Τῇ Δ’ (4η) τοῦ μηνός Μαρτίου, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΠΑΥΛΟΥ καί ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ τῆς ἀδελφῆς αὐτοῦ(¹).
ΠΑΥΛΟΣ καί ΙΟΥΛΙΑΝΗ οἱ δύο αὐτάδελφοι Ἅγιοι Μάρτυρες ἔζων κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Αὐρηλιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατά τά ἔτη σο’ – σοε’ (270 – 275) καταγόμενοι ἐκ τῆς Πτολεμαΐδος (ἀρχαῖα παράλιος πόλις τοῦ Ἰσραήλ πλησίον τῆς Χάϊφας, σημερινή: Ἄκκα), υἱοί ὑπάρχοντες γονέων εὐσεβῶν. Ἦτο δέ ὁ Παῦλος Ἀναγνώστης, ἤτοι ἀνεγίνωσκεν εἰς τόν λαόν τάς ἱεράς βίβλους, τάς ὁποίας ἀφοῦ ἐμελέτησε φιλοπόνως κατενόησε πλήρως τό νόημα αὐτῶν. Ὡς ἐκ τούτου, καίτοι νέος, ἀπεστόμωνεν ἐκ τοῦ προχείρου τούς ἐναντίους καί ἦτο κήρυξ ἔνθεος τῆς περί ἡμᾶς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ὅταν δέ ἦλθεν ὁ βασιλεύς Αὐρηλιανός εἰς τήν Πτολεμαΐδα, ἔδιδε θάρρος ὁ Παῦλος εἰς τήν ἀδελφήν του Ἰουλιανήν καί ἐνδυνάμωνεν αὐτήν νά σταθῇ ψύχραιμος, ἐπειδή μέλλει νά ἀκολουθήσῃ πειρασμός μέγας, αὐτός δέ ὥπλισε τόν ἑαυτόν του μέ τον τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐπειδή δέ εἶδον αὐτόν οἱ εἰδωλολάτραι, ὅτι ἔκαμνε τόν Σταυρόν του, τόν διέβαλον ὡς Χριστιανόν εἰς τόν βασιλέα καί παρουσιασθείς εἰς αὐτόν καί ἐλέγξας τήν ματαιότητα τῶν εἰδώλων, ἐκρεμάσθη ὑψηλά καί ἐξεσχίζετο τάς σάρκας.
Βλέπουσα ἡ Ἰουλιανή τόν ἀδελφόν της τοιουτοτρόπως τάς σάρκας σχιζόμενον ἐφώναζε κατηγοροῦσα τόν τύραννον, ὅτι ἀδίκως ὑποβάλλει εἰς τοσαῦτα βασανιστήρια τόν ἀδελφόν της. Συνελήφθη λοιπόν καί αὐτή καί κρεμασθεῖσα ἐξεσχίζετο τάς σάρκας. Ἔπειτα ρίπτονται καί οἱ δύο εἰς τήν φυλακήν καί ὕστερον βάλλονται ἀμφότεροι ἐντός λέβητος πλήρους πίσσης βεβρασμένης. Μετά ταῦτα ἁπλώνονται ἐπί κλίνης πεπυρωμένης καί δέρονται εἰς τήν ράχιν. Τότε ὁ Κοδρᾶτος καί ὁ Ἀκάκιος, οἱ δήμιοι, συμπονέσαντες τούς Ἁγίους, ἐπίστευσαν εἰς τόν Χριστόν, διό καί ἀποκεφαλίσθησαν καί οὕτως ἔλαβον οἱ μακάριοι τούς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου. Δεθέντες κατόπιν οἱ Ἅγιοι μέ σιδηρᾶ δεσμά ἐρρίφθησαν εἰς τήν φυλακήν, ἠλευθερώθησαν ὅμως ὑπό ἐπιφανέντος θείου Ἀγγέλου καί φαγόντες ηὐχαρίστησαν τόν Θεόν καί πάλιν παρεστάθησαν εἰς τόν βασιλέα, ὁ ὁποῖος, παρακινῶν τούς Ἁγίους νά ἀρνηθῶσι τόν Χριστόν, οὐδέν κατώρθωσε· διά τοῦτο κρεμασθέντες πάλιν οἱ Μάρτυρες ἐδάρησαν δυνατά.
Τότε καί ὁ δήμιος Στρατόνικος, συμπονέσας τήν Ἁγίαν Ἰουλιανήν, ἐπίστευσεν εἰς τόν Χριστόν. Ὁ δέ τύραννος, μαθών τοῦτο ὠργίσθη καί παρευθύς διέταξε νά κόψωσι μέν τήν κεφαλήν ἐκείνου, τούς δέ Ἁγίους νά κλείσωσιν ἐντός τόπου, εἰς τόν ὁποῖον ἦσαν θηρία, ὄφεις καί ἄλλα ἑρπετά θανατηφόρα. Ἐπειδή δέ οἱ Ἅγιοι διεφυλάχθησαν ἀβλαβεῖς ὑπό τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, διά τοῦτο τόν μέν Ἅγιον Παῦλον προσέταξε νά δέσωσιν εἰς ξύλινον στῦλον καί νά κτυπῶσι τάς σιαγόνας του μέ μολύβδους, τό δέ ἄλλο σῶμά του νά δέρωσι μέ πεπυρωμένα σιδηρᾶ ραβδία, τήν δέ ἀδελφήν του Ἁγίαν Ἰουλιανήν προσέταξε νά ὁδηγήσωσιν εἰς πορνοστάσιον καί ἐκεῖ νά τήν διαφθείρωσιν ἀσελγεῖς καί ἀκόλαστοι ἄνθρωποι. Ἄγγελος Κυρίου ὅμως παραστάς ἐτύφλωνε, μέ τόν κονιορτόν τῶν ποδῶν του, τά ὄμματα τῶν ἀκολάστων ἐκείνων· εὐσπλαγχνισθεῖσα δέ τούς ἐλεεινούς αὐτούς ἡ Ἁγία ἔχυσεν εἰς αὐτούς νερόν καί τούς ἐθεράπευσε.
Διαμείνασα λοιπόν ἄφθορος ρίπτεται μετά τοῦ ἀδελφοῦ της ἐντός λάκκου πλήρους πυρός. Ἐπειδή δέ ὁ τύραννος διέταξε νά λιθοβοληθῶσιν οἱ Ἅγιοι ἐντός ἐκείνου τοῦ λάκκου, ὢ τοῦ θαύματος! ἐφάνη ἐκ τῶν οὐρανῶν νεφέλη πλήρης φλογός, ἥτις πλησιάσασα τόν βασιλέα, ἀντί νά βρέξῃ βροχήν ὕδατος, έβρεξεν ἐπ’ αὐτοῦ βροχήν πυρός. Ὁ δέ βασιλεύς, φοβηθείς, ἐξήγαγε μέν τούς Ἁγίους ἐκ τοῦ λάκκου, δέν ἐσωφρονίσθη ὅμως, ἀλλά πάλιν προσέταξε νά κατακαύσωσι τά πρόσωπα καί ὅλον τό σῶμα τῶν Ἁγίων μέ ἀνημμένας λαμπάδας καί τελευταῖον διέταξε καί ἀπεκεφάλισαν αὐτούς. Οὕτως οἱ τοῦ Χριστοῦ καλλίνικοι Μάρτυρες ἔλαβον τούς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως.
(¹) Ἀκολουθίαν εἰς τούς Ἁγίους τούτους Παῦλον καί Ἰουλιανήν συνέθεσεν ὁ Ἰωσήφ ὁ Ὑμνογράφος, ἦς ὁ Κανών φέρει ἀκροστιχίδα «Τήν αὐτάδελφον αἰνέσω ξυνωρίδα· Ἰωσήφ», ἥτις εὕρηται εἰς τούς Λαυρεωτικούς Κώδικας Δ25, Η76, εἰς τόν Βατοπαιδινόν 1104 καί τόν Παρισινόν 341 σ. 20. Ἡ τῶν Ἁγίων τούτων μνήμη, ἄγνωστον διατί, ἐπαναλαμβάνεται καί κατά τήν ιζ’ (17ην) Αὐγούστου.
Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Γ’ ΜΑΡΤΙΟΣ (ΣΕΛ. 64) ΑΘΗΝΑΙ 1969.
