†Ἀρχιμανδρίτη Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωρόπουλου
Παναγιώτατε·
ἀπό τινων ἐτῶν κατώδυνον τό Πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό συνειδητῶς πιστεῦον Πλήρωμα, παρίσταται θεατής ἐπικινδύνων περί τήν Πίστιν ἀκροβασιῶν τοῦ Πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας Ἐπισκόπου. Οὕτως, ἵνα παραλίπωμεν ἄλλου εἴδους ἀκροβασίας, ἡ πρός τόν Πάπαν καί τόν Παπισμόν συμπεριφορά Ὑμῶν καί τινων Ὑμετέρων ἀντιπροσώπων, ρίπτει εἰς ἄφατον θλῖψιν, ἀλλά καί φοβεράν ψυχικήν δοκιμασίαν, τά ἀληθῶς ὀρθοδοξοῦντα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀλληλογραφεῖτε μετά τοῦ Πάπα ἐν πάσῃ ἐκκλησιαστικῇ τάξει, ὡς ἐάν ἐζῶμεν εἰς τόν Ε’ μ.Χ. αἰῶνα. Ὑποβάλλεσθε εἰς τάς ταλαιπωρίας μακρινῶν ταξιδίων πρός συνάντησιν αὐτοῦ. Ἀνταλλάσσετε μετ’ αὐτοῦ τρυφεράς περιπτύξεις καί ἀδελφικούς ἀσπασμούς. Καλεῖτε αὐτόν «Πρῶτον Ἐπίσκοπον τῆς Χριστιανωσύνης» καί Ὑμᾶς Αὐτόν δεύτερον. Διακηρύσσετε urbi et orbi ὅτι «οὐδεμία διαφορά χωρίζει τάς δύο Ἐκκλησίας». Συμπροσεύχεσθε μετ’ ἀντιπροσώπων αὐτοῦ καί φέρεσθε πρός αὐτούς σχεδόν ὅπως καί πρός τούς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους. Αἴρετε ἐκ μέσου αἰωνοβίους ἀφορισμούς, οἵτινες, ἔστω καί ἄν ἐπεβλήθησαν ὑπό τό κράτος τῶν ἐντυπώσεων ἐκ στιγμιαίων γεγονότων πρωτοφανοῦς ὀξύτητος καί ὡς ἀντίδρασις εἰς τά γεγονότα ἐκεῖνα, οὐχ ἧττον δέν ἐξέφραζον εἰμή τό καθολικόν φρόνημα τῆς ἀμωμήτου καί θεοφόρου Ὀρθοδοξίας καί δέν ἀπετέλουν εἰμή ἁπλῆν ἐφαρμογήν, καθυστερημένην μάλιστα, τῶν διατάξεων τοῦ Κανονικοῦ τῆς Ἐκκλησίας Δικαίου, ἐπιβαλλουσῶν τήν ἀποπομπήν ἐκ τῆς θεοτεύκτου Μάνδρας τῶν «ἀνιάτως καί πρός θάνατον νοσούντων» προβάτων, τῶν αἱρετικῶν δηλαδή καί φθορέων τῆς Πίστεως.
Παναγιώτατε·
τί ἐκ τῶν δύο συνέβη; Ὁ Πάπας προσεχώρησεν εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἢ Ὑμεῖς εἰς τόν Παπισμόν; Ἐάν τό πρῶτον, ἀναγγείλατε τοῦτο, ἵνα πάντες φαιδρῶς πανηγυρίσωμεν καί μετ’ ἀλλήλων χορεύσωμεν. Ἐάν τό δεύτερον, ὁμιλήσατε μετ’ εἰλικρινείας καί εὐθύτητος, ἵνα βεβαιωθῶμεν ὅτι, μετά τῆς παλαιᾶς, ἀπώλετο καί ἡ νέα Ρώμη καί κατεπόθη ὑπό τῆς αἱρέσεως. Ἐάν δέ οὐδέν ἐκ τούτων συνέβη, ἀλλά καί Ὑμεῖς καί ὁ Πάπας μένετε ἐν τοῖς οἰκείοις ἕκαστος ὅροις, τότε πῶς ἑρμηνεύονται αἱ προεκταθεῖσαι ἐνέργειαι Ὑμῶν; Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ αἱρετικός Πάπας νά εἶνε ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς Χριστιανωσύνης καί Ὑμεῖς ὁ δεύτερος; Πότε ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν συνηρίθμησεν ὁμοῦ μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τούς Ἐπισκόπους τῶν αἱρετικῶν; Δογματικῆς καί κανονικῆς ἀκριβείας γλῶσσαν ὁμιλεῖτε ἤ εὐελίκτου διπλωματικῆς ὑποκρισίας; Ἐπίσκοπος εἶσθε ἤ διπλωμάτης; Πῶς δ’ ἀκόμη εἶνε δυνατόν νά αἴρωνται αἱ κανονικαί τῆς Ἐκκλησίας ποιναί, ὅταν τό ἀντικείμενον αὐτῶν (ἡ αἵρεσις) οὐ μόνον ἐξακολουθῇ νά ὑπάρχῃ, ἀλλά καί αἰσίως αὔξεται καί μεγεθύνεται καί γαυριᾷ; Καί ἐάν δέν ὑπῆρχον ἀφορισμοί κατά τῶν Παπικῶν διά τάς ὑπ’ αὐτῶν ἀποτολμηθείσας ἀλλοιώσεις ἐν τῇ Πίστει, θά ἔδει οὗτοι νά ἐκφωνηθῶσιν σήμερον ἀπό κοινῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ψήφου, ὑπεικουσῶν εἰς ρητάς καί σαφεῖς τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐπιταγάς. Πῶς λοιπόν καί διατί, ὑπάρχοντες, αἴρονται;
Παναγιώτατε·
ᾄδεται ὅτι ἐνεργεῖτε ὡς ἐνεργεῖτε, ἵνα, προσεταιριζόμενος τό πανίσχυρον κοσμικῶς Βατικανόν, ἀντιτάξητε τήν ἐκ τῆς συμμαχίας αὐτοῦ αἴγλην καί δύναμιν πρός τούς τουρκικούς βρυχηθμούς καί δυνηθῆτε οὕτω νά στηρίξητε τόν δεινῶς ἀπειλούμενον καί κλονιζόμενον Θρόνον τῆς πάλαι ποτέ βασιλευούσης. Ἐάν ταῦτα ἔχωνται ἀληθείας, καί πλανᾶσθε καί ματαιοπονεῖτε. Ἔχομεν τήν συμμαχίαν τοῦ Θεοῦ, Παναγιώτατε, ναί ἤ οὔ; Ἐάν ναί, τότε «εἷς διώξεται χιλίους καί δύο μετακινήσουσι μυριάδας»· τότε «κἄν κύματα διεγείρηται, κἄν πελάγη», κἄν τουρκικῶν θηρίων θυμός, ἀράχνης δι’ ἡμᾶς ἔσονται εὐτελέστερα· τότε «ἐξανθήσει καί ὑλοχαρήσει καί ἀγαλλιάσεται τά ἔρημα τοῦ Ἰορδάνου» καί «ἁλεῖται ὡς ἔλαφος ὁ χωλός, τρανή δέ ἔσται γλώσσα μογιλάλων»· τότε… ὢ τότε, «γνῶτε ἔθνη καί ἡττᾶσθε ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός»!… Ἐάν ὄχι, τότε πρός τί «πεποίθαμεν ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία»; Τότε, Παναγιώτατε, ἐφαρμόζονται πλέον ἐφ’ ἡμῶν οἱ λόγοι τοῦ Προφήτου: «Οὐαί οἱ καταβαίνοντες εἰς Αἴγυπτον ἐπί βοήθειαν, οἱ ἐφ’ ἵπποις πεποιθότες καί ἐφ’ ἄρμασιν, ἔστι γάρ πολλά, καί ἐφ’ ἵπποις, πλῆθος σφόδρα, καί οὐκ ἦσαν πεποιθότες ἐπί τόν ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ καί τόν Κύριον οὐκ ἐζήτησαν. Καί αὐτός σοφῶς ἦγεν ἐπ’ αὐτούς κακά, καί ὁ λόγος αὐτοῦ οὐ μή ἀθετηθῇ, καί ἐπαναστήσεται ἐπ’ οἴκους ἀνθρώπων πονηρῶν καί ἐπί τήν ἐλπίδα αὐτῶν τήν ματαίαν, Αἰγύπτιον ἄνθρωπον καί οὐ Θεόν, ἵππων σάρκας καί οὐκ ἔστι βοήθεια· ὁ δέ Κύριος ἐπάξει τήν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ’ αὐτούς, καί κοπιάσουσιν οἱ βοηθοῦντες, καί ἅμα πάντες ἀπολοῦνται» (Ἡσ. λα’ 1 – 3).
Παναγιώτατε·
μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἴς τινα ἔρημον νησίδα τοῦ Πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως». Αἱ ἑπτὰ λυχνίαι τῆς Ἀποκαλύψεως, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐσβέσθησαν πρὸ πολλοῦ. Ἑπτὰ Ἐκκλησίαι ἀποστολικαί, Ἐκκλησίαι σχοῦσαι τὴν ὑψίστην τιμὴν νὰ λάβωσιν, εἰδικῶς αὗται, Γράμματα ἐξ Οὐρανοῦ μέσῳ τοῦ θεοπνεύστου τῆς Πάτμου Ὁραματιστοῦ, ἐξέλιπον ἐκ τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς καὶ ἐκεῖ, ἔνθα ἄλλοτε ἐτελεῖτο ἡ φρικωδεστάτη Θυσία καὶ ὁ Τριαδικὸς ἀνεμέλπετο Ὕμνος, σήμερον ἴσως κρώζουσι νυκτικόρακες ἢ «ὀρχοῦνται ὀνοκένταυροι». Καὶ ὅμως ἡ Νύμφη τοῦ Κυρίου δὲν ἀπέθανεν. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐξηφανίσθῃ. Συνεχίζει, τετραυματισμένη καὶ καθῃμαγμένη ὡς ὁ Ἱδρυτὴς αὐτῆς, ἀλλ᾿ ἀείζωος καὶ ἀκατάβλητος, τὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων πορείαν αὐτῆς, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονοῦσα, σῴζουσα. Δὲν θὰ ἀποθάνῃ λοιπὸν αὕτη καὶ ἂν μετακινηθῇ ἢ καὶ ἀποθάνῃ ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος. Οὐδεὶς Ὀρθόδοξος εὔχεται τὴν μετακίνησιν ἢ τὸν θάνατον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς θὰ θυσιάσῃ χάριν αὐτοῦ ἰῶτα ἓν ἢ μίαν κεραίαν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀγωνίσασθε ὑπὲρ αὐτοῦ πάσῃ δυνάμει. Ὄχι ἁπλῶς ἔχετε δικαίωμα, ἀλλ᾿ ὀφείλετε νὰ στηρίξητε αὐτόν, τὸ καθ᾿ Ὑμᾶς. Θυσιάσατε χάριν αὐτοῦ ὅτιδήποτε: χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξας, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Ἐπισκόπους· ἀκόμη καὶ τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν! Ἓν μόνον κρατήσατε, ἓν φυλάξατε, ἑνὸς φείσασθε, ἓν μὴ θυσιάσητε: τὴν Ὀ ρ θ ό δ ο ξ ο ν Π ί σ τ ι ν! Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος ἔχει ἀξίαν καὶ χρησιμότητα μόνον καὶ μόνον ὅταν ἐκπέμπῃ ἀπανταχοῦ τῆς γῆς τὸ γλυκὺ καὶ ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. Οἱ Φάροι εἶναι χρήσιμοι ἐὰν καὶ ἐφ᾿ ὅσον φωτίζωσι τοὺς ναυτιλλομένους, ἵνα ἀποφεύγωσι τοὺς σκοπέλους. Ὅταν τὸ φῶς αὐτῶν σβεσθῇ, τότε δὲν εἶνε μόνον ἄχρηστοι, ἀλλὰ καὶ ἐπιβλαβεῖς, διότι μεταβάλλονται καὶ αὐτοὶ εἰς σκοπέλους.
Παναγιώτατε·
προὐχωρήσατε ἤδη πολύ. Οἱ πόδες Ὑμῶν ψαύουσι πλέον τά ρεῖθρα τοῦ Ρουβίκωνος. Ἡ ὑπομονή χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, Κληρικῶν καί λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται. Διά τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου, ὀπισθοχωρήσατε! Μή θέλετε νά δημιουργήσητε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σχίσματα καί διαιρέσεις. Πειρᾶσθε νά ἑνώσητε τά διεστῶτα καί τό μόνον ὅπερ θά κατορθώσητε, θά εἶνε νά διασπάσητε τά ἡνωμένα καί νά δημιουργήσητε ρήγματα εἰς ἐδάφη ἕως σήμερον στερεά καί συμπαγῆ. Σύνετε καί συνέλθετε! Ἀλλά φεῦ! Διηνύσατε πολλήν ὁδόν. Ἤδη «πρός ἑσπέραν ἐστί καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα…». Πῶς θά ἴδητε τάς χαινούσας ἀβύσσους, ἀφ’ ὧν θά διέλθῃ μετ’ ὀλίγον ἡ ἀτραπός ἥν ὁδεύετε; Εἴθε, εἴθε ὁ πάλαι ποτέ «στήσας τόν ἥλιον κατά Γαβαών καί τήν σελήνην κατά φάραγγα Αἰλών» νά δευτερώσῃ τό θαῦμα καί νά παρατείνῃ ἅπαξ ἔτι τό μῆκος τῆς ἡμέρας, νά ἐνισχύσῃ ἔτι πλέον τό φῶς αὐτῆς καί νά διανοίξῃ τούς ὀφθαλμούς Ὑμῶν, ἵνα ἴδητε, κατανοήσητε, ἐπιστρέψητε. Ἀμήν.
Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ
«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ», φύλλον Δεκεμβρίου 1965
ΠΗΓΗ: †Ἀρχιμανδρίτου Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωρόπουλου«Τὰ Δύο Ἄκρα – Οἰκουμενισμὸς & Ζηλωτισμός (Ἀναδημοσίευσις ἄρθρων καί ἐπιστολῶν)», Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος, Ἔκδοσις Β’, 1997, σ. 14.
Ἑρμηνεία Ἡσαΐα λα’ 1 – 3, ὑπό Ἰωάννου Θ. Κολιτσάρα (Παλαιά Διαθήκη τόμος Ε’ ἔκδοσις 4η σελ. 81): Ἀλλοίμονον εἰς τούς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι κατεβαίνουν εἰς τήν Αἴγυπτον, διά νά ζητήσουν καί λάβουν βοήθειαν· εἰς αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πίστιν εἰς τό ἱππικόν καί εἰς τά πολεμικά ἅρματα, διότι εἶναι αὐτά πολλά. Ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πεποίθησιν εἰς τό πλῆθος τοῦ ἱππικοῦ καί δέν ἔχουν πίστιν καί πεποίθησιν εἰς τόν ἅγιον Θεόν τοῦ Ἰσραήλ καί δέν ἐζήτησαν ἀπό ἐκεῖνον βοήθειαν. 2 Ὁ Θεός, ἐν τῇ ἀπείρῳ αὐτοῦ σοφία, ἐπέφερεν ἐναντίον αὐτῶν θλίψεις καί τιμωρίας παιδαγωγικάς καί ὁ ἀπειλητικός λόγος ἐναντίον των δέν πρόκειται νά ἀθετηθῇ. Θά ἐπαναστατήσῃ ἐναντίον τῶν οἴκων τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων καί ἐναντίον τῆς ματαίας αὐτῶν ἐλπίδος νά πιστεύουν καί νά περιμένουν βοήθειαν 3 ἀπό ἄνθρωπον Αἰγύπτιον καί ὄχι ἀπό τόν Θεόν· νά ἔχουν ἐμπιστοσύνην εἰς τάς σάρκας τῶν ἵππων· καί ἰδού, δέν ὑπάρχει δι’ αὐτούς καμμία βοήθεια. Ὁ Κύριος ἀπό τόν οὐρανόν θά ἐπιφέρῃ ἐναντίον των τήν τιμωρόν χεῖρα του, ὥστε οἱ βοηθοῦντες αὐτούς Αἰγύπτιοι νά ὑποβληθοῦν εἰς μεγάλον, ἀλλά μάταιον, κόπον καί ἔτσι Ἰσραηλῖται καί Αἰγύπτιοι θά καταστραφοῦν ὅλοι μαζῆ.
