κατ’ ἐμέ δύναμις τῆς ἐφέσεως διαμαρτάνει, ἀλλά καί τῶν μεγάλων αἱ προσδοκίαι ταύτης ἀποτυγχάνουσι.
Δέξαι οὖν, ὑπερύμνητε καί μυριώνυμε Δέσποινα, οὐ τό κατά χρέος καί ὀφειλόμενον (καί γάρ ἐάν γένωνται εὔλαλοι γλῶσσαι πάντα τά ἄστρα καί φύλλα τῶν δένδρων, οὐ δυνήσονται ἐπαξίως ὑμνῆσαί σε), ἀλλά τό κατά δύναμιν τῆς ἐμῆς ἀσθενείας, καί ταπεινότητος, μή τοῖς ἔργοις προσέχουσα, ἀλλά προσιεμένη τήν προθυμίαν, ὡς εὔσπλαγχνος καί φιλάγαθος, ἁμαρτημάτων λύτρον ἀντιδιδοῦσα, καί Βασιλείας Οὐρανῶν καταξιοῦσα, εὐμενῆ τε ποιοῦσα τόν Υἱόν καί Θεόν πανοικτίρμονα, ὅπως διηνεκῶς τε καί ἀκαταπαύστως δοξάζομέν σε, καί τόν ἐκ σοῦ τεχθέντα Θεόν, σύν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρί, καί τῷ παναγίῳ καί ἀγαθῷ καί ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Πηγή: Τό βιβλίον «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ». Ἔκδοσις πρώτη ὑπό Γέροντος ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΣΚΟΥΡΤΑΝΙΩΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1974 (Σελ. 265 – 267).
