† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
Μέ τό σάλπισμα τοῦ πέμπτου Ἀγγέλου καί ἑξῆς, ἀρχίζει ἡ περιγραφή τῶν δραματικωτέρων γεγονότων τοῦ μέλλοντος, πού ἀποτελοῦν καί τό προανάκρουσμα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παγκοσμίου Κρίσεως. Συμβαίνουν ὅλα αὐτά προηγουμένως, γιά νά φθάσωμεν ἐν συνεχείᾳ εἰς τά τρομακτικά γεγονότα τῶν «ἐ σ χ ά τ ω ν κ α ι ρ ῶ ν», ὁπότε θά ἐπακολουθήση ἡ Παγκόσμιος Κρίσις. Ἀλλά ἄς ἀκούσωμε τώρα τό σάλπισμα τοῦ πέμπτου Ἀγγέλου, ὅπως μᾶς τό περιγράφει ὁ θεόπτης Εὐαγγελιστής:
Ἀποκ. Θ’ 1. «Καί ὁ πέμπτος Ἄγγελος ἐσάλπισεν· καί εἶδον ἀστέρα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεπτωκότα εἰς τήν γῆν, καί ἐδόθη αὐτῷ ἡ κλείς τοῦ φρέατος τῆς ἀβύσσου, 2 καί ἤνοιξεν τό φρέαρ τῆς ἀβύσσου, καί ἀνέβη καπνός ἐκ τοῦ φρέατος ὡς καμίνου καιομένης, καί ἐσκοτίσθη ὁ ἥλιος καί ὁ ἀήρ ἐκ τοῦ καπνοῦ τοῦ φρέατος».
Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά; Πῶς ἐξηγοῦνται; Τί εἶναι ὁ ἀστήρ, πού ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ; Τί εἶναι τό φρέαρ τῆς ἀβύσσου καί ἡ καιομένη κάμινος;
Ὁ «π έ μ π τ ο ς Ἄ γ γ ε λ ο ς ἐ σ ά λ π ι σ ε», λέγει ὁ Ἰωάννης. Ἐσάλπισε, γιά νά σημάνη, ὅτι ἡ ἀνθρωπότης εἰσέρχεται πλέον σέ τρομερή δοκιμασία.
Ἐσάλπισε διά νά προσέξουν οἱ ἄνθρωποι. Εἰς τόν στρατόν, ὅταν ἔχουν ν’ ἀνακοινώσουν κάτι σοβαρόν, π.χ. βασιλικήν διαταγήν, σαλπίζουν «π ρ ο σ ο χ ή», διά νά προσέξουν οἱ στρατιῶται. Καί ἐδῶ ὁ Ἄγγελος ἔχει νά κάμη βαρυσήμαντες ἀνακοινώσεις στήν ἀνθρωπότητα καί πρέπει νά προσέξουν οἱ ἄνθρωποι. Εἶναι ἀποφάσεις τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ.
Ποία εἶναι ἡ δοκιμασία, εἰς τήν ὁποίαν εἰσέρχεται ἡ ἀνθρωπότης καί τήν ὁποίαν προλέγει ὁ Ἄγγελος;
Ἡ δοκιμασία αὐτή προέρχεται ἀπό ἕναν ἀστέρα. Καί εἶδα τότε, λέγει ὁ Ἰωάννης, ἕναν ἀστέρα, πού ἦταν πεσμένος (π ε π τ ω κ ό τ α) ἀπό τόν Οὐρανό στή γῆ. Εἰς αὐτόν τόν ἀστέρα δόθηκε τό κλειδί τοῦ φρέατος, τοῦ πηγαδιοῦ τῆς Ἀβύσσου. Τό κλειδί δηλ. ἐκεῖνο, μέ τό ὁποῖον ἄνοιξε τό φρέαρ τῆς Ἀβύσσου. Τό δέ φρέαρ αὐτό, τῆς Ἀβύσσου, ἤτανε κλειδωμένο ἀπό ἐπάνω, ἀπό τό στόμιον. Καί ἀπό κάτω δέν εἶχε πυθμένα. Ἦταν ἀπύθμενο. Ἢτανε χάος, ὠκεανός ἀπύθμενος, Ἄβυσσος. Γι’ αὐτό λέγεται καί φρέαρ τῆς Ἀβύσσου.
Καί ἄνοιξε τότε τό φρέαρ τῆς Ἀβύσσου. Ἀπό αὐτό δέ τό φρέαρ ἀνέβηκε καπνός, πού ἤτανε – γιά νά δώσωμε μιά εἰκόνα – σάν τόν καπνό, πού βγάζει μιά μεγάλη κάμινος, μιά ἀσβεστοκάμινος, ἤ ὑψικάμινος, πού λυώνει σίδερα.
Ὁ καπνός αὐτός, πού ξεπετάχτηκε ἀπό τήν Ἄβυσσο, ἦταν τόσος πολύς, πού σκοτίσθηκε ὁ ἥλιος καί δέν φαινότανε πλέον. Γέμισε ὁλόκληρος ὁ ἀέρας τῆς Ὑδρογείου ἀπό καπνούς, ὅλη δηλ. ἡ ἀτμόσφαιρα.
Αὐτά μᾶς λέγει τό κείμενον. Ἀλλά καί πάλιν δέν ἐννοοῦμε σχεδόν τίποτε, διότι ὁ ἀστήρ, τό φρέαρ, ἡ ἄβυσσος, ὁ καπνός, ὁ ἥλιος, ὁ ἀήρ καί ὅλα ὅσα λέγει εἶναι ἀλληγορικά. Ἄλλα λέγουν καί ἄλλα ἐννοοῦν. Γι’ αὐτό ἄς ἐξηγηθῆ προηγουμένως ποιός εἶναι ὁ ἥλιος καί ποιός ὁ ἀστήρ, πού ἔχει πέσει ἀπό τόν Οὐρανό στή γῆ. Διότι πρέπει νά ἔχωμεν ὑπ’ ὄψιν μας, ὅτι ὅλες οἱ λέξεις στήν Ἀποκάλυψι ἔχουν σημασίαν. Ἀσχέτως ἄν δέν μποροῦμε ἡμεῖς νά τίς ἐξηγήσωμεν καί νά τίς ἐννοήσωμεν ὅλες καί πλήρως.
Ἄς δοῦμε ἐπίσης ποιά εἶναι ἡ Ἄβυσσος, ποῖος ὁ καπνός, ποῖος ὁ ἀέρας, ἀλλά καί ποῖες οἱ παράδοξες ἀκρίδες, πού βγήκανε ἀπό τόν καπνό.
1. Ὁ ἥλιος.
Ποιός, λοιπόν, εἶναι ὁ «ἥ λ ι ο ς»; Ἥλιος, ὡς γνωστόν, ὀνομάζεται ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀληθινός Θεός ἡμῶν. Λέγεται Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης. «Σέ προσκυνεῖν τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης» ψάλλει μέ κατάνυξιν ἡ Ἐκκλησία μας κατά τάς ἡμέρας τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός εἶναι «Φ ῶ ς ἐ κ φ ω τ ό ς». Εἶναι ἡ Πηγή τοῦ φωτός. Εἶναι τό Φῶς τοῦ κόσμου. «Ἐ γ ώ ε ἰ μ ί τ ό φ ῶ ς τ ο ῦ κ ό σ μ ο υ» λέγει ὁ Ἴδιος. Εἶναι τό Φῶς τό Ἀληθινόν, πού φωτίζει πνευματικά «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Ὥστε Ἥ λ ι ο ς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ.
2. Ποῖος ὁ πεσών ἀστήρ;
Ὁ πεσών Ἀστήρ, αὐτός πού ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ, ποιός εἶναι ἄραγε;
Οἱ ἑρμηνευταί ἔδωσαν διαφορετικές ἑρμηνεῖες στό σημεῖον αὐτό. Μερικοί εἶπαν, πώς ἦταν ὁ Ἄρειος, ὁ ὁποῖος ἤτανε Ὀρθόδοξος καί ἔπεσε κατόπιν σέ φοβερή αἵρεσι καί ἐπροκάλεσε μεγάλο σάλο καί ἔριδες στήν Χριστιανική Ἐκκλησία.
Οἱ παπικοί εἶπαν, ὅτι «ὁ πεσών ἀστήρ» ἤτανε ὁ Λούθηρος, διότι μετά τόν Λούθηρον ἐπηκολούθησαν πολλές αἱρέσεις καί πολλά κακά στόν κόσμο. Οἱ Προτεστάνται ἐξ ἄλλου ἑρμηνεύουν, ὅτι «ὁ πεσών ἀστήρ» εἶναι ὁ Πάπας.
Ἡμεῖς νομίζομεν κατ’ ἀρχήν, ὅτι δέν πρόκειται περί κανενός πραγματικοῦ ἀστέρος, διότι λέγει, ὅτι τοῦ δόθηκε ἡ κλείς τοῦ φρέατος. Τό ἀστέρι δέν ἔχει χέρια καί λογικό. Στήν ἑρμηνεία τοῦ ἀστέρος θά μᾶς βοηθήση ἡ ἴδια ἡ Ἀποκάλυψις, ὁ ἴδιος ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, πού τήν ἔγραψε.
Τί, λοιπόν, μᾶς λέγει ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης γιά τόν ἀστέρα; Πῶς δηλαδή τόν ἐξηγεῖ ὁ Εὐαγγελιστής οὗτος;
Διότι πρέπει νά ὀμολογήσωμε, ὅτι ἄν ἐξηγηθῆ ποιός εἶναι ὁ ἀστήρ, τότε ἐξηγοῦνται καί ὅλα τά ἄλλα εὐκόλως. Ὁ ἀστήρ εἶναι ἑπομένως τό κλειδί τῆς ἑρμηνείας ὁλοκλήρου τοῦ χωρίου.
Ὁ Ἰωάννης, ἐξήγησε στήν ἀρχή, ὅτι: «ο ἱ ἀ σ τ έ ρ ε ς ε ἰ σ ί ν ο ἱ Ἄ γ γ ε λ ο ι τ ῶ ν Ἐ κ κ λ η σ ι ῶ ν». Οἱ δέ Ἄγγελοι αὐτοί εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ Ἀρχιερεῖς. Τό εἴδαμε αὐτό εἰς τάς Ἑπτά Λυχνίας (ἰδέ Τόμον Α’., σελ. 93).
Διατί ὅμως, οἱ Ἐπίσκοποι συμβολίζονται μέ τούς ἀστέρας τοῦ Οὐρανοῦ; Διότι, οἱ ἀστέρες εἶναι ἑτερόφωτοι. Φωτίζονται ἀπό τόν Ἥλιον. Παίρνουν τό φῶς ἀπό τόν ἥλιον καί τό δίδουν στήν γῆν. Ἔτσι καί οἱ Ἀρχιερεῖς εἶναι ἑτερόφωτοι. Δέν ἔχουν δικό τους φῶς. Ἡ Διδασκαλία, πού διδάσκουν, δέν εἶναι δική τους. Φωτίζονται ἐκεῖνοι ἀπό τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης, τόν ΧΡΙΣΤΟΝ καί ἀπό τήν διδασκαλίαν αὐτήν τοῦ Χριστοῦ διδάσκουν τόν κόσμον. Ἡ διδασκαλία τους ἑπομένως εἶναι θεϊκή, ὄχι γήϊνη καί κοσμική. Ἐάν θελήση ἕνας Ἀρχιερεύς νά διδάξη κοσμικά πράγματα, γήϊνα καί ὄχι τοῦ Θεοῦ, ὄχι δηλ. ἐκεῖνα, πού διδάσκει ὁ Χριστός, αὐτός ἀμέσως ἐκπίπτει ἀπό τό ὕψος τό οὐράνιον, πού τόν ἔθεσε ὁ Χριστός. Αὐτός ὁ Ἐπίσκοπος ἐκπίπτει στή γῆ, στά γήϊνα καί παύει νά ἔχη τήν λάμψι τοῦ Φωτοδότου Χριστοῦ. Ἑπομένως ὁ ἀστήρ αὐτός, ὁ πεσμένος ἀπό τόν Οὐρανό στή γῆ, πρέπει νά εἶναι Ἀρχιερεύς.
Κατά τήν πάροδον τῶν αἰώνων ὑπῆρξαν Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐξέπεσαν εἰς τήν πλάνην τῆς αἱρέσεως καί κατεσυνετρίβησαν. Ἔπεσαν ἀπό τήν αἴγλην καί τήν δόξαν καί τήν λάμψιν τῶν Οὐρανῶν, ἐπειδή ὑπέκυψαν στόν πειρασμό. Μετεβλήθησαν εἰς συντριβέντας ἀστέρας, ἀλαμπεῖς καί σκοτεινούς.
Η ΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ
Ἀλλά ἡ πιό μεγάλη, ἡ πιό ἑωσφορική πτῶσις Ἀρχιερέως μέ τρομακτικές συνέπειες, γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, εἶναι ἡ πτῶσις τοῦ Ἀρχιερέως τῆς Ρώμης τοῦ Π ά π α. Ὁ μεγαλύτερος σύγχρονος δογματολόγος, ὁ Ὁμολογητής Ἰουστῖνος Πόποβιτς χαρακτηρίζει τήν πτῶσιν τοῦ Πάπα ὡς τρίτην. Πρώτη ἡ τῶν Πρωτοπλάστων, δευτέρα τοῦ Ἰούδα καί τρίτη τοῦ Πάπα.
Ὁ Ἀρχιερεύς αὐτός, ἄν καί ἀστήρ φωτεινός στήν ἀρχή, ἀποκόπηκε ἀπό τήν Πηγή τοῦ Φωτός, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διότι ἐγκατέλειψε τήν οὐράνια Διδασκαλία Του καί προσκολλήθηκε στά γήϊνα καί τά κοσμικά. Ἐξώρισε τόν Χριστόν ἀπό τήν γῆ καί τόν περιώρησε στόν Οὐρανό, γιά νά μείνη αὐτός μόνος κυρίαρχος στή Γῆ. Ἔβγαλε ἀπό τήν Ἐκκλησία τόν Σωτῆρα καί ἔκαμε μιά Ἐκκλησία ἀνθρωποκεντρική.
Ὁ Πάπας ἔπεσεν ἀπό τό οὐράνιον ὕψος, διότι δέν διδάσκει τήν Οὐράνια διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μιά κοσμική διδασκαλία. Μετέβαλε τόν Χριστιανισμό εἰς ἐγκόσμιο καί γήϊνο σωματεῖον. Ἐκήρυξε τόν ἑαυτόν του ἀλάθητον, ὑποκαταστήσας τόν Μόνον Ἀλάθητον Χριστόν.
Ἔκαμεν, ὡς γνωστόν, κ ρ ά τ ο ς κ ο σ μ ι κ ό ν καί περιέβαλε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ πολιτικήν ἐξουσίαν. «Ἡ Β α σ ι λ ε ί α ἡ ἐ μ ή ο ὐ κ ἔ σ τ ι ν ἐ κ τ ο ῦ κ ό σ μ ο υ τ ο ύ τ ο υ», εἶπεν ὁ Χριστός. Ἀλλά ὁ Πάπας θέλησε κοσμική βασιλεία καί γι’ αὐτό δέν τοῦ ἔφθανεν ὁ Σταυρός. Ἐπῆρε, λοιπόν, καί τό ξίφος καί ἔκαμε ἕνα κοσμικό καί ἀπολυταρχικό κράτος. Ξέχασε παντελῶς ὁ Πάπας, ὅτι ἡ Ἐκκλησία, πού ἵδρυσε ὁ Χριστός, εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ. Ἐκκλησία τῶν θλίψεων καί τοῦ μαρτυρίου.
Τυφλωμένος, λοιπόν, ὁ παπισμός ἀπό κοσμική ἔπαρσι, μεταχειρίζεται βία. Χρησιμοποιεῖ τό ξίφος. Διοργανώνει ἐκστρατεῖες καί συγκροτεῖ στόλους. Σφάζει σάν ἄλλος Νέρων καί Καλλιγούλας τούς ἀντιθέτους, μέ τήν Ἱ ε ρ ά ν Ἐ ξ έ τ α σ ι ν. Καταπατεῖ μέ τήν παπική αἵρεσι τήν Διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Συμπεριφέρεται, ὅπως οἱ κοσμικοί ἄρχοντες, «ο ἱ ἄ ρ χ ο ν τ ε ς τ ῶ ν ἐ θ ν ῶ ν» καθώς εἶπεν ὁ Κύριος.
Ἐξαπέλυσε ἐπίσης τ ί ς Σ τ α υ ρ ο φ ορ ί ε ς μέ τήν ὑποκριτική πρόφασι νά ἀπελευθερώση δῆθεν τούς Ἁγίους Τόπους. Κατ’ οὐσίαν ὅμως, ἐπεδίωκε μέ τόν τρόπον αὐτόν νά ὑποτάξη τήν Ὀρθοδοξίαν. Ἐκήρυξεν συνεχῆ διωγμό ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας. Κάποτε ἔφθασε νά διώξουν ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς ἀπό τήν Ἑλλάδα, ἐνῷ ἀπό τήν Κρήτη οἱ ὑποψήφιοι ἱερεῖς ὑποχρεώνοντο, προτοῦ χειροτονηθοῦν, νά δηλώσουν ὑποταγήν εἰς τούς Λατίνους.
Εἰς τήν Κύπρον, ἦλθεν ἐποχή, πού ἀπό δεκατέσσαρες Ἀρχιερεῖς Ὀρθοδόξους ἄφησαν μόνον τ έ σ σ α ρ ε ς καί ἐκείνους ὑποταγμένους εἰς τούς παπικούς. Μετεχειρίσθησαν κάθε εἴδους βιαιότητα καί ρ α δ ι ο υ ρ γ ί α ν, γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ των.
Ραδιουργοῦσαν πάντοτε, ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καί Πατριαρχῶν εἰς τούς Τούρκους. Ἔτσι πέντε φορές ἐξεθρόνισαν τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Λούκαριν καί κατόπιν ἐπλήρωσαν τούς Τούρκους οἱ ὁποῖοι τ ό ν ἔ π ν ι ξ α ν.
Χιλιάδες χιλιάδων εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι, πού ἐσφάγησαν, ἐπειδή δέν ἐδέχοντο νά ἀρνηθοῦν τήν Ὀρθοδοξίαν καί νά ὑποταγοῦν εἰς τόν Πάπαν. Ἡ πληγῆ, λοιπόν, τῆς μεγάλης αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ εἶναι, ἴσως μεταξύ ἄλλων, ἡ πληγῆ, πού προαναγγέλλει τό πέμπτο σάλπισμα. Καί ἀπό τήν δοκιμασία αὐτή θά ἀναδεικνύωνται οἱ πιστοί, οἱ ἀληθινοί. Ἀπό τήν δοκιμασία αὐτή ἀνεδείχθησαν μέχρις στιγμῆς ἑκατομμύρια μαρτύρων.
Ἀξίζει νά σημειώσωμε ἐδῶ, ὅτι ὁ Παπισμός κατά τήν περίοδο τῆς Γερμανο–ιταλικῆς Κατοχῆς κατέσφαξε ὀκτακόσιες χιλιάδες (800.000) Ὀρθοδόξους Χριστιανούς Σέρβους στή Σλοβενία καί Κροατία, ἐπειδή ἠρνοῦντο νά ἀσπασθοῦν τήν αἵρεσιν τῶν Παπικῶν.
Μέ τήν θύελλα τῶν αἱρέσεων ὅμως ξεδιαλύνεται ἡ πίστις τῶν ζηλωτῶν. Γι’ αὐτό πρέπει νά ὑπάρχουν καί αἱρέσεις γιά νά ξεχωρίζουν οἱ ζηλωταί, οἱ φλογεροί πιστοί, ὅπως λέγει ἡ Γραφή: «δ ε ῖ γ ά ρ κ α ί α ἱ ρ έ σ ε ι ς ε ἶ ν α ι, ἵ ν α ο ἱ δ ό κ ι μ ο ι φ α ν ε ρ ο ί γ έ ν ω ν τ α ι». Μποροῦμε, λοιπόν, νά ποῦμε, ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ εἶναι μέν πληγή φοβερή καί τρομερή, ἀλλά κατά παραχώρησιν Θεοῦ.
Ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεσις τῆς ἀπωλείας. Ἡ διδασκαλία τοῦ Πάπα ὁδηγεῖ στήν ἄρνησι καί στήν ἀπιστία. Ὁδηγεῖ στό σκοτάδι καί στήν συντριβή. Ἡ εἰκόνα ἐξ ἄλλου τῆς πτώσεως τοῦ ἀστέρος, γιά τόν ὁποῖον μᾶς μιλάει ἡ Ἀποκάλυψις, φέρνει στό νοῦ μας τά λόγια τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου, πού λέγει: «Π ῶ ς ἐ ξ έ π ε σ ε ν ἐ κ τ ο ῦ ο ὐ ρ α ν ο ῦ ὁ ἑ ω σ φ ό ρ ο ς ὁ π ρ ω ΐ ἀ ν α τ έ λ λ ω ν; σ υ ν ε τ ρ ί β η ε ἰ ς τ ή ν γ ῆ ν ὁ ἀ π ο σ τ έ λ λ ω ν π ρ ό ς π ά ν τ α τ ά ἔ θ ν η»; (Ἡσ. ΙΔ’ 12). Δηλαδή: Πῶς ἔπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ ἑωσφόρος, (ὁ Σατανάς), πού ἔφερε τό φῶς τῆς αὐγῆς. Συνετρίβη κάτω στή γῆ, αὐτός, πού ἐξαπέστελλε τό φῶς (τοῦ Χριστοῦ) εἰς ὅλα τά ἔθνη.
Τό ὅτι ἐξέπεσεν ὁ Παπισμός ἀπό τήν φωτεινήν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ καί μεταχειρίζεται σκοτεινάς μεθόδους, διά νά κυριαρχήση τοῦ κόσμου, φαίνεται καθαρά ἐκτός τῶν ἀνωτέρω καί ἀπό τά ἑξῆς:
ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟΝ
Ὁ Πάπας παρεδόθη εἰς πειρασμόν τοῦ Σατανᾶ καί ἀπεμακρύνθη ἀπό τήν θείαν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ. Ὑπέκυψε δηλαδή εἰς τόν πειρασμόν τῆς φιλοπρωτίας. Πλημμυρισμένος ἀπό ἑωσφορικό ἐγωϊσμό θέλει σώνει καί καλά νά εἶναι πρῶτος αὐτός μεταξύ τῶν ἐπισκόπων. Θέλει νά κυβερνᾶ τήν Ἐκκλησίαν ἀπολυταρχικῶς.
Ὁ Χριστός ὅμως δέν ὥρισε κανέναν ἀπό τούς Μαθητάς Του πρῶτον. Δέν χώρισε τούς Μαθητάς εἰς διοικοῦντας καί διοικουμένους.
Πρῶτος καί Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τόν Ὁποῖον ἐξαρτῶνται ὅλοι, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὁ Πάπας ὅμως ἐξώρισε τόν Χριστόν ἀπό τήν γῆν καί τόν περιώρισε στόν οὐρανό. Στήν γῆ θεωρεῖ κυρίαρχο τόν ἑαυτόν του καί μόνον.
Θέλησε μάλιστα μέ διάφορες σοφιστεῖες νά στηρίξη τήν σαθρή θεωρία περί τοῦ πρωτείου του καί στό Εὐαγγέλιον!
Παρερμήνευσε, γιά τό σκοπό αὐτό, τό χωρίον τῆς Καινῆς Διαθήκης, πού λέγει: «Σ ύ ε ἶ Π έ τ ρ ο ς κ α ί ἐ π ί τ α ύ τ ῃ τ ῇ π έ τ ρ ᾳ ο ἰ κ ο δ ο μ ή σ ω μ ο υ τ ή ν Ἐ κ κ λ η σ ί α ν» (Ματθ. ΙΣΤ’., 18).
Ἀλλά πέτρα σταθερή καί ἀσάλευτη, ἐπί τῆς ὁποίας στηρίζεται ἡ Ἐκκλησία, δέν ἦταν ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστόν μετά τόν διάλογο ἐκεῖνον ἀρνήθηκε τόν Χριστόν τρίς, ἀλλά πέτρα εἶναι ἡ θεότης τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν εἶχε ὀμολογήσει ὁ Πέτρος μόλις πρό ὀλίγου.
Συγκεκριμένα, ὅταν ὁ Κύριος ἐρώτησε τούς Μαθητάς τί γνώμη εἶχαν περί Αὐτοῦ, ὁ Πέτρος ἀπήντησε: «Σ ύ ε ἶ ὁ Χ ρ ι σ τ ό ς ὁ Υ ἱ ό ς τ ο ῦ Θ ε ο ῦ».
Τότε ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «Σ ύ ε ἶ Π έ τ ρ ο ς κ α ί ἐ π ί τ α ύ τ ῃ τ ῇ π έ τ ρ ᾳ (τῆς θεότητός μου πού ὀμολογεῖς) ο ἰ κ ο δ ο μ ή σ ω μ ο υ τ ή ν Ἐ κ κ λ η σ ί α ν».
Καί πράγματι! πού στηρίζεται ἡ Ἐκκλησία; Δέν στηρίζεται στήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ; Ἐάν κλονισθῆ ἡ πίστις εἰς τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ἐκλείπει ἡ Ἐκκλησία.
Ὁ πειρασμός, λοιπόν, τῆς φιλοπρωτίας, τό ἐγώ τοῦ κόσμου τούτου, ὡδήγησε τόν Πάπαν εἰς τό φοβερόν κοσμικόν πρωτεῖον.
Εἶναι λοιπόν, κοσμικόν τό πρωτεῖον πού θέλει ὁ πεσών Πάπας. Ἡ διδασκαλία αὐτή εἶναι τοῦ Πάπα καί ὄχι τοῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ. «Ε ἲ τ ι ς θ έ λ ε ι π ρ ῶ τ ο ς ε ἶ ν α ι, ἔ σ τ α ι π ά ν τ ω ν ἔ σ χ α τ ο ς κ α ί π ά ν τ ω ν δ ι ά κ ο ν ο ς», λέγει ὁ Χριστός (Μάρ. Θ’., 35).
ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟΝ
Κοσμικό, ἁμαρτωλό, ἐγωϊστικό καί γήϊνο εἶναι καί τό «ἀ λ ά θ η τ ο», πού ἐθέσπισεν ὁ παπισμός. Εἶναι ὕβρις καί ἀσέβεια σατανική. Διότι ἕνας εἶναι ὁ Ἀλάθητος, ὁ Θεός «Ὁ ἐν ὑψηλοῖς κατοικῶν καί τά ταπεινά ἐφορῶν». Ὁ Πάπας ὅμως, πού ἔπεσε ἀπό τόν Οὐρανό στή γῆ καί ἔκαμε κοσμικό κράτος, ἔπρεπε νά μεταχειρισθῆ, γιά νά ἐπιβληθῆ στούς ἄλλους, ὅ,τι μετεχειρίζοντο καί οἱ αὐτοκράτορες τῆς Ρώμης. Ἐκεῖνοι, γιά νά φαίνωνται ἀνώτεροι καί νά ἐπιβάλλωνται στούς ὑπηκόους των, θεοποιοῦσαν τούς ἑαυτούς των καί ἐδέχοντο θυσίας καί λατρείαν, σάν θεοί. Καί ὁ τελευταῖος στή Ρώμη δικτάτωρ, ὁ Μουσολίνι, εἶχε «σερβίρει» νά πιστέψουν οἱ ὀπαδοί του, ὅτι αὐτός δέν κάμνει ποτέ λάθος. Καί τό πίστεψαν ἐκεῖνοι, ἕως ὅτου τόν εἶδαν μιά ἡμέρα, αὐτόν μέν κρεμασμένον, τούς δέ ἑαυτούς των κατεστραμμένους ἀπό τά λάθη του.
Τό ἴδιο ἔκαμε καί ὁ Πάπας ἐφ’ ὅσον ἔπεσε στή γῆ καί ἔγινε κοσμικός Ἄρχων. Ἐκήρυξε τόν ἑαυτόν του ἀλάθητον, γιά νά φανῆ ἀνώτερος καί νά μπορέση νά ἐπιβληθῆ εἰς τούς ἄλλους. Ἀλλά εἶναι ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ αὐτός; Ἀσφαλῶς ΟΧΙ! Εἶναι π ε π τ ω κ ώ ς. Ἐξέπεσεν ὁ δυστυχής καί κυλίεται πιά στή γῆ ἐνῶ προωρίζετο γιά ἀστέρας τοῦ Οὐρανοῦ! Καί κατήντησεν, ὅπως βλέπεις ἀναγνῶστα, ἀ π α τ ε ώ ν! Καί ἀγωνίζεται νά μᾶς πείση ὅτι εἶναι ἀλάθητος.
ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
Μήπως δέν μεταχειρίσθη καί ἄλλα μέσα καί μεθόδους πού μεταχειρίζονται καί οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου, θέλοντας νά ἀφανίση τήν Ὀρθοδοξίαν; Χαρακτηριστικόν παράδειγμα εἶναι ἡ δολιοφθορά του ἐναντίον τῆς Κωνσταντινουπόλεως…
Οἱ Ἕλληνες, παρ’ ὅλας τάς πιέσεις καί τόν ἄμεσον κίνδυνον τῆς ὑποδουλώσεώς των εἰς τούς Τούρκους, δέν ἐδέχθησαν τήν ψευδένωσιν τῆς Φλωρεντίας, διότι ἔβλεπαν, ὅτι θά ἔχαναν ὁριστικά τήν Ὀρθοδοξίαν καί μαζί μέ αὐτήν καί τήν ἐλευθερία των. Θά ἔσβηνε δηλ. διά παντός ἡ Ἑλλάς, ὅπως συνέβη καί μέ τήν Μ ε γ ά λ η ν Ἑ λ λ ά δ α, δηλαδή τήν Νότιον Ἰταλίαν καί Σικελίαν. Ὑπάρχει ἐκεῖ σήμερα κανένας Ἕλλην; Ὄχι. Διότι ὁ Παπισμός ἐκεῖ μετεχειρίσθη τήν Ο ὐ ν ί α ν καί τούς ἔβγαλε τήν Ὀρθοδοξίαν καί μαζί μέ αὐτήν καί τήν Ἑλληνικότητα.
Αἲ λοιπόν! Ὅταν εἶδεν ὁ Πάπας, ὅτι ἀπέτυχε ἡ ψευδένωσις, προτίμησε νά παραδώση τήν Κωνσταντινούπολιν στούς Τούρκους τούς ἀλλοθρήσκους, παρά νά μείνη Ἑλληνική, γιά νά ἐξαλειφθῆ ἡ Ὀρθοδοξία. Καί πρός τοῦτο μετεχειρίσθη ἀ τ ι μ ί α ν τοῦ χειρίστου εἴδους.
Προσεφέρθησαν πολλοί παπικοί νά πολεμήσουν, δῆθεν, ἐναντίον τῶν Τούρκων παρά τό πλευρόν τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Κωνσταντῖνος ὅμως ὁ Παλαιολόγος δέν τούς εἶχε ἐμπιστοσύνην νά τούς βάλη ἐπάνω στά τείχη καί στίς τάπιες νά πολεμήσουν. Γι’ αὐτό τούς ἀνέθεσε ὑπό τόν Ἰουστινιάνην νά φυλάξουν μιά μικρή πόρτα, τήν Κ ε ρ κ ό π ο ρ τ α. Καί οἱ φίλοι μας οἱ παπικοί, ὅπως γράφουν οἱ τότε χρονικογράφοι, τήν ἄνοιξαν στούς Τούρκους! Τούς ἔβαλαν μέσα καί ἔτσι «ἑ ά λ ω ἡ Π ό λ ι ς», ἔπεσεν ἡ Κωνσταντινούπολις. Ἔπεσεν ὁ προμαχών τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐναντίον τῶν ἀλλοθρήσκων.
Αὐταί ὅμως οἱ μέθοδοι εἶναι Χριστιανικές; Κάθε ἄλλο. Εἶναι γήϊνες, κοσμικές. Τάς μεταχειρίζονται «οἱ Ἄρχοντες τοῦ κόσμου». Ἀλλά ἑπόμενον εἶναι νά φθάσῃ στό καντάτημα αὐτό ὁ Πάπας, ἐφ’ ὅσον ὁ ἀστήρ αὐτός ἔπεσεν ἀπό τόν Οὐρανόν ὅπου ἐφωτίζετο ἀπό τόν Χριστόν, εἰς τήν γῆν…
Η ΟΥΝΙΑ
Ἄλλην μέθοδον ἀπάτης, πού μεταχειρίζεται ὁ Πάπας, ἀναφέρομε τήν περιβόητη Ο ὐ ν ί α.
Ἡ Οὐνία, τό ἀπαίσιον αὐτό κατασκεύασμα τοῦ Παπισμοῦ, εἶναι ἀπόδειξις τοῦ κοσμικοῦ, τοῦ γηΐνου καί δολίου πνεύματός του.
Διατί τήν ἔφτιαξε; Διά νά προσηλυτίζη μέ ἀπάτην τούς Ὀρθοδόξους καί νά τούς πιάνη στά δίκτυα του. Φοροῦν οἱ Οὐνίτες κληρικοί τά ἴδια ἄμφια μέ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, τελοῦν τήν Θ. Λειτουργίαν ὅπως οἱ Ὀρθόδοξοι. Φτιάχνουν Ναούς Βυζαντινούς καί κατά πάντα ὀρθοδόξους, διά νά νομίζουν οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅτι εἴμαστε τό ἴδιο καί δέν ἔχουν καμμιά διαφορά μέ ἡμᾶς, καί ἔτσι νά πιάνωνται εὔκολα στά δίχτυα τους.
Οἱ Οὐνῖτες κάμνουν, ὅπως λέγεται, σάν τούς κυνηγούς ἐλαφιῶν. Ἐπειδή ἐκεῖνα ἔτρεχαν πολύ καί δέν μποροῦσαν νά τά σκοτώσουν μέ τά τόξα των, φοροῦσαν δέρματα ἐλαφιῶν οἱ κυνηγοί. Ἐκεῖνα ἐνόμιζαν, ὅτι οἱ κυνηγοί ἦσαν ἐλάφια καί τούς ἐπλησίαζαν. Οἱ κυνηγοί ὅμως τότε τά ἐφόνευσαν.
Τέτοια ἀπάτη εἶναι ἡ Οὐνία. Ἀλλά αὐτό, πού κάμνει ἡ Παπική Οὐνία, δέν εἶναι χριστιανικό. Αὐτό εἶναι δόλος. Δέν ἐδίδαξε ἔτσι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός εἶπε: «Ὅ σ τ ι ς θ έ λ ε ι ὀ π ί σ ω μ ο υ ἐ λ θ ε ῖ ν». Ἐλευθέρως καί ὄχι διά τῆς βίας ἤ μέ ἀπάτην. Δέν τά θέλει ὁ Θεός αὐτά. Ἐφ’ ὅμως ἔπεσεν ἀπό τόν Οὐρανό στή γῆ ὁ ἀστήρ, ὁ Πάπας, εἶναι ἑπόμενον νά μεταχειρίζεται τάς ἀ π ά τ α ς, πού μεταχειρίζονται οἱ κοσμικοί ἄρχοντες.
Ἀπό αὐτά, λοιπόν, ἀναγνῶστα, φαίνεται, ὅτι ὁ πεσών ἀστήρ τῆς Ἀποκαλύψεως εἶναι κατά κύριον λόγον ὁ Π ά π α ς. Ἐφ’ ὅσον ὅμως ἔπεσε ἀπό τόν Οὐρανό στή γῆ, στά γήϊνα καί ἔπαυσε νά παίρνῃ τό πραγματικό Φ ῶ ς ἀπό τόν ΧΡΙΣΤΟΝ ὁ ἀστήρ αὐτός, ὁ Ἀρχιερεύς τῆς Ρώμης, ἑπόμενον ἦτο νά κάμῃ καί ἕνα Χριστιανισμόν κοσμικόν, πλαδαρόν, χωρίς τήν δρόσον τοῦ Οὐρανοῦ, τήν ἁγιάζουσαν Χάριν.
Ὁ ἀστήρ λοιπόν, ὁ πεσών ἐκ τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν, φαίνεται, ὅτι εἶναι ὁ Πάπας. Τό πέσιμό του, ὡς γνωστόν, ἔκαμε μεγάλο κακό στόν κόσμο, στήν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη. Ὡδήγησε στήν πλάνη καί στήν ἀπώλεια ἑκατομμύρια ψυχές. Αὐτά εἶχε ὑπ’ ὄψιν του ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ὅταν ἔλεγεν: «Τ ό ν Π ά π α ν ά κ α τ α ρ ᾶ σ θ ε, δ ι ό τ ι ἀ π ό α ὐ τ ό ν θ ά ἔ λ θ ο υ ν ὅ λ α τ ά κ α κ ά». Καί πράγματι, ἀπό τόν Πάπα ἦλθαν τά κακά, ἔρχονται καί θά ἔλθουν. Καί νά σημειωθῆ, ὅτι τά ἔλεγε αὐτά, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ὁ θαυματουργός, ὁ Προφήτης, ὁ ὁποῖος ὅσα ἐπροφήτευσε βγῆκαν ὅλα ἀληθινά. Ἄν, λοιπόν, ἀδικοῦσε τόν Πάπα, θά τόν ἀνεδείκνυε ποτέ ὁ Θεός θαυματουργό καί Προφήτη καί Ἅγιο;
1910 – 1982
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ †Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ (ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ)». Τόμος 3ος σελ. 41.
Ἀποκομίζει πολύ μεγάλη πνευματική ὠφέλεια ὅποιος μελετᾶ τό βιβλίο αὐτό τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου.
