ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ
Εὐχή εἰς πάντας τούς Ἀγγέλους
Κύριε παντοκράτωρ ὁ Θεός ἡμῶν, ἄναρχε καί ἀτελεύτητε, ὁ ποιήσας λόγῳ τόν οὐρανόν καί τήν γῆν, σύν τούτοις καί τάς λειτουργικάς τάξεις τῶν Ἀγγέλων ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι παραγαγών, εἰς τό ἀκαταπαύστως αὐτούς ὑμνεῖν τήν σήν ἀΐδιον καί ἄπειρον θεότητα· ὧν ταῖς ἀδιαλείπτοις πρεσβείαις καί προστασίαις ἐξιλεούμενος, ἁμαρτιῶν ἄφεσιν ἡμῖν δώρησαι, καί τήν καθ’ ἡμῶν τυραννίαν κατάπαυσον, καί τήν ἐξ αὐτῆς ἐπιγενομένην ἡμῖν κατήφειαν ἀπέλασον ἀφ’ ἡμῶν, βαθεῖαν εἰρήνην καί ἀτάραχον γαλήνην πᾶσιν ἡμῖν ἐπιβραβεύσας, ἵνα σέ τόν εἰρηνάρχην Θεόν εὐσεβῶς λατρεύωμεν· καί τήν ἐτήσιον πανήγυριν τῶν ἀΰλων σου λειτουργῶν εὐλαβῶς ἑορτάζοντες, αὐτούς μέν ἔχομεν παρά σοι διηνεκῶς ὑπέρ ἡμῶν πρεσβεύοντας, σέ δέ τήν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν ἀπόλαυσιν χαριζόμενον ἡμῖν. Ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ: ΜΕΓΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙΟΝ Α. ΣΙΜΩΝΩΦ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ.
Ἀπό τά θαύματα τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ στούς Βυζαντινούς χρόνους. Οἰκοδομή Ναοῦ στό Σωσθένιο.
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔκτισε τήν Κωνσταντινούπολιν, ἔκαμε Ναόν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, ἔξωθεν εἰς τά περίχωρα, εἰς τόπον λεγόμενον Σωσθένιον· ἔκτισε δέ τόν Ναόν διά ταύτην τήν αἰτίαν. Εἰς τήν ἀρχαίαν Ἰωλκόν ἦτο βασιλεύς τις ὀνόματι Πελίας, οὗτος δέ εἶχεν ἀνεψιόν ὀνόματι Ἰάσονα, τόν ὁποῖον ἔστειλε νά ὑπάγῃ εἰς τήν Σκυθίαν. Ὁ δέ Ἰάσων συνήθροισε πεντήκοντα νέους ἐκλεκτούς καί δυνατούς καί ἐμβῆκεν εἰς πλοῖον διά νά ὑπάγῃ εἰς τόν τόπον, εἰς τόν ὁποῖον τόν ἔστειλεν ὁ θεῖος του. Πηγαίνοντες ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι ἠχμαλώτευσαν καί κάστρα καί χώρας, ἕως οὗ ἔφθασαν εἰς τό ἀνατολικόν μέρος, εἰς χώραν καλουμένην Βεβρυκία· ἐκεῖ ἦτο βασιλεύς ὀνόματι Ἄμυκος, τό ὁποῖον ἐβουλήθησαν νά φονεύσουν καί νά αἰχμαλωτίσουν καί τόν τόπον του· αὐτός ὅμως τούς ἐδίωξε μέ πολύ στράτευμα ἕως οὗ ἔφυγαν εἰς τό Σωσθένιον. Ἐκεῖ ἐκάθισαν οἱ νέοι καί ἐσκέπτοντο τί νά ποιήσωσι. Τήν ὥραν ἐκείνην ἄνθρωπος χρυσόπτερος καί μέγας ἐφάνη ἐν μέσῳ αὐτῶν, καί τούς εἶπε νά μή δειλιάσουν τόν Ἄμυκον, ἀλλά νά ὑπάγουν νά τόν φονεύσουν· καί οὕτως ἐποίησαν. Ἀφ’ οὗ λοιπόν τόν ἐφόνευσαν, ἐπῆγαν πάλιν εἰς τήν θέσιν ἐκείνην νά μοιράσουν τά λάφυρα, καί εἶπον μεταξύ των· «Ἄς ποιήσωμεν ἀνδριάντα διά τόν ἄνθρωπον ἐκεῖνον τόν χρυσόπτερον, ὅστις μᾶς ἐφάνη». Καί οὕτως ἐποίησαν καί τόν ἔστησαν ἐκεῖ πρός ἐνθύμησιν.
Τόν ἀνδριάντα ἐκεῖνον εἶδεν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καί ἐθαύμαζε τί νά ἐσήμαινεν. Ἠρώτησε δέ καί τούς ἄρχοντάς του, ἀλλά οὐδέ ἐκεῖνοι ἐγνώριζον τήν αἰτίαν. Τότε παρεκάλεσε τόν Θεόν νά τοῦ δείξῃ τί εἶναι ἐκεῖνος καί διά νυκτός ἐφάνη ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ εἰς τόν βασιλέα καί τοῦ λέγει· «Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ ὁ βοηθός τῶν Χριστιανῶν, ὅστις ἐβοήθησα καί σέ καί ἐνίκησες τούς ἐχθρούς σου· διά τοῦτο κτίσε Ἐκκλησίαν εἰς τό ὄνομά μου, καί ἐγώ θέλω σέ φυλάττει ἀπό ὅλους τούς ἐχθρούς σου ἕως τέλους τῆς ζωῆς σου». Παρευθύς λοιπόν ἐποίησεν ὁ βασιλεύς ὡς τοῦ εἶπεν ὁ Ἀρχάγγελος, οἰκοδομήσας Ἐκκλησίαν μεγάλην, τήν ὁποίαν ἐπροίκισε μέ πολλά εἰσοδήματα. Ἔκτοτε συνηθροίζοντο οἱ Χριστιανοί ἀπό ὅλα τά περίχωρα καί ἐποίουν πανήγυριν κατ’ αὐτήν τήν ἡμέραν. Χριστιανός δέ τις εἶχε παιδίον, τό ὁποῖον ἦτο κωφόν καί βωβόν ἐκ κοιλίας μητρός του, ἐλάμβανε δέ αὐτό ὁ πατήρ του κατ’ ἔτος καί ἐπήγαιναν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ταξιάρχου, ἔνθα παρεκάλει πάντοτε τόν Ἀρχάγγελον νά ἰατρεύσῃ τό παιδίον του. Ἀπό τάς πολλάς λοιπόν παρακλήσεις ἐπήκουσεν ὁ Ἀρχάγγελος τήν δέησιν τοῦ πτωχοῦ ἐκείνου· καί κατά τήν ὥραν κατά τήν ὁποίαν ἐτελεῖτο ἡ θεία Λειτουργία καί ἔκειτο τό παιδίον ἔμπροσθεν τῆς Εἰκόνος τοῦ Ἀρχιστρατήγου, ὅταν ἔμελλε νά εἴπῃ ὁ Διάκονος: «Πρόσχωμεν, τά Ἅγια τοῖς Ἁγίοις», τότε ἀπεκρίθη τό παιδίον ἐκεῖνο καί εἶπε τό «Πρόσχωμεν», ἔκτοτε δέ ἰατρεύθη τό παιδίον, ὁ δέ πατήρ του ἑώρταζε κατ’ ἔτος τήν ἑορτήν τῶν Ταξιαρχῶν.
Ἀπό τά θαύματα τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ. Τό θαῦμα τῆς Μονῆς Δοχειαρίου.
Κατά τόν καιρόν τῆς βασιλείας Νικηφόρου Γ’ τοῦ Βοτανειάτου (1078 – 1081) ἦτο Μοναχός τις Εὐθύμιος ὀνόματι εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, γνωστός καί τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, τοῦ κτίτορος τῆς Λαύρας. Αὐτός ὁ Εὐθύμιος ἔκτισε μικράν Ἐκκλησίαν εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐκεῖ δέ ἡσύχαζε μέ συνοδείαν εἰς θέσιν λεγομένην Δάφνην. Τήν ἐποχήν ἐκείνην αἰχμαλωτίσαντες οἱ Σαρακηνοί πολλούς τόπους ἐπῆγαν καί εἰς ἐκεῖνο τό Μοναστήριον νά τό αἰχμαλωτίσουν· ὅθεν οἱ Μοναχοί πάντες ἀνεχώρησαν εἰς τόν λόγγον καί ἐσώθησαν ὁμοῦ μέ τόν Εὐθύμιον. Ἀφοῦ δέ ἀνεχώρησαν ἀπό ἐκεῖ οἱ Σαρακηνοί, ἐξῆλθον οἱ Μοναχοί ἀπό τόν λόγγον καί εἶδον τήν ἐρήμωσιν τοῦ Μοναστηρίου, μή ἔχοντες δέ τί νά ποιήσωσι, περιεπάτουν ἔνθεν κἀκεῖθεν. Ὁ δέ Εὐθύμιος περιπατῶν ἔφθασεν ἕως εἰς τήν θέσιν εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκεται νῦν ἡ Μονή τοῦ Δοχειαρίου καί ἰδών τόν τόπον, ὅτι ἦτο κατάλληλος πρός κατοικίαν, ἔκτισε μικράν Ἐκκλησίαν, πάλιν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐποίησε δέ καί τινα κελλία πρός ἀνάπαυσιν τῶν Μοναχῶν.
Δέν παρῆλθε πολύς καιρός καί τις ἄνθρωπος, Νικόλαος ὀνόματι, ἄρχων ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί συγγενής τοῦ Εὐθυμίου, ἐπεθύμησε νά γίνῃ Μοναχός. Ὅθεν συνάξας ὅλην τήν περιουσίαν του, ἐπῆγεν εἰς τό Μοναστήριον τοῦ Δοχειαρίου καί ἐκουρεύθη, μετονομασθείς Νεόφυτος. Εἰς ὀλίγον καιρόν ἔγινε καί Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηρίου διά τήν ἐνάρετον πολιτείαν του, ὁ δέ θεῖος του Εὐθύμιος ἡσύχαζε κατά μόνας. Ἀφοῦ ἔγινεν Ἡγούμενος ὁ Νεόφυτος, παρευθύς κατεδάφισε τήν μικράν ἐκείνην Ἐκκλησίαν καί ἔκτισεν ἄλλην μεγαλυτέραν, ὅπως φαίνεται ἕως τήν σήμερον, ἔκτισε δέ γύρωθεν τειχόκαστρον μετά πύργου μεγάλου πρός φύλαξιν τοῦ Μοναστηρίου· πλήν ἐδαπανήθη ὁ πλοῦτος του καί δέν ἔφθανε νά ἱστορηθῇ (εἰκονογραφηθῇ) ἡ Ἐκκλησία· διά τοῦτο ἦτο πολύ λυπημένος καί παρεκάλει τόν Θεόν νά εὑρεθῇ μέσον πρός ἱστόρησιν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δέ Θεός ἐπήκουσε τήν δέησίν του καί ἔγινε τοιοῦτον θαῦμα: Ἀπέναντι τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἕως ἑξῆντα μίλια εἶναι νῆσος, ὀνόματι Λόγγος· εἰς αὐτήν τήν νῆσον εἶχε τό Μοναστήριον μετόχιον καί πλησίον εἰς τό μετόχιον εὑρίσκετο στῦλος ἀρχαῖος καί ἔγραφεν εἰς τήν κορυφήν του οὕτω· «Ὅποιος μέ κτυπήσῃ εἰς τήν κεφαλήν, θέλει εὕρει χρυσίον πολύ». Πολλοί ἄνθρωποι ἔρριπτον λίθους εἰς τήν κορυφήν τοῦ στύλου καί τίποτε δέν εὕρισκον. Ἡ ἐπιγραφή ὅμως αὕτη ἐννοοῦσε ὅτι εἰς τήν σκιάν τῆς κορυφῆς τοῦ στύλου ἦτο κρυμμένος θησαυρός ἐντός τῆς γῆς· ὅταν δέ ἠθέλησεν ὁ Θεός νά φανερωθῇ τό χρυσίον ἐκεῖνο, ᾠκονόμησε καί τοιοῦτον ἔργον.
Εἰς τό μετόχιον ἐκεῖνο τοῦ Μοναστηρίου ἦτο νέος τις ἕως εἴκοσι ἐτῶν ἐργάτης μέ μισθόν, πολλάκις δέ ἐπήγαινε καί αὐτός εἰς τόν στῦλον ἐκεῖνον καί ἐθαύμαζε τήν ὑπόθεσιν. Ἡμέραν τινά, κατά τήν ἀνατολήν τοῦ ἡλίου, ἐπῆγεν ὁ νέος εἰς ἐκεῖνον τόν στῦλον καί ἔβλεπε ποῦ κτυπᾷ ἡ σκιά τοῦ στύλου· καί ὡς τήν εἶδεν, ἔσκαψεν ὀλίγον τήν γῆν καί εὗρε μαρμάρινον λίθον, κάτωθεν δέ ἦτο χάλκινον ἀγγεῖον μέγα, γεμᾶτον χρυσᾶ νομίσματα. Ὡς εἶδεν ὁ νέος, ἠλλοιώθη ὅλος καί ἀμέσως πάλιν ἐκάλυψε τήν θέσιν καί πηγαίνει εἰς τό Μοναστήριον, λέγει δέ τοῦ Ἡγουμένου Νεοφύτου· «Δέσποτα ἅγιε, χρυσίον πολύ εὗρον εἰς τό μετόχι μας καί στεῖλε μαζί μου Μοναχούς, νά ὑπάγωμεν νά τό φέρωμεν εἰς τό Μοναστήριον». Τότε ἐξέλεξεν ὁ Ἡγούμενος τρεῖς Μοναχούς, τούς φαινομένους εὐλαβεῖς, καί τούς στέλλει μέ τό πλοῖον τοῦ Μοναστηρίου νά φέρουν τό χρυσίον. Ἐπῆγαν λοιπόν αὐτοί καί εὑρόντες τό χρυσίον τό ἐπῆραν ὁμοῦ μέ τό δοχεῖον καί τόν λίθον, ὅστις τό ἐκάλυπτεν. Ἐρχόμενοι ὅμως εἰς τήν θάλασσαν ἐδελεάσθησαν ἀπό τόν θησαυρόν οἱ κακότροποι ἐκεῖνοι Μοναχοί καί ἀπεφάσισαν νά τόν κρατήσουν αὐτοί. Ὅθεν λαμβάνουσι καί δένουσι τόν λίθον ἀπό τόν λαιμόν τοῦ νέου καί τόν ρίπτουσιν εἰς τήν θάλασσαν, ὅταν ἤρχισεν ἡ ἑσπέρα. Ὁ νέος πίπτων εἰς τήν θάλασσαν ἐπεκαλέσθη τήν βοήθειαν τῶν Ταξιαρχῶν, παρευθύς δέ οἱ δύο Ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ ἐφάνησαν ἔμπροσθέν του ὡς ἀετοί χρυσόπτεροι καί τόν ἥρπασαν ἀπό τό βάθος τῆς θαλάσσης, στιγμιαίως δέ εὑρέθη εἰς τό μέσον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Δοχειαρίου· οἱ δέ Μοναχοί ἐκεῖνοι διεμοίρασαν τόν θησαυρόν μεταξύ των, ἔπειτα ἐπῆγαν καί τόν ἔκρυψαν ἔξω τοῦ Μοναστηρίου, αὐτοί δέ ἔμειναν εἰς τόν ἀρσανᾶν (νεωλκεῖον)· ὁ δέ νέος ἀπό τόν φόβον του δέν ἐκινήθη ποσῶς καί ἀπεκοιμήθη ἐκεῖ εἰς τόν Ναόν.
Κατά τόν ὄρθρον ἠγέρθη ὁ κανδηλανάπτης καί ἐπῆγε νά ἀνάψῃ τάς κανδήλας διά νά ψάλουν τήν ἀκολουθίαν· βλέπων δέ τόν νέον ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας, ἐνόμισεν ὅτι ἦτο φάντασμα καί ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω· ἀλλά κατόπιν ἐπῆγε πάλιν καί εἶδε τό αὐτό. Τότε μετέβη εἰς τόν Ἡγούμενον καί τοῦ λέγει· «Γέροντά μου φάντασμα εἶναι εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί δέν δύναμαι νά ἔμβω». Τοῦ λέγει ὁ Ἡγούμενος· «Τί φοβεῖσαι; κάμε τόν Σταυρόν σου καί ὕπαγε μέ θάρρος». Ἐπῆγε λοιπόν ἀλλά καί πάλιν ἔβλεπε τόν νέον· ὅθεν ἐπέστρεψεν εἰς τόν Ἡγούμενον. Ὡς ἤκουσε τοῦτο ὁ Ἡγούμενος, ἠγέρθη καί ἐπῆγε μέ τόν ἐκκλησιάρχην ἐκεῖνον εἰς τήν Ἐκκλησίαν, βλέπει δέ καθαρῶς ὅτι ἦτο ἀληθινόν τό βλεπόμενον, ὁ δέ νέος ἐκοιμᾶτο ἐπάνω εἰς τά μάρμαρα καί εἶχε καί τόν λίθον δεδεμένον εἰς τόν λαιμόν του. Τότε ἐκτύπησε μέ τήν ράβδον καί τόν ἐξύπνησε. Λέγει δέ πρός αὐτούς ὁ νέος· «Εἰπέτε μοι, ἀδελφοί, ποῦ εἶμαι; Μοί φαίνεται ὅτι εἰς τήν θάλασσαν εἶμαι, ὡς μέ ἔρριψαν οἱ Μοναχοί». Ὁ δέ Ἡγούμενος τοῦ λέγει· «Δέν γνωρίζεις ποῦ εἶσαι; ἰδού τό Μοναστήριον· ἰδού ἡ Ἐκκλησία τοῦ Δοχειαρίου· ἰδού καί ἐγώ ὁ Ἡγούμενος Νεόφυτος· ἀλλά εἰπέ εἰς ἡμᾶς πῶς εὑρέθης ἐδῶ;». Τότε τούς λέγει νέος· «Ἀφῆτε μέ ὀλίγην ὥραν ἕως νά ἔλθω εἰς ἑαυτόν». Ἀφοῦ δέ παρῆλθεν ἀρκετή ὥρα, διηγήθη τά ὅσα ἔπαθεν ἀπό τούς Μοναχούς ἐκείνους. Τότε λέγει ὁ Ἡγούμενος· «Σύ μένε αὐτοῦ ἕως πρωΐας καί ἡμεῖς νά ψάλωμεν τήν ἀκολουθίαν ἔξω, ἕως νά ἔλθουν ἀπό τόν ἀρσανᾶν εἰς τό Μοναστήριον καί οἱ τρεῖς κακοῦργοι νά ἴδωσι τό θαῦμα».
Πρωΐας γενομένης παρήγγειλεν ὁ Ἡγούμενος εἰς τούς τρεῖς ἐκείνους καί ἦλθον· ἔπειτα τούς λέγει· «Πῶς ἐκάματε, πατέρες, διά τό εὕρημα;» Λέγουν ἐκεῖνοι· «Ψέμματα ἦτο, Γέροντά μου, ἡ ὑπόθεσις· μᾶς ἠπάτησεν ὁ νέος, καί διά τοῦτο τόν ἠπειλήσαμεν καί ἔφυγε». Τούς λέγει ὁ Ἡγούμενος· «Δόξα σόι ὁ Θεός· ἄς ὑπάγωμεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν νά εὐχαριστήσωμεν τό Θεόν». Καί εἰσελθόντες βλέπουσι τό παιδίον δεδεμένον ἀπό τόν λαιμόν μέ τόν λίθον κρεμασμένον. Καί ὡς τό εἶδον οἱ τρεῖς ἐκεῖνοι κακοῦργοι, ἀπό τόν θαυμασμόν των ἔμειναν ἄφωνοι. Τότε τούς ἠπείλησεν ὁ Ἡγούμενος καί ἔφερον ὅλον τόν θησαυρόν εἰς τό Μοναστήριον, πάραυτα δέ τούς ἔδιωξεν ἀπό τό Μοναστήριον καί ἔκειρε Μοναχόν τό παιδίον, ἐζωγράφησε δέ καί τήν Ἐκκλησίαν καί τήν ἐπωνόμασαν εἰς τό ὄνομα τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν Μιχαήλ καί Γαβριήλ.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΙΑ’.
Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον τῶν Πεσόντων Ἀεροπόρων μας, καί αἰώνια παρακαταθήκη πρός τούς νέους Ἰκάρους.
Ἀνοίγοντας τό βιβλίο τῆς ἱστορίας τῆς Πολεμικῆς μας Ἀεροπορίας, καί ξεφυλλίζοντας σελίδα – σελίδα ὅλη τή δράση της, διαπιστώνουμε ὅτι εἶναι πολύ μεγάλος καί δυσανάλογος ὁ ἀριθμός τῶν ἡρωϊκῶς πεσόντων Ἀεροπόρων μας, προσφέροντας ἔτσι λοιπόν τήν δική της ἔνδοξη μά ματωμένη θυσία στή ὑπεράσπιση τῆς Πατρίδος μας.
Ὅμως, ἡ Πολεμική μας Ἀεροπορία δέν συμπλήρωσε τήν ἱστορία της. Στό βιβλίο της ὑπολείπονται πολλές ἀκόμη ἄγραφες σελίδες. Οἱ Ἅγιοι Ταξιάρχες Μιχαήλ καί Γαβριήλ, οἱ προστάτες της, καί πάλι θά ὁδηγήσουν τά Ἑλληνικά Πολεμικά Πτερά πρωτοπόρα στήν ὑπεράσπιση τῆς Ἑλλάδος μας, καί κατατρόπωση κάθε ξένης ἐπιβουλῆς. «ΝΙΚΗ ἤ ΘΑΝΑΤΟΣ».
Εἴθε ἡ λήθη νά μή καταλάβη τίς νέες γενεές τῶν Ἀεροπόρων. Εἴθε ἡ μνήμη τοῦ παρελθόντος τοῦ ἔθνους νά διατηρῆται ζωηρή στίς καρδιές τῶν νέων Πολεμιστῶν μας, κίνητρο γιά μεγαλουργία, γιά τήν ὁποῖα καί πλάσθηκαν οἱ νέοι. Εἴθε οἱ νέοι μας Ἴκαροι οἰστρηλατούμενοι ἀπό ἱερή ἐπιθυμία καί φλογερό πάθος, νά γράψουν νέες σελίδες τιμῆς καί δόξης καί νά ἐπαναλάβουν τό ἄσμα τῶν νέων τῆς ἀρχαίας Σπάρτης: «Ἄμμες δέ γ’ ἐσόμεθα πολλῷ κάρονες».
ΖΗΤΩ Η ΕΝΔΟΞΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
