† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
Ἡ ἀνοικοδόμησις τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.
Στόν καιρό τῆς κοσμοκρατορίας τοῦ Ἀντιχρίστου θά ἐπιτρέψη ὁ Θεός καί τήν ἀνοικοδόμησι τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος στά Ἱεροσόλυμα. Καί θά εἶναι ἡ ἀνοικοδόμησις τοῦ ναοῦ σημεῖον, ὄχι πίστεως, ἀλλά ἀπιστίας. Θά ἀνεχθῆ ὁ Θεός τήν ἀνέγερσί του γιά τήν μεγάλη ἀποστασία τῆς ἀνθρωπότητος καί διότι θά ἔχουν πιά ὡριμάσει στήν ἀπιστία τους οἱ Ἑβραῖοι.
Ἡ ἀνοικοδόμησις τοῦ ναοῦ θά γίνη ἀπό τόν Ἀντίχριστο, ἀφοῦ προηγουμένως θά ἔχη πετύχει τήν συντριβή τῆς Αἰγύπτου, τῆς Λιβύης καί τῆς Αἰθιοπίας, ὅπως λέγει ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης καί μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Ἱππόλυτος. Ἡ ἀνέγερσίς του θά γίνη «ἐν τάχει» καί θά παραδοθῆ στούς Ἑβραίους. Δέν θά τόν οἰκοδομήση βέβαια ὁ Ἀντίχριστος χάριν τῶν Ἑβραίων γιά τήν δική τους θρησκεία καί λατρεία, ἀλλά θά τό κάνη γιά νά μπορέση ἔτσι νά τούς ἐξαπατήση ἀκόμα πιό πολύ. Καί ὅπως χαρακτηριστικά ὑπογραμμίζει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων: «ἵνα μειζόνως ἀπατήσῃ».
Θά ἀνοικοδομήση τόν Ναό ὁ Ἀντίχριστος, γιά νά δώση δείγματα, βάσιμα τεκμήρια καί σ’ ἐκείνους τούς Ἑβραίους, πού θά διατηροῦν ἴσως ἴχνη ἀμφιβολίας, ὅτι αὐτός θά εἶναι ὁ ἀναμενόμενος ἀπό αὐτούς Μεσσίας Χριστός! Θά ξανακτίση τό Ναό, ὥστε νά πεισθοῦν οἱ Ἑβραῖοι, ὅτι ὁ Ἄνομος αὐτός εἶναι ὁ Χριστός. Καί ὅπως τονίζει ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ὁ Ἀντίχριστος: «ὡς Χριστός πρός Ἰουδαίους ἔρχεται καί ὑπό Ἰουδαίων προσκυνεῖσθαι βούλεται… περισπούδαστον ποιεῖται τόν ναόν». (ΒΕΠΕΣ 39, 192).
Θά ἀνοικοδομήση, λοιπόν, σπουδαῖο τόν Ναό, γιατί θέλει νά προσκυνηθῆ ἀπό τούς Ἰουδαίους. Μέ τήν ἀνέγερσί του θά νομίσουν, ὅτι αὐτός εἶναι ὁ ἀναμενόμενος, ὁ ἐκ γένους Δαβίδ…
Ἡ ἀνοικοδόμησις τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος θά χαροποιήση ἀσφαλῶς τούς Ἑβραίους καί θά τούς ἐνθουσιάση. Θά εἶναι τό γεγονός αὐτό ἡ ἐκπλήρωσις ἑνός φλογεροῦ πόθου, πού ἐπί αἰῶνες καί γενεές θά κρυφοκαίη μέχρι τότε στίς ψυχές τῶν Ἑβραίων, χωρίς νά μπορῆ νά ἐκπληρώνεται. Βλέποντας, λοιπόν οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι ὁ Ναός, τό ὄνειρό τους, θά κτισθῆ ἀπό τόν Ἀντίχριστο καί μάλιστα μ’ ἐκπληκτική ταχύτητα, θά πιστέψουν πιό σίγουρα, ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Χριστός, πού συνεχῶς θά περιμένουν…
Μά καλά, θά ρωτήση ὁ ἀναγνώστης, ἀφοῦ τόσο πολύ θέλουν καί ἐπιθυμοῦν νά ἀνοικοδομήσουν οἱ Ἑβραῖοι τόν Ναό τοῦ Σολομῶντος, γιατί δέν φροντίζουν οἱ ἴδιοι γιά τήν ἀνέγερσί του; Γιατί θά πρέπει νά προσμένουν τόν Ἄνομο; Τήν ἐξήγησι θά τήν δώσωμε ἀμέσως πιό κάτω. Μέ δυό λόγια ὅμως μποροῦμε νά ἀπαντήσωμε ἐδῶ, ὅτι θέλουν βέβαια οἱ Ἑβραῖοι νά τόν ἀνοικοδομήσουν, ἀλλά δέν μποροῦν. Δέν τούς τό ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Καί ὅταν τό 363 μ.Χ. ἐπεχείρησαν νά κάνουν κάτι τέτοιο, ὁ Θεός μέ θαυματουργικό τρόπο τούς ἐμπόδισε. Βγῆκαν φωτιές ἀπό τά θεμέλια, πού θέλησαν ν’ ἀνασκάψουν κι’ ἐγκατέλειψαν τίς ἐργασίες ἀνεγέρσεως. Προτοῦ ὅμως ἀναφερθοῦμε στό γεγονός αὐτό, πρέπει νά ἰδοῦμε προηγουμένως πῶς καταστράφηκε ὁ Ναός τοῦ Σολομῶντος.
Ἡ καταστροφή τοῦ Ναοῦ.
Τήν καταστροφή τοῦ Ναοῦ τήν προεῖπε ὁ Κύριος. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐπισκέφθηκε τήν Μεγάλη Τρίτη γιά τελευταία φορά τόν μεγαλοπρεπῆ ἐκεῖνον Ναό τοῦ Σολομῶντος, πού ἦταν ἕνα ἀπό τά ἑπτά θαύματα τοῦ κόσμου.
Καί ἀπό τήν στιγμή, πού βγῆκε ὁ Χριστός ἀπό τόν Ναό, σύμφωνα μέ τήν Ἰουδαϊκή παράδοσι, τήν ὁποία ἀναφέρουν ὁ Ἰώσηπος (Ἰουδ. Πολ. VI 5 – 3) καί ὁ Τάκιτος (ἐπιστολή ε’, 13) «ὁ οἶκος οὗτος ἔμεινεν ἔρημος». Οἱ ἄγγελοι καί φύλακες τοῦ Ναοῦ ἐγκατέλειψαν αὑτόν, ἡ λαμπάς τοῦ Ναοῦ ἔσβησε μόνη της καί ἡ Συναγωγή κατέστη τόπος ἄδειος ἀπό τόν Θεόν, διότι οἱ Ἰουδαῖοι δέν ἀνεγνώρισαν τόν Χριστόν.
Ὅταν κάποτε ἔδειξαν καί οἱ Μαθηταί στόν Κύριο τίς ἐκπληκτικές οἰκοδομές, λέγοντες μέ θαυμασμό, «Δ ι δ ά σ κ α λ ε ἴ δ ε π ο τ α π ο ί λ ί θ ο ι κ α ί π ο τ α π α ί ο ἰ κ ο δ ο μ α ί» (Μαρκ. ΙΓ’ 1).
Τότε ὁ Κύριος προφήτεψε τήν καταστροφήν τῆς Ἱερουσαλήμ καί τοῦ Ναοῦ λέγοντας: «Τ α ῦ τ α, ἅ θ ε ω ρ ε ῖ τ ε, ἐ λ ε ύ σ ο ν τ α ι ἡ μ έ ρ α ι ἐ ν α ἷ ς ο ὐ κ ἀ φ ε θ ή σ ε τ α ι λ ί θ ο ς ἐ π ί λ ί θ ῳ, ὅ ς ο ὐ κ α τ α λ υ θ ή σ ε τ α ι» (Λουκ. ΚΛ’ 6).
Καί πράγματι μετά 37 χρόνια, τό 70μ.Χ. ὁ Ναός αὐτός ἔγινε παρανάλωμα τοῦ πυρός, ἀποτεφρώθηκε. Δέν ἔμεινε λίθος ἐπί λίθου, ὅπως προφήτεψε Ἐκεῖνος. Στόν καιρό τῆς καταστροφῆς του καταπατήθηκε. Καταπατήθηκε ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ, εἰρωνεύθηκαν τά θεῖα καί γελοιοποιήθηκαν τά λόγια τῶν Προφητῶν σάν λόγια ἀγυρτῶν. Καθώς δέ πληροφορεῖται τό Ταλμούδ, ὁ Ναός εἶχε δώδεκα χιλιάδες ἱερεῖς, λευΐτες καί ἄλλους ὑπηρέτες. Ὅλοι αὐτοί, ἐσφάγησαν ὑπό τοῦ Τίτου, ὁ ὁποῖος ἐνόμισε, ὅτι πρέπει νά συναπολεσθοῦν μαζί μέ τόν Ναό καί οἱ Ἱερεῖς του. Ἡ καταστροφή ὑπῆρξεν ὁλοσχερής καί, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἰουδαῖος ἱστορικός Μαϋμωνίδης, Ρωμαῖοι διοικηταί καί ἀξιωματικοί ἠροτρίασαν, ἔσκαψαν, ἔκαναν χωράφι καί αὐτά τά θεμέλια τοῦ Ναοῦ μέ τό σκοπό νά θεωρηθῆ ὁ Ναός καλλιεργήσιμος, γιά νά μήν ξανοικοδομηθῆ πλέον.
Τό δέ πιό καταπληκτικό εἶναι, ὅτι ἡ καταστροφή τοῦ Ναοῦ ἔγινε παρά τήν θέλησιν τῶν Ρωμαίων. Τήν προτεραίαν τῆς Ἁλώσεως ἐλήφθη ἀπόφασις τοῦ πολεμικοῦ Συμβουλίου τοῦ Τίτου καί τῶν στρατηγῶν, πού ἀπηγόρευσεν αὐστηρότατα τήν καταστροφήν τοῦ Ναοῦ… «Δέν ἐπιτρέπεται εἶπαν, ἐπ’ οὐδενί νά καῆ τόσο μέγα ἔργον καί ὅτι μεγάλη ζημία θά εἶναι καί διά τούς Ρωμαίους νά χαθῆ τοιοῦτον ἔργον κατέχον τήν ἡγεμονίαν εἰς ὅλην τήν Αὐτοκρατορίαν» (Ἰωσηπ. Ἰουδ. Πολ. VI, 9, 3). Παρ’ ὅλα τά μέτρα, πού ἐλήφθησαν, δέν κατώρθωσαν νά τόν σώσουν, διότι, ὅπως λέγει ὁ Ἰώσηπος, «εἷς στρατιώτης ὑφορμηθείς ὡς ὑπό δαιμονίου τινός πνοῆς, ἀναρριχᾶται τῇ βοηθείᾳ καί ἑνός τῶν συντρόφων αὐτοῦ εἰς ἕν παράθυρον τοῦ Ναοῦ, ἀπό τοῦ ὁποίου ρίπτει ἐντός δαυλούς ἀναμμένους, οἵτινες μεταδίδουν εἰς ὅλον τόν Ναόν τό πῦρ»…
Τρέχει ὁ Τίτος, διατάσσει νά σβύσουν τή φωτιά καί μέ λογχοφόρους νά χτυπήσουν πάντα, ὅστις δέν θά βοηθοῦσε στήν κατάσβεσιν τοῦ πυρός. Οἱ προσπάθειες τῶν ἡττημένων καί τῶν νικητῶν φθάνουν στό ζενίθ, ἀλλά ὅλα εἰς μάτην. Οἱ φλόγες ἐπί ἡμέρες καί νύχτες κατέτρωγαν τόν περικαλλῆ Ναόν.
Ἔτσι ἐξεπληρώθη ἡ προφητεία: «Ἐ λ ε ύ σ ο ν τ α ι, ἡ μ έ ρ α ι ἐ ν α ἷ ς ο ὐ κ ἀ φ ε θ ή σ ε τ α ι λ ί θ ο ς ἐ π ί λ ί θ ῳ, ὅ ς ο ὐ κ α τ α λ υ θ ή σ ε τ α ι» (Λουκ. ΚΛ’ 6).
Οἱ Ἑβραῖοι ἐπεχείρησαν τήν ἀνοικοδόμησιν τοῦ Ναοῦ.
Μέ τήν ἅλωσι τῆς Ἱερουσαλήμ ὑπό τοῦ Τίτου κατεστράφη, λοιπόν, ὁλοσχερῶς ὁ Ναός τοῦ Σολομῶντος. Τό πιό σπουδαῖο ὅμως εἶναι ὅτι ἐκπληρώθηκε ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ πού εἶχε προφητέψει: «ο ὐ κ ἀ φ ε θ ή σ ε τ α ι λ ί θ ο ς ἐ π ί λ ί θ ῳ, ὅ ς ο ὐ κ α τ α λ υ θ ή σ ε τ α ι».
Οἱ Ἑβραῖοι, πού δέν πίστεψαν ποτέ στό Χριστό καί στόν αἰώνιο καί ἀσάλευτο λόγο Του, θέλησαν νά ἀνοικοδομήσουν τόν Ναό τοῦ Σολομῶντος καί νά διαψεύσουν τόν ἀδιάψευστο προφητικό λόγο Του, «ο ὐ μ ή ἀ φ ε θ ή σ ε τ α ι ὧ δ ε λ ί θ ο ς ἐ π ί λ ί θ ῳ».
Καί τό ἐπεχείρησαν κατά τό 363 μ.Χ. ἐπί Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου. Βρῆκαν τότε τήν εὐκαιρία νά πραγματοποιήσουν τήν ἀνοικοδόμησι. Ὁ χριστιανομάχος Αὐτοκράτορας Ἰουλιανός τούς προστάτευε καί τούς ἐνίσχυε ὑλικῶς, γιά νά ἀνοικοδομήσουν τόν Ναό τοῦ Σολομῶντος.
Πράγματι! συνεκέντρωσαν ἄφθονα ὑλικά, συνέρρευσαν δέ ἀπό παντοῦ ἐργάτες καί ἄρχισαν νά δουλεύουν στά θεμέλια τοῦ Ναοῦ. (Βλέπε «Μαρτυρίαι Ἰουδαίων καί ἐθνικῶν Συγγραφέων περί Χριστοῦ» ὑπό Α. Στούρζα σελ. 241).
Τότε ὁ Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων Κύριλλος, πού ἦταν αὐτόπτης, κήρυττε ἐνώπιον ὅλων τήν σχετική προφητεία τοῦ Δανιήλ καί τοῦ Ἰδίου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἤλεγχε δέ τήν θεομάχον αὐτή ἐνέργεια, καθώς καί τήν ματαιοπονία τους. Ἀλλ’ εἰς μάτην τούς νουθετοῦσε ὁ ἀποστολικός ἐκεῖνος Πατήρ. Οἱ Ἰουδαῖοι ἐπέμεναν νά τόν ἀνοικοδομήσουν.
Καί πάνω στήν ὑπεροπτική ἐπιμονή τους, ξέσπασε ἕνας φοβερός σεισμός, πού τούς κατετρόμαξε. Ἔπειτα καθώς ἐπιχειροῦσαν καί τρεῖς φορές νά καταθέσουν θεμέλια, πάντα ξεπηδοῦσαν ἀπό τήν γῆ φλόγες, καυτερή ἄμμος καί λιθάρια καί διασκορποῦσαν τούς Ἑβραίους καταπληγωμένους.
Ὁ ἐθνικός συγγραφεύς Ἀμμιανός Μαρκελίνος, πού ἦτο αὐτόπτης μάρτυς τοῦ θαύματος, τό περιγράφει ὡς ἑξῆς:
«Ἐνῶ δέ γενναῖως ἐπέμενεν ὁ Ἀλύπιος (ἀξιωματικός εὐνοούμενος τοῦ Ἰουλιανοῦ, χρηματίσας Πρέφεκτος εἰς Βρεταννίαν), βοηθοῦντος καί τοῦ τῆς Ἐπαρχίας ἡγεμόνος, πυρός σφαῖραι φρικώδεις, πυκνῶς ἐκκύπτουσαι πλησίον τῶν θεμελίων, π ο λ λ ά κ ι ς τ ο ύ ς ἐ ρ γ α ζ ο μ έ ν ο υ ς κ α τ έ κ α υ σ α ν κ α ί τ έ λ ο ς κ α τ έ σ τ η σ α ν τ ό ν τ ό π ο ν ἐ κ ε ῖ ν ο ν ἀ π ρ ό σ ι τ ο ν».
Τελικά ἀναγκάσθηκαν νά σταματήσουν τήν ἐπιχείρησι. Ἔκτοτε πέρασαν ὑπέρ τά χίλια ἑξακόσια χρόνια καί δέν ξανατόλμησαν νά τόν ἀνοικοδομήσουν, καίτοι εἶναι ὁ ναός τῶν ὀνείρων των καί ἔχουν εἰς τήν διάθεσίν των ἄφθονο χρῆμα, οἱ Ἑβραῖοι. (Βλ. καί Γρηγ. Ναζιανζηνοῦ Λόγ. 4ος σελ. 110 – 113. Ἀμβροσίου Μεδιολάνων κατά Ἰουδαίων, Ρουφφίνου βιβλ. 10, Σωκράτους βιβλ. III Κεφ. 20).
Ἐκτός αὐτῶν καί ἄλλων πολλῶν, μαρτυρεῖ τό θαῦμα καί κάποιος Ραββῖνος, ὀνόματι Γεδιαλιάχ. Αὐτός στηρίζεται στά χρονικά τῶν Ἰουδαίων (Βλέπε Ἱστορία LE BEAU Τόμ. 3ος).
Ὁ Ναός, λοιπόν, τῶν ὀνείρων τους, στά θεμέλια τοῦ ὁποίου κλαῖνε οἱ Ἑβραῖοι, «στό τεῖχος τῶν θρήνων», δέν ἀφήνει ὁ Θεός νά ἀνοικοδομηθῆ. Καί κανείς δέν ἀμφιβάλλει, πώς, ἄν ἦταν δυνατό κάτι τέτοιο, δέν θά ὑπῆρχαν ἄλλες δυσκολίες. Θά μποροῦσαν οἱ ἀπόγονοι αὐτοί τοῦ Ἰούδα νά συγκεντρώσουν ὑπεράφθονα χρήματα γιά τήν ἀνοικοδόμησι τοῦ Ναοῦ, ἀφοῦ ὅπως εἶναι γνωστό στά χέρια τους βρίσκονται τά 9/10 τοῦ παγκοσμίου πλούτου…
Νά, λοιπόν, γιατί θά πλανηθοῦν τά μέγιστα οἱ Ἑβραῖοι, ὅταν ὁ Ἀντίχριστος θά κατορθώση νά ἀνοικοδομήση τόν Ναό τοῦ Σολομῶντος. Διότι ὁ Ἄνομος θά κατορθώση ὅ,τι γι’ αὐτούς θά εἶναι ἀδύνατο στό διάβα τῶν αἰώνων…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ †Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (Πῶς, πότε καί γιατί θά ἔρθη)», ἔκδοσις 10η, «Ὀρθοδόξου Τύπου» σέλ.154.
