Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Ποία εἶναι τά ἐπιτίμια τῶν παιγνιδατόρων καί χορευτῶν.
Καί λοιπόν ἀδελφοί μου Χριστιανοί, φθάνει σας πλέον ὁ ἀπερασμένος καιρός, εἰς τόν ὁποῖον ἐπαίζετε παίγνια καί ἐχορεύετε καί ἐτραγουδεῖται, ὄχι ὡσάν Χριστιανοί ἅγιοι καί τέκνα Θεοῦ, ἀλλά ὡσάν ἀσεβεῖς καί ἄπιστοι καί Ἐθνικοί. Εἰς τό ἑξῆς δέ καί τό ἐρχόμενον, μισήσατε ταῦτα ἀπό καρδίας σας, ἵνα μή πέσετε ὑποκάτω εἰς τά φοβερά ἐπιτίμια καί τούς ἀφορισμούς καί τάς ἀράς καί κατάρας καί θεϊκάς ὀργάς ὅπου διορίζουν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἰκουμενικαί Σύνοδοι καί ὁ ἴδιος Θεός, ἐναντίον ἐκείνων ὅπου κάμνουσι τά παράνομα ταῦτα ἔργα. Οἱ μέν γάρ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀφορίζουν τούς λυριστάς καί χορευτάς καί ὅλους τούς παιγνιδάτορας καί τούς ἄρχοντας τῶν παιγνίων, λέγοντες εἰς τάς διαταγάς των· «ἐάν τις ἀνήρ ἤ γυνή, προσέλθῃ τῇ πίστει, λουδεμπιστής, (ἤτοι ἄρχων τῶν παιγνιδίων)· ἤ ολυμπικός (ἤγουν παλαιστής καί ἀγωνιστής)· ἤ χοραύλης, ἤ κιθαριστής, ἤ λυριστής, ἤ τήν ὄρχησιν ἐπιδεικνύμενος, ἤ παυσάσθωσαν, ἤ ἀποβαλλέσθωσαν». (Βιβλ. η’ Κεφ. λβ’). Τώρα ἄν οἱ Ἀπόστολοι ἀποβάλλουσι τούς ἀπίστους παιγνιδάτορας καί δέν τούς δέχονται εἰς τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἐάν δέν παύσουν πρῶτον ἀπό τά παιγνίδια, πόσῳ μᾶλλον ἀποβάλλουν τούς πιστούς ὅπου παίζουν ταῦτα;
Ἡ δέ ἁγία καί οἰκουμενική ς’ Σύνοδος εἰς τόν ξβ’ κανόνα αὐτῆς, ἐμποδίζει νά μή χορεύουν δημοσίως αἱ γυναῖκες· καί ὅποια χορεύσῃ, νά ἀφορίζεται. Ἡ δέ ἁγία καί οἰκουμενική ζ’ Σύνοδος, παρομοίως μέ τούς παιγνιδάτορας, ἀφορίζει ἐκείνους τούς χριστιανούς ὅπου καλοῦν τούς τοιούτους εἰς τά ὀσπήτιά των καί παίζουν, ὁμοίως καί τούς χριστιανούς ὅπου μέ πορνικά τραγούδια καί χορούς τρώγουσι καί πίνουσι καί δέν ἀποδίδουν τήν πρέπουσαν εὐχαριστίαν εἰς τόν Θεόν, ὅπου τούς δίδει τροφήν «οἷς μέν βίος ἐστί γάμου καί τέκνων, καί λαϊκῆς διαθέσεως ἀναμίξ ἐσθίειν ἄνδρας καί γυναῖκας, τῶν ἀδιαβλήτων ἕψι· μόνον τῷ διδόντι τροφήν τήν εὐχαριστίαν προσαγέτωσαν καί μή διά τινων θυμελικῶν ἐπιτηδευμάτων, εἴτουν σατανικῶν ᾀσμάτων, κιθαρῶν τε καί πορνικῶν λιγυσμάτων· οἷς ἐπέρχεται ἡ προφητική ἀρά οὑτωσί λέγουσα· οὐαί οἱ μετά κιθάρας καί ψαλτηρίου τόν οἶνον πίνοντες, τά δέ ἔργα Κυρίου οὐκ ἐμβλέπουσι, καί τά ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ οὐ κατανοῦσι· καί εἴποτε εἶεν τοιοῦτοι ἐν τοῖς χριστιανοῖς, διορθούσθωσαν· εἰ δέ μήγε, κρατείτωσαν ἐπ’ αὐτοῖς τά παρά τῶν πρό ἡμῶν κανονικῶς ἐκτεθέντα (ἤτοι τά ἐπιτίμια τοῦ ἀφορισμοῦ)» (Καν. κβ’). Ἡ δέ ἁγία τοπική Σύνοδος, ἡ ἐν Καρθαγένῃ, προστάζει εἰς τόν ξθ’ κανόνα της νά μή γίνωνται χοροί καί παιγνίδια εἰς τάς ἑορτάς καί μνήμας τῶν Μαρτύρων, οὔτε μέσα εἰς τάς πολιτείας, οὔτε ἔξω εἰς τούς ναούς τῶν Μαρτύρων, ὡσάν ὅπου ταῦτα εἶναι ἑλληνικά.
Ὁ δέ μέγας Βασίλειος τοιαῦτα ἐπιτίμια καί Κανόνας δίδει ἐναντίον τῶν ἀνωτέρω· ἤγουν ὅτι ὅσοι ἄνδρες ἤ γυναῖκες ἐμέθυσαν, νά νηστεύουν τόσον καιρόν· ὅσοι ἐτραγούδησαν, νά κανονίζωνται καί νά λέγουν τόσους ψαλμούς ἀπό τό Ψαλτήριον, ἤ ἄν δέν ἠξεύρουν γράμματα, νά λέγουν τήν εὐχήν ταύτην «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με» ὅσοι ἐγέλασαν ἄτακτα, νά κλαύσουν καί νά δακρύσουν· ὅσοι ἤ ὅσαις ἐχόρευσαν, νά κάμουν τόσας γονυκλισίας, ἤγουν μετανοίας στρωτάς· ὅσοι ἐκτύπησαν τά χέρια τους εἰς τόν χορόν, νά κτυπήσουν πολλές φορές τό στῆθος των· ὅσοι ἐστολίσθησαν καί ἐπῆγαν εἰς τούς χορούς, νά ταπεινωθοῦν καί νά μετανοήσουν· καί ἐπάνω εἰς ὅλα, ὅσοι ἔπραξαν τά ἄνω εἰρημένα ἄτοπα, νά κάμνουν ἐλεημοσύνην διά νά λυτρωθοῦν ἀπό τήν ἁμαρτίαν· «ἡ νηστεία τήν μέθην θεραπευσάτω, ψαλμός τήν αἰσχράν μελῳδίαν· δάκρυον γενέσθω τοῦ γέλωτος ἴαμα· ἀντί τῆς ὀρχήσεως, τό γόνυ κλινέσθω· ἀντί τοῦ κρότου τῶν χειρῶν, τό στῆθος τυπτέσθω· ἀντί τοῦ κόσμου τῆς ἐσθῆτος, ἡ ταπείνωσις· ἐπί πᾶσιν ἡ ἐλεημοσύνη ἐξαγοραζέτω σε ἀπό τῆς ἁμαρτίας» (Λόγ. περί μέθης).
Ὁ δέ μεγαλύτερος Κανόνας τῶν ἄνω εἰρημένων εἶναι ἐτοῦτος· προστάζει ὁ ἅγιος παρακάτω ὅλους τούς χριστιανούς ὅπου δέν ἔπαιξαν, οὔτε ἐχόρευσαν, οὔτε ἐτραγούδησαν· ὅτι ἐάν μέν ἰδοῦν τούς παίξαντας καί χορεύσαντας καί τραγουδήσαντας νά μετανοήσουν, νά τούς συμπαθοῦν ὡσάν ἀσθενημένα μέλη των· εἰδέ καί αὐθαδιάσουν καί κάμουν πάλιν τά ἴδια μέ καταφρόνησιν, νά μή συνομιλοῦν πλέον μέ αὐτούς, οὔτε νά τούς συναναστρέφωνται καί νά τούς χαιρετοῦν· ἵνα μέ τοῦτο ἔλθωσιν εἰς αἴσθησιν τῆς κακίας των καί μετανοήσουν. «Ἐάν μέν ἴδητε μετανοοῦντας ἐπί τῇ ἀτοπίᾳ τῶν πεπραγμένων, συμπαθήσατε ὡς οἰκείοις μέλεσι νενοσήκασιν· ἐάν δέ απαυθαδιαζομένους καί καταφρονοῦντας τῆς ἡμετέρας ἐφ’ ἑαυτοῖς λύπης, ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε· ἵνα οὕτως οἱ μέν ἐντραπέντες εἰς ἐπίγνωσιν ἔλθωσι τῆς οἰκείας κακίας· ὑμεῖς δέ τοῦ ζήλου τοῦ Φινεές τόν μισθόν ὑποδέξησθε» (αὐτόθι).
Ταῦτα μέν εἶναι τά ἐπιτίμια καί οἱ Κανόνες, ὅπου δίδουν οἱ Ἀπόστολοι καί αἱ οἰκουμενικαί Σύνοδοι καί οἱ ἅγιοι, εἰς τούς παίζοντας καί χορεύοντας καί τραγουδοῦντας.
Ποῖαι εἶναι αἱ παρά τοῦ Θεοῦ παιδεῖαι τῶν παιζόντων καί χορευόντων.
Ποῖες δέ εἶναι οἱ παιδεῖες ὅπου δίδει ὁ Θεός εἰς αὐτούς; εἶναι κατάρες καί οὐαί καί ἀλλοίμονον, καθώς τό λέγει μέ τόν Ἀμώς καί μέ τόν Ἡσαΐαν· «οὐαί οἱ ἐπικροτοῦντες πρός τήν φωνήν τῶν οργάνων! ὡς ἑστῶτα ἐλογίσαντο καί οὐχ ὡς φεύγοντα· οὐαί οἱ πίνοντες τόν διϋλισμένον οἶνον καί τά πρῶτα μῦρα χρειόμενοι»! (Ἀμώς ς’ 5)· «οὐαί οἱ μετά κιθάρας καί ψαλτηρίου καί τυμπάνων καί αὐλῶν τόν οἶνον πίνοντες!» (Ἡσ. ε’ 12). Εἶναι ὀργές θεϊκές, πώς ἔχουν οἱ χαρές τῶν τοιούτων, νά μετατραποῦν εἰς λύπας· τά τραγούδια των, νά μεταβληθοῦν εἰς δάκρυα καί κλαύματα· τά παιγνίδια καί οἱ λύρες των καί οἱ χοροί των, νά στραφοῦν καί νά γίνουν πένθη καί ἀναστεναγμοί· ἔτσι τό φωνάζει μέ τό στόμα τοῦ Ἱώβ· «ἀπέβη δέ εἰς πένθος μου ἡ κιθάρα, ὁ δέ ψαλμός μου εἰς κλαυθμόν ἐμοί» (Ἱώβ λ’ 31). Καί μέ τό στόμα τοῦ Ἰεζεκιήλ, «καταλύσει τό πλῆθος τῶν μουσικῶν σου, καί ἡ φωνή τῶν ψαλτηρίων σου οὐ μή ἀκουσθῇ ἔτι» (Ἰεζεκ. κς’ 13), καί μέ τό στόμα τοῦ Ἱερεμίου «κατέλυσε χαρά καρδίας ἡμῶν· ἐστράφη εἰς πένθος ὁ χορός ἡμῶν» (Θρην. ε’ 15), καί μέ τούς Μακκαβαίους, «καί ἐξήρθη τέρψις ἐξ Ἰακώβ καί ἐξέλειπεν αὐλός καί κινύρα» (Μακκαβ. γ’ 45).
Νά εἰπῶ καί ἄλλας μεγαλυτέρας παιδείας, ὅπου δίδει ὁ Θεός εἰς αὐτούς; Ὅσοι καταγίνονται εἰς παιγνίδια καί χορούς καί τραγούδια καί ξεφαντώματα, παραδίδονται ἀπό τόν Θεόν εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν καί ἀπίστων καί ἀσεβῶν καί σκλαβώνονται, καί ἀπό τήν πεῖναν καί δίψαν ἀποθνήσκουν. Ἔτσι τό λέγει ὁ Θεός μέ τό στόμα τῶν προφητῶν, τοῦ Ἡσαΐου καί τοῦ Ἀμιώς «τοίνυν αἰχμάλωτος ὁ λαός μου ἐγενήθη, καί πλῆθος ἐγενήθη νεκρῶν διά λιμόν, καί δίψος ὕδατος» (Ἡσαΐου ε’ 13)· «διά τοῦτο νῦν αἰχμάλωτοι ἔσονται ἀπ’ ἀρχῆς δυναστῶν» (Ἀμώς ς’ 6)· καί ὡς φαίνεται, τούτη εἶναι ἡ ἀφορμή καί ἡ αἰτία, διά τήν ὁποίαν καί ἡμεῖς οἱ χριστιανοί αἰχμαλωτίσθημεν, καί εὑρισκόμεθα τώρα ὑποκάτω εἰς τόν ζυγόν τῆς δουλείας τῶν ἀσεβῶν· ἤτοι, διά τά τοιαῦτα καί διά ἄλλα ὅμοια ἄτοπα ἔργα μας.
Ἡ δέ ὑστερινή, ὁλοϋστερινή παιδεία ὅπου λαμβάνουν οἱ παίζοντες καί χορεύοντες καί τραγουδοῦντες, εἶναι ὅτι αὐτοί, ἐάν δέν παύσουν ἀπό αὐτά καί μετανοήσουν καί λάβουν τόν Κανόνα, ὅπου ἐδιώρησεν ἀνωτέρω ὁ μέγας Βασίλειος, ἀλλά ἀποθάνουν ἔτσι ἀμετανόητοι, βέβαια ἔχουν μετά θάνατον νά ὑπάγουν εἰς τόν ᾅδην καί νά κολάζωνται· ἔτσι τό λέγει ὁ Θεός διά τοῦ Ἡσαΐου, ὡς τό προείπομεν, «καί ἐπλάτυνεν ὁ ᾅδης τήν ψυχήν αὐτοῦ, καί διήνοιξε τό στόμα αὐτοῦ τοῦ μή διαλιπεῖν» (Ἡσ. ε’ 14).
Ἴδετε ἀδελφοί δυστυχίας; ἴδετε παιδείας φοβεράς; ἴδετε συμφοράς ὅπου λαμβάνουν ἀπό τόν Θεόν ἐκεῖνοι ὅπου παίζουν καί χορεύουν καί τραγουδοῦν; Τό λοιπόν χριστιανοί, ἄς φοβηθῶμεν διά νά μή λάβωμεν καί ἡμεῖς τάς αὐτάς παιδείας ἀπό τόν Θεόν· καί εἰς τό ἑξῆς, ὄχι μόνον ἄς μή παίζωμεν ἡμεῖς οἱ ἴδιοι, μήτε ἄς χορεύωμεν, μήτε ἄς τραγουδῶμεν, ἀλλά ἀκόμη μήτε ἄς πηγαίνωμεν ὁλότελα ἐκεῖ ὅπου παίζονται ὄργανα, καί γίνονται χοροί καί τραγούδια. Διότι, ἄν μόνον ὑπάγωμεν ἐκεῖ καί θεωρήσωμεν, καί ἡμεῖς τήν αὐτήν ἁμαρτίαν ἔχομεν μέ ἐκείνους καί τά αὐτά ἐπιτίμια λαμβάνομεν, κἄν καί δέν ἐπαίξαμεν, οὔτε ἐχορεύσαμεν, οὔτε ἐτραγουδήσαμεν· ἐπειδή, ἄν ἡμεῖς ὑπάγωμεν καί τούς θεωροῦμεν, τούς δίδομεν αἰτίαν νά παίζουν καί νά τραγουδοῦν ἐκεῖνοι, διά νά κάμωμεν ἡμεῖς περιήγησιν καί σεΐρι. Ἐάν δέ ἡμεῖς ἐκεῖ δέν ὑπάγωμεν, καί ἐκεῖνοι ἀναγκάζονται νά παύσουν τά ὄργανα καί νά ἀναχωροῦν· ὥστε, ἡμεῖς ὅπου πηγαίνομεν καί θεωροῦμεν αὐτούς, ἡμεῖς εἴμεθα οἱ αἴτιοι τῆς ἀπωλείας ἐκείνων τῶν ταλαιπώρων καί μάλιστα ἐάν τούς δίδωμεν καί ἄσπρα διά πληρωμήν.
Ἐπίλογος
Ναί, παρακαλῶ σας μετά δακρύων, ὑπακούσατε εἰς αὐτά τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἁγίων, ἀδελφοί μου ἠγαπημένοι, καί μή λυπεῖτε τό Πνεῦμα τό ἅγιον καί τούς Ἀγγέλους του καί χαροποιεῖτε τόν διάβολον καί τούς ὑπηρέτας του δαίμονας μέ τάς τοιαύτας ἐθνικάς καί ἀντιχριστιανικάς ἀταξίας σας. Μήτε παροξύνετε τόν Θεόν καί τόν κάμνετε νά θυμώνεται κατ’ ἐπάνω σας καί νά δίδῃ, εἰς μέν τήν παροῦσαν ζωήν πεῖνας, ἀσθενείας, σκλαβίας, θανατικά, πτωχείας, δυστυχίας καί ἄλλα ὅμοια κακά· εἰς δέ τήν ἄλλην ζωήν, νά σᾶς δίδῃ στέρησιν τῆς βασιλείας του καί αἰώνιον κόλασιν· «διά τά τοιαῦτα γάρ ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας» ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος (Κολ. γ’ 6), ἀλλά μάλιστα ἄς καταπραϋνωμεν τήν ὀργήν τοῦ Θεοῦ καί ἄς τόν ἐξιλεώσωμεν μέ τήν ἀποχήν τῶν ἀνωτέρω ἀτοπιῶν, μέ τήν μετάνοιαν, μέ τήν ταπείνωσιν, μέ τήν εὐταξίαν καί σεμνότητα, ὅπου ἁρμόζει εἰς τήν ἁγίαν ζωήν τῶν χριστιανῶν· ἵνα διά ταῦτα λυτρωθῶμεν τῆς αἰωνίου κολάσεως καί ἀξιωθῶμεν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, χάριτι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος σύν τῷ Πατρί καί Πνεύματι, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Πηγή: ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, «ΧΡΗΣΤΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» (Σελ. 38 – 40) ΕΚΔΟΣΕΙΣ Β. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!!!
