Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου Ἐπισκόπου Θεουπόλεως Ἀντιοχείας
Διότι ἐδίδαξεν ἅπαξ κακῶς τόν Ἀδάμ. Πρό γάρ τῆς παρακοῆς ὁμότιμος ἦν τῷ ἀνδρί ἡ γυνή καί οἷς ἐχρήσατο ῥήμασιν ὁ Θεός ἐπί τῆς διαπλάσεως τοῦ ἀνδρός, τούτοις καί ἐπί τῆς δημιουργίας τῆς γυναικός. Ὥσπερ γάρ εἶπεν ἐπ’ ἐκείνω· Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν καί οὐκ εἶπε· Γενηθήτω ἄνθρωπος· οὕτω καί ἐπί ταύτης οὐκ εἶπε· γενηθήτω ἄνθρωπος· οὕτω καί ἐπί ταύτης οὐκ εἶπε· γενηθήτω γυνή· ἀλλά καί ἐνταῦθα· Ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθόν κατ’ αὐτόν. Μετά δέ τήν ἁμαρτίαν· Πρός τόν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου καί αὐτός σου κυριεύσει. Ἐποίησά σε φησίν ὁμότιμον καί οὐκ ἐχρήσω καλῶς τῇ ἀρχῇ, μετάβηθι τοίνυν πρός τήν ὑποταγήν, οὐκ ἤνεγκας τήν ἐλευθερίαν, κατάδεξαι τήν δουλείαν· οὖκ οἶδας ἄρχειν, γενοῦ τοίνυν τῶν ἀρχομένων καί τόν ἄνδρα ἐπίγνωθι κύριον καί αὐτός σου κυριεύσει· πρός τόν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου, τουτέστιν ἡ καταφυγή σου, ὁ λιμήν σου, ἡ ἀσφάλειά σου. Διά τοῦτο τοίνυν γυναικί διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω φησίν, οὐδέ αὐθεντεῖν ἀνδρός· καί γάρ ἐδίδαξεν ἅπαξ κακῶς καί ηὐθέντησε καί πάντα κατέστρεψεν· ἀλλ’ εἶναι ἐν ἡσυχίᾳ· καί τόν ὁμόζυγον αὐτῇ Ἀδάμ ἔκπτωτον τοῦ Παραδείσου γενέσθαι πεποίηκε. Λέγει δέ καί τήν αἰτίαν. Ἀδάμ γάρ φησίν οὐκ ἠπατήθη, ἡ δέ γυνή ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε, διά τοῦτο αὐτήν ἀπό τοῦ τῆς διδασκαλίας φησί κατεβίβασε θρόνου. Ὁ γάρ διδάσκειν οὐκ εἰδώς μανθανέτω, εἰδέ μή βούλοιτο μανθάνειν, ἀλλά διδάσκειν καί ἑαυτόν καί τούς μανθάνοντας προσαπολλύει. Ὅπερ οὖν καί ἐπί τῆς γυναικός τότε γέγονε. Καί διά τοῦτο φησί. Γυνή ἐν ἡσυχίᾳ μανθανέτω καί ἐν πάσῃ ὑποταγή· ἡ γάρ ἀνυποταξία αὐτῆς καί αὐθάδεια, παγκόσμιον ὄλεθρον καί ναυάγιον ἐπήγαγε. Φησί γάρ ὁ Σοφός. Ἀπό γυναικός ἀρχή ἁμαρτίας καί δι’ αὐτήν ἀποθνήσκομεν πάντες(²). Λέγει δέ καί ὁ Παροιμιαστής. Πολλούς τροπώσασα καταβέβληκε καί ἀναρίθμητοι εἰσίν οὕς πεφόνευκε(³)· διό καί παραινεῖ λέγων. Μή πρόσεχε φαύλῃ γυναικί· μέλι γάρ ἀποστάζει ἀπό χειλέων γυναικός πόρνης, ὃ πρός καιρόν γλυκαίνει σόν φάρυγγα, ὕστερον μέντοι πικρότερον χολῆς εὑρήσεις καί ἠκονημένον μᾶλλον μαχαίρας διστόμου(⁴). Καί, Γυνή ἀνδρῶν τιμίων ψυχάς ἀγρεύει καί ἀναπτερωμένη ἐστί καί ἄσωτος· ἐν οἴκῳ δέ οὐχ ἡσυχάζουσιν οἱ πόδες αὐτῆς· χρόνον γάρ τινα ἔξω ῥέμβεται, χρόνον δέ ἐν πλατείαις παρά πᾶσαν γωνίαν ἐνεδρεύει· καί ὁδοί ἅδου οἶκοι αὐτῆς, κατάγουσαι εἰς ταμεῖα θανάτου καί οὐκ ἐπίσταται αἰσχύνην· ἐκάθησε γάρ ἐπί θύραις τοῦ ἑαυτῆς οἴκου, ἐπί δίφρου ἐμφανῶς ἐν πλατείαις, προσκαλουμένη τούς παριόντας(⁵). Καί, Ἅδης καί ἔρως γυναικός καί τάρταρος καί γῆ οὐκ ἐμπιμπλαμένη ὕδατος καί πῦρ καί ὕδωρ, οὐ μή εἴπωσιν ἀρκεῖ. Καί τοιαύτη ὁδός μοιχαλίδος, ἤ ὅταν πράξῃ ἀπονιψαμένη, οὐδέν φησί πεπραγέναι ἄτοπον(⁶). Καί, Κρεῖσσον οἰκεῖν ἐν γῇ ἐρήμῳ, ἤ μετά γυναικός γλωσσώδους καί μαχίμου. Καί, Ὥσπερ σκώληξ ἐν ξύλῳ, οὕτως ἄνδρα ἀπόλλυσι γυνή κακοποιός. Καί, Ὥσπερ σταγόνες ἐκβάλλουσιν ἄνθρωπον ἐν ἡμέρᾳ χειμερινῇ ἐκ τοῦ οἴκου αὐτοῦ, οὕτως γυνή λοίδορος ἀπό τοῦ ἰδίου οἴκου. Καί, Ὥσπερ ἐνώτιον χρυσοῦν ἐν ῥινί ὑός, οὕτως γυναικί κακόφρονι κάλλος(⁷). Καί ὁ Ἐκκλησιαστής. Εὑρίσκω φησί πικρότερον ὑπέρ τόν θάνατον τήν γυναῖκα, ἥτις ἐστί θήρευμα καί σαγήνη καρδίας, δεσμός ἐν χερσίν αὐτῆς καί ἀγαθός πρό προσώπου τοῦ Θεοῦ ἐξαιρεθήσεται απ’αυτῆς, ὁ δέ ἁμαρτάνων συλληφθήσεται ἐν αὐτῇ. Καί ἄνδρα ἕνα ἀπό χιλίων εὗρον ἀγαθόν, γυναῖκα δέ ἐν πᾶσι τούτοις οὐχ εὗρον(⁸). Ὡσαύτως καί ὁ Σειράχ παραινεῖ λέγων. Μή δῷς γυναικί ἐπιβῆναι ἐπί τήν ἰσχύν σου. Καί, Κρεῖσσον γάρ πονηρία ἀνδρός, ἤ ἀγαθοποιός γυνή. Καί, Πᾶσαν πληγήν καί μή πληγήν καρδίας καί πᾶσαν πονηρίαν καί μή πονηρίαν γυναικός. Καί, Μικρά πᾶσα κακία πρός κακίαν γυναικός. Καί, Οὐκ ἔστι κεφαλή ὑπέρ κεφαλήν ὄφεως· καί, Οὐκ ἔστι κακία ὑπέρ κακίαν γυναικός. Καί, Συνοικῆσαι λέοντι καί δράκοντι εὐδόκησον, ἤ συνοικῆσαι μετά γυναικός πονηρᾶς(⁹). Πονηρία γάρ γυναικός ἀχρειοῖ τήν ὅρασιν αὐτῆς καί σκοτιεῖ τό πρόσωπον αὐτῆς. Ὥσπερ ἄρκτος καί ὥσπερ ἀνάβασις ἀμμώδης ἐν ποσί πρεσβυτέρου, οὕτω γυνή γλωσσώδης ἀνδρί ἡσύχῳ καί, Βοοζύγιον σαλευόμενον γυνή πονηρά· ὁ κρατῶν αὐτῆς, ὡς ὁ δρασσόμενος σκορπίου. καί, Μή προσπέσῃς ἐπί κάλλος γυναικός. καί, Γυναῖκα μή ἐπιθυμήσης. καί, Μή δῷς ὕδατι διέξοδον, μηδέ γυναικί πονηρᾷ παῤῥησίαν ἐπί σέ· εἰ μή πορεύεται κατά χεῖρά σου, ἀπό τῶν σαρκῶν σου ἀπότεμε αὐτήν(¹⁰). καί Ὀργή μεγάλη γυνή μέθυσος καί ἀσχημοσύνην αὐτῆς οὐ μή συγκαλύψει. καί, Ὡς διψῶν ὁδοιπόρος τό στόμα ἀνοί ξει καί ἀπό παντός ὕδατος τοῦ σύνεγγυς πίεται καί κατέναντι παντός πασσάλου καθήσεται καί ἔναντι βέλους ἀνοίξει φαρέτραν. καί, Πορνεία γυναικός ἐν μετεωρισμοῖς ὀφθαλμῶν καί ἐν τοῖς βλεφάροις αὐτῆς γνωσθήσεται(¹¹) καί, Εἰ θυγατέρες σοι εἰσί, πρόσεχε τῷ σώματι αὐτῶν καί μή ἱλαρώσῃς πρός αὐτάς τό πρόσωπόν σου(¹²). καί, Ἐπί θυγατρί ἀδιατρέπτῳ στερέωσον φυλακήν, ἵνα μή εὑροῦσα ἄνεσιν ἑαυτῇ χρήσηται καί ποιήσῃ σέ ἐπίχαρμα ἐχθροῖς καί λαλιάν ἐν πόλει καί καταισχύνῃ σε ἐν πλήθει πολλῶν. καί, Γυνή πονηρά μερίς πονηρά καί ἀνδρί ἁμαρτωλῷ δοθήσεται(¹³). Εἰκότως οὖν ἔλεγεν ὁ Θεός πρός αὐτήν μετά τήν παράβασιν. Πληθύνων πληθυνῶ τάς λύπας σου καί τούς στεναγμούς σου(¹⁴)· πολλῆς γάρ λύπης καί στεναγμοῦ καί ὀδύνης καί στεναχωρίας ἡμῖν ἐγένετο πρόξενος· ὅθεν φησίν. Ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα καί πρός τόν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου καί αὐτός σου κυριεύσει. Καί διά τοῦτο νομοθετεῖ ὁ Ἀπόστολος λέγων. Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδρᾶσιν ὑποτάσσεσθε ὡς ἡ Ἐκκλησία τῷ Κυρίῳ, ὅτι κεφαλή τῆς γυναικός ἐστίν ὁ ἀνήρ, ὡς καί ὁ Χριστός Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας· καί ὥσπερ ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καί αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδρᾶσιν ἐν παντί(¹⁵). Καί, Θέλω ὑμᾶς εἰδέναι, ὅτι παντός ἀνδρός ἡ κεφαλή ὁ Χριστός ἐστί καί κεφαλή δέ τῆς γυναικός ὁ ἀνήρ· καί ἀνήρ μέν οὐκ ὀφείλει κατακαλύπτεσθαι τήν κεφαλήν, εἰκών καί δόξα Θεοῦ ὑπάρχων, γυνή δέ δόξα ἀνδρός ἐστίν· οὐ γάρ ἐστίν ἀνήρ ἐκ γυναικός, ἀλλά γυνή ἐξ ἀνδρός· καί γάρ οὐκ ἐκτίσθη ἀνήρ διά τήν γυναῖκα, ἀλλά γυνή διά τόν ἄνδρα(¹⁶). καί, Αἱ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις σιγάτωσαν· οὐ γάρ ἐπιτέτραπται αὐταῖς λαλεῖν, ἀλλ’ ὑποτάσσεσθαι, καθώς καί ὁ νόμος λέγει· εἰ δέ τινα μαθεῖν θέλουσιν, ἐν οἴκῳ τούς ἰδίους ἄνδρας ἐπερωτάτωσαν· αἰσχρόν γάρ ἐστί γυναιξίν ἐν Ἐκκλησίαις λαλεῖν(¹⁷)· καί, Γυνή ἐν ἡσυχίᾳ μανθανέτω, ἐν πάσῃ ὑποταγῇ Γυναικί δέ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδέ αὐθεντεῖν ἀνδρός, ἀλλ’ εἶναι ἐν ἡσυχίᾳ. καί, Χήρα καταλεγέσθω μή ἔλαττον ἐτῶν ἑξήκοντα, γεγονυῖα ἀνδρός ἑνός γυνή, ἐν ἔργοις καί λόγοις καλοῖς μαρτυρούμενη, ἤ ἐτεκνοτρόφησεν, ἤ ἐξενοδόχησεν, ἤ ἁγίων πόδας ἔνιψεν, ἤ θλιβομένοις ἐπήρκεσεν, ἤ παντί ἔργῳ ἀγαθῷ ἐπηκολούθησε(¹⁸). καί, Ἡ ὄντως χήρα καί μεμονωμένη ἤλπικεν ἐπί Κύριον τόν Θεόν καί προσμένει ταῖς δεήσεσι καί ταῖς προσευχαῖς νυκτός καί ἡμέρας· ἡ δέ σπαταλῶσα, ζῶσα τέθνηκε. Καί νεωτέρας δέ χήρας παραιτοῦ, ὅταν καταστρηνιάσωσι τοῦ Χριστοῦ, γαμεῖν θέλουσιν, ἔχουσαι κρῖμα, ὅτι τήν πρώτην πίστιν ἠθέτησαν· ἅμα δέ καί ἀργαί μανθάνουσι περιερχόμεναι τάς οἰκίας· οὐ μόνον δέ ἀργαί, ἀλλά καί φλύαροι καί περίεργοι, λαλοῦσαι τά μή δέοντα. Καί, Γυναικάρια σεσωρευμένα ἁμαρτίαις, ἀγόμενα ἐπιθυμίαις ποικίλαις, πάντοτε μανθάνοντα καί μηδέποτε εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν δυνάμενα(¹⁹).
Τοῦ Χρυσοστόμου εἰς τήν Ἡρωδιάδα.
Οὐδέν τοίνυν θηρίων ἐφάμιλλον γυναικός πονηρᾶς καί γλωσσώδους. Τί γάρ λέοντος δεινότερον ἐν τετράποσιν, ἤ ὠμότερον καί θηριωδέστερον δράκοντος ἐν ἐρπετοῖς; Ἀλλ’ οὐδέν πλήν γυναικός πονηρᾶς. Ὅτι δέ λέων καί δράκων ἐν τῷ κακῷ ἔλαττον τυγχάνουσι, μαρτυρεῖ ὁ Σοφός λέγων. Συνοικῆσαι λέοντι καί δράκοντι εὐδοκήσω, ἤ μετά γυναικός πονηρᾶς(²⁰). Καί γάρ λέοντες τόν Δανιήλ ἐν τῷ λάκκῳ ἠδέσθησαν, τόν δέ Ναβουθαί ἡ Ἰεζάβελ ἐφόνευσε(²¹). Τό κῆτος ἐν τῇ κοιλίᾳ τόν Ἰωνᾶν ἐφύλαξε, Δαλιδά δέ τόν Σαμψών ξυρήσασα τοῖς ἀλλοφύλοις παρέδωκε. Δράκοντες καί ἀσπίδες καί κερασταί ἐν τῇ ἐρήμῳ τόν Ἰωάννην ἐτρόμαξαν, Ἡρωδιάς δέ αὐτόν ἐν ἀρίστῳ ἀπέτεμεν. Οἱ κόρακες τόν Ἠλίαν ἐν τῷ ὄρει διέθρεψαν, ἡ δέ Ἰεζάβελ αὐτόν μετά τήν εὐεργεσίαν τοῦ ὑετοῦ πρός φόνον κατεδίωκε καί φοβηθείς ἔφυγεν ἐν τῇ ἐρήμῳ ὁδόν τεσσαράκοντα ἡμερῶν καί ῥαθυμήσας ᾐτήσατο ἀποθανεῖν λέγων· Κύριος ὁ Θεός μου ἱκανούσθω, νῦν δή λάβε τήν ψυχήν μου ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι οὐ κρεῖσσον ἐγώ εἰμί ὑπέρ τούς πατέρας μου. Οἴ μοι, ὁ Προφήτης ἐφοβήθη γυναῖκα, ὁ τῆς Οἰκουμένης ὅλης τόν ὑετόν ἐν τῇ γλώττῃ βαστάζων, ὁ πῦρ Οὐρανόθεν ῥήματι κατενέγκας καί δι’ εὐχῆς νεκρόν ἐγείρας, γυναῖκα ἐφοβήθη. Οὐδέ μία γάρ κακία συγκρίνεται γυναικί πονηρᾷ. Μαρτυρεῖ μοι τῷ λόγῳ καί ὁ Σοφός λέγων· Οὐκ ἔστι κεφαλή ὑπέρ κεφαλήν ὄφεως καί οὐκ ἔστι κακία ὑπέρ κακίαν γυναικός(²²). Ὢ τό κακόν τῷ διαβόλῳ καί ὀξύτατον ὅπλον. Διά γυναικός γάρ ἐξ ἀρχῆς τόν Ἀδάμ ἐν τῷ Παραδείσῳ κατέστρεψε· διά γυναικός τόν Ἰωσήφ ἐν φυλακῇ κατέκλεισε· διά γυναικός δέ τόν Δαβίδ πρός τήν κατά τοῦ Οὐρίου δολοφονίαν ἐξέμηνε· διά γυναικός τόν Σολομῶντα πρός παράβασιν κατέστρεψε· διά γυναικός τόν Σαμψών ἐτύφλωσε· διά γυναικός Ἠλίαν ἐδίωξε· διά γυναικός τόν Πρόδρομον Χριστοῦ ἀπέτεμε· διά γυναικός πάντας κατασφάζει, πάντας ἀτιμάζει, πάντας φονεύει, πάντας ψέγει, πάντας ὑβρίζει. Γυνή γάρ ἀναιδής οὐδενός φείδεται, οὐ Προφήτην αἰδεῖται, οὐχ Ἱερέα ἐντρέπεται, οὐ πολιάν τιμᾷ. Ὢ κακόν κακῶν κάκιστον. Γυνή πονηρά κἄν μέν ἐστί πενιχρά, τῇ κακίᾳ πλουτεῖ· ἐάν δέ καί πλοῦτον ἔχῃ τῇ πονηρίᾳ αὐτῆς συνεργοῦντα, δισσόν τό κακόν· ἀφόρητον ζῶον ἀθεράπευτος νόσος· ἀνήμερον θηρίον. Ἐγώ γάρ εἶδον καί Ἀσπίδας κολακευομένας ἡμεροῦσθαι καί Λέοντας καί Τίγρεις καί Παρδάλεις τιθασσευομένας πραΰνεσθαι. Γυνή δέ πονηρά καί ὑβριζομένη μαίνεται καί κολακευομένη ἐπαίρεται· κἄν ἄνδρα ἔχῃ ἄρχοντα, νύκτωρ καί μεθ’ ἡμέραν τοῖς λόγοις αὐτόν ἐκμοχλεύουσα πρός δολοφονίαν ὀξύνει, ὡς Ἡρωδιάς τόν Ἡρώδην· κἄν πένητα ἔχῃ τόν ἄνδρα, πρός ὀργάς καί μάχας αὐτόν ἐγείρει· κἄν χήρα τυγχάνῃ, αὐτή δι’ ἑαυτῆς τούς πάντας ὑβρίζει καί διασύρει. Φόβῳ γάρ Θεοῦ οὐ χαλινοῖ τήν γλώσσαν· οὐκ εἰς τό μέλλον κριτήριον ἀποβλέπει· οὐ πρός Θεόν ανανεύει· οὐ φιλίας εἶδε φυλάττειν θεσμόν. Οὐδέν ἐστί γυναικί πονηρᾷ παραδοῦναι τόν ἴδιον ἄνδρα εἰς θάνατον καί γάρ τόν δίκαιον Ἰώβ ἡ ἰδία γυνή πρός θάνατον παρεδίδου λέγουσα· Εἶπον τί ῥῆμα πρός Κύριον καί τελεύτα(²³). Ὢ προαιρέσεως πονηρᾶς· Ὢ γνώμης ἀνοσίου. Οὐκ ἠλέησεν ὁρῶσα τοῦ ἰδίου ἀνδρός τά σπλάγχνα ὑπό τῶν ἀναζεουσῶν φλυκτίδων ὥσπερ ἐπ’ ἀνθράκων καιόμενα καί ὅλας τάς σάρκας αὐτοῦ σκώληξι συνελισσομένας. Οὐ κατεκάμφθη πρός οἶκτον βλέπουσα αὐτόν ὅλον δι’ ὅλου στενάζοντα καί ἀγωνιῶντα καί συνεχῶς ἐκ λαγόνων ἕλκη φέροντα. Οὐκ ἐμαλάχθη πρός εὐσπλαγχνίαν θεωροῦσα τόν ποτέ ἐν βασιλικῇ πορφυρίδι, ἄρτι ἐπί κοπρίας κείμενον, γυμνόν καί σηπόμενον. Οὐκ ἐμνημόνευσε τῆς πρός αὐτόν ἀρχαίας φιλίας καί συνηθείας καί ὅσα δι’ αὐτοῦ ἐμεγαλύνθη καί ἐδοξάσθη. Ἀλλ’ ἔφη· εἶπον τί ῥῆμα πρός Κύριον καί τελεύτα. Ὢ χάρις γυναικός· ὤ μάλαγμα ὀδυνῶν πρατήριον· ὤ φιλίας ὁμοζύγου. Οὐκ ἤρκει γάρ αὐτῷ ἡ πρόσκαιρος ὀδύνη, ἀλλά καί αἰώνιον αὐτῷ προξενεῖ διά τῆς βλασφημίας τήν κόλασιν. Θέλεις ἰδεῖν καί ἄλλην τῆς πονηρᾶς ταύτης ὁμοζύγου γυναῖκα; Ἰδέ μοι τήν Δαλιδάν, πῶς τόν ἴδιον ἄνδρα ξυρίσασα καί δήσασα τοῖς ἀλλοφύλοις παρέδωκε, τό ἴδιον μέλος, τόν ἴδιον σύνευνον, ὅν ἔθαλπεν, ὅν ἐκολάκευεν, ὅν κατεφίλει, ὅν ὑπέρ ἑαυτήν ἀγαπᾷν ὑπεκρίνετο· ὅν χθές ἠγάπα, σήμερον ἠπάτα· ὅν χθές ἔθαλπεν ἀγαπῶσα, σήμερον ἔθαπτεν ἀπατῶσα. Καί μήν οὐκ ἧν ὡραῖος; καί τίς αὐτοῦ ὡραιότερος; ὅς γε ἑπτά βοστρύχους ἐπί κεφαλῆς ἔφερε, τῆς Ἑπταφώτου Χάριτος τήν εἰκόνα βαστάζων. Καί μήν οὐκ ἧν ἀνδρεῖος; καί τίς αὐτοῦ ἀνδρειότερος; ὅς γε λέοντα φοβερόν μόνος ἐν ὁδῷ ἐπάταξε καί μιᾷ σιαγόνι ὄνου χιλίους ἀλλοφύλους κατέστρωσεν. Ἀλλά καί οὐκ ἅγιος ἧν; τοσοῦτον ἧν ἅγιος, ὡς διψήσαντα αὐτόν ποτέ ἐν σπάνει ὕδατος, εὔξασθαι καί ἐκ τῆς κατεχομἐνης έν τῇ χειρί αὐτοῦ σιαγόνος νεκρᾶς ὕδωρ πηγᾶσαι, κᾴκεῖθεν τό ἴαμα τῆς δίψης ἀρύσασαθι. Καί τόν οὕτως ὡραῖον καί τόν οὕτως ἀνδρεῖον, τόν οὕτως ἅγιον, ἡ ἰδία γυνή ὡς πολέμιον δήσασα, τοῖς ἀλλοφύλοις παρέδωκεν, ὅν ἐκτυφλώσαντες εἶχον εἰς παίγνιον· καί ὅν οὔτε λέοντες, οὔτε ἀλλόφυλοι ἀντιστῆναι ἴσχυον, τοῦτον ἡ ἰδία γυνή κατέβαλε. Καί πόθεν ἄρα γυνή τοῦ οὕτως ἀνδρείου κατίσχυσεν; Ἐκ τῆς οἰκείας τοῦ ἀνδρός ἀγαθότητος. Τό γάρ μυστήριον τῆς ἰσχύος αὐτοῦ νύκτωρ δόλῳ ἀποσυλήσασα, γυμνόν αὐτόν ἱμᾶσιν ἰσχυροῖς κατέστρεψε. Διά τοῦτο παραγγέλλει σοι ὁ Προφήτης λέγων. Ἀπό τῆς συγκοίτου σου φύλαξον τοῦ ἀναθέσθαι τι αὐτῇ(²⁴). Ποῖον γάρ θηρίον εἰπέ μοι κατά τοῦ ἰδίου ἄῤῥενος τοιαῦτα ἐμελέτησέ ποτε; Ποία δέ δράκαινα τόν ἴδιον ὁμόζυγον ἀπολέσθαι θέλει; Ποία δέ λέαινα τόν ἴδιον ἄνδρα πρός σφαγήν παραδίδωσιν; Ὄντως ἀληθῶς οὐκ ἔστι κακία ὑπέρ κακίαν γυναικός(²⁵). Οὐκοῦν ὁ ἔχων γυναῖκα πονηράν, γινωσκέτω ἤδη τούς τῶν ἀνομιῶν αὐτοῦ κεκομῖσθαι μισθούς. Φησί γάρ ὁ Σοφός· Γυνή πονηρά ἀνδρί ἁμαρτωλῷ δοθήσεται.
Τοῦ αὐτοῦ εἰς τό, Πᾶς ὁ ἐμβλέψας γυναικί.
Πᾶς ὁ ἐμβλέψας φησί γυναικί πρός τό ἐπιθυμῆσαι αὐτήν, ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτήν(²⁶). Ὄντως φοβερόν παράγγελμα καί πολλή χρεία τῆς νήψεως. Τί γάρ ἐστί γυνή; Παγίς κεκοσμημένη καί ἐξαπατῶσα τους ἀνθρώπους ἐν ἡδοναῖς· φαιδρῷ μέν τῷ προσώπῳ καί ὑψηλῷ τε τραχήλῳ καί τούς ὀφθαλμούς ἐννεύουσα καί ταῖς παρειαῖς μειδιῶσα καί τῇ γλώσσῃ μελῳδοῦσα καί τῇ φωνῇ μιαίνουσα καί τοῖς λόγοις μαγεύουσα καί τούς χιτῶνας σύρουσα καί τοῖς ποσί παίζουσα καί τῷ σώματι ἐκπορνεύουσα καί τοῖς ἔργοις φονεύουσα. Πολλούς γάρ φησί τρώσασα καταβέβληκε καί ἀναρίθμητοί εἰσιν οὕς πεφόνευκε(²⁷). Διό λέγει. Ἐν κάλλει γυναικός πολλοί ἐπλανήθησαν· καί ἡ ἐκ τούτου φιλία ὡς πῦρ ἀνακαίεται. Τί γυνή; ἐπί γῆς ναυάγιον, πηγή κακίας, θησαυρός ῥυπαρίας, θανατηφόρος συντυχία, ὀφθαλμῶν ὂλισθος, ψυχῶν ὄλεθρος, καρδίας λόγχη, νέων ἀπώλεια, σκῆπτρον Ἅδου, κρημνώδης πόθος. Τί γυνή; Ἁγίων διαβολή, ἀνάπαυσις ὄφεως, Διαβόλου παραμυθία, ἀπαρηγόρητος ὀδύνη, ὑποκαιομένη κάμινος, σωζωμένων σκάνδαλον, ἀθεράπευτος κακία, καθημερινή λέσχη, ξενοδοχεῖον ἀσώτων, ἐργαστήριον δαιμόνων. Τί γυνή; Φίλτρον πονηρίας, ἀναίσχυντον Θηρίον, ἀκράτητος ὁρμή, ἀχαλίνωτον στόμα, μυστηρίων θρίαμβος, σκοτίας ὁδηγός, παραπτωμάτων διδάσκαλος, ἀπόλαυσις πονηρά, ἀκόρεστος ἐπιθυμία, κολάσεως αἰωνίου πρόξενος. Τί γυνή; Γήϊνον φρόνημα, ἀνδρός ραθυμία, συγκοιμωμένη ἀκρασία, συνεγειρομένη μέριμνα, ἱματισμένη ἔχιδνα, αὐθαίρετος μάχη, καθημερινή ζημία, οἰκίας χειμών, ἀνδρός ναυάγιον, ἀνήμερον θηρίον, μοιχῶν καταγώγιον, ὅπλον Διαβόλου, ἐπιθυμητή λύσσα, παγκόσμιος θάνατος. Εἰκότως οὖν ἔλεγεν ὁ Σοφός. Μικρά πᾶσα κακία πρός κακίαν γυναικός(²⁸). Σύ δέ εἰ βούλει τοῦ τοιούτου θηρίου ἀποδρᾶσαι, ἄκουε τοῦ Παροιμιαστοῦ λέγοντος· Οἱ ὀφθαλμοί σου ὀρθά βλεπέτωσαν, τά δέ βλέφαρά σου νευέτω δίκαια· καί, Μή σέ νικήσῃ κάλλους ἐπιθυμία, μηδέ ἀγρευθῇς σοῖς ὀφθαλμοῖς, μηδέ συναρπασθῇς ὑπό τῶν αὐτῆς βλεφάρων. Γυνή γάρ ἀνδρῶν τιμίων ψυχάς ἀγρεύει. Νῦν οὖν υἱέ ἄκουέ μου καί πρόσεχε ῥήμασι στόματόςμου· μή ἐκκλινάτω εἰς τάς ὁδούς αὐτῆς ἡ καρδία σου· καί μή πλανηθῇς ἐν ἀτραποῖς ὁδοῦ αὐτῆς· πολλούς γάρ τρώσασα καταβέβληκε, καί ἀναρίθμητοί εἰσίν οὕς πεφόνευκε· καί μή ἐπιστήσῃς σόν ὄμμα πρός αὐτήν, ἀλλ’ ἀποπήδησον καί μή χρονίσῃς(²⁹). Ὅταν οὖν ἴδῃς γυναῖκα εὔμορφον, λάμπουσαν, ἔχουσαν ὀφθαλμόν φαιδρόν, στίλβουσαν ἀπό τῆς παρειᾶς, ἀμήχανόν τινα ὥραν φέρουσαν ἀπό τοῦ σώματος ἐπί τῆς ὄψεως, φλέγουσάν σου τόν λογισμόν καί τήν ἐπιθυμίαν αὔξουσαν, ἐννόησον ὅτι γυνή τό θαυμαζόμενον, ὅτι σποδός τό ἐκκαῖον καί παύσεται λυσσῶσά σου ἡ ψυχή· ἀνακάλυψον αὐτῆς τό δέρμα τῆς ὄψεως τῷ λογισμῷ καί τότε πᾶσαν ὄψῃ τῆς εὐμορφίας τήν εὐτέλειαν· οὐδέν γάρ ἕτερον εὑρίσεις, ἀλλ’ ἤ ὀστά καί νεῦρα καί φλέβας καί δυσωδίαν. Ἐννόησον δέ πάλιν ταύτην γηράσκουσαν, ἀλλοιουμένην, θνήσκουσαν, ἅπαν καταῤῥέον τό ἄνθος ἐκεῖνο. Ἐννόησον τί θαυμάζεις καί αἰσχύνθητί σου τήν κρίσιν καί αἰσχυνθείς μετανόησον.
(¹) Πρός Τιμ. α’. 2.
(²) Ἐκκλ. 25.
(³) Παρ. 7.
(⁴) Παρ. 5.
(⁵) Παρ. 6. 7 καί 9.
(⁶) Παρ. 30.
(⁷) Παρ. 21 καί 12 καί 19 καί 11
(⁸) Ἐκκλ. 7.
(⁹) Ἐκκλ. 9 καί 42 καί 25.
(¹⁰) Ἐκκλ. 26 καί 25.
(¹¹) Ἐκκλ. 26.
(¹²) Ἐκκλ. 7.
(¹³) Ἐκκλ. 26.
(¹⁴) Γεν. 3.
(¹⁵) Πρός Ἐφεσ. 5.
(¹⁶) Πρός Κορ. α’. 11.
(¹⁷) Πρός Κορ. α’. 14.
(¹⁸) Πρός Τιμ. α’. 2 καί 5.
(¹⁹) Πρός Τιμ. β’. 3.
(²⁰) Ἐκκλ. 25.
(²¹) Βασ. γ’. 21.
(²²) Ἐκκλ. 25.
(²³) Ἰώβ. 2.
(²⁴) Μιχ. 7.
(²⁵) Ἐκκλ. 25.
(²⁶) Ματ. 5.
(²⁷) Παρ. 7.
(²⁸) Ἐκκλ. 25.
(²⁹) Παρ. 4 καί 6 καί 7.
ΠΗΓΗ: Βίβλος καλουμένη Ὁδηγός τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου Ἐπισκόπου Θεουπόλεως Ἀντιοχείας. Ἒκδοσις 3η ὑπό Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1970 (Σελ. 117). Πρόλογος τοῦ ἐν Μοναχοῖς ἐλαχίστου Βίκτωρος Ματθαίου Καθηγουμένου τῆς ἐν Κρονίζῃ, Κουβαρᾶ Ἀττικῆς Ἱερᾶς καί σεβασμίας Δεσποτικῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως του Σωτῆρος (10η Αὐγούστου 1970).
