Ἐρεύνησον, ὧ ἀκροατά, τήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, νά ἰδῇς εἰς ποίαν κατάστασιν εἶναι εἰς ταῖς ὑστεριναῖς ἡμέραις ταύταις, νά θρηνήσῃς. Εἰς ὅλον τοῦτο τό μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν εὑρίσκεται μέρος ὑγιές καί ἀνώλεθρον. Δέν εἶναι λέγω σημεῖον εὐσεβείας ποθές, ἀλλά μάλιστα, ὅπου καί ἄν συντυχαίνουσι, δέν ἀκούεις ἄλλο, πάρεξ μόνον δόλους καί ψεύματα, ψιθυρισμούς καί καταλαλιάς, φλυαρίας τε καί αἰσχρολογίας, ὅρκους, βλασφημίας, φιλαργυρίας, πορνείας, καί ἄλλα ὅμοια. Ὅλα διά γήϊνα, καί πρόσκαιρα πράγματα συντυχαίνουσι, καί σπανίως νά ἀκούσῃς λόγον περί Θεοῦ καί θείων πραγμάτων. Μάλιστα δέ ἀντί τούτων, ὀμνύουσι ψεύματα, καί βλασφημοῦσι τό ὄνομα Του τό ἅγιον, καί οὕτως ἐνθυμοῦνται τοῦ Θεοῦ οἱ ἀγνώμονες.
Τόσον ὀποῦ διά τά σημεῖα, ὀποῦ φαίνονται ἔξωθεν, μετά βίας ἠμπορεῖ νά γνωρίσῃ τινάς, ἐάν εἶναι Χριστιανοί ἤ Ἕλληνες* εἰμή μόνον ἀπό τούς Σταυρούς καί τούς ὅρκους, ὀποῦ ἀκούεται τοῦ Χριστοῦ τό ὄνομα, ἀμή αἱ πράξεις, καί τά ἔργα τους ὅλα εἶναι παρ’ ὀλίγον Ἑλληνικά*. Πῶς ἠμποροῦσιν οὗτοι λοιπόν νά συναριθμηθοῦν μέ ἐκείνους, ὀποῦ λέγει ὁ Ἡσαΐας, ὅτι ὅσοι τούς ἴδωσι θέλουν τούς γνωρίζει εὐθύς πῶς εἶναι τά φυτά, ἅ ὁ Κύριος ηὐλόγησεν; Ἐάν νῦν πρέπῃ νά ἦναι ἡ πολιτεία τοῦ Χριστιανοῦ τοιαύτη, ὀποῦ νά τόν γνωρίζουσιν ὡς τέκνον Θεοῦ οἱ ὁρῶντες, πῶς νά εἰποῦμεν τούς σημερινούς ἀνθρώπους; Χριστιανούς ἤ ἀγνώμονας; Ὤ τῆς ἀμελείας αὐτῶν καί ἀμεριμνίας ὀποῦ ἔχουν οἱ ἄφρονες ὥσπερ νά ἦσαν ἀθάνατοι! Ὅλαις τους ᾑ φροντίδες εἶναι μόνον διά τό μοχθηρόν καί γήϊνον σῶμα εἰς τό φαγητόν καί ἐνδύματα, καί νά αὐξήσουν τόν πλοῦτον, νά τόν ἀφήσουν ὀπίσω τους. Ποίαν οὖν ἐλπίδα σωτηρίας ἠμποροῦσι νά ἔχουν οἱ ἄφρονες;
Τοῦτο ὅλον εἶπα, διατί λέγουσι τινές ὅτι ὁ Θεός εἶναι φιλάνθρωπος, καί δέν ἀφίνει νά κολασθῇ, διά τήν εὐσπλαγχνίαν αὐτοῦ. Ἐπεί οὖν οἱ ἄπιστοι πάντες κολάζονται, καί πολλοί τῶν Χριστιανῶν ὅσοι δέν φυλάττουν τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου, δυνατόν εἶναι νά κολασθῇς καί σύ, ὦ ἁμαρτωλέ, ὀποῦ θαρρεῖς νά σωθῇς χωρίς νά πράξῃς τό ἀγαθόν, μόνον διά τήν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ, ἀμή γίνωσκε πῶς δέν θέλει σέ ὠφελήσει τοιαύτη πρόφασις. Μέ τήν εὐσπλαγχνίαν αὐτήν παρεχώρησε, καί ἐξωρίσθησαν οὐρανόθεν οἱ Ἄγγελοι καί ἔγειναν δαίμονες. Οἱ Προπάτορες κατεκρίθησαν μέ τό γένος μας ὅλον εἰς θάνατον. Μέ ὅλην ταύτην τήν εὐσπλαγχνίαν, ἔστειλε τόν φοβερόν ἐκεῖνον κατακλυσμόν πανταχοῦ καί ἐκάλυψεν ὅλον τόν Κόσμον, καί ἐπνίγησαν διά τήν ἁμαρτίαν πάντες οἱ ἄνθρωποι, καί ὕστερον πάλιν ἐχάλασε τά Σόδομα καί Γόμορα, καί Ἱερουσαλήμ, τήν Βαβυλῶνα, καί ἑτέρας Ἐπαρχίας τε, καί Βασίλεια. Καί οὐ μόνον ἀλλοτρίους καί ἁμαρτωλούς επαίδευσεν ὁ Θεός διά τήν ἁμαρτίαν, ἀλλά καί τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν ἠγαπημένον, χωρίς ποσῶς ἐδικόν του πταίσιμον, διά νά πληρώσῃ τό χρέος μας, διατί εἶναι κριτής δικαιότατος, καί δέν ἀφίνει τήν δικαιοσύνην διά τήν ἐλεημοσύνην αὐτοῦ· ὅτι ἐάν ἤθελε συγχωρήσῃ τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς νά παιδεύσῃ τήν ἁμαρτίαν, ἧτον ἐλεήμων, καί ὄχι δίκαιος.
Ἐάν οὖν διά νά μή μείνῃ ἁμαρτία ἀπαίδευτος ἐτιμωρήθη ὁ ἀνεύθυνος διά ἀλλότριον πταίσιμον, τί θέλομεν πάθει ἡμεῖς οἱ ὑπεύθυνοι, ὀποῦ παραβαίνομεν τάς Θείας ἐντολάς καθ’ ἑκάστην; Ἐάν εἰς τρυφερόν καί κάρπιμον ξύλον ἐγίνη αὐστηρά παίδευσις, τί νά πάθῃ τό ξηρόν καί ἄκαρπον; Φοβήτου λοιπόν, ὦ ἁμαρτωλέ· καί μή θαρρῇς ὅτι μόνο διατί ὀμολογεῖς τόν Χριστόν Θεόν, ἀξιώνεσαι τῆς Βασιλείας αὐτοῦ, ἀλλά ὅταν φυλάξῃς τάς ἐντολάς του, ὡς αὐτός εἶπεν· Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, εἰς τήν Βασιλείαν μου εἰσελεύσεται, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Πατρός μου. Ὅτι καί αὐτός ὁ δαίμων ὁρκιζόμενος τόν ὀμολογεῖ Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά διατί δέν κάμνει τάς ἐντολάς του, δέν τόν ὠφελεῖ ἡ ὁμολογία του. Μέ τόν ὁποῖον θέλεις ὑπάγει, ἀνόητε, ἐάν δέν ἀφήσῃς ταύτην τήν ματαίαν ἐλπίδα σου, νά κάμῃς ἀρκετόν κανόνα, καί ἱκανήν μετάνοιαν. Δέν εἶναι αὐτή ἐλπίς, ἀλλ’ αὐθάδεια, ὅτι ἐλπίς λογίζεται νά πιστεύσῃς, πῶς ἀπέχωντας ἀπό τό κακόν, καί κάμνωντας ἀρκετήν μετάνοιαν, θέλει σοῦ συγχωρήσει ὁ εὔσπλαγχνος ὅσας ἁμαρτίας ἐτέλεσας· ἀμή νά θαρρῇς ὅτι μέ ὅλον ὀποῦ εὑρίσκεσαι εἰς τήν ἁμαρτίαν, σώνεσαι διά τήν πολλήν αὐτοῦ εὐσπλαγχνίαν, λανθάνεσαι, καί δέν εἶναι αὐτό ἐλπίς ἀλλ’ ἀναιδεστάτη αὐθάδεια. Διά τοῦτο δέν πρέπει νά ἀμελῇς, οὔτε νά βάνῃς καιρόν εἰς τό μέσον, ἀλλ’ εὐθύς νά στρέψῃς πρός τήν μετάνοιαν.
Στοχάσου τήν περασμένην πολιτείαν σου, νά ἴδῃς πόσην ἀχαριστίαν ἔδειξες πρός τόν ποιητήν σου, ὅτι Χριστιανός ὤν, ἀναγεννημένος μέ τό ὕδωρ τοῦ θείου Βαπτίσματος, ἔχεις τόν Θεόν ὡς Πατέρα καί τρέφεσαι Ἄρτον τόν Εὐαγγελικόν καί Οὐράνιον, ἤγουν τήν ἱεράν Κοινωνίαν. Μέ ὅλας αὐτάς τάς εὐεργεσίας, ἐπολιτεύθης τοσοῦτον ἀναίσχυντα, ὥσπερ νά ἤσουν εἷς Ἐθνικός καί εἰδωλολάτρης, ὀποῦ νά μήν ἐγνώρισε ποτέ του Θεόν. Ὤ τῆς ἀνοίας σου! Ποίας λογῆς ἁμαρτία εἶναι, καί νά μήν τήν ἐτέλεσες; Ποῖον χωράφιον εὔμορφον εἶδες, καί νά μήν ἐχόρτασες τήν πορνικήν σου ὄρεξιν μέ τήν ὅρασιν; Πόσας ἀνομίας ἐμπράκτως ἐτέλεσας; Τί ἄλλο περισσότερον ἤθελες κάμει, ἐάν ἤσουν ἄπιστος, νά μή φοβᾶσαι τήν αἰώνιον κόλασιν; Ὅλην σου τήν ζωήν ἐδαπάνησες μέ παρακοήν τοῦ θείου προστάγματος, κάμνωντας ὅλα σου τά θελήματα, καί νομίζωντας τήν φιλαργυρίαν, τήν ὑπερηφανίαν, καί τήν πορνείαν, μακαριότητα· τῶν ὁποίων τούς νόμους ἐφύλαττες, ὥσπερ νά ἧτον θεοί σου, τοῦ δέ ἀληθοῦς, καί ὄντος Θεοῦ τάς ἐντολάς δέν ἐψήφας, ὥσπερ νά ἧτον ἱστορίαι καί παραμύθια. Ὦ ἄξιε τῆς κολάσεως! Τί κάμνει ὁ σκώληξ τῆς συνειδήσεως; ποῦ εἶναι τό λογικόν, ἡ γνῶσις, καί ἡ κρίσις ὀποῦ σέ κάμνει τῶν ἀλόγων παρόμοιον; πῶς δέν φοβᾶσαι τοσοῦτον κίνδυνον;
Ἄν σοῦ ἠθέλασι βάλῃ εἰς τήν τράπεζαν ἕνα φαγητόν ὡραιότατον, καί νά σοῦ εἰπῇ τίς ποταπός ἄνθρωπος ὅτι ἧτον φαρμακευμένον, ἐτόλμας ποσῶς νά τό δοκιμάσῃς; Οἱ Προφῆται πάντες, οἱ Εὐαγγελισταί, οἱ Κήρυκες, οἱ Διδάσκαλοι, καί αὐτός ὁ Χριστός βοῶσι καί λέγουσιν ὅτι ὁ θάνατος εἶναι εἰς τό φαγητόν ἐκεῖνον τῆς ἁμαρτίας, ταλαίπωρε, εἰς ἐκείνην τήν βραχυτάτην ἡδονήν καί ὀλίγην νοστιμάδα, ὀποῦ σοῦ βάνει ἔμπροσθεν ὁ Διάβολος· πῶς λοιπόν λαμβάνεις ἑκουσίως τόν θάνατον καί πίνεις, ἄφρον, τήν κόλασιν; Τί κάμνει ἡ πίστις; Πῶς δέν ἀκούεις τά θεῖα λόγια; οὔτε αἰσθάνεσαι τήν ζημίαν σου; Ὤ! πόσον σοῦ ἧτον κάλλιον νά μήν ἤθελες γεννηθῇ εἰς τόν κόσμον, οὔτε νά λάβῃς τό Βάπτισμα, οὐδέ νά γνωρίζῃς τήν Πίστιν, ὅτι ὅλον τοῦτο, οὐ μόνον δέν σέ βοηθᾷ εἰς τήν κοινήν Κρίσιν, ἀλλά καί ἀπροφάσιστος ποιήσει τήν ἁμαρτίαν σου. Ὅτι ἐάν τό φῶς τοῦ λογικοῦ ἔκαμεν ἀπροφασίστους τούς φιλοσόφους, διατί γινώσκοντες τόν Θεόν εἰς τρόπον τινά, δέν τόν ἐδόξαζον, οὔτε τοῦ ἐδούλευσαν, καθώς λέγει ὁ μέγας Παῦλος, πόσῳ γε μᾶλλον θέλει κατακριθῇ, ὅστις ἔλαβε τό φῶς τῆς πίστεως, καί τό ὕδωρ τοῦ θείου Βαπτίσματος, καί ἀνοίγει τό παμμίαρον στόμα του, καί λαμβάνει αὐτόν τό Θεόν, καί ἀκούει τήν διδασκαλίαν αὐτοῦ καθ’ ἑκάστην, ἐάν δέν κάμῃ ἀρετήν περισσότερον ἀπ’ ἐκείνους;
Ὦ ἀφροσύνη τινῶν καί ἀναίδεια! οἵτινες ἔχοντες πίστιν, τήν ἀθετοῦσιν εὑρισκόμενοι διηνεκῶς εἰς τήν ἁμαρτίαν· καταφρονοῦσι τά θεῖα προστάγματα, βυθίζονται εἰς πᾶσαν λογῆς ἀνομίαν, χωρίς τινα μέριμναν, δίχως κανένα φόβον, τρώγοντες, πίνοντες, γελῶντες, καί μετεωριζόμενοι μέ τοσαύτην ἀναισχυντίαν, ὥσπερ νά ἧτον ὅλον ἐκεῖνο ὀποῦ πιστεύουσιν ὄνειρον, καί πάντα τά λόγια τῶν Εὐαγγελιστῶν καί Διδασκάλων μας ψεύματα. Ναί ἐπ’ ἀληθείας, εἰσί τινές Χριστιανοί κατά τό ὄνομα, ὀποῦ ἁμαρτάνουσι μέ τόσην ἀφοβίαν, ὥσπερ νά ἐπίστευαν πῶς δέν εἶναι Θεός νά κολάσῃ τάς αἰσχρουργίας τους, καί δέν ἀφίνουσι καμμίαν τους ὄρεξιν, οὔτε ἁμαρτίαν, ὀποῦ νά τούς ἐνθυμήσῃ ὁ δαίμων, νά μήν τήν πράξουν οἱ δείλαιοι. Εἰ δέ καί ἐγκρατευθοῦσι παραμικρόν, δέν τό κάμνουσι δι’ ἀγάπην Χριστοῦ, ἀλλά διά τόν φόβον τῆς Αὐθεντίας, ἳνα μή λάβωσι τῶν πράξεων τήν πληρωμήν, καί ἀντάμειψιν· ἀλλά διά τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, δέν ἀφίνουσι καμμίαν ἐπιθυμίαν αὐτῶν νά μή τήν θεραπεύσουν, ὅταν εὕρωσι καιρόν ἐπιτήδειον καί τόπον ἁρμόδιον εἰς τήν γνώμην των.
Ἆρον τούς ὀφθαλμούς σου, ἁμαρτωλέ, κύτταξε τήν ἄπειρον μεγαλειότητα τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων, ὅν αἱ Δυνάμεις τῶν Οὐρανῶν δοξάζουσι, καί ὑμνοῦσιν ὅλα τά κτίσματα. Κατάλαβε, πόση αὐθάδεια καί ἀναισχυντία σου εἶναι νά τολμᾷς, ὦ σκώληξ ἀναξιώτατε, νά παροργίζῃς, καί νά παροξύνῃς τοσάκις τοιαύτην μεγαλειότητα. Ἐννόησον δέ τήν μακροθυμίαν καί ὑπομονήν αὐτοῦ τοῦ κοινοῦ Βασιλέως, ὅστις καρτερεῖ καί ἀποντυχαίνει σέ τόσον καιρόν ὀποῦ εὑρίσκεσαι εἰς τήν ἁμαρτίαν, καί φοβήσου, μήπως καί βαρεθῇ σε, καί παρακινηθῇ εἰς ὀργήν δικαίαν καί θυμόν κατά σοῦ, νά σέ ἀφανίσῃ ἀπό τόν Κόσμον, διατί δέν ἔρχεσαι εἰς μετάνοιαν. Βάλε εἰς τόν νοῦν σου τά κρίματα αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ, ὀποῦ εἴδαμεν, νά τρομάξῃς, βλέπων ὅτι μεγάλοι καί ἐνάρετοι ἄνθρωποι ἐκολάσθησαν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΗΓΗ: «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ» συντεθέν εἰς κοινήν τῶν Γραικῶν διάλεκτον παρά Ἀγαπίου Μοναχοῦ τοῦ Κρητός τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκήσαντος (ἐκοιμήθη περί τό ἔτος 1664). Ἀπό τό βιβλίον «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ», τοῦ Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΚΕΡΑΣΙΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1974 (Σελ. 249 – 251).
* Σημείωσις συντάκτη: Μέ τίς λέξεις Ἕλληνες καί Ἑλληνικά, ὁ συγγραφέας δέν ἀναφέρεται στό γένος τῶν Ἑλλήνων μέ καθολική τοποθέτηση, ἀλλά προφανῶς ἐννοεῖ ὅλους αὐτούς ποῦ ζοῦσαν στήν εὐρύτερη ἑλληνορωμαϊκή ἐπικράτεια καί ἐνῶ εἶχαν γνωρίσει τόν Χριστιανισμό δέν τόν δέχθηκαν ἀλλά λατρεύοντας τό δωδεκάθεο, ἐξακολουθοῦσαν νά ζοῦν ὅπως πρότερον δηλ. εἰδωλολατρικά, ἔχοντας παράλληλα ὁριοθετήσει οἱ ἴδιοι τό ὄνομα Ἕλλην μέ την δαιμονική λατρεία τοῦ δωδεκαθέου. (π.χ. Ἰουλιανός ὁ παραβάτης, κλπ.).
